Προχθές -νομίζω- βρέθηκα τυχαία στο μετρό. Με «Το Ταχυδρομείο» του Μπουκόφσκι στο χέρι και εισητήριο στο άλλο περίμενα το συρμό. Μέσα σε 8 λεπτά αναμονής παρατήρησα πόσο δίκιο είχε ο κ.Μπουκοφσκι για τη σιχαμένη μας κοινωνία. Ίδια τότε, ίδια τώρα. Ανακουφισμένη, προσωρινά, πίσω από ένα ζευγάρι ακουστικά. Τίποτε δεν άλλαξε. Μόνο η υποκρισία μας γιγαντώθηκε.
Γιατί όμως να γράψω κάτι τέτοιο; Όχι δεν ανήκω σε μηδενιστικά ρεύματα, ούτε σε ακραία. Απλά παρατηρώ, αγαπητοί, πόσο κλεισμένοι είμαστε. Π.χ. όταν ζητήσεις βοήθεια μέσα στο μετρό δύο τινά υφίστανται. Ή θα βοηθήσουν ή δεν θα ακούσουν καν από τα ρημαδοακουστικά τους. Καμία διάθεση για επικοινωνία. Αυτό είναι το πιο θλιβερό, τίποτε άλλο.
Όλοι γνωρίζουμε ακράδαντα τα αίτια της παρακμής του σύγχρονου ανθρώπου. Ατομικισμός, αμετροέπεια, γρήγορος τρόπος ζωής, βιομηχανοποίηση, μπλα μπλα μπλα. Η έλλειψη επικοινωνίας, δεν είναι πρόβλημα; Είναι φυσικό δηλαδή να γράφουμε ισχυριζόμενοι ότι "μιλάμε"; Πριν από λίγες μέρες πάλι, νομίζω την ίδια μέρα με το μετρό, έγραψα στο messenger μια συνηθισμένη έκφραση (να πω την αλήθεια) όπως νομίζω ότι αρμόζει στις μέρες μας.
Η επικοινωνία είναι η προσωπική επαφή. Πείτε με αναχρονίστρια αλλά ΟΧΙ, το γράψιμο, η δακτυλογράφηση δεν είναι επικοινωνία.
Αφήστε με τώρα να σας δείξω και κάτι άλλο:
Η επικοινωνία είναι η προσωπική επαφή. Πείτε με αναχρονίστρια αλλά ΟΧΙ, το γράψιμο, η δακτυλογράφηση δεν είναι επικοινωνία. Είναι μονάχα μια άοσμη, απρόσωπη, καλόβολη δικαιολογία της βαρεμάρας μας να βγούμε έξω από την οθόνη και να περπατήσουμε εκεί που ο ήλιος λάμπει κάθε μέρα, ακόμα κι όταν βρέχει! Είναι η απροσωπία που μας βολεύει όταν θέλουμε να αποφύγουμε κάτι. Είναι η άοσμη από προσωπικό στίγμα στιγμή που πληγώνουμε τον άλλον με λέξεις. Βέβαια, οι λέξεις πονάνε, είναι σκληρές. Ίσως γι'αυτό και τις προτιμάμε. Ναι, κρυβόμαστε πίσω από τη σκληρότητα των λέξεων, όχι απαραίτητα γιατί μας αρέσει, αλλά γιατί μας βολεύει.
Πώς συνδέονται ο Μπουκόφκσι, το μετρό και η επικοινωνία;
Να πως: Ο αλκοολικός συγγραφέας αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ευφυέστατος και διαχρονικός, καταγράφοντας ίσως με μοναδικό τρόπο την απεραντοσύνη του ανθρώπου. Με παραστατικότητα, ο ήρωας ζει ένα φαύλο κύκλο γεγονότων και καταστάσεων. Πνιγμένος σε ένα καφάσι μπύρες κλειδώνεται στη μοναξιά του. Φιλίες δεν συνάπτει, ούτε καν επιφανειακές. Ο έρωτας απουσιάζει, δεν τον βρήκε ποτέ ίσως. Βέβαια, ενώ βλέπει την εξέλιξη συνεχίζει τα ίδια γυρνώντας πάντα στο άθλιο ταχυδρομείο. Με κομπίνες ελίσσεται. Μόνος πάντα. Ποια η διαφορά με σήμερα; Μονάχα μια. Το καφάσι με τις μπύρες αντικαθίσταται από ένα κομψότατα μινιμαλιστικό κουτί lexotanil, στο ράφι του κομοδίνου.
Το μετρό επιβεβαιώνει τη βλακεία μας σαν είδος που εξωτερικά εξελίσσεται, αλλά πάντα εσωτερικά μένει ο ίδιος πίθηκος που κατάφερε να κατασπαράξει τα άλλα ζωα. Αρνούμαστε κατηγορηματικά να ζήσουμε όπως θέλουμε. Αφήνουμε τα θέλω των άλλων να μας επιβληθούν. Ή μάλλον δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιθυμιών μας. Αν είναι δυνατόν!
Η επικοινωνία είναι το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος έφυγε από την άγρια ζούγκλα και μετέβη στον πολιτισμό. Ύστερα βέβαια, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, κατόρθωσε να την απομονώσει γράφοντας.
Μονάχα ένα γιατί με βασανίζει, τίποτε λιγότερο. Γιατί να δικαιώσουμε τον Μπουκόφκσι και τον κάθε Μπουκόφκσι, γιατί να είμαστε τα ζώα που είμαστε τις 23 από τις 24 ώρες της ημέρας και γιατί να μην επικοινωνούμε; Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν απλά μια καλημέρα από την καρδιά μας στόλιζε τους δρόμους της κίνησης καθημερινά;
Ίσως όμως να ζητώ μια ουτοπία.
Αρχή του παραμυθιού, καλημέρα σας!
σχόλια