1) Όταν έρχονται οι Τέκτονες
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς λένε οι στίχοι (και πολύ θα ήθελα να καταλάβω), πιάνω στον αέρα Καβάφη, Σαββόπουλο, τρόικα, έπη. Πανέξυπνη παραγωγή - κάθε φορά που "έρχονται οι Τέκτονες" γίνεται χαλασμός από βαβούρα.
Εξαιρετικά δυνατό ξεκίνημα.
Βαθμός: 10/10
2) Τα Βράδια της Κρίσης
Με πινελιές εύθυμης τζαζ, υπέροχο πιάνο -όπως πάντα- και στίχους από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Είναι γραμμένο νομίζω το 2011 και φαίνεται: η πολιτική αβεβαιότητα δεν έχει περιγραφεί καλύτερα απ' ό,τι στους στίχους εδώ.
Μπορώ να το ακούσω 100 φορές στη σειρά.
ΥΓ. Η φωνή σα να είναι λίγο χαμηλωμένη σε σχέση με την ενορχήστρωση.
Βαθμός: 10/10
3) Ποτέ δεν ήμουν ήμουν μόνος τελικά:
Χρήση πολιτικής ορολογίας για να μιλήσει για έρωτα. Όλες οι λέξεις κλειδιά της εποχής, της κρίσης είναι εδώ, σ' αυτό το άλμπουμ.
Μ' άρεσε που δεν προσπαθήσαν να τα κάνουν update τα τραγούδια. Όταν τα γράψαν , τα γράψαν, τελείωσε! Είτε μιλούν για το Πασόκ είτε για την κυβέρνηση Πικραμμένου επειδή γράφτηκαν τότε, έτσι έμειναν. Με αναφορές που μετά από χρόνια μπορεί να έχουν ξεχαστεί. Κι όμως, έτσι, σαν ημερολόγιο της στιγμής είναι χίλιες φορές πιο δυνατά, κι ας είναι ακατανόητα απ' τις μελλοντικές γενιές, που σίγουρα κι αυτές θα αγαπήσουν / ανακαλύψουν τους Κόρε Ύδρο.
Καλύτερη ατάκα του δίσκου: "Οι συνιστώσες σου καλύπτουν ένα χώρο... απ' το υπερπέραν στα σκατά."
Το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου, από κάθε άποψη. "Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου" eat your heart out.
Βαθμός: 10/10 (αν μπορούσα θα έβαζα παραπάνω - εναλλακτικά θα έβαζα στα δύο πρώτα από 9/10, αλλά θα ήταν πάλι αδικία).
4) Χωριστός Βίος
Πιο αργό και μελωδικό. Ωραία πνευστά. Διαφορετικές φωνές. Σ' αυτό το τραγούδι ακούγεται και ο τίτλος του δίσκου: Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό.
Ταυτίστηκα στο "παρήλθε πια η σταυρική ηλικία" (εικάζω εννοεί τα 33 - νομίζω γεννηθήκαμε όλοι το '78).
Στίχος: "Ένα παιχνίδι είναι η ζωή / που στο τέλος όλοι χάνουν".
Βαθμός: 9/10
5) Ο δρόμος μου για σένα
Συνδυάζοντας το facebook με τον ρομαντισμό ("Μ' αυτά που έγραψες στον τοίχο σου γελάνε / η αφέλεια για μένα ορίζει τον εγωισμό") και μ' ένα στρουμφάκι Έρωτα, το κομμάτι αυτό είναι μια πανέμορφη, κλασική ΚορεΥδρική μπαλάντα.
Που στο τέλος αξιοποιεί noise, βιολιά και πιάνο και κορυφώνεται.
Βαθμός: 9/10
6) Χάδια
Δεν ξέρω πώς να περιγράψω την αρχή του, φωνές πάνω σε φωνές; Υπέροχη, τρυφερή μελωδία, ένα τραγούδι που μοιάζει με ντουέτο (τουλάχιστον).
Η κλασική τους παιδεία στη μουσική φαίνεται: οι μελωδίες τους είναι η συνέχεια της κλασικής μουσικής, παιγμένης με τρόπο σύγχρονο και δυναμικό.
Κι εκεί που νομίζεις ότι τελείωσε...
Βαθμός: 9/10
7) Μια ανοιχτή πληγή
Χαριτωμένο ντουέτο άντρα - γυναίκας, σε τζαζ ύφος. Παιχνιδιάρικο (αλά Now I'm Following You αλλά με έξυπνους στίχους), χωρίς να γίνεται αφελές.
Παρ' όλα αυτά μου μοιάζει παράταιρο στη μέση του δίσκου, σα να διακόπτει το momentum ;-)
Βαθμός: 6/10
8) Πένθος για το Τέλος του Καλοκαιριού
Ο τίτλος είναι ενδεικτικός των στίχων, η μελωδία κυλάει σα νεράκι.
Mid-tempo - όπως και το περισσότερο μέρος του δίσκου. Νοσταλγικό, μελαγχολικό.
Και σ' αυτό το τραγούδι μουσικές φόρμες και μελωδικά μοτίβα που επαναλαμβάνονται σε κάθε τους δίσκο και που αν δεν επαναλαμβανόταν θα απογοητευόμουν οικτρά.
Βαθμός: 8/10
9) Ο Σατανάς της Γειτονιάς:
Εντάξει, τελείωσε. Ο Παντελής Δημητριάδης είναι ένας ποιητής. (Το λέω μεταφορικά, αλλά ισχύει και κυριολεκτικά, αναζητήστε την καλή ποιητική του συλλογή)
Ξεκινά με ακαπέλα, αρμονία φωνών.
Αυτό το πιάνο! Ποιος συνθέτει τη μουσική για το πιάνο, και ποιος παίζει; Θερμά συγχαρητήρια.
Και ας μην πω καν για τους στίχους.
Βαθμός: 10/10
10) Ζεστασιά πριν το Τέλος:
Ξεκινά με φωνές που μου θύμισαν το Queen Is Dead - και ξαφνικά γίνεται lounge jazz (ω, όχι!).
Εδώ κάπου κατάλαβα ότι είναι συνειδητή απόφαση της παραγωγής σε κάποια τραγούδια να ακούγεται η φωνή χαμηλότερα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς με αποτέλεσμα να τεντώνεις τα αυτιά για να ακούσεις τους στίχους - ειδικά στο 'ρεφρέν'. Samples, ήχοι, και ωραίοι στίχοι δυστυχώς δεν το σώζουν για μένα - και συνεχίζει να ακούγεται σαν μουσικό χαλί απ' το υπερπέραν.
Δεν φταίνε αυτοί, αλλά εγώ: δεν αντέχω την τζαζ.
Βαθμός: 6/10
11) Συμφιλίωση
Εξαιρετική παραγωγή, τέλειο wall of sound, επιλεκτική παραμόρφωση φωνής.
Απ' τη μέση και μετά θυμίζει τα καλύτερα new wave σε συνδυασμό με τα καλύτερα των Κόρε Ύδρο.
Έπος.
Βαθμός: 10/10
12) H παλαιότητα
Δεν έχω να γράψω κάτι. Εξαιρετικό.
Βαθμός: 9/10
13) Τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα
Θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης η αγάπη σου - και θα παραιτηθεί την άλλη μέρα, ξαφνικά. (Μπλέκοντας τον έρωτα με ό,τι συμβαίνει γύρω μας, την υπόθεση/παραίτηση ΓΑΠ στην συγκεκριμένη περίπτωση, υποθέτω. Αυτή είναι η δύναμη των Κόρε Ύδρο: παίρνουν την καθημερινή ζωή και την κάνουν ποίηση).
Μοιάζει με πιο αργή εκδοχή άλλων μελωδιών τους - πράγμα υπέροχο.
Έξτρα μπόνους για τον τίτλο του τραγουδιού.
Βαθμός: 10/10
====
ΤΕΛΟΣ
Συνολική Βαθμολογία Δίσκου: 9/10
Δεν λέγεται το πόσο στεναχωρήθηκα όταν τελείωσε. Σχεδόν τσατίστηκα μαζί τους.
Ευτυχώς υπήρχε το repeat.
*Κυκλοφορεί από την Inner Ear - ακούστε τον εδώ.
σχόλια