Ανεξαρτήτως των θρησκευτικών πιστεύω καθενός, ο ρόλος της πίστης στο χτίσιμο του χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι κάτι αδιαμφισβήτητο. Δεν χρειάζεται δηλαδή να πιστεύει κάποιος σε μια θρησκεία για να καταγράψει όσους πιστεύουν και κυρίως όσους θεωρούν τη θρησκεία βασικό ηθικό οδηγό για τις πράξεις τους, γνωρίζουμε όλοι πως ακόμη και στην πιο φιλελεύθερη εποχή η ανάγκη του ανθρώπου για απαντήσεις σε θεμελιώδη ζητήματα της ζωής τον στρέφει στην αναζήτηση ενός συστήματος εξήγησής τους. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, πως στη θρησκεία στρέφονται δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που πλησιάζουν τον θάνατο και αυτοί που καλούνται να διαχειριστούν μια σοβαρή απώλεια. Η ταινία, που βασίζεται σε πετυχημένο βιβλίο, απευθύνεται στη δεύτερη κατηγορία και είναι μία από τις πιο προσβλητικές που έχουν γυριστεί πάνω στο θέμα. Καταγράφει τις σκέψεις ενός πατέρα λίγο καιρό μετά τον βάναυσο θάνατο της μικρής του κόρης και την εσωτερική του πάλη όταν καλείται από τον Θεό να πειστεί πως ο τελευταίος δεν φταίει για τίποτα. Με συνεχείς απλοϊκές ερωτοαπαντήσεις για το νόημα της ζωής και υποκριτικές επιλογές που δίνουν την αίσθηση ενός αδιάκοπου τελετουργικού, ο χριστιανισμός πλασάρεται ως προϊόν που υπόσχεται ότι είναι η μόνη και οικουμενική επιλογή για να δει ο ήρωας τη ζωή του διαφορετικά, σε ένα αποκρουστικό πάντρεμα της μεταφυσικής με το μάρκετινγκ.