ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζοντας τις εξομολογήσεις για τις παρθένες κοπέλες απελπίζομαι...κι αυτο γιατί ειμαι αγορι 24 ετων δεν έχω ερθει ποτε δε επαφη με γυναίκα (ειμαι στρειτ δεν με ελκύει το αντρικό φύλο ). Πρόσφατα ανακάλυψα σε κατι εξετάσεις πως εμφανίστηκε όγκος στους ορχεις... Τρελάθηκα... Και κάπως έτσι τελείωσε η προσωπική ζωή μου πριν καν αρχισει... οποτε οτι και να λετε... η κατάσταση σας είναι προσωρινή... εγω τι να πω?

Μου λείπει,μέσα από όλα τα σκατα που είχα στη ζωη μου,μέσα από τις ατυχίες.. με έκανε χαρούμενη χωρίς να σκέφτομαι τι περνάω,τι είχα, τι έχασα.. και τώρα έφυγε. Ξανά μανά.. πάμε πάλι, πέφτω και σηκώνομαι,πάλι στις σκέψεις.

Τα όνειρα έχουν γίνει οι καλύτεροί μου φίλοι. Όταν ξυπνάω και ζω την καθημερινότητά μου, αυτή είναι πνιγηρή, με πνίγει, δεν μπορώ να την αντέξω και αν μπορώ δεν ξέρω ειλικρινά πώς το καταφέρνω. Στον ύπνο μου πολλές φορές βλέπω εσένα, βλέπω πως είμαστε μαζί , αγκαλιασμένοι, πώς γίνεται να θέλω να ξυπνήσω όταν στην πραγματικότητά μου δεν είσαι πια.

Οι γονείς του άντρα μου μας ζητάνε συνέχεια λεφτά, τους τα δίνουμε και δεν μας τα επιστρέφουν.Και εμας δεν μας περισσεύουν ειδικά τον τελευταίο καιρό είμαστε και εμεις δύσκολα.Πως να το χειριστώ?

εύχομαι να σε ονειρευτώ! Στα όνειρα πάντα είμαστε καλά... Δε μαλώνουμε ποτέ..Είμαστε σαν δυο παιδιά, ακόμα κι όταν διαφωνούμε. Πάντα με χαμόγελο στα χείλη και αθωότητα στα μάτια.

Χθες στο γυμναστηριο ητανε και καποιος που τον εβλεπα πρωτη φορα και με κοιταζε. Μου μιλησε λιγο. Με ρωτησε τι ωρα πηγαινω. Του ειπα παντα πρωι, γυρω στις 10 αφου το μεσημερι παω για δουλεια. Ειπε οτι αυτος κοιμαται τα πρωινα γιατι του αρεσει ο υπνος και γυμναζεται το βραδυ. Και οτι πρωτη φορα πηγε πρωι γιατι νωριτερα ειχε ραντεβου με οδοντιατρο. Μου ειπε να βγουμε καμια μερα και αρνηθηκα. Με κοιταζε ολη την ωρα. Σημερα το πρωι πηγα στην ωρα μου. Ηταν εκει πριν απο μενα. Πηγα στο ποδηλατο και ηρθε και αυτος στο διπλανο. Ελεγε ποτε θα βγουμε, φαινεσαι καλη κοπελα. Με ενοχλησε απιστευτα που ενω του ειχα πει την προηγουμενη μερα οτι δεν θελω, ειχε παει και με περιμενε για να μου την πεσει. Τι ηθελα και του ειπα την ωρα που παω... Μετα κατεβασε μουτρα, αλλα εξακολουθουσε να κοιταζει. Με ενοχλουσε ακομα και ο τροπος που κοιταζε.

Ειμαι 34 ετων και ειμαι ανεργη και χωρις σχεση εδω και δυο χρονια. Ειμαι μοναχοπαιδι απο διαζευγμενους γονεις και εχω ελαχιστους συγγενεις απο την πλευρα του πατερα μου κυριως στο εξωτερικο. Τα τελευταια χρονια η μητερα μου ζει μονη της στο πατρικο της στην επαρχια ενω εγω ζω σε ενοικιο σε μεγαλη πολη στο οποιο με βοηθαει ο πατερας μου. Παλαιοτερα οσο σπουδαζα ζουσε μαζι και η μαμα μου και ημασταν καλα ειχα και εγω παρεα, αλλα τωρα το σπιτι μας βρισκεται σε κακη κατασταση και η ιδια ζει σε συνθηκες που ειναι δυσκολο να περιγραψω.. λυπαμαι που ζει ετσι χωρις να μπορει να κανει τιποτα ενω ο πατερας μου στο εξωτερικο φτιαχνει δικο του σπιτι πολυτελειας..εγω δεν ξερω τι μπορω να κανω για να την βοηθησω σκεφτομαι να ξενοικιασω και να ερθω καπου πιο κοντα της γιατι παρολο που της εχω πει δεν θελει με τιποτα να ζησει μαζι μου και να αφησει την περιουσια της ετσι..απο την αλλη αν φυγω και παω προς μια πιο επαρχειακη πολη σκεφτομαι μηπως θα μου ειναι πολυ πιο δυσκολο να βρω μια οποιαδηποτε εργασια.. τι να κανω; Αν ακολουθησω τον πατερα μου στο εξωτερικο οπως μου λενε καποιοι συγγενεις ξερω οτι θα ειναι ισως καλυτερα απο καθε αποψη αλλα ετσι θα προδιδα την μητερα μου και δεν θελω να τους κανω το χατιρι

Έχω δύο παιδιά ένα γιο και μια κόρη τα οποία είναι ενήλικα και σπουδάζουν. Όντας χωρισμένος τους δίνω διατροφή και τους καλύπτω πολλά έξοδα. Όμως μετά από παράλογες απαιτήσεις και κάκιστη συμπεριφορά τους προς εμένα σκοπεύω να διακόψω την διατροφή και τις υποχρεώσεις μου προς αυτά καθώς έχω πάρει χαμπάρι πως η πρώην γυναίκα μου κάνει ζωή και κότα ενώ εγώ έχω λιώσει στην δουλειά και την πίεση με το να είμαι μόνιμα στενά οικονομικά και από την άλλη να δέχομαι ύβρεις και απαξίωση. Τα κορόιδα πέθαναν ώρα να πιάσουν δουλειά μερικοί και άλλοι να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Κάθε μέρα που περνάει βυθίζομαι στην κατάθλιψη και στην απόγνωση. Μόνο που μιλάμε στο τηλέφωνο -έστω για επαγγελματικά-είναι ένα δίλεπτο χαράς για μένα(Μετά ξαναπέφτω στην απόγνωση και κατάθλιψη, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα)

Είμαι με ένα αγόρι χρόνια. Ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το επόμενο βήμα στη σχέση μας αλλά δε φεύγει από τους γονείς του με τίποτα. Είμαστε και οι 2 30 χρονών και είμαστε μαζί περίπου 10 χρόνια.Εγώ έχω σπίτι δικό μου και μένω μόνη μου. Είχαμε πει να αρραβωνιαστουμε αλλά το αναβάλλαμε.Δεν ξέρω τι να κάνω. Τον αγαπάω αλλά αυτό που δεν εξελίσσεται ο ίδιος και να γίνει πιο ανεξάρτητος με ενοχλεί.