ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
Ένας ζεστός καφές είναι ότι πρέπει για να ξεκινήσει η μέρα στην κρύα πόλη της Θεσσαλονίκης.. Ο ουρανός γκρίζος και νιώθω ήδη να περικυκλώνομαι από τα σύννεφα...Βγαίνω στην στάση και περιμένω το αστικό αλλά αυτό άφαντο.. 30 λεπτά περνούν και εγώ τουρτουρίζω από το κρύο κοιτώνας συνεχώς το ρολόι.. 2 γυναίκες που περιμένουν μαζί μου στην στάση αρχίζουν να μουρμουρίζουν και να μονολογούν ----'' ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ----''' να λέει η μια '' Πάντα αυτό συμβαίνει όταν βρέχει'' να λέει η άλλη.. 40 λεπτά περνούν και κοντεύω να χάσω την ψυχραιμία μου όταν βλέπω να εμφανίζεται το 56...
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Η βροχή μου προκαλούσε ανέκαθεν μια μελαγχολία, χωρίς να ξέρω το γιατί παραρασύρομαι από την υποβλητική σκοτεινιά της... Το μυαλό μου αδειάζει και το σώμα μου μουδιάζει.. Όμως σήμερα συνέβη κάτι πρωτόγνωρο.. Απολαμβάνω τις νότες , την μουσική της βροχής και χάνομαι στο λευκό της πέπλο.. Μια μελωδία αρμονική ηχεί στα αυτιά μου, μια μελωδία που αγγίζει τα σωθικά μου.....Ταξιδεύω σε μέρη μακρινά , τραγουδώ και χορεύω...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Μπορείς να πηδήσεις και να φτάσεις ψηλά. Μπορείς να τρέξεις και να φτάσεις γρήγορα. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να πας στο άγνωστο... Σήμερα λοιπόν δεν θέλω να τρέξω, ούτε να βιαστώ θέλω απλά να ζήσω, να γευτώ όλες τις στιγμές, να μυρίσω όλες τις μυρωδιές, να κλείσω τα μάτια μου και να χαθώ στην μελωδία της βροχής...
