«Μαμά... Πού πάω;»

Μια φίλη μου περιέγραφε την καθημερινότητα στο σπίτι με το γιο της, που τώρα είναι λίγο κάτω από 2.5 ετών. «Κάνει μερικές φορές ποδήλατο στο σπίτι, ξέρεις, στα δωμάτια, στο σαλόνι, πάνω-κάτω με το ποδήλατο, και σε κάποιες στιγμές με βλέπει και σταματάει. Με κοιτά και με γνήσια απορία μου λέει: 'Μαμά... Πού πάω;'»

Το βρήκα απίθανα γλυκό και αστείο. Αλλά επίσης το βρήκα και κάπως υπαρξιακό: στ' αλήθεια που πάει; Πού μπορεί να πηγαίνει μ' ένα ποδήλατο μέσα σε τέσσερις τοίχους; Και γενικά, πού πάμε όλοι, όταν είμαστε εγκλωβισμένοι στους τέσσερις τοίχους της Καβαφικής πόλης, δηλαδή του εαυτού μας;

Τα ίδια συναισθήματα μου είχε αφήσει και το φιλμ που είχε κάνει ο Γούντι Άλλεν πριν από κάποια χρόνια, το "Whatever Works". (Ήταν μια ταινία που ήταν μεν αστεία, κυρίως ήταν στοχαστική και υπαρξιακή.)

Μια ερώτηση ενός αγοριού που δεν έκλεισε ούτε τα τρία του χρόνια παρέλυσε σχεδόν το μυαλό μου. Και μ' έκανε να σκεφτώ πάλι το παρελθόν μου -που δεν διαφέρει και πολύ απ' το παρελθόν όλων των ανθρώπων- την μαμά που δεν έχω πια, το πού πήγαινα εγώ, τα ανθρώπινα προβλήματα, την αισιοδοξία και κατέληξα στην αναμενόμενη αλλά αληθινή διαπίστωση πως όλοι θέλουμε αγάπη και την θέλουμε τώρα.

Κσι έβαλα να ξαναδώ το Whatever Works που έκανε όλη τη δουλειά για μένα: συμπύκνωσε τις απορίες μου, τις έβαλε στο μπλέντερ και στο τέλος μου έδωσε τις απαντήσεις, έτοιμες και δεμένες με φιόγκο.

Δεν είναι η καλύτερη του Γούντι Άλλεν, μπορεί να μην είναι καν απ' τις καλές του, όμως  η ταινία μοιάζει με το δίχρονο παιδί με το ποδήλατο που πάει πάει πάει, αλλά τελικά δεν φτάνει πουθενά.

(Ή μάλλον φτάνει. Στην αγκαλιά της μητέρας του.)