Μ' αρεσει ενα ατομο στη δουλεια που βρισκεται σε ανωτερη θεση απο μενα, οποτε ειναι κατι σαν προισταμενος μου. Απο την στιγμη που βρισκομαστε στο ιδιο εργασιακο περιβαλλον, δεν μου ειναι ευκολο να εκφρασω το ενδιαφερον μου, φροντιζω ομως να ειμαι παντα ευγενικη κ ομιλητικη μαζι του, τον ρωταω πραγματα για κεινον, δειχνω οτι τον νοιαζομαι (πχ παω να παρω καφε κ τον ρωταω αν θελει κατι, τον ρωταω αν θελει να τον βοηθησω σε κατι οταν βλεπω οτι εχει πολλα να κανει). Κ κεινος απο την πλευρα του φαινεται οτι με συμπαθει κ μερικες φορες παρατηρωντας τη γλωσσα του σωματος του νιωθω οτι δεν του ειμαι αδιαφορη. Απλα τον βλεπω και πως δουλευει και εχει γενικα μια εμμονη με το να γινονται καποια πραγματα με συγκεκριμενο τροπο, ακομα και οταν δεν ειναι απαραιτητο να γινουν ετσι και μπορουν να γινουν και αλλιως. Οποτε εφοσον ειναι ετσι στη δουλεια, θεωρω οτι και στη ζωη του θα ειναι ατομο που δυσκολα παρεκκλινει απο κατι που θεωρειται "σωστο" και αποδεκτο. Πιστευω δηλαδη οτι και να του αρεσω, πολυ δυσκολα θα εκφρασει το ενδιαφερον του γιατι σιγουρα δεν θα μπορει να παρεκκλινει απο τον αγραφο "κανονα" οτι δεν πρεπει να συναπτουμε σχεσεις με ατομα απο τη δουλεια. Δεν ξερω αν βγαζει νοημα αυτο που ειπα, αλλα στο δικο μου κεφαλι εχει μια λογικη. Δεν του αρεσει να κανει πραγματα που δεν ειναι αποδεκτα, δεν ξερω πως να το πω!Δεν ξερω, πως να καταφερω να ερθω πιο κοντα του?