Μέσα από τα Βλέφαρά μας, το νέο μυθιστόρημα του Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη

Όταν διαβάζεις τα βιβλία, τα κείμενα ή σπαράγματα του Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη βλέπεις ταυτόχρονα το φασματικό Απόλυτο και το αποσπασματικό Άλλο, γεύεσαι το single malt, μυρίζεις τον καπνό, αντικρίζεις την άκρη από τις παλιές φωτογραφίες και ακολουθείς τα θραύσματα μέχρι το χάος. «Δεν είχα τίποτα να ευχηθώ να κάνω που να μην έκανα και δίχως να το κάνω», έλεγε ο μεταφρασμένος από τον ίδιο Χένρι Μίλερ και κάπως έτσι έρχεται, ακολουθώντας τα ίχνη του, να καταθέσει ο ίδιος την ολοκλήρωση του έργου της επιθυμίας-έστω ως ένα work in progress, ένα εκμαγείο από ατελείωτα cut-ups βουτηγμένα στο ασθματικό παρόν. Πιστός στην αποσπασματική περιπέτεια της γραφής ο γνωστός συγγραφέας-μεταφραστής και πλάνητας επιστρέφει με ένα βιβλίο γεμάτο σπαράγματα μιας ζωής που φέρει τον τίτλο «Το Μέσα Από Τα Βλέφαρα Μας» (κυκλοφορεί αυτές τις μέρες ως συλλεκτική έκδοση από τη Bibliotheque). Διαφορετικές χρονολογίες, διαφορετικές στιγμές αποκαλύπτουν τις χρόνιες εμμονές, οι οποίες επαναλαμβάνονται σαν μουσικό λάιτ μοτίβ: ο Χέγκελ, ο Καρούζος, η ροκ, ο Ντίλαν, ο Βακαλόπουλος, οι φίλοι δεσπόζουν στα απομνημονεύματα ενός στωικού bon vivant. Το όλον είναι επίσης εκεί, η αιώνια επιστροφή και το ροκ-υπαρξιακό Dasein. Ακολουθώντας πιστά την υπαρξιακή του μέθοδο ο ίδιος ο συγγραφέας Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης μας εξηγεί πως πρόκειται για έργο μιας σκέψης σε πρόοδο που προοικονομεί ένα μεγαλύτερο: «Στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της ζωής, καταφεύγω ενίοτε στη λύση των σημειώσεων που προορίζονται κάποτε να γίνουν βιβλία, πολυσέλιδα μυθιστορήματα. Διαπιστώνεις, καμιά φορά, ότι αυτές οι σημειώσεις, αυτές οι κοφτές τηλεγραφικές φράσεις είναι από μόνες τους ένα έργο που απαιτεί την αυτονομία του. Το μυθιστόρημα/μπρελόκ Μέσα Από Τα Βλέφαρά Μας διεκδίκησε την αυτοτέλειά του: κάθε σημείωση είναι σε μορφή μπονζάι ένα κεφάλαιο ενός ογκώδους βιβλίου που ήδη γράφω, αλλά είναι και ένα δυνατό υπογλώσσιο προορισμένο να φέρει στο νου μνήμες από εκείνους που βρήκαν το δρόμο τους περνώντας από το ροκ και το ρεμπέτικο, από κάποια εμβληματικά βιβλία και από το ανεκτίμητο θάλπος της φιλίας. Το Μέσα Από Τα Βλέφαρά Μας είναι ένα μπλουζ για τους "Χάιντεγκερ του πεζοδρομίου", μια απ᾽ τις αγαπημένες ρετσινιές που μας κόλλησαν».

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα επιλεγμένα με διαφορετική σειρά από αυτή του συγγραφέα

1984
«Στην Ίντριγκα. Ο μακαρίτης φίλος ποιητής Διονύσης Μενίδης αποφαίνεται, με το πάντα σοβαρό του ύφος: Ίκαρε, ο Hegel είναι ο par excellence punk φιλόσοφος. Αντιλαμβάνομαι ακαριαία το απολύτως ορθό παράδοξο της αποφάνσεώς του και την απόλυτη ακρίβειά της. Μια ακρίβεια που μόνο στην Ελλάδα, στην Αθήνα του 1984, μπορεί να λάμψει. Το Μυθιστόρημα αρχίζει να λαμβάνει τη μορφή ενός φιλοσοφικού ντοκιμαντέρ».

1997

«Πάντα το Απόλυτο έχει τον τρόπο να επιβάλλεται. Λυτρωτικά. Το Μυθιστόρημα ξέρει από Hegel. Ξέρει τι σημαίνει Απόλυτο».

1999

Ο κομμουνισμός πάει μέχρι τη γωνία να δει αν έρχομαι. Δεν έρχομαι. Είμαι ήδη εκεί. Το παν είναι να τραβάς κουπί! Το Μυθιστόρημα, όπως και ο κομμουνισμός, είναι η Νιότη του κόσμου".

1984

«Εξάρχεια. Δερβενίων. Τίποτα δεν μας αρκούσε. Όλες οι Γιορτές ήταν το μοναδικό πεπρωμένο που θα μπορούσαμε να δεχτούμε. Η ηθική ήταν ο τόπος της μοναξιάς μας. Που την μοιραστήκαμε με τους ακέραιους ποιητές του κόσμου. Αυτούς που δεν έγραψαν ούτε μια λέξη μαγαρισμένη από την ιδιοτέλεια. Το αλάτι της γης. Το Μυθιστόρημα δεν λαδώνεται».

1990

«Εξάρχεια. Δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχουν μόνο λύσεις. Το Μυθιστόρημα ξέρει ότι η Ομορφιά είναι Ουλή. Και θα παραμείνει».

2015

«Με ένα τραγούδι, καφέ, τσιγάρα και Άπαντα του Marcel Proust, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα που στάζει ηδύτητα, τον Αφανισμό του Thomas Berhard, και ρακί με πορτοκάλι και κανελογαρύφαλλο, δυο πένες Kaweco, μια Leica M, τέσσερις παλιούς Zippo, έναν επίμονο λυρισμό, τα χειρόγραφα στο Field Notes, και τη Φαινομενολογία του Νου, όλον τον Cohen, όλον τον Dylan, όλον τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, σκληρή δουλειά στο ξύλινο γραφείο, και δυο ποδήλατα, και με πολύ κέφι, πολλή φιλία, πολλή αγάπη, έχεις την Αυτοκρατορία των Αισθήσεων στο τσεπάκι, έστω και στην τσέπη του μοτγκόμερυ. Το Μυθιστόρημα είναι το Στύψιμο της Μνήμης».

1981

«Κυψέλη. Στο σπίτι του δανδή του ροκ, του Θοδωρή Μανίκα. Μιλάμε για τον Άκη Πάνου. Ο Θοδωρής έχει σε μπομπίνα μαι τεράστια συνομιλία με τον Πάνου και την βάζει και παίζει στο μπομπινόφωνο. Grudig, αν θυμάμαι καλά. Μιλάμε μετά για τον Πάνου. Κάπνιζε Δελφούς, ο Άκης Πάνου. Δυο πληροφορίες για τους Δελφούς.1. Ο Άκης Πάνου κάπνιζε Δελφούς. Μου έχει πει φίλος του ότι ο Πάνου έπαιρνε συχνά ταξί, έπιανε κουβέντα με ταξιτζήδες, και σημείωνε στο πακέτο ατάκες που του έκαναν εντύπωση. Είχε μια βιβλιοθήκη ντέξιον όπου τοποθετούσε τα πακέτα με τις σημειωμένες ατάκες. Όταν έγραφε, έπαιρνε στην τύχη καμιά δεκαριά πακέτα και έφτιαχνε τραγούδια από τις ατάκες. 2. Δεν θυμάμαι ποιος, 99% ήταν ο Σταύρος Τρονές, και όχι ο Γονατάς. Μόλις τελείωνε ένα πακέτο, το πέταγε σε μία συγκεκριμένη γωνία του δωματίου. Με τον καιρό είχε δημιουργηθεί ένα είδος installation από τα άδεια πακέτα, όχι για καλλιτεχνικούς λόγους, αλλά από βαρεμάρα (ή ματαιότητα) να μαζέψει τα πακέτα και να τα πάει στα σκουπίδια. Το Μυθιστόρημα είναι λαϊκός curator».