Νίκο, αχ Νίκο, κανείς δεν σ' αγαπάει όπως οι Έλληνες

To 2001 ξεκινούσαμε από τη Θεσσαλονίκη με ένα κόκκινο ίμπιζα για να δούμε στο Ρόκγουειβ τον Κέιβ, στο Ίμπιζα είχε κουφόβραση, καυγάδες, πεταμένες βαλίτσες στην άκρη του δρόμου, δεν φτιάσαμε ποτέ, ούτε ο Κέιβ έφτασε ποτέ, αλλά είδαμε την άλλη μέρα την Πι Τζέι Χάρβει την αλησμόνητη και τους λησμονημένους Πλασέμπο.

Εχθές ξεκινήσαμε με μια μηχανή, η Συγγρού ήταν κλειστή, οι ουρανοί κατακλυσμιαία ανοιχτοί, είχε πάλι κουφόβραση, είπαμε δεν είναι γραφτό. Αμέσως μετά τους υπερενθουσιώδεις Wolf Alice, ο θεός του Κέιβ, αυτός ο Lord στον οποίο διαρκώς απευθύνεται, άνοιξε τους ουρανούς και μετά τους έκλεισε - ή μήπως ήταν ο ίδιος ο Κέιβ που άνοιγε μεγαλοπρεπώς τα χέρια στον ουρανό σαν τον Νώε για να μας βαφτίσει;

Κάτι σε συντονίζει με ό,τι πιο σκοτεινό κι αρχέγονο μέσα στον άνθρωπο, ότι ταπεινό και φοβισμένο και ανήμπορο που κάνει τη σκηνή καθαρτήριο κι εσένα κήρυκα πάνω σε κασόνι που θέλει να μιλήσει στις ψυχές, παρακάμπτοντας το συνειδητό, να δώσει άφεση στις πόρνες με τις οποίες φωτογραφίζεται. You are the son of the preacher man, έτσι όπως τραγουδάς και κηρύττεις, "Into my arms oh lord».

Πριν βγουν οι δημοφιλείς Editors η βροχή έμπαινε οριζοντίως, διαγωνίως και καθέτως στις τσάντες και στα στόματά μας, στην Πλατεία Νερού δεν υπήρχε μέρος να κρυφτείς, μούλιαζε τα άιφον, τα μαλλιά, τα βρακιά, τα κόκκαλα: κάποιοι έφυγαν, ακολουθώντας τη φωνή της μαμάς τους που έλεγε, Αν κάτσεις τρεις ώρες με βρεμένα ρούχα θα αρρωστήσεις.

Κάποιοι ξαναγύρισαν με στεγνά, αφού έχασαν όλο το σετ των Editors, κάποιοι έβγαλαν τις μπλούζες ή τα παντελόνια, αλλά όλοι είχαν πάνω τους υγρή ταλαιπωρία. Κανείς δεν πέταξε όμως τα ρούχα του, παραμείναμε καθωσπρέπει. Αντί να τα πετάξουμε και να κυλιστούμε στη λάσπη και στη μουσική, όπως στο Γούντστοκ, παραμείναμε Ευρωπαίοι φλώροι. Οι πιο κουλ φορέσαμε μια μαύρη πλαστική σακούλα με μια ζώνη στη μέση 'Cause I am what I am what I am what I am'. Τα ρούχα μας μια λασπωμένη στοίβα στο πάτωμα.

Χωρίς βρακιά, με μουσκεμένα μαλλιά, με επερχόμενη πνευμονία, με κάποιο μετα-καταιγιδικό ρίγος, σε πιξελαρισμένες οθόνες, κάτω από πυροτεχνήματα που έμοιαζαν με ηλεκτροπληξίες, τίγκα στα αρνητικά ιόντα και στην θετική διάθεση, περιμέναμε τον Κέιβ να βγει και να περπατήσει στα νερά. Νάτος. Ο άνθρωπος που γέννησε χιλιάδες γκοθάδες και μερικούς χλωμούς ηρωινομανείς. Αρκετοί Κειβοειδείς σωσίες ντυμένοι πανομοιότυπα, παραφυλούσαν κάθε του λέξη, ψελλίζοντας ασυναρτησίες καθώς ο πνευματικός τους πατέρας έβγαινε στη σκηνή. Αλλά ο μόνος που ξέρω που του μοιάζει είναι ο επονομαζόμενος Ποιητής.

«Νίκο, αχ Νίκο», φώναζε μια συγκινημένη στην πρώτη σειρά. 'I love you too', μας απάντησε. Κανείς δε σ' αγαπάει όπως οι Έλληνες, Νίκο: κανείς δε λέει ντάρλινγκ όπως εσύ και κανείς δεν λέει ουχουχού όπως εσύ, και κανείς δεν λέει, Έι, όπως εσύ, ή 'Shut the fuck up'. (Μίλα μας βρώμικα). Κανείς δεν ανοίγει και κλείνει τους ουρανούς και κανείς δεν επικαλείται το όνομα Κυρίου επί ματαίω όπως εσύ.

Κάτι σε συντονίζει με ό,τι πιο σκοτεινό κι αρχέγονο μέσα στον άνθρωπο, ότι ταπεινό και φοβισμένο και ανήμπορο που κάνει τη σκηνή καθαρτήριο κι εσένα κήρυκα πάνω σε κασόνι που θέλει να μιλήσει στις ψυχές, παρακάμπτοντας το συνειδητό, να δώσει άφεση στις πόρνες με τις οποίες φωτογραφίζεται. You are the son of the preacher man, έτσι όπως τραγουδάς και κηρύττεις, "Into my arms oh lord».

Όπως τραγουδούσαμε όλοι μαζί με προφορές ελληνικές, Into my arms oh lord, νιώθαμε λίγο ευλογημένοι, λίγο πιο αγαπητοί. Και νιώσαμε σα να μας πήρες λίγο αγκαλιά, έτσι όπως μας χάιδευες με τη φωνή και με το πιάνο σου και με τα χέρια σου, εμάς που καταφέραμε να βρεθούμε μπροστά – όχι όμως και οι πίσω που δεν έβλεπαν, ούτε οι VIP. Οι VIP ήταν μαντρωμένοι στα αριστερά μας, μακριά από την αρένα, μακριά από τη σκηνή, μακριά από την πλέμπα, αποστειρωμένοι όπως συνηθίζουν να ζουν.

Τραγούδησες κι αυτόν τον Bad motherfucker, τον Stagger Lee, Νίκο, πόσο παραμυθάς είσαι. Oh yeah! Μακάρι να έλεγες και τον Henry Lee, αλλά έλειπε από τη σκηνή η PJ. Harvey με τον έρωτά της και το λευκό της πουκάμισο.

Στο εξηκοστό-κάποιο λεπτό μια κοπέλα τράκαρε πάνω μου με φόρα, για να βρεθεί στην πρώτη σειρά, cause 'this is the moment, this is exactly where she is born to be. Now this is what she does and this is what she is'. (Έκλεισες με Rings of Saturn, από το Skeleton tree, που περιέχει λίγα από τα κόκκαλα του γιού σου, Νίκο.) Τότε μας πλησίασες κι έσφιξες τα χέρια της πρώτης σειράς που αναριγούσε, ανάμεσά τους ήταν κι ένας ανάπηρος σε καροτσάκι: μετά τη χειραψία ήμουν σίγουρη ότι θα σηκωθεί και θα περπατήσει. Αλλά δεν περπάτησε.

"The only thing that burns in Hell is the part of you that won't let go of life, your memories, your attachments. They burn them all away. But they're not punishing you. They're freeing your soul. So, if you're frightened of dying and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels, freeing you from the earth."