Βλέπεις τηλεόραση; Εγώ έχω σταματήσει προ πολλού, ακολουθώντας -υποσυνείδητα και μη- την καραμέλα της μάνας μου ότι δε μας προσφέρει τίποτα. Και αν μας προσφέρει; Και αν έχασα κάτι;
Κι όμως έχασα. Σε τελική ανάλυση βέβαια, ίσως είναι καλύτερα έτσι. Πάλι, αν κάποια νέα σε αφορούν, θα φτάσουν σε σένα, είτε ο δίαυλος είναι η τηλεόραση, είτε τα άλλα χίλια δύο μέσα που μας κοκκινίζουν τα μάτια καθημερινά.
Στην περίπτωσή μου ήταν το τηλέφωνο. Αργά- «οι γονείς μου ποτέ δεν καλούν αργά», πάτησα pause στον υπολογιστή και όρμησα να προλάβω την κλήση: Κοφτερές οι λέξεις έπεσαν «Ο τάδε αγνοείται. Τον ψάχνουν. Είναι στο Άμπερ Αλέρτ.»
Ο μπαμπάς δε χρησιμοποιεί προφορά για το «Άμπερ Αλέρτ», σημάδι πως είναι πολύ ταραγμένος. Το κλείνω για να δω, πώς θα δράσω. Ο τάδε είναι συγγενής μου και έχουμε μεγαλώσει μαζί. Είναι ξάδερφός μου.
Αλλά αν ο λύκος είσαι εσύ; Αυτό το ενδεχόμενο-να φύγεις γιατί είσαι εσύ αυτός που θέλει να βλάψει τον εαυτό του- με στοίχειωνε και τις δύο φρικτές ώρες που κράτησε η ομηρία του μυαλού μου από απαισιόδοξα σενάρια και ρεπορτάζ με λυπητερή μουσική.
Σκηνή Πρώτη: Λέω πως θα είμαι ψύχραιμη και πως οι μελοδραματισμοί δε βοηθάνε. Στην πραγματικότητα, έχω καταφέρει να θολώσω την οθόνη του κινητού, εξηγώντας σε αγαπημένο μου πρόσωπο τι έχει συμβεί. Μου λένε να ηρεμήσω.
Αλήθεια γιατί αγχώνομαι; Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα μπορούσε να συμβεί σε πιθανή εξαφάνιση ενός ανθρώπου που αγαπάς πολύ; Δεν είμαστε όλοι παραλλαγές του παραμυθιού «Ο Πέτρος και ο λύκος», όπου ο μικρός Πέτρος καταφέρνει να πιάσει το λύκο.
Μπορεί ο λύκος που θα σε βρει όταν έχεις αποφασίσει να το σκάσεις, να είναι κάποια διαταραγμένη προσωπικότητα που θέλει να σου κάνει κακό επειδή έχει άρρωστο μυαλό. Μπορεί ακόμη να πεινάει και να είναι ένας στερημένος λύκος που βλέποντάς σε μικρό και φοβισμένο, να σε εκμεταλλευτεί.
Αλλά αν ο λύκος είσαι εσύ; Αυτό το ενδεχόμενο-να φύγεις γιατί είσαι εσύ αυτός που θέλει να βλάψει τον εαυτό του- με στοίχειωνε και τις δύο φρικτές ώρες που κράτησε η ομηρία του μυαλού μου από απαισιόδοξα σενάρια και ρεπορτάζ με λυπητερή μουσική.
Σκηνή Δεύτερη: Είμαι όντως ήρεμη και ψάχνω επιπλέον πληροφορίες στο διαδίκτυο για να μπορέσω να βοηθήσω. Στέλνω μηνύματα σε φίλους, για να είναι ενημερωμένοι και να κρατάνε την είδηση στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Όλοι αποκρίνονται με θερμά λόγια και αισιόδοξες ευχές για την εύρεση του αγνοουμένου. Παίρνω δύναμη.
Σκηνή Τρίτη: Ο μπαμπάς καλεί από το δρόμο για να με ενημερώσει ότι ο ξάδερφός μου έχει βρεθεί. Αρνούμαι να πιστέψω ότι το μαρτύριο έχει τελειώσει τόσο γρήγορα. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη και οι μαύροι μου κύκλοι-πλην αυλακωμένοι από ποτάμια δακρύων- με τρομάζουν για το πόσο άσχημη μπορώ να δείξω. Αναπολώ τις στιγμές που έχω μοιραστεί με αυτό το πρόσωπο, γεμάτες από μιλκσέικς, αμαρτωλές κρέπες, ακόμη και αυτοδημιούργητα βιβλία και παιχνίδια με λούτρινα.
Σκηνή Τέταρτη: Λέω πολλές φορές ευχαριστώ, τόσο από μέσα μου όσο και φωναχτά. Βάζω στο ημερολόγιο υποσημείωση, ότι η συνάντηση για κρέπες πρέπει να επαναληφτεί. Πρέπει να τον ευχαριστήσω που κατάφερε να ημερέψει το λύκο του, όπως ο Πέτρος.
σχόλια