Ακόμα, ίσως ανόητα, ελπίζω...

Ακόμα, ίσως ανόητα, ελπίζω... Facebook Twitter
0

Σκληρές οι μέρες για τα παιδιά που δοκιμάζονται στη δύνη του παραλογισμού των πανελληνίων εξετάσεων... 100.000 οικογένειες σε καθεστώς τρομοκρατίας αγωνιούν και προσεύχονται, εναποθέτοντας την ύστατη ελπίδα τους στην επιτυχία...


Σε μια χώρα που καταρρέει, σε μια κοινωνία που ψυχορραγεί, στα πρόθυρα της παρανοϊκής κατάρρευσης οποιουδήποτε ψήγματος ηθικής ακεραιότητα, η Ελλάδα θάβει τα 18χρονα παιδιά της, λίγα λεπτά πριν την αναμέτρηση!


Τα λόγια χάνουν το νόημα τους και η αμηχανία διαδέχεται η οργή... Το κενό φάνταζε στην ψυχή του ελκυστικότερο από την αναμέτρηση... Κατά τ' άλλα όμως με επιτυχία ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα των εξετάσεων... Τι να την κάνω τέτοια νίκη... είναι απάνθρωπη! Στη χώρα του φωτός, χάθηκε η ελπίδα...

 

Αναρωτιέμαι το σκοτάδι τότε πως είναι!


Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, όσα και αν έχουμε δει τα τελευταία χρόνια... αυτό δεν καταπίνεται... η εξαθλίωση ενός απάνθρωπου συστήματος που τρώει, στην κυριολεξία, τα παιδιά του. Γονείς και παιδιά θύματα της αγωνίας τους για ένα πτυχίο, για μια μετανάστευση πιο αξιοπρεπή! Τα συναισθήματα χτυπάνε κόκκινο, στην εικόνα του αθώου θύματος...


Τι να πεις; Πως να το πεις αυτό στο παιδί που στο διπλανό δωμάτιο παλεύει πέρα κ πάνω από τις δυνάμεις του να μην απογοητεύσει το σύστημα, να μην ακυρώσει το όνειρό του;


Εφηβεία σημαίνει ελπίδα, σημαίνει θάρρος, ανατροπή, χαρά, ζωή... ή μήπως κάνω λάθος; Η Παιδεία δεν είναι αυτή που εξυψώνει το πνεύμα, δημιουργεί πρότυπα και αξίες, προκαλεί την έμπνευση; Πού είναι; 12 χρόνια δίπλα στην υποψήφια έφηβη κόρη μου δεν τα συνάντησα πουθενά, όσο κι αν ήλπιζα! Αντ' αυτού συνάντησα απογοητευμένους δασκάλους, ανίκανους να ανταπεξέλθουν στην ευθύνη της διαπαιδαγώγησης, θιασώτες πολιτικούς που πουλάνε ελπίδα σε τιμή εξευτελιστική... την αλλοτρίωση της ανθρώπινης ψυχής, που λιώνει στον καναπέ της ανυπαρξίας της, κυνηγώντας φόρους κ λογαριασμούς! Ήρθα επίσης μούρη με μούρη με τη γενιά μου πλάι σ' έναν κάδο απορριμμάτων να κυνηγάει απεγνωσμένα το ευτελές όνειρο της επιβίωσης!


Το παράλογο θέατρο που ζούμε έχει πάρει αφόρητη τροπή... ωστόσο εγώ ακόμα, ίσως ανόητα, ελπίζω!

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ