Άδραξα την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας μερικούς προβληματισμούς που ταλανίζουν το μυαλό μου για αρκετό, τώρα, καιρό. Αρχή του νήματος στάθηκε ένα περιστατικό, το οποίο διεξήχθη αρκετό καιρό πριν. Ένα πρωινό αποφάσισα να επισκεφθώ το νοσοκομείο της πόλης μου με σκοπό να γίνω ενεργή αιμοδότρια. Μετά χαράς διαπίστωσα πως δεν ήμουν η μόνη που με ευχαρίστηση θα προχωρούσα στην συγκεκριμένη κίνηση. Εκείνη την ημέρα στη σειρά προηγείτο ένας πολύ συμπαθητικός κύριος που δεν άργησε να κλέψει την προσοχή μου μέσα στην ψυχρή αίθουσα του νοσοκομείου (και ακόμα πιο ψυχρές νοσοκόμες).
Πιάσαμε την συζήτηση και τελικά διαπίστωσα πως μιλούσα μ' έναν άνθρωπο καλλιεργημένο, χιουμορίστα (όπως θα έλεγε η γιαγιά μου) και καθόλου ''δήθεν'' όπως προστάζει η εποχή μας. Ήρθε η σειρά του και για λίγο λυπήθηκα που θα διακόπταμε τη συζήτηση μας· μετά πάλι σκέφτηκα το σκοπό της παρουσίας μου εκεί και ανασκουμπώθηκα περιμένοντας και τη δίκη μου σειρά. Αφού έκανα το καθήκον μου, ως όφειλα, και πλημμυρισμένη από όμορφα συναισθήματα αγάπης, έφυγα από το νοσοκομείο μαζί του καθώς η συζήτηση μας δεν είχε τέλος! Η στιγμή εκείνη ήταν που αποφάσισε να μου εκμυστηρευτεί κάτι. Συγκεκριμένα είπε: «Εγω τελικά δεν έδωσα αίμα γιατί είμαι ομοφυλόφιλος». Τότε, λοιπόν, σαν μία βόμβα που εξερράγη στο μυαλό μου, οι σκέψεις μου ανάκατες στο κεφάλι μου κατευθύνονταν από θυμό. Αναρωτήθηκα˙ Ποιος σου το απαγορεύει; Δηλαδή τι ακριβώς σου είπε η, κατά τ' άλλα, χαριτωμένη γιατρός; Εσύ τι είπες;
Δεν θα σας κρύψω ότι λίγο ακόμα και θα έβαζα τα γέλια. Δεν ξέρω σε παρόμοια περίπτωση τι θα κάνατε εσείς (και ειλικρινά είμαι περίεργη να μάθω), εγώ πάντως ήθελα μόνο να γελάσω. Νόμιζα πως μου έκανε πλάκα. Ήταν σαν να βίωνα σκηνή από κωμικοτραγική ταινία. Ξέρετε από αυτές που το τέλος τους είναι τόσο θλιβερό, τόσο τραγικό, που γέλιο και κλάμα δεν ξεχωρίζουν.
Πήγα σπίτι και φυσικά δεν έχασα ευκαιρία να ψάξω και να ενημερωθώ επι του θέματος. Πράγματι λοιπόν, υπάρχει ένας νόμος που μέσα σε όλα αναφέρει και το εξής: "Δεν πρέπει να δώσει αίμα όποιος είχε έστω και μία ομοφυλοφιλική σχέση από το 1977.„ Νομίζω ότι τα γέλια με έπιασαν πριν ολοκληρώσω τον τετραψήφιο αριθμό-ημερομηνία (και αυτήν την φορά ήταν πράγματι γέλια). Ένας νόμος αναχρονιστικός, ξεπερασμένος περισσότερο και από την ίδια την ημερομηνία. Ένας νόμος που διχάζει και παραγκωνίζει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Ένας νόμος που επιλέγει τον αιμοδότη σύμφωνα με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις ως σαν να είχαμε την πολυτέλεια να επιλέξουμε αν θα ταΐσουμε χαβιάρι ή σούσι τους Σύριους πρόσφυγες. Ένας νόμος άκρως ρατσιστικός και επικίνδυνος!
Αγαπημένοι αναγνώστες, δεν έχω σκοπό να εκφράσω προσωπική γνώμη σχετικά με τις σεξουαλικές προτιμήσεις καθενός ούτε να αναλύσω την είτε φυσική ή αφύσικη βιολογική σεξουαλική ανάπτυξη των ανθρώπων γύρω μου. Δεν μπορώ όμως να παραλείψω τον θυμό που μου προκάλεσε αυτός ο διαχωρισμός σ'ενα μείζον ζήτημα, όπως ειναι η εθελοντική αιμοδοσία. Η λογική σειρά των ερωτήσεων του μυαλού μου έχει ως εξής: 1. Το αίμα οποιουδήποτε δότη, δεν ελέγχεται αυστηρά πριν απο την χρήση του; , 2. Δεν υποχρεούμαστε να προβαίνουμε σε ιατρικές εξετάσεις ΟΛΟΙ, ανεξαιρέτως, μια φορά τον χρόνο; , 3. Επιρρεπής σε σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα δεν είναι τόσο οι ετερόφυλοι όσο και οι ομόφυλοι; , και 4. Η ερώτηση σχετικά με την χρήση προφυλάξεων (στο ερωτηματολόγιο πριν την αιμοδοσία) δεν αρκεί;
Εν έτη 2016, στην Ελλάδα, αυτο που χρειάζεται κύριοι δεν είναι ο αποκλεισμός αλλά η ενημέρωση. Η αιμοδοσία είναι πράξη αγάπης, πράξη γενναιοδωρίας και αλτρουισμού και δεν θα έπρεπε να καθορίζεται από σεξουαλικές προτιμήσεις γιατί κανένας μα κανένας δεν περισσεύει! Ο κόσμος πεθαίνει, ο κόσμος χρειάζεται ζωή από τη ζωή μας!
Αντί, λοιπόν, να περιορίζεται τους αιμοδότες και να καταδικάζεται στον θάνατο όσους νοσούν, ενημερώστε τους πολίτες για τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλάξεις. Αυτά είναι θέματα παιδείας που συχνά αγνοούν όχι οι ομόφυλοι αλλά οι «δακτυλοδεικτούμενοι», πλέον, στρέιτ!
σχόλια