ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά ξερει κανεις τι θα γίνει με την εξεταστική άλλοι λένε θα χάσουμε το καλοκαίρι ( εανν κάνουμε ) και άλλοι λένε χάνετε το εξάμηνο και δίνουμε τον Σεπτέμβρη ή τον Ιανουάριο

Καλησπέρα είμαι 21 ετών φοιτήτρια και ψάχνω κάποια ομάδα ενηλίκων για να ξεκινήσω βόλεϊ (μετά την καραντίνα προφανώς :Ρ) Έκανα 6 χρόνια παλιότερα οπότε έχω μια επαφή με το άθλημα. Μένω στα Άνω Πατήσια. Ξέρετε αν υπάρχει τίποτα εδώ κοντά;

Την αγαπώ, είναι όμορφη, πανέμορφη. Θα παω στην Porta Rossa να αγοράσω το δαχτυλίδι! Ναι, θέλω να πάω και αν την αγαπησα μάταια, θα πήγαινα στον Ponte Veccio, μα για να πέσω στον Αρνο. Με τρώει και με βασανίζει! Θεέ θα ήθελα να πεθάνω! Μπαμπάκα έλεος, δείξε έλεος. (Την αγαπώ!)

Δεν ήμουν ποτέ τρελαμενη και το ήξερε απ' την πρώτη στιγμή και κάπως έτσι πέρασαν δύο χρόνια. Έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν χρειάζεται να είσαι ερωτευμένος για να είσαι ευτυχισμένος. Τώρα πια όμως δεν ξέρω τι να κάνω και δεν θυμάμαι τι είναι το σεξ... Κάθε φορά που πάω να πω τέλος κομπιαζω κ μένει μόνο η γκρίνια. Φοβάμαι πως θα τον πληγώσω σε σημείο που δεν θα εμπιστευτεί άλλη γυναίκα και δεν αντέχω τις τύψεις...

Ο έρωτας είναι.. όπως όταν κοιτάς τον ουρανό και ξεχωρίζεις ένα άστρο ,το πιο όμορφο και το πιο φωτεινό για΄σένα ..Αξίζει να το αγαπάς γι'αυτό που είναι,μικρός πλανήτης στο σύμπαν..Μακριά από τη γη ,μακριά από τη φθορά της γης ..Κι αν κάποτε προσπαθούσες να το φέρεις στη γη ,να το κάνεις δικό σου,αυτό θα σήμαινε πως θα έπαυε να είναι αυτό που ήταν ..Θα έχανε τη μοναδικότητα του ..Storyteller_έφηβος :)

Είμαι στο 3ο έτος στο ΤΕΙ πληροφορικής (πρώην ΤΕΙ δηλαδή τώρα είναι ΔΙΠΑΕ και η σχολή μου συγχωνεύτηκε με τους ηλεκτρονικούς). Ωστόσο ενώ ξεκίνησα καλά στο 1ο εξάμηνο και τα πέρασα όλα (εκτός από ένα διπλό μάθημα - θεωρία και εργαστήριο) από το 2ο εξάμηνο και μετά ξεκίνησε η κατρακύλα μου. Στο 2ο εξάμηνο σταύρωσα μόνο 2 θεωρίες. Στο 3ο εξάμηνο δεν πέρασα ούτε μισό μάθημα ενώ στο 4ο εξάμηνο πέρασα μόλις 1 εργαστήριο (κι αυτό με βοήθεια). Έφτασα 5ο εξάμηνο και πάλι δεν πέρασα τίποτα ενώ διάβαζα πολύ όλα αυτά τα 2-2,5 χρόνια. Ξεκίνησα μέχρι και φροντιστήριο το Νοέμβρη. Στους γονείς μου μέχρι στιγμής λέω ότι τα πηγαίνω πολύ καλά (μόνο πέρσι τους έλεγα ότι δεν τα πάω και τόσο καλά). Και πάλι όμως σκέφτομαι κάτι: αφού δε με ενδιαφέρει η πληροφορική σαν επάγγελμα σκέφτομαι να παρατήσω τη σχολή και να πάω σε ΙΕΚ. Το να ξαναδώσω πανελλήνιες μου φαίνεται βουνό. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναδώσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω συζητήσει όλο αυτό το concept ακόμη με τους γονείς μου κι έτσι δεν έχω πάρει γνώμες. Τι λέτε να κάνω;

Λοιπον ειμαι 16 κι εχω μια κολλητη 1μιση χρονο μικροτερη.Το θεμα ειναι οτι τωρα τελευταια αισθανομαι οτι την εχει ψωνισει λιγο,αλλα δν ειμαι σιγουρη.Περυσι ειχε πολυ χαμηλη αυτοπεποιθηση γτ ειχε καποια παραπανισια κιλα,και με διατροφη και γυμναστικη καταφερε και τα εχασε.Απο τοτε ασχολειται συνεχεια με την ομορφια και εκτος του οτι ασχολειται συνεχεια με την εμφανιση της,κρινει τους ανθρωπους με βαση την εμφανιση τους.Τωρα τελευταια εχει αρχισει να μου λεει πραγματα οπως:Εχεις κοιλια(ενω δεν εχω αλλα κ να ειχα σιγα)Εχεις μεγαλα βυζια για αυτο δν μπορεις να πας στο gntm ενω εγω θα παω.Τις προαλλες ηταν ενα αγορι που φλερταρε και με τις δυο μας,και λεει σιγα μην κανω κατι μ αυτον ειναι ασχημος.Και μετα απο λιγο μου λεει εσυ θα κανεις κατι μαζι του?και της λεω μπαα.Κ μ λεει γτ ρε ωραιος ειναι κ της λεω εσυ δεν ελεγες οτι ειναι ασχημος?τρ γτ λες οτι ειναι ωραιος.Κ απανταει ε ναι για μενα ειναι ασχημος εσενα ομως δν σ πεφτει και λιγος.Ομως εκτος αυτου κοκορευεται συνεχεια γιατι εχει καλυτερο κινητο και γενικα ζει μονιμως στη συγκριση.Τι να κανω? Να της το πω με τροπο ή απλως περναει μια φαση κ δν πρεπει να δωσω σημασια?

Τοσο πολυ που εχω μικρό στήθος. Μου ρίχνει αρκετά την ψυχολογία και δεν έχω καθόλου αυτοπεποιθεση

"Όταν έχω εσέναμπορώ να ονειρεύομαι ξανάανοίγω μες στη θάλασσα πανιάκαι πιάνω μες στα χέρια μουτον κόσμο να τον φτιάξωΌταν έχω εσένακοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωποδεν φοβού κανέναΕγώ κι εσύ στον κόσμοτον απάνθρωπο" Κάθε φορά που παίζει αυτή η διαφήμιση κλαίω με λυγμούς ρε παιδιά! Έχω τόσο ανάγκη την αγάπη! Φοβάμαι ότι δεν θα έχω την ευκαιρία ποτέ να πω τέτοια λόγια σε κανέναν κι ούτε θα μου τα πει κανείς. Φοβάμαι ότι η αγαπη που έχω να δώσω αχρηστεύεται, έρχεται στον λαιμό και με πνίγει.

Έγραψα σε μια καλή μου φίλη πόσο την αγαπώ κι ότι τη θεωρώ σαν αδερφή μου αλλά δεν απάντησε. Νιώθω πως δεν αισθάνεται το ίδιο. Με στεναχωρεί αυτό. Πώς να αντιδράσω;