ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι κοπελα 21 ετων. Εχω καταθλιψη αρκετο καιρο. Μεσα σε αυτο το διαστημα χωρισα, περασα πολλες δυσκολιες που με εκαναν χειροτερα. Εχω παει κ σε ειδικο. Δεν νιωθω καλυτερα ομως. Εχω παρει κιλα και κλαιω οταν βλεπω πως ημουν καποτε. Ντυνομαι βαφομαι να παω δουλεια μηχανικα. Προτιμω την μοναξια μου. Απτην αλλη οταν βγω, θα βγω αλλα δεν θα περασω πραγματικα καλα οπως καποτε. Στεναχωριεμαι. Εχω κλειστει στον εαυτο μου. Πανω απο χρονο εχω να φλερταρω, να με προσεγγισει καποιος, να νιωσω κατι, να νιωσω ποθητη. Ολα αυτα μαζι με το προβλημα μου μου εχουν ριξει την αυτοπεποιθηση. Ειμαι 21 κ νιωθω οτι δεν εχω ζωη μεσα μου, ολα μηχανικα. Οι αλλοι δεν μπορουν να καταλαβουν τι περναω, δε το δειχνω. Κουραστηκα να μη βρισκω νοημα και χαρα στη ζωη μου... θελω να ζησω οπως ολοι στην ηλικια μου. Ο καιρος περναει κι εγω εμεινα πισω....

Χρειάστηκαν 25 χρόνια και κάποια δύσκολα βιώματα για να καταλάβω ,οτι τόσα χρόνια ο μεγαλύτερος εχθρός μου ήμουν εγώ η ίδια.Από μικρό κορίτσι ήμουν μέσα στις ενοχές ,στη χαμηλή αυτοπεποίθηση και το "αυτομαστίγωμα".Πάντα ένιωθα λίγη,χειρότερη,ανύπαρκτη και παρείσακτη...Άκουγα άσχημα πράγματα για μένα κι έδινα συνεχώς δίκιο ενώ στις καλές κουβέντες πάντα αντιδρούσα με αυτοσαρκασμό.Τώρα συνειδητοποιώ τι κακό μου έκανα και πόσο πολύ με πήγα πίσω ,σχεδόν μ' έχω οδηγήσει στην κατάθλιψη. Κανένας δεν μπορεί να μας στηρίξει και να μας αγαπήσει όσο εμείς τους εαυτούς μας.Περιμένεις ν' ακούσεις έναν καλό λόγο και δεν τον ακούς από σχεδόν πουθενά,τί κάνεις;Στα παλιά τα παπουτσάκια σου.Εχεις ΕΣΕΝΑ ,που ξέρεις οτι από εχθές είσαι καλύτερος/η κι ότι κόπιασες πολύ ή οτι κατέβαλες μεγάλη πιγμή και τόλμη για να ξεπεράσεις μια σκέψη ή έναν φόβο.Οπότε ας πούμε ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ .Το τελευταίο καιρό μου κάνω λίγο "πατ πατ" στην πλάτη,έχω αρχίσει να με καταλαβαίνω καλύτερα και να μ αγαπώ ,όπως θα αγαπούσα κάθε ανθρωπό που θα είχα περάσει μαζί του 25 χρόνια όλες τις όμορφες κι άσχημες στιγμές του.Οπότε γιατί κάποιοι να αρνούμαστε να φερθούμε με αυτοεκτίμηση;Υ.Γ Εχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να νιώσω εντελώς καλά μ' εμένα αλλά νομίζω έχω κάνει την αρχή.-Συμβουλές που κανένας εδώ μέσα δεν μου ζήτησε αλλά θέλω να τις δώσω:1.Πρωταρχικό μέλημα μας πρέπει να είναι η αγάπη προς εμάς τους ίδιους ,θεωρώ οτι αυτό μας κάνει δυνατούς σχεδόν αήττητους.2.Δεν έχουν πάντα δίκιο οι άλλοι,ούτε πάντα εμείς.3.Υπάρχουν άνθρωποι που την αυτοεκτίμηση την κερδίζουν υποτιμώντας τους υπόλοιπους.ΜΗΝ τους ακούς.4.Το να βλέπεις μόνο το καλό στους άλλους είναι ουτοπικό και ίσως και επικίνδυνο(το έκανα μέχρι πρόσφατα).

Ειμαι ερωτευμένη μαζι του και νιώθω πως πρεπει επιτέλους να του πω τι αισθάνομαι για αυτόν και ποσο πολυ τον θελω,ομως φοβάμαι την απάντηση του.Αξίζει λετε έστω να προσπαθήσω να το ρισκαρω;

Θέλω τόσο πολύ να πάω στο pride ,αλλά δεν έχω το θάρρος να πάω μόνη. Και δεν μπορώ καν να το προτείνω σε κάποιον.Ολες οι φίλες μου είναι στρέιτ και ομοφοβικές

Είναι μία κοπέλα στην δουλειά (40 ετών) η οποία υποστηρίζει ότι είναι εργασιομανής. Δεν διαφωνώ ότι εργάζεται μερικές φορές ακόμα και όταν βρίσκεται σε άδεια ή στα ρεπό της. Το θέμα είναι ότι έχω την εντύπωση πως όλο αυτό είναι υποκριτικό και θα εξηγήσω γιατί. Κάθε φορά που συζητάει με κάποιον συνάδελφο θα φέρει στην συζήτηση και την λέξη workaholic και κάπως έτσι τους λέει πως είναι εργασιομανής, το φωνάζει και το λέει με περηφάνεια και επαναλαμβάνεται. Όλο αυτό μου φαίνεται πολύ υποκριτικό και ότι απλά το κάνει για επίδειξη και ίσως "ανωτερότητα". Πολλές φορές γίνεται πολύ κουραστική. Ενώ εκείνη ήταν σε άδεια και εγώ δούλευα, μου έστελνε μηνύματα να μου επισημάνει κάποια λάθη μου. Ένιωθα λες και μιλούσα με τον προιστάμενο μου και έπρεπε να δώσω εξηγήσεις. Και δεν είναι καθόλου ανώτερη μου, την ίδια ακριβώς θέση έχουμε. Δεν της είπα τίποτα όμως γιατί εκείνη μπορεί να μου πει ότι με "προσέχει". Νομίζω πως όλο αυτό το κάνει επειδή της είχε πει κάποιος συνάδελφος ότι είναι καλό να δείχνεις ότι εργάζεσαι πολύ και σκληρά, το αναγνωρίζουν και το εκτιμούν. Αλλά αυτή το έχει παρακάνει και γίνεται κουραστική. Όταν αναθέτουμε κάποιες δουλειές που πρέπει να γίνουν μέσα στην εβδομάδα, συνέχεια λέει "θα το κάνω εγώ, δεν έχω θέμα", το επόμενο project το ίδιο, το μεθεπόμενο το ίδιο και πάει λέγοντας και χαζογελάει, σε σημείο που της λέει κάποιος με σοβαρό ύφος "ένταξει φτάνει, φύγε", (είχε ρεπό εκείνη την μέρα). Δεν την ζηλεύω καθόλου αλλά με ενοχλεί το υφάκι της και καλά εργασιομανούς και καριέριστρια και όλο αυτό μου βγάζει ψεύτικο και ανωριμότητα. Αυτό που έχω καταλάβει μετά από όλα αυτά και ειδικά την επικοινωνία που είχα μαζί της ενώ βρισκόταν σε άδεια, είναι ότι δεν πρέπει να την εμπιστεύομαι. Και μου έλεγε για έναν καινούριο συνάδελφο να τον προσέχω, που ίσα ίσα ταιριάζω καλύτερα με αυτόν και πιο σοβαρός. Την ίδια μάλλον πρέπει να προσέχω. Το αστείο είναι ότι μου έλεγε πως σε παλιά δουλειά είχε πολλές γυναίκες συναδέλφισσες και τις έλεγε υποκρίτριες και ότι είχαν κλίκες κλπ, και ότι άντρες σου μιλάνε ντόμπρα. Αν φερόταν έτσι και στην προηγούμενη δουλειά της καλά έκαναν οι άλλες συναδέλφισσες. Και με αυτό δεν καταλαβαίνει ότι υποτιμάει το φύλο της. Και εγώ κοπέλα είμαι αλλά δεν διαχωρίζω ποτέ τα φύλα. Για να μην πω ότι είναι η μόνη κοπέλα που αισθάνομαι ότι το παίζει κάποια στη δουλειά, με άλλες κοπέλες δεν μου έχει συμβεί.

Πριν απο μια εβδομάδα βγήκα ραντεβού με έναν τύπο απο την πόλη μου (36ετων αυτος και 25 εγώ) ο οποιος με έκανε αντ στο φβ πριν απο ένα μήνα και μιλούσαμε αραιά και που. Ο τύπος αυτός που λέτε μένει σε διπλανή πόλη! Οταν βγήκαμε για πρώτη φορά, άρχισε να με φιλάει μέσα στον κόσμο με πάθος..την επόμενη μερα έκανε παλι το ίδιο κι εγώ κάθισα απέναντι του για να τον αποφύγω αλλα μάταια γιατί συνέχεια με άρπαζε και με φιλούσε και ας έλεγα οτι δε μου αρέσει. Όλο το διάστημα που μιλούσαμε με μηνύματα μου έδειχνε έναν σοβαρό άντρα, που δε το πάει αμέσως στο σεξουαλικό και που θέλει μια όμορφη γνωριμία. Αυτο ήθελα κι εγώ. Προχθές πήγε ταξιδι κάπου σε ένα νησί και έχει κανει φολλοου οτι θηλυκιά γατα κυκλοφορεί στο νησί αυτο. Σήμερα μάλιστα είδα πως έγινε φίλος με κατι μικρούλες 20 ετών, που μένουν στο ξενοδοχείο του, καθώς έβαλαν φωτο μαζι και σε μια φωτο που ειναι μονος μια απο αυτές έγραψε οτι η φωτο ειναι εξαιρετική διότι την έβγαλε αυτή! Εγώ ξενέρωσα. Ίσως ειμαι υπερβολική αλλα μου φαίνεται παράξενο να πήγε διακοπές μόνος και να συναναστρέφεται τοσο μικρές κοπέλες ενώ πριν ένα μήνα καθόταν και με φιλούσε μέσα στον κόσμο

Θα ήθελα να ακούσω και μια δεύτερη γνώμη. Με το αγόρι μου κλείσαμε 3 μήνες. Μέσα σε αυτούς τους τρείς μήνες του έχω πάρει δώρο για τα γενέθλια του. Αυτός στην γιορτή μου δεν μου πήρε κάτι και δεν έχει κάνει κάτι όταν κλείσαμε τον πρώτο ή τον δεύτερο ή τον τρίτο μήνα. Το θέμα είναι ότι δεν είναι τσιγκούνης στα ραντεβού μας αλλά με προβληματίζει λίγο η συμπεριφορά του. Δεν ζητάω κάτι υπερβολικό, κάτι χειροποίητο με συναισθηματική αξία. Η κίνηση είναι που μετράει εξάλλου.

Το παιχνίδι με τις λέξεις και τις ματιές που οδηγεί στο σεξ καμιά φορά και σε κάτι περισσότερο. Με προσεγγίζουν άντρες αλλά δε με φλερτάρουν απλά ρωτάνε πως με λένε και μιλάνε για τον εαυτό τους ή τη δουλειά τους. Μιλάμε όπως θα μιλούσα και με μια φίλη και μετά μου ζητάνε το τηλέφωνο ή με ρωτάνε αν θέλω να βγούμε. Λέω όχι σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί δεν υπάρχει ερωτισμός, αναρωτιέμαι που είναι η διαφορά αν μιλάνε με κολλητό ξαδέρφη ή κοπέλα που τους αρέσει. Παλιότερα βγήκα ραντεβού με τέτοιον τύπο με κάποιον ήμασταν και μαζί ένα διάστημα ήταν η ξενέρα σε όλο της το μεγαλείο νόμιζα ότι κάνω σεξ με τον γείτονα που ξέρω δέκα χρόνια και έχω μόνο μια καλημέρα. Πως γίνεται να είναι κάποιος καλός στο σεξ και τόσο χάλια σε όλα τα άλλα; Ήμασταν μαζί έξι μήνες και όταν του έλεγα ότι είναι σα να κάνουμε ξεπέτες, μου έλεγε ότι είμαι σαν τις άλλες που δεν ξέρουν τι θέλουν και με τα πολλά χώρισα. Δεν ξαναβγαίνω με τέτοιον τύπο το πολύ μια και έξω χωρίς να δοθεί συνέχεια δεν μπορούν να κάνουν σχέση τέτοιοι άνθρωποι. Το χειρότερο ήταν ότι έλεγε πως δεν ξέρω τι θέλω ενώ ήξερα και του το έλεγα αλλά αυτός το βιολί του και αφού του το είχαν πει και άλλες θα έπρεπε να καταλάβει ότι κάτι κάνει λάθος.

Πέρυσι τέτοιο καιρό έζησα το πιο εφιαλτικό βράδυ της ενήλικης ζωής μου. Απέβαλλα... ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη. Έτυχε να δουλεύει και σε βραδινή βάρδια ο άντρας μου και ήμουν μόνη στο σπίτι, να ζαλίζομαι ακόμη και ξαπλωμένη, να με έχει πιάσει κρίση πανικού μη ξέροντας τι μου συμβαίνει, να φοβάμαι για τη ζωή του παιδιού μου, να φοβάμαι για τη ζωή μου, να βρίσκομαι σε ένα ΧΑΟΣ. Το τι ακολούθησε δεν χρειάζεται να το περιγράψω, είναι από τις περιπτώσεις όπου η σιωπή κάνει εκκωφαντικό θόρυβο....Σήμερα, μετά από ένα χρόνο περίπου, έχοντας πενθήσει και περάσει από μια φάση όπου δεν ήθελα να δω άνθρωπο πέρα από την οικογένεια μου, με πολύ προσπάθεια και τεράστια στήριξη από τον άνθρωπό μου, με κουράγιο και δύναμη την οποία ούτε καν ήξερα ότι διαθέτω, έχω αποδεχτεί το γεγονός, και βρισκόμενη σε προσπάθεια ξανά για σύλληψη, θέλω αυτή την πρώτη ημέρα του φετινού καλοκαιριού να κάνω μια ευχή: μακάρι να αξιωθούμε να αποκτήσουμε ένα παιδάκι... γιατί έχω τεράστια αποθέματα αγάπης και στοργής μέσα μου και θα ήθελα να του χαρίσω απλόχερα.

Το αφεντικο μου με απελυσε γιατι ενω μου ετρωγε ταληρα απο το μεροκαματο, απαιτουσα να μου τα δωσει. Με χαρακτηρισε κακια κι οτι σκεφτομαι μονο το δικο μου συμφερον κ οτι για ενα ταληρο κανω θεμα και νευριαζω. "Αν νομιζεις οτι με ενα ταληρο θα σωθεις παρε!" Πετωντας μου ενα 20ρικο ακομα. Και σαν να μην εφτανε αυτο, μου φωναζε μπροστα στο προσωπικο και ρωτουσε αν καποιος αλλος νιωθει αδικημενος οτι του εφαγε λεφτα, φυσικα οι υπολοιποι ειπαν με κατεβασμενο κεφαλι οτι οχι δεν ισχυει αυτο, ενω τους εχει φαει ποσα ταληρα κ παραπανω απτα μεροκαματα, "παρε αυτα κ 10 ευρω θα στα δωσω αυριο" κατι που δεν εκανε ποτε! Νιωθω απιστευτα απογοητευμενη κι αδικημενη, εχασα τη δουλεια μου στα ξαφνικα και βγηκα και η κακια στο τελος....