Πριν λίγες μέρες έγινε η ορκωμοσία του τμήματος μου. Έγινα επίσημα απόφοιτος της κοινωνικής εργασίας με όλες τις τιμές που μπορεί να συμπεριλαμβάνει αυτή η διαδικασία. Ο πρύτανης μου έδωσε τον ιερό πάπυρο, ενώ κάποιοι φωτογράφοι αποθανάτιζαν αυτή την όμορφη στιγμή. Παίρνοντας το πτυχίο, ανέβηκα προς την έξοδο για να βρω τους γονείς μου. Κοντοστάθηκα για μια στιγμή και κοίταξα γύρω μου. Όλα έμοιαζαν φαντασμαγορικά χωρίς να υπάρχει υποψία οποιασδήποτε ατέλειας. Tα κορίτσια φορούσαν όμορφα φορέματα και μακριά τακούνια, ενώ τα αγόρια ακριβά πουκάμισα. Ήταν όμως όλα τόσο αψεγάδιαστα όσο φαίνονταν; Εστίασα το βλέμμα μου στα πρόσωπα που γνώριζα και πιστέψτε με, ήταν η πλειοψηφία. Την ώρα που όλοι χειροκροτούσαν, εμένα μου γεννιόνταν ερωτήματα που θα έπρεπε να απαντήσω ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Με ποιους θα ήμουν και πως θα προσδιόριζα τον εαυτό μου στον επαγγελματικό στίβο από εδώ και στο εξής;
Μπορεί η Ελλάδα να παραπέμπει σε μισοτσακισμένο καράβι που τη μια μέρα θα βυθίζεται και την άλλη θα αναδύεται στην επιφάνεια της θάλασσας. Ακόμα κι αν πιστέψουμε αυτό το σενάριο, θα μπορούμε να κοιτάμε τα παιδιά μας στα μάτια. Και να τους πούμε με πάσα ειλικρίνεια ότι δε γίναμε αυτό που ονειρευτήκαμε, αλλά προσπαθήσαμε και είμαστε ακόμα εδώ. Με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν ο τρόπος που ανέβαιναν τα σκαλιά για να παραλάβουν το δίπλωμα τους, αλλά και την θέρμη που είχαν, λέγοντας τον όρκο που μας υπαγόρευε η αριστούχος. Είχαν τον αέρα του νικητή, ενώ το πάθος τους στην κάθε εκφορά του όρκου, μου θύμιζε στρατιώτες στον ελληνοιταλικο μέτωπο εν ώρα μάχης. Καταλάβαιναν άραγε τι έλεγαν; Ο όρκος μιλούσε για τις αξίες της κοινωνικής εργασίας και πως οφείλουμε να τις χρησιμοποιήσουμε, για να προστατεύσουμε το καλό της πατρίδας. Αναρωτιέμαι ποιοι ακριβώς θα προστατεύσουν τις αξίες της κοινωνικής εργασίας. Αυτοί που προσκύνησαν κάθε μορφή εξουσίας και φυσικής νομοτέλειας των πραγμάτων, αντικαθιστώντας τα κρεβάτια τους με κομματικά τραπεζάκια. Αυτοί που δε θέλησαν μια ουσιαστική σχέση με τους καθηγητές που θα τους δώσει ερεθίσματα για σκέψη, αλλά προτίμησαν να χαριεντίζονται, προσδοκώντας ένα καλύτερο βαθμό στο πτυχίο τους. Είναι ίδιοι οι άνθρωποι που ζήτησαν από κομματικούς φίλους, να επισκεφτούν τα πατρικά τους ενόψει βουλευτικών εκλογών, χωρίς να πληρώσουν τίποτα. Είναι ίδιοι που για τέσσερα χρόνια δε προσπάθησαν για καμία ουσιαστική αλλαγή, αλλά έριχναν το φταίξιμο πάντα στους άλλους. Είναι αυτή η συγκεκριμένη κατηγορία φοιτητών που μιλάει για μια καλύτερη Ελλάδα, αλλά ακολουθούν πιστά συμπεριφορές γονιών και προηγούμενων γενεών που μας έφερε ως εδώ. Δεν αμφισβητούν τίποτα, αλλά συνεχίζουν να βαδίζουν στους ίδιους δρόμους με τους παλιότερους. Οι γονείς τους δίνουν τα ψηφοδέλτια στο φάκελο σαλιωμένα, προσδιορίζοντας τη στάση ζωής που έχουν ίδιοι και τα βλαστάρια τους.
Δε προσδοκώ από αυτά τα άτομα καμία αλλαγή. Οι περισσότεροι θα προχωρήσουν με παρεμφερή τρόπο στη ζωή τους. Αυτό που εύχομαι, είναι οι υπόλοιποι που σκέφτονται σαν εμένα, και ευτυχώς είναι πολλοί, να μη τους δώσουμε χώρο να αναπτυχθούν. Το σκοτάδι μπορεί να νικηθεί με φως και η νεκρική σιωπή μόνο με κραυγές χαράς και λύτρωσης. Για αυτό που οικτίρω περισσότερο τις προηγούμενες γενιές, είναι ότι έδωσαν χώρο στην κάθε είδους μετριότητα να μακροημερεύσει. Οι μετριότητες έχουν το χάρισμα να δημιουργούν πλαίσια και κλίκες για να πνίγουν την δημιουργικότητα. Ας τους πνίξουμε λοιπόν εμείς, πριν προλάβουν αυτοί. Ας γίνουμε το ενοχλητικό ζιζάνιο που δε θα τους αφήνει να κλείσουν μάτι. Μην αφήσουμε το πηδάλιο της ζωής μας σε ναύτες που παριστάνουν τους καπετάνιους. Η μάχη θα είναι δύσκολη, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Πρέπει να δοθεί όμως με κάθε κόστος. Είναι εξάλλου ο μοναδικός τρόπος για να χτίσουμε μια διαφορετική Ελλάδα. Ας κάνουμε τα ερείπια ξανά ναούς για να κοινωνήσουμε το μήνυμα της ανάστασης που θα βασίζεται μόνο στην αλήθεια. Το αποτέλεσμα ίσως δε μας δικαιώσει. Μπορεί η Ελλάδα να παραπέμπει σε μισοτσακισμένο καράβι που τη μια μέρα θα βυθίζεται και την άλλη θα αναδύεται στην επιφάνεια της θάλασσας. Ακόμα κι αν πιστέψουμε αυτό το σενάριο, θα μπορούμε να κοιτάμε τα παιδιά μας στα μάτια. Και να τους πούμε με πάσα ειλικρίνεια ότι δε γίναμε αυτό που ονειρευτήκαμε, αλλά προσπαθήσαμε και είμαστε ακόμα εδώ. Με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.
σχόλια