Βουκολικό φίλινγκ σε μια πόλη που καίει

Βουκολικό φίλινγκ σε μια πόλη που καίει Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Lana Marandina
0

Δεν ξέρω αν φταίει ο αριθμός 30 ή η παραδοχή πως τελικά με καλοδέχτηκε. Όπως και να χει, πολλές φορές βάζω τρικλοποδιά στις σκέψεις, όταν προσπαθούν να με μεταφέρουν στα χρόνια του τότε, όταν το 30 στα παιδικά μάτια μου έμοιαζε σαν τον μεγάλο Γολιάθ που με κοιτούσε από ψηλά.

Σήμερα όμως δεν κατάφερα να τις σταματήσω. Ίσως έψαχνα κάτι. Ίσως.


Γύρισα λοιπόν περίπου είκοσι χρόνια πίσω. Στο μικρό χωριό όπου μεγάλωσα και από το οποίο τόσο πάσχισα να φύγω.


Όμως τα καλοκαίρια πάντοτε γυρίζω με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.


Γυρίζω, στην αιώνια μάχη που είχα με τον αδερφό μου, για το ποια είναι η πιο όμορφη και μεγάλη κορομηλιά, η δική μου ή η δική του. Άνιση μάχη φυσικά, κέρδιζα κατά κράτος, στον παππού που έμπαινε τα απογεύματα στον μπαξέ να ποτίσει τα καρπούζια και τις ντομάτες του, και μύριζε ο τόπος όλος φρεσκάδα και νοτισμένο χώμα. Κι ύστερα κάθονταν κάτω από την κληματαριά και κάπνιζε, έχοντας πάντα δίπλα του τις φιγούρες του Καραγκιόζη,μ στις ατέλειωτες βόλτες με τα ποδήλατα και στα ματωμένα γόνατα.


Και σε εκείνη. Την πανέμορφη κι αρχοντική γιαγιά Ελένη με τα καταγάλανα μάτια, που φορούσε τις λουλουδάτες ρόμπες της κι έκρυβε στις τσέπες της καυτερές πιπεριές. Πόσο φόβο είχα μέσα μου, μήπως και σταματήσω να θυμάμαι το πρόσωπό της, την φωνή της. Μα δεν ξεχνιέται η αγάπη. Ευτυχώς.


Τα καλοκαίρια πάντοτε γυρίζω με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Όχι από νοσταλγία. Από εξημερωμένη ανάγκη.

Τι κι αν έφυγαν εκείνοι, τι κι αν κόπηκαν οι κορομηλιές, τι κι αν πέρασαν χρόνια.


Η εικόνα, η μυρωδιά και η σκέψη μένουν εκεί. Στην γαλήνη μιας παιδικότητας που πάντοτε ζωγράφιζε με κιμωλίες ιδανικές στιγμές, κι ας μην ήτανε καθόλου.


Φαντάσου λοιπόν τον καρπουζά, που έρχεται σε μια πόλη που καίει ένα κυριακάτικο μεσημεράκι, και δίνει σφαλιαρίτσες σε όλα τα καρπούζια ,ένα ένα , μέχρι να ακουστεί το πολυπόθητο υπόκωφο κλατς κλατς που υποδεικνύει με επιστημονικά μέσα την μεστότητα του καρπουζιού, στην προσπάθειά του να δελεάσει την κυρία από τον πέμπτο.


Αναμφισβήτητα είναι από τους ήχους του καλοκαιριού που σου μένουν, γιατί ίσως δεν έφυγαν ποτέ.


Όπως και τόσα άλλα.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ