Βομβαρδίζομαι κι εγώ όπως όλοι τις τελευταίες μέρες από εικόνες, ρεπορτάζ, αναλύσεις επί αναλύσεων και εφιαλτικά σενάρια για το μέλλον των αδελφών Κυπρίων και για τα νέα δεδομένα που εισήγαγε η απόφαση του Euro group στην παγκόσμια οικονομία και η αλήθεια είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου φοβάμαι...
Καθώς λοιπόν αποδίδομαι στην προσφιλή μου συνήθεια (παλιά και δοκιμασμένη από την εφηβεία μου κιόλας) να χαζεύω το λευκό ταβάνι του δωματίου μου αναρωτιέμαι εάν τελικά τα κατάφεραν οι κατά κοινή ομολογία '' τρομοκράτες'' των ελληνικών και ξένων ΜΜΕ... έγινα κι εγώ ένας από αυτούς που βουτάνε στα θολά νερά της κατευθυνόμενης ενημέρωσης κι απλά παρασύρονται από το ρεύμα; Το ταβάνι δεν με απογοήτευσε και για μια ακόμη φορά μου έδωσε την απάντηση...
Δυστυχώς όχι. Ο φόβος μου δεν είναι αυτός που προσπαθούν τόσο λυσσαλέα να εγκαταστήσουν στην ψυχή μου η τηλεόραση, οι εφημερίδες, τα blogs, ο Τράγκας, η Στάη, ο Άδωνις βρε αδερφέ!! Δεν φοβάμαι αυτούς ή αυτά που προσπαθούν να μου περάσουν ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα. Φοβάμαι ότι η εξέγερση, η επανάσταση που πάντα από άκρατο ρομαντισμό ή υπερβολική αφέλεια πίστευα ότι θα πραγματοποιήσει η γενιά μου (αυτή των σημερινών τριαντάρηδων) θα μετατραπεί σε ένα ακόμα όνειρο που θα βαραίνει τις πλάτες των επόμενων. Πραγματικά θλίβομαι γιατί όσο απογοητευτικό κι αν φάνταζε το μέλλον που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας δεν μπορεί να συγκριθεί με την τρομακτική αδιαφορία μιας ολόκληρης γενιάς που απλά παρατηρεί τον κόσμο γύρω της να καίγεται συθέμελα.
Για πρώτη φοβάμαι...
Φοβάμαι ότι έγινα τελικά κι εγώ αυτό που πάντα αναθεμάτιζα σαν έφηβος... μέλος μιας τρομαγμένης και αδιάφορης γενιάς.
