ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Oταν κάποιος σε τρελαίνει με το άγγιγμα του, τότε οι ορμόνες σας ταυτίζονται και κάνουν το δικό τους παιχνίδι. Αν λες πως δεν τη θες, είναιι γιατί το μυαλό επιμένει να κολλάει στη δική του πρώτη εντύπωση. Η καρδιά μιλάει με τον καιρό. Πρώτα - πάντα- μιλούν τα σώματα η έλξη. Και η χημεία μας λέει ότι τα ετερόνυμα έλκονται. Αν αισθάνεσαι πως δεν την θες, πως θες να βάλεις όρια, πως σου γίνεται φορτική, να το πεις. Κανείς, ποτέ δεν θύμωσε με την ειλικρίνεια. Αργά - γρήγορα όλοι την εκτιμήσαμε. Αν όμως και αυτή ικανοποιείται από το πλαίσιο που έχει η σχέση σας και απλώς είναι πιο εκδηλωτική, το χεις σκεφτεί; Όλοι τα καλό παιδί ζητάμε στο τέλος - τέλος και όταν το βρίσκουμε το αφήνουμ; Άβυσσος

Η δικια μου δουλευει με τον πρωην που κερατωσε με μενα και μετα τον χωρισε για να ειμαστε μαζι..

Είμαι στο α έτος της σχολής μου, μιας σχολής που εγώ επέλεξα πιστεύοντας ακράδαντα ότι μόνο αυτό είναι για μένα. Στην πορεία το μετάνιωσα πικρά όμως, δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που έκανα οριστική υποβολή μηχανογραφικού που είπα ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ. Προσπάθησα να της δώσω μια ευκαιρία. Παρακολούθησα( και παρακολουθώ) με συνέπεια όλα τα μαθήματα. Έδωσα εξεταστική και τα πέρασα όλα τα μαθήματα αλλά δεν μαρέσει. Δεν θεωρώ ότι μαθαίνω κάτι ενδιαφέρον για μένα. Βαριέμαι υπερβολικά πολύ. Σε όλους λέω οτι είμαι καλά με την σχολή μου αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ίσως το κάνω για να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα είναι καλά και δεν χάνω ένα χρόνο από την ζωή μου τζάμπα. Στην αρχή ήθελα να κάνω 10% πριν καν ξεκινήσουν τα μαθήματα. Τώρα το σκέφτομαι. Δεν ξέρω σε ποια σχολή να πάω, δεν έχω κάποιο πάθος και σε σύμβουλο πήγα και με ψυχολόγο μίλησα αλλά τίποτα. Από την άλλη φοβάμαι ότι άμα δεν φύγω θα το μετανιώνω σε όλη μου την ζωή. Οι γονείς μου μου λένε ότι αισθάνομαι έτσι επειδή δεν έχω πάει αλλά εγω θεωρώ ότι και να θα βαριόμουν το αντικείμενο της σχολής μου. Δεν ξέρω τι σκατά σκεφτόμουν τότε. Επίσης το παραδέχομαι με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος αν κάνω 10% ενώ κανονικά δεν θα πρεπε, το γεγονός ότι θα είμαι μία χρονια πίσω σε σχέση με τους συνομηλίκους μου. Δεν ξέρω τι να κάνω παντού βλέπω αδιέξοδα. Επίσης, σαν επάγγελμα δεν μου προσφέρει και πολλά πέρα από ιδιαιτερα και φροντιστήρια. Σορρυ για το κατεβατό, τι να κάνω;

Γεια σας, είμαι 22 χρονών και νιώθω ακόμα πολύ έντονη αηδία-θυμό όταν σκέφτομαι τον πρώην μου. Τον χώρισα πριν 2.5 χρόνια και εδώ και 2 χρόνια είμαι σε μία υπέροχη σχέση και έιμαι πολύ χαρούμενη αλλά όποτε σκέφτομαι αυτό το άτομο νιώθω μια σαπίλα. Ούτε με χτύπησε ούτε με κεράτωσε (από οσο γνωρίζω), αλλά με έκανε να τσακωθώ με τους δικούς μου και έπαιζε με την ψυχολογία μου. Επίσης με το μυαλό που έχω τώρα δεν θα έβγαινα ούτε μίσο ραντεβού με κάποιον του τύπου του. Τα σημάδια ήταν εκεί αλλά ήμουν μόνο 17. Είδα πριν λίγο τον κολλητό του που με αηδιάζει επίσης και είναι πολύ χειρότερος με την κοπέλα του που έχει φάει ΤΟ κέρατο και ΤΟ γράψιμο και αν και τους χαιρέτησα πολύ ευγενικά ένιωσα όταν έφυγα πολύ θυμωμένη για κάποιον λόγο... Δεν νιώθω μίσος για τον πρώην μου αλλά αηδια για τον εαυτό μου. Αυτός δεν ήταν άντρας, ανέκδοτο με πόδια και κιθαρούλα ήταν. Μπλιαξ και ιου και αηδία. Τhe darkest timeline. Μεχρι πέρυσι έβλεπα εφιάλτες ότι τα ξαναφτιάξαμε. Όπως και να'χει καλό είναι να συμβαίνουν αυτά για να εκτιμάμε τα καλύτερα aka τους καλύτερους. Απλά ήθελα να βγάλω τα νέυρα μου.

Οι περισσότεροι έβγαιναν (προ κορονοϊού ) συχνά έξω , γλέντια κ.α. Εγω μόνο κάποιες γνωστές απο την εργασία μου και αυτοί μονο στην εργασία μιλούσαμε. Να φανταστείτε ότι έχουν να με καλέσει σε party απο το δημοτικό. Οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή με πείραζε πολύ που δεν είχα φίλες όμως με τα χρόνια το συνήθισα. Βρήκα τρόπους να περνάω τον καιρό μου ευχάριστα : άρχισα να παίζω μονη μου μουσικά όργανα, να διαβάζω βιβλία, να βλέπω ντοκιμαντέρ, να βγαίνω για περπάτημα, να μαγειρεύω. Δεν καταλαβαίνω τους κοινωνικούς τύπους που κάνουν με όλους παρέα, περνούν ωραία με οποιον ή όποια όπου κι αν βρεθούν. !!!!! Προσωπικά αυτό το θεωρώ πολύ ανασφαλές και ότι αυτά τα άτομα δεν έχουν ισχυρή προσωπικότητα . Απο την άλλη μεριά θα ήθελα να έχω ένα -δυο πραγματικές φίλες αλλά τι να κάνουμε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτήν την ζωή. Άφιλη 41 ετών

Σε οικογενειακή επιχείρηση του θείου μου. Αυτός έχει το μαγαζί χρόνια και από ότι κατάλαβα το έχει σιχαθεί γιατί τον έχει περιορίσει, δεν ζει, είναι όλη μέρα μέσα σε αυτό. Γενικά τον βλέπω ότι έχει χάσει τον εαυτό του. Μιλάει άσχημα όταν εκνευρίζεται, ξεσπάει, παθαίνει πανικους όταν πιέζεται από κακοτροπους ειδικά πελάτες. Χτες τον πίεζε τόσο να παραδίδει ένας πελάτης μια δουλειά που έγινε λάθος και έγινε χαμός μετά. Γενικά δεν ανησυχω για την δουλειά αλλά για τον ίδιο. Δεν θέλει να πάει σε ψυχολόγο γιατί πέραν όλων των άλλων είναι όλη μέρα στο μαγαζί του. Προσπαθώ εγώ ο ίδιος να του πω πέντε πράματα καθώς έχω διαβάσει πολύ ψυχολογία αλλά δεν κάνουμε δουλειά έτσι. Νομίζω θα χάσει τα λογικά του και στεναχωριέμαι.

απο την παιδικη μου ηληκια ημασταν 5 κολητες φιλες αχωριστες.οταν εγινα 20 ετων χωριστηκαμε επειδη η καθε μια δημιουργησε Οικογενεια η δεσμο. μεχρι να γινω 30 ετων ειχαμε πολυ σπανιες επαφες αλλα παντα ρωτουσαμε η μια με αγαπη για την αλλη τι κανει πως ειναι .σημερα σηναντηθηκαμε μεσω του ινερνετ με βιντεοκληση σημερα ειμαστε στην ηληκια των 40 ετων και συναντηθηκαμε ολες μαζι η χαρα μας ειναι απεριγραπτη και η συγκηνηση.δεν θα επιτρεψω ποτε ξανα να χαθουμε επιεδη καταλαβα οτι οι παιδικες φιλιες ειναι οι μοναδικες που κρατανε και αντεχουν στην παροδο του χρονου.μην επιτρεψετε ποτε ανθρωπους που αγαπατε να φυγουν μακρια σας

Νιώθω τόσο μόνη. Όλη μέρα μεσα στους 4 τοίχους...άντε καμιά βόλτα μόνη σιγά... Σε μικρή πόλη μένω αλλά δυστυχώς αυτή τη στιγμή χωρίς φίλους/ες να βγω. Ποσο χάλια και στενόχωρο. Να εισαι στα 22 σου και να εισαι σπιτι....γενικα έχω φίλες αλλά μακριά...γιατί οι άνθρωποι είμαστε τοσο αποξενωμένοι; Ξέρω ειμαστε πολλοί.. θα μου πείτε εσυ φταις τί μας κλαίγεσαι ..κι ομως τα φέρνει έτσι η ζωή που μπορείς να μείνεις τελειως μόνος...πόσο μαλλον τώρα που ευκαιρίεε για γνωριμίες μόνο με κιάλια...

Έχω παράπονα από τους γύρω μου. Επειδή δεν δουλεύω τώρα και δεν έχω και παιδιά ολοι μου λένε κάνε αυτό και εκείνο. Κανείς δεν με ρωτάει αν έχω χρόνο αν θέλω να το κάνω.. Λόγο δούλειάς πρέπει να μαθαίνω πράγματα συνέχεια και γενικά εχω καποια χόμπυ που μου αρέσουν να κάνω. Μένω πάνω απο τους γονείς μου... Με αποτέλεσμα συνέχεια να πρεπει να κανω πράγματα, την μια η μανα μου μου λέει να προσέχω τις αδερφής μου τα παιδιά για λίγο, την άλλη πρεπει να τρέχω σε εξωτερικες δουλειές για όλους... Ναι φυσικα και θέλω αλλα έχει και ένα όριο αυτό έχω και εγω ζωή και εχω γεμάτο το χρονο μου με πραγματα που θέλω να κάνω. Κάποιες φορές απλά θελω να είμαι μόνη μου να μην υπάρχει κανείς στην ζωή μου... Το βλέπω λάθός όλο αυτό;

Πιστεύετε ότι κάποτε θα ξαναβρεθούμε με όσους αγαπήσαμε και φύγανε για πάντα;