ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πηρα το πτυχιο μου στο 8ο ετος,λογω καποιον προσωπικων δυσκολιων και καταστασεων.Τοσο κακο ειναι? Οπου και να το πω,σχολιαζεται!Και εννοειται πως δεν μπαινω στη διαδικασια να δικαιολογηθω ή να δωσω λεπτομερειες...Αλλα γιατι αντιδρουν ετσι οι ανθρωποι?Γιατι κρινουν με τοση ευκολια?Γενικα, πώς και γιατι να κρινουμε καποιον για οτιδηποτε, αφου τα κριτηρια μας ειναι επιφανειακα?Δεν μπορουμε να γνωριζουμε ουσιαστικα,γιατι εδρασε οπως εδρασε,αφου ολοι μας ειμαστε διαφορετικοι,εχουμε διαφορετικα βιωματα,οποτε αντιδρουμε και διαφορετικα!Συμφωνειτε?Η κριτικη ειναι θεμιτη μονο οταν γνωριζουμε λεπτομερειες.

Είμαι 26 χρονών και πρόσφατα είχα αρχίσει να βγαίνω με έναν άντρα που γνωριστηκαμε κάπως μέσω της δουλειάς!Πολύ ωραίος ψηλος μελαχροινος με ωραίο πρόσωπο ευγενικός μορφωμενος,ευκαταστατος,με χιούμορ κτλ!Εγώ για κάποιον λόγο δε ξέρω γιατί νόμιζα ότι είναι 32 χρονών,δε τον είχα ρωτήσει και ποτέ,νόμιζα ότι ήξερα!Και ξαφνικά μαθαίνω ότι είναι 41!!Η αλήθεια είναι ότι ξενέρωσα πολύ γιατί μου φάνηκε πολύ μεγαλος!Ναι οκ θα μου πείτε τι σημασία έχει πόσο είναι,ένας αριθμός είναι,αφού φαίνεται και μικρότερος!Αλλά εμένα μου χτυπάει άσχημα δε μ αρέσει η τόση διαφορά,γούστα είναι αυτά!Και στο μέλλον πχ στα 45 μου δε θ μ αρεσει να έχω άντρα 60 χρονών,αλλά και τώρα μου φαίνεται μεγάλος για μένα!Τελως πάντων εγώ απομάκρυνθηκα αλλά αυτός επιμένει!Να του πω ότι δε θέλω να προχωρήσω λόγω της ηλικίας του ή να βρω άλλη δικαιολογία και τι να πω που έτσι ξαφνικά ξεκοψα;

Ρε παιδια πως γίνεται να σταματήσω να αγχωνομαι για τα παντα;; καιβκυριως για την υγεια κου φαντάζομαι παντα τα χειροτερα.. πφφ

έχω την πρώτη μου συνεδρία σε ψυχολόγο....

Ξεκινησα τις κλινικες μου ως φυσικοθεραπευτρια και στο χωρο που ειμαι περναμε παρα πολυ ομορφα, εχει δεσει ολο το συνολο του χωρου (εκπαιδευομενοι και μη φυσικοθεραπευτες) και καθε μερα νιωθω υπεροχα που βρισκομαι σε αυτο το χωρο. Εκει βρισκεται και ενας κυριος ο οποιος δειχνει συμπαθεια προς το προσωπο μου οπως π.χ. παιρνει εμενα για να παμε στα κρεβατια να παρουμε τους ασθενεις με κοιταει και χαμογελαει στους διαδρομους, μεχρι να φτασουμε στο δωματιο που βρισκεται ο ασθενης, μου πιανει τη κουβεντα και κανει αρκετα αστεια ενω εαν βρισκονται και αλλοι γυρω ειναι αρκετα τυπικος και μαζεμενος... εχθες ειδα οτι φορουσε βερα, δεν θελω να κανω καμια κινηση απο τη στιγμη που ειδα τη βερα... Αλλα ειλικρινα νιωθω ασχημα να ειμαι τοσο χαρουμενη μονο που βρισκομαστε στον ιδιο χωρο... Αυτο.

Σπούδαζα 4-5 χρόνια σε περιφερειακή πόλη αλλά αναγκάστηκα να την παρατήσω και να γυρίσω Αθήνα λόγω οικογενειακών προβλημάτων.Χρωστούσα ακόμα αρκετά μαθήματα επειδή δούλευα παράλληλα και τώρα πια έχω χάσει επαφή και ούτε μπορώ ούτε θέλω να γυρίσω να την τελειώσω. Όμως έμεινα στα 25 χωρίς πτυχίο και χωρίς σοβαρή εμπειρία. Τί κάνω τώρα;

εσείς πώς καταφέρνετε να το αντιμετωπίσετε;

ειναι πολύ άδικο να πεθαίνουν νέοι άνθρωποι. Πάλευες 1 χρόνο την λευχαιμία και τα κατάφερες να βγεις νικητής. Πέρασαν 6 μήνες απο την νικη σου...σε βρήκε ομως μια λοίμωξη στα πνευμόνια σου. Αυτή η λοίμωξη σου αποτελείωσε τον ταλαιπωρημενο σου οργανισμό. Οι γιατροί ενημέρωσαν την οικογενειά σου οτι δύσκολα θα τα καταφέρεις... σε εχουν σε καταστολή. Ξέρουν και ξερουμε οτι δεν θα βγεις ζωντανος απο εκει. Ειναι θέμα ωρών. Κουράστηκες , το ξέρω. Εισαι μόνο 34 χρόνων. Που θα πας και θα αφήσεις την γυναίκα σου και το 6χρονο παιδί σου. ? Ειναι πολύ άδικο ... δυστυχώς η ζωή ειναι σκλήρη.

Αυτές που είμαστε μόνοι σπίτι σου και που μοιραζόμαστε για λίγο την καθημερινότητα. Όλα τα μικρά μαγικα τελετουργικά μας..! Αυτό είναι η απόσταση, κάνει τα πιο απλά πράγματα τόσο σημαντικα και μεγαλα. Τόση χαρά στο να πλένω τα πιάτα όσο παίζεις ηλεκτρονικά, τόση χαρά στο να σηκώνεσαι μες το βράδυ για να μου φέρεις νερό! Αααχχχ

Το μονο δωρο που θα θελα αυριο για τα γενέθλια μου είναι ενα χρόνια πολλα.κι ενα συγνωμη απο σενα ρε Τακη...