Φαντάσου έναν απέραντο ωκεανό με αμέτρητες βραχονησίδες κάθε μεγέθους, καθεμιά από τις οποίες πρέπει να αγγίξεις πριν περάσεις στην επόμενη. Και ενώ οι πρώτες, οι κοντινές, μοιάζουν παιχνιδάκι, όσο βγαίνεις στα ανοιχτά, το σενάριο περιλαμβάνει θαλασσοταραχές, τρικυμίες και συνεχείς επιθέσεις από θαλάσσια όντα κάθε είδους. Η αρχή του ταξιδιού μοιάζει με μία όμορφη ευχάριστη περιπέτεια, αλλά πριν τα μισά της διαδρομής φαίνεται να έχεις χάσει κάθε έλεγχο της αρχικής σου πορείας. Τα κύματα σε ξεβράζουν στα πιο αιχμηρά και επικίνδυνα βράχια και εσύ στέκεσαι εκεί, μην τυχόν βρεθείς στα χειρότερα.
Ο φόβος, ουσιαστικό, γένους αρσενικού. Έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλά γι' αυτόν. Φιλόσοφοι και συγγραφείς αναπαράγονται καθημερινά με στόχο να τον ξορκίσουν. Μάταια όμως. Είναι το εμπόδιο που θα συναντήσεις από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής σου, εμπόδιο που θα έχει ουσιαστικά προκληθεί από τον ίδιο σου τον εαυτό. Εμφανίζεται μπροστά σου κάθε φορά που προσπαθείς να εξελιχθείς και να φτάσεις πιο κοντά στα όνειρά σου- ουτοπικά ή μη.
Ο φόβος για την προοπτική της νέας σου εργασίας, για την επικείμενη μετακόμιση, για την απώλεια. Και ενώ η μία σου πλευρά θα μοιάζει πάντα άκρως συνειδητοποιημένη και αποφασισμένη, η άλλη θα είναι καθηλωμένη στην αδράνεια και τη στατικότητα της μέχρι τώρα καθημερινότητάς σου. Και αυτή σου η πλευρά είναι που σε εμποδίζει να πας παρακάτω.
Η τάση σου να επιμένεις στο γνώριμο έστω και αν αυτό σε εξουθενώνει και σε εξαντλεί, μοιάζει κατά μία έννοια λογική. Ξέρεις πώς να νιώσεις και πώς να συμπεριφερθείς μέσα σε αυτό. Η ασφάλεια της οποιασδήποτε συνήθειας όμως δεν θα σε αφήσει ποτέ να δεις ότι ένας κύκλος έχει κλείσει. Και το ακόμη πιο λυπηρό είναι πως όταν τελικά το συνειδητοποιείς αρνείσαι κάθε φύσεως αλλαγή, προσποιούμενος ότι είναι πια αργά.
Να φοβάσαι! Να μην έχεις άγνοια του κινδύνου και να είσαι πάντα επιφυλακτικός σε κάθε νέα αρχή. Να μην κλείνεις εύκολα τα κεφάλαια της ζωής σου αν δεν έχουν πρώτα μόνα τους οδηγήσει σε αδιέξοδες πορείες. Να μην υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου και να μην βλέπεις τον εαυτό σου συχνά στο ρόλο του δυστυχούς και ανολοκλήρωτου ανθρώπου. Να φοβάσαι αλλά ταυτόχρονα να είσαι αρκετά γενναίος για να ξεφύγεις από μία ζωή που δεν σε ικανοποιεί και να φτάσεις στον αληθινό σου εαυτό. Υπάρχει ένα μαγικό υπαρξιακό παράδοξο άλλωστε όπου η αλλαγή συμβαίνει όταν κάποιος γίνεται αυτό που είναι και όχι όταν προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι.
Εγκαταλείποντας τη βραχονησίδα σου, και μόλις η τρικυμία κοπάσει, δε θα θυμάσαι πώς κατάφερες να κολυμπήσεις και να επιζήσεις. Στην πραγματικότητα δεν θα γνωρίζεις ότι η τρικυμία κόπασε, ένα όμως είναι βέβαιο. Όταν βγεις από εκεί μέσα, δεν θα είσαι το ίδιο άτομο με εκείνο που μπήκε.
Περί αυτού πρόκειται.
σχόλια