Συχνά, παρατηρώ κάποιες καταστάσεις, ακούω κάποια πράγματα, συνειδητοποιώ τον τρόπο σκέψης των όντων και ύστερα τσαντίζομαι. Άραγε, γιατί ο ρατσισμός είναι η βάση της κρίσης μας και παραγωγός των ιδανικών μας; Γιατί η λογική και η σκέψη αρκετών ανθρώπων είναι απογοητευτική ; Γιατί αυτοί που συνήθως υποστηρίζεις, πιστεύεις είναι οι πρώτοι που σε γειώνουν και γιατί αυτοί που αποτελούν προτεραιότητα στη ζωή σου, τελικά, σου φέρονται σκάρτα;
Διευκρίνιση: ζούμε σε έναν κόσμο που η διαφορετικότητα είναι άκρως απαραίτητη, αποδεκτή και σίγουρα σημαντική σε μια κοινωνία...επομένως, σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να έχουμε όλοι ίδιες απόψεις, ίδιες ιδέες, ίδιες σκέψεις.
Γίνεται αποδεκτό, λοιπόν, ότι ο κόσμος είναι σκληρός και ωμός...συχνά, και επικριτικός...αλλά, τελικά, δεν είναι μόνο αυτό. είναι κυρίως στυγνός συμφεροντολόγος και ιδιοτελής...ίσως, πλέον, η ζυγαριά δεν γέρνει προς την πλευρά που θα έπρεπε...ίσως, η στόφα των ανθρώπων που δέχονται το διαφορετικό, που ξέρουν να παραδέχονται λάθη και έχουν ξεπεράσει αρκετά στερεότυπα και προκαταλήψεις αντί να διευρύνεται συρρικνώνεται...
Και αυτό είναι το χειρότερο! Νιώθεις ότι ζεις σε μια πολιτεία- κοινωνία που η πρόοδος υφίσταται μόνο σαν μια λέξη με σκοπό να ηχεί ως επίτευγμα και να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ικανοποίησης, που τα συμβάντα, τα γεγονότα και οι άνθρωποι κρίνονται μόνο επιφανειακά και τέλος, που η υπονόμευση, η μηχανορραφία και η δολιότητα είναι ο κυρίαρχος . Τριγύρω σου πλήθος , που, έστω και, εν αγνοία τους ή και ασυναίσθητα ζουν με μότο "ο θάνατος σου η ζωή μου" , νιώθεις θυμό, αγανάκτηση, οργή...
Κάθε φορά τόσες σκέψεις και τόσα συμπεράσματα, τόσες αρχές και τόσα τέλη, δυστυχώς, μόνο στο νου. Και κάθε φορά που η πένα έρχεται στα δάχτυλα, η δυσκολία για ορθή απόδοση μιας σκέψης φαντάζει όλο και πιο απομακρυσμένη. Να, και εδώ το τέλος ανύπαρκτο είναι...Ενδεχομένως, καλύτερα μην τυχόν γίνει καμιά παρανόηση...μόνο μερικοί συλλογισμοί ανολοκλήρωτοι, ατερμάτιστοι...
Το τετράδιο πάντως ανοιχτό και άδειο περιμένει! Η πένα, επίσης πάντα σε ετοιμότητα! Ποιος ξέρει; Μπορεί αύριο, ή μεθαύριο ή βραχυπρόθεσμα, ή μακροπρόθεσμα να έρθει ξανά αυτή η ριμάδα η έμπνευση, αυτός ο από μηχανής θεός με το κλειδί της κλειδαριάς των σκέψεων μου!
σχόλια