Δεν με βοηθαει να αποκτησω αυτοεκτιμηση. Αντιθετως, συνεχεια "με πειραζει", οπως υποστηριζει. Σε καθημερινη βαση θα βρει κατι να μου πει και να με κανει να εχω ανασφαλειες για το καθε τι πανω μου (εξωτερικο και εσωτερικο). Για παραδειγμα, προσπαθω να χασω κιλα, οχι οτι ειμαι ευσωμουλα απλως εχω καποια περιττα και κανω προσπαθεια ωστε να φτασω το ιδανικο σωμα που θεωρω εγω οτι πρεπει να εχω. Αντι να με εμψυχωσει, μου λεει οτι τοσο καιρο δεν καταφερα τιποτα, ειμαι χοντρη κλπ. Αλλο μετα, καμια φωτο που βγαζω (οχι οτι βγαζω πολλες δηλαδη, 2-3 καθε 3 χρονια) μου λεει οτι δεν του αρεσουν και ειμαι τοσο ομορφη κοπελα, γιατι βγαζω τετοιες φωτο. Μετα, γελαει μερικες φορες με αυτα που φοραω και ενω το καταλαβαινω και του λεω γιατι το κανει, μου λεει δε γελαει γι αυτο. Κα πολλα που στην αρχη δεν εδινα σημασια γιατι δεν εχω θεμα με τον εαυτο μου και το επαιρνα στην πλακα γιατι στο κατω κατω δεν εχω αλλαξει και πολυ απο τοτε που γνωριστηκαμε, ετσι με γνωρισε, αλλα πιστευω τα λεει μεταξυ σοβαρου και αστειου και τωρα πια με εκνευριζει. Δεν εχει γυρισει ποτε να μου πει ξερεις κατι, μου αρεσεις ετσι οπως εισαι, στα ματια μου εισαι ομορφη. Ξερει οτι δεν εχω και την τρελη αυτοπεποιθηση, προσπαθω να το αντιμετωπιζω και δεν με βοηθαει. Οταν του το ειπα αυτο μου ειπε οτι κανω σαν μικρο παιδι, οτι ετσι ειναι ο χαρακτηρας του, πειραζει τους παντες κλπ. Ε νταξει μια, δυο φορες να πειραξεις τον αλλον αλλα συγκεκριμενα την κοπελα σου πρεπει που και που να της δειχνεις οτι τη θαυμαζεις για εστω ενα πραγμα, οτι σου αρεσει και οτι δεν περασε ο καιρος και μαζι και η καψα.