Romeo is bleeding, Romeo, Παρασκευή 05/09/08

Εκεί που πιστεύεις πως κάτι έχει μένει όρθιο σε αυτήν τη χώρα, πως κάποιες αξίες, παραδόσεις, ήθη και έθιμα έχουν μείνει σταθερά, σου έρχεται η τελευταία σφαλιάρα και ένας κόσμος που είχε δημιουργηθεί με τόσο κόπο καταρρέει μπροστά σου. Τέρμα τα σκυλάδικα, οι πίστες, οι μπουζουκερί, αφού με την τελευταία ουσιαστική συμβολή του «Αθηνοράματος», οι χώροι που αναστενάζουν τα μπαγλαμαδομπούζουκα αποκαλούνται «hot clubs». Ένα από αυτά είναι και το Romeo στην Ποσειδώνος. Με τα χρόνια η πίστα του έγινε θεσμός για τον νεαρό και ποπ μπουζουκόβιο. Διατηρώντας το ίδιο προφίλ, φώναξε για το καλοκαιρινό του πρόγραμμα λαϊκά είδωλα προερχόμενα από τα τηλεοπτικά «ωδεία» (Κολέτσα, Μακρής), τη μόνιμο κάτοικο της παραλιακής Πάολα και τον Χρήστο Κυπριανίδη (άγνωστο όνομα, αλλά το διπλανό τραπέζι ισχυρίζεται πως αυτή είναι η πραγματική φωνή του μαγαζιού).

Δεκατρείς άντρες γιορτάζουν το bachelor του γαμπρού στριμωγμένοι σ’ ένα τραπέζι για δέκα. Η φιάλη στα 150 ευρώ, τα λουλούδια στα 15 το πανέρι, η φωτογραφία στα 15. Ένα βράδυ, ένα μηνιάτικο. Όλα κάπως θα δικαιολογούνται, αν τα βάλεις κάτω. Οι τραγουδιστές, οι σερβιτόροι, οι μετρ, τα τραπεζομάντηλα, τα ποτά, ο ηχολήπτης, ο φωτιστής, ο ντράμερ, ο μαέστρος, το κορίτσι στην γκαρνταρόμπα, η κυρία με τα αρώματα στην τουαλέτα. Αλλά και πάλι. Τα μπουζούκια είναι χώρος για ξέσπασμα και όχι για ξάφρισμα. Το ξέρεις όμως από πριν ότι θα τα σκάσεις και η γκρίνια σβήνει στο ποτό.

Η Χριστίνα Κολέτσα ανοίγει το πρόγραμμα. Τρέλανε κόσμο και ντουνιά στο Fame Story, το ίδιο κάνει και στο Romeo. Αν και η παρουσία της κερδίζει τη φωνή της, η διαπίστωση είναι πως ο συνδυασμός και των δύο είναι τα πιο hot του hot club. Ο Κυπριανίδης είναι οk αλλά μόνο οk… Πριν βγουν τα μεγάλα ονόματα, πάντα υπάρχει μια πεντάλεπτη instrumental εισαγωγή. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι πως την εισαγωγή αυτή τη συνόδευε και μια προβολή με τις σημαντικότερες videoκλιπικές στιγμές του καλλιτέχνη. Έτσι, ακούγοντας από Led Zeppelin μέχρι Doors και με διάφορα διαλείμματα από 9/8, παρακολουθούσες τα ξασμένα μαλλιά της Πάολα ν’ ανεμίζουν και τον Διονύση Μακρή να συνοφρυώνεται, προαισθανόμενος έναν επερχόμενο χωρισμό. «Διαστημικός ήχος» που έμοιαζε να έρχεται από κάποιο πανηγύρι που γινόταν στο υπερπέραν, αφού η ηχώ έδινε τιμή και δόξα στον ραδιοφωνικό Blackman και απομυθοποιούσε τη φήμη ότι τάχα οι ηχολήπτες «χαλάνε» τη φωνή στα μικρά ονόματα, ώστε οι πρωτοκλασάτοι να ακούγονται σαν την Αγνή Μπάλτσα. Εδώ συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο…

Κάθε φορά που σιγοτραγουδούσα το « Ήταν η ζωή μου κόλαση» του Διονύση Μακρή, οι κοπέλες με τα λουλούδια κολλούσαν το πανέρι με τα 15 γαρύφαλλα στη μούρη μου. «Μια, δύο, τρεις δεν μπορεί κάποτε θα σπάσει» θα σκεφτόντουσαν. Έσπασα μια, αλλά τότε είχαν βαρεθεί και δεν πλησίαζαν το τραπέζι μας ούτε στο χιλιόμετρο. Κάπου εκεί ήταν που όλοι οι συντελεστές βρέθηκαν στην πίστα, παρουσιάζοντας ένα ποτ πουρί με τραγούδια κάθε είδους από τον ελληνικό κινηματογράφο. Ο κουμπάρος, λάτρης του Γονίδη και του αυθεντικού σκυλάδικου, έχασε την ψυχραιμία του και μέσα σε κάποια γαλλικά είπε μια μεγάλη αλήθεια: «Δεν ξέρουν πώς να γεμίσουν ένα λαϊκό πρόγραμμα και το γύρισαν στο μιούζικαλ. Μετά από τόσο ουίσκι θέλουν να με βάλουν να χορέψω το “φσιτ μπόινγκ”. Όντως, είτε το λένε μπουζούκια είτε hot club είτε οτιδήποτε, δεν πας εκεί για να παρακολουθήσεις ένα δρώμενο αλλά για να «θυσιάσεις» μια μέρα από τη ζωή σου στο βωμό του σκοταδιού της νυχτερινής διασκέδασης. Όχι μόνο εμείς αλλά όλο το μαγαζί έμοιαζε αναστατωμένο και έξω από τα νερά του. Η «παράσταση» ευτυχώς τελείωσε, η Χριστίνα ξαναβγήκε στη σκηνή και το χάσμα ανάμεσα σε καλλιτέχνη και φιλοθεάμον κοινό άρχισε πάλι να κλείνει. Σε καμία περίπτωση, όμως, η ένωση δεν έφτασε τη στιγμή της μέθεξης του σωστού σκυλάδικου. Εκεί που πίστα και πλατεία γίνονται ένα.