Έρχεσαι. Φεύγεις. Το συνήθισα πια. Κάθε που έρχεσαι μετά από λίγο να φεύγεις. Σα να αναθαρρίζω κάθε φορά, να παίρνω λίγο τα πάνω μου. Και μετά πάλι μόνη.
Νομίζω ότι πλέον φοβάμαι λίγο. Φοβάμαι την ημέρα που δε θα φύγεις ποτέ. Που θα ανοίξω τα μάτια μου ένα πρωινό και θα είσαι εκεί. Πιο «εκεί» από ποτέ.
Θα μυρίσω το άρωμά σου, θα νιώσω την ανάσα σου δίπλα μου, θα κερδίσω πάλι το χαμόγελό σου. Αυτό το χαμόγελο που σε προκαλεί να το κερδίζεις ξανά και ξανά. Από την αρχή.
Από την αρχή όλα. Δυο ξένοι, από την αρχή ξένοι.
Φοβάμαι την ημέρα που θα ανοίξω τα μάτια μου και θα είσαι εκεί. Για πόσο;
Υ.Γ. : Μπορείς να διαβάσεις το παραπάνω ακούγοντας αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=u9WvVTFTf9w
