Είναι 2 το πρωί και εγώ ονειρεύομαι , όχι δε κοιμάμαι, ονειρεύομαι΄...με τα μάτια ανοιχτά, πειράζει ; Προσμένω, δε προσβλέπω σε κάτι αλλά και πάλι προσμένω και ονειρεύομαι. Το δωμάτιο αχούρι! 5-6 βαλίτσες όλες ανοιγμένες απλωμένες κατάχαμα. Ντουλάπες ρούχα στριμωγμένες εκεί μέσα, ντουλάπες ρούχα και στιγμές να δουν τα μάτια σου...Ταξίδια.. Ταξίδια μυαλού, σώματος , ψυχής. My life in transit...Όλα στριμωγμένα εκεί μέσα, σε αυτές τις 5-6 βαλίτσες...Και τελικά; Πάντα πίστευα ότι είμαι ο,τι είδα, ό,τι έζησα και ό,τι άκουσα! Πάντα πίστευα ότι οι εμπειρίες με έκαναν καλύτερη ως άνθρωπο, πιο πλούσσια στη ψυχή και εντέλει πιο ολοκληρωμένη ως οντότητα. Τελικά; Tελικά τι; Τα παιξα, σκατά, σκατά, σκατά!
Όσο ανακατεμένες είναι οι βαλίτσες μου τόσο κουβάρι είναι και η ψυχή μου. Η γενιά των επιλογών σου λέει, η Ευρώπη της παγκοσμιοποίησης, η γενιά της παγκόσμιας αγοράς εργασίας, όπου σπανίως μπορεί να βρει σοβαρές ευκαιρίες εντός των συνόρων της και μπορεί να διαπρέψει όμως στο εξωτερικό. Η γενιά του καημού της Ελλάδας όταν είναι έξω με τα μάτια πάντα πίσω και η γενιά του σιχτηρίσματος του μέσα και του καημού του έξω στην ανάποδη κατάσταση..Η Ελλάδα που εδώ και 30 χρόνια παρήγαγε ανθρώπινο εργατικό δυναμικό και που τώρα το χάνει και το ξεπουλάει και αυτό δωρεάν στην Ευρώπη μαζί με όλα τα άλλα... Μια γενιά που καταλήγει με βαλίτσες απλωμένες στο πάτωμα και ρούχα σκόρπια που πρέπει να μπουν μέσα στις ρημαδοντουλάπες όπου και να μπούν γιατί; μπορεί σύντομα να ξαναβγούν για να πάνε σε άλλη χώρα γιατί εκεί μπορεί να'ναι καλύτερα αφού έχουμε κάνει πιπίλα το εξωτερικό και καημό το εσωτερικό όντας εκτός χώρας.
Που πήξαμε γαμώ τις προσδοκίες μου, τις επιλογές μου, τις μεταβάσεις μου μέσα στο βωμό του καλύτερου. Βαρέθηκα να πρέπει να αναγκάζομαι να διαλέγω τη πιο δύσκολη επιλογή επειδή μπορεί να έχω το καλύτερο εν δυνάμει αποτέλεσμα έτσι..Βαρέθηκα να νιώθω ότι είναι η χειρότερη δυνατή επιλογή το να είμαι στη χώρα μου για το μέλλον μου γιατί έχω δει τα καλύτερα. Βαρέθηκα τους καταναγκασμούς ανάθεμά σας επειδή δήθεν τυχαία μπορώ και καλύτερα. Τι ορίζεται καλύτερο; Ένας τραπεζικός λογαριασμός; Και γιατί εμένα τότε η ψυχή μου νιώθει άδεια; Γιατί νιώθω καλύτερα με ένα φιλί, μια αγκαλιά, με ένα χάδι; Τη ψυχολογία μου κάθε φορά με τις βαλίτσες στο πάτωμα; Τους φίλους μου που θυσιάζω κάθε φορά που αλλάζω χώρα , πόλη , δε ξέρω και εγώ τι; Αυτό είναι το καλύτερα; Δε θέλω άλλο να παλεύω , να χάνω για αυτό το θεωρητικό σενάριο. ΚΑΛΥΤΕΡΑ απλά να ζήσω.
σχόλια