ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώην εργοδότης μου κάνει διαρκώς πρόταση να επιστρέψω στη δουλειά. Είναι διατεθειμένος να αλλάξει και τα ωράρια της θέσης, ώστε να μπορέσω να συνδυάσω τη δική του εργασία με αυτήν που κάνω τώρα (ημιαπασχόληση). Του εξηγώ ότι δεν θέλω δεύτερη εργασία τώρα, ότι ήδη κάνω πολλά μαζί με ορισμένες επιμορφώσεις, γλώσσες κλπ. κι ότι είναι καλύτερα να βρει κάποιον περισσότερο διαθέσιμο. Σε καιρούς ανεργίας που μπορεί να βρει άτομο αύριο κιόλας, επιμένει ότι πρέπει να το εξετάσω, να το ξεκινήσω και να δω πώς θα πάει, γιατί είμαι ιδανική για τη θέση και θα έχω εύκολο εισόδημα κλπ. Εντάξει, προφανώς δεν θα πάω για δουλειά με το ζόρι.. Αλλά με τούτα και μ' εκείνα, αναρωτιέμαι πόσο βόδι έχω υπάρξει στην επαγγελματική μου ζωή που αντί να κάτσει να βρει υπάλληλο, με παρακαλάει εμένα. Πόσο εύκολα δαχειρίσιμη με θεωρεί, πόσο τον συμφέρω που είμαι εργατική και αν αναλαβω κάτι, το ολοκληρώνω είτε μ' αρέσει είτε όχι. Πόσο χρόνο έχω ξοδέψει εκεί μέσα χωρίς να πληρωθώ. Πόσο έχω ντροπιασει την έννοια των εργασιακών δικαιωμάτων που στο κεφάλι του είναι αδύνατο να ψάξει υπάλληλο πριν δοκιμάσει να με "καταφέρει".