Ήταν αρχές Μαρτίου όταν ξαφνικά αρχίσαμε όλοι να φοβόμαστε. Μέσα σε μια στιγμή τα πάντα άλλαξαν. Εκεί που είχαμε μάθει να ζούμε, όλα σταμάτησαν.
Κάθε Παρασκευή βράδυ χαλαρή μπύρα στο αγαπημένο μας μπαρ, κάθε Σάββατο βράδυ ξενύχτι στο αγαπημένο μας κλαμπ, κάθε Κυριακή μεσημέρι κρασιά στο αγαπημένο μας καφενείο. Γέλια, έλλειψη ύπνου, πονεμένες ιστορίες αγάπης από σχέσεις που έληξαν ή από εκείνες που ποτέ δεν ξεκίνησαν. Συζητήσεις για όλα εκείνα τα άτομα που ερωτευτήκαμε και θέλαμε να βγούμε ραντεβού. Η δουλειά που μας κουράζει, ο συνάδελφος που μας νευριάζει, ο μισθός που δεν μας φτάνει. Τα ταξίδια που θέλουμε να πάμε, τα συγκροτήματα που θέλουμε να ακούσουμε, τα θέατρα και οι ταινίες που θέλουμε να δούμε. Οι γονείς που γκρινιάζουν γιατί δεν μας βλέπουν όσο θα ήθελαν, τα χόμπι που θέλουμε να ξεκινήσουμε αλλά ποτέ δεν έχουμε χρόνο.
Και ξαφνικά να ακούμε για έναν ιό κάπου στην Κίνα. Έναν ιό κάπου στην Ιταλία. Αρκετούς νεκρούς από έναν ιό που αρχίζει να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο.Και ξαφνικά όλα πάγωσαν. Ο κίνδυνος πλέον είναι έξω από την πόρτα μας και καλούμαστε όλοι να παγώσουμε. Και ξαφνικά όλοι μείναμε μέσα.
Η μοναξιά και η αδράνεια είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου και να που τώρα καλούμαστε να ζήσουμε με αυτά, για όσο χρειαστεί. Μια νέα πραγματικότητα ξεκίνησε και όλοι είμαστε σε αυτό μόνοι. Αλλά μαζί.
Τα αγαπημένα μας μπαρ έκλεισαν, τα θέατρα και οι κινηματογράφοι σφράγισαν, οι δουλειές πλέον γίνονται μέσα από την οθόνη του υπολογιστή,τα meetings μέσω βιντεοκλήσεων. Απαγορεύεται να κυκλοφορούμε άσκοπα έξω, απαγορεύεται να είμαστε ώρα έξω, απαγορεύεται να είμαστε πολλοί μαζί έξω. Και έτσι όλοι μείναμε μέσα. Σε άλλα σπίτια μαζεμένες ολόκληρες οικογένειες, σε άλλα σπίτια άνθρωποι μόνοι. Να προστατέψουμε τους εαυτούς μας, να προστατέψουμε τους μεγάλους σε ηλικία, να προστατέψουμε τους αδυνάμους. Και έτσι όλα πάγωσαν. Οι νέοι έρωτες δεν πρόκειται να συμβούν, οι καρδιές δεν φοβούνται πια μην πληγωθούν, οι φίλοι δεν φοβούνται μην χαθούν, χάθηκαν ήδη. Οι οικογένειες ενώθηκαν ξανά ή χώρισαν οριστικά. Η δουλειά δεν μας κουράζει πια, η καθημερινότητα δεν μας εξαντλεί.
Ξαφνικά αποκτήσαμε τον χρόνο που ποτέ δεν είχαμε. Μείναμε στο σπίτι που ποτέ δεν είχαμε πραγματικά μείνει. Ξαφνικά καλούμαστε να διατηρήσουμε την επικοινωνία μέσω μιας οθόνης. Τώρα πια έχουμε όλο τον χρόνο να ξεκινήσουμε εκείνα το χόμπι για το οποίο ποτέ δεν είχαμε χρόνο. Τώρα πια όμως δεν έχουμε την όρεξη να το ξεκινήσουμε. Τώρα πια φοβόμαστε. Κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους για μέρες, μήνες ολόκληρους, η μόνη μας έξοδος το μπαλκόνι μας. Τώρα πια απλά είμαστε κουρασμένοι. Πιο απομακρυσμένοι από ποτέ, μια προσωπική επαφή κρυμμένη πίσω από μια οθόνη, πρόσωπα που θα ξεχάσουμε πως είναι, μέρη που ποτέ δεν πήγαμε τελικά. Οικογένειες στην ίδια πόλη αλλα όχι στην ίδια κατοικία, με μια απόσταση τουλάχιστον δύο μέτρων. Άνθρωποι μόνοι σε ένα σπίτι, αυτοί και ο εαυτός τους για μήνες ολόκληρους. Αυτό που παλιά λέγαμε προσωπική επιλογή πλέον είναι επιβολή. Και πόσο θα αντέξουμε; Για πόσο το '' μην έρθεις να μας δεις'' θα θεωρείται φυσιολογικό; Για πόσο καιρό θα λέμε ''δεν θέλουμε να μας κολλήσεις'' , ''καλύτερα να μιλάμε μέσω τηλεφώνου'' ; Η μοναξιά και η αδράνεια είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου και να που τώρα καλούμαστε να ζήσουμε με αυτά, για όσο χρειαστεί. Μια νέα πραγματικότητα ξεκίνησε και όλοι είμαστε σε αυτό μόνοι. Αλλά μαζί.
σχόλια