ΠΑΡΟΤΙ ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ, εμείς οι εσωστρεφείς και ψιλοαντικοινωνικοί δεν είμαστε απλώς άνετοι με την καραντίνα και τον εγκλεισμό στο σπίτι. Είμαστε σχεδόν ευγνώμονες.
Για τους εσωστρεφείς σπιτόγατους που καταφέρνουν να κάνουν τη ζωή που θέλουν δουλεύοντας απ’ το σπίτι (ανήκω σ’ αυτούς τους τυχερούς) η ζωή απλώς συνεχίζεται όπως πάντα. Για τους σπιτόγατους που αναγκάζονταν να ζουν και να δουλεύουν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας έξω απ’ το σπίτι, η αναγκαστική παραμονή σε αυτό είναι μια ευλογία ‒ το μόνο καλό πράγμα αυτήν τη φριχτή περίοδο. Αν, δε, έχεις βρει ένα ταίρι που να είναι το ίδιο σπιτόγατος όσο εσύ και ενώνετε τις εσωστρέφειές σας (δηλαδή αν η σχέση και η 24/7 συγκατοίκηση έχει δοκιμαστεί ήδη με επιτυχία), είναι ό,τι καλύτερο.
Για να δώσω μια πλήρη εικόνα, με τον Γ. και τις γάτες μας είμαστε τόσο αντικοινωνικοί, που τα τελευταία χρόνια έχουμε μετακομίσει σε ένα απομονωμένο σπίτι στη Χαλκιδική και, αφού δουλεύουμε μέσω Ίντερνετ, μπορεί να (επιλέξουμε να) μη δούμε άλλο άνθρωπο για εβδομάδες.
Όμως τώρα προσπαθώ να μπω στην ψυχολογία των κοινωνικών ανθρώπων, που είναι και η πλειονότητα. Αυτών που ζουν για το έξω, τις διαφορετικές παρέες, τις βόλτες σε μέρη με κόσμο, τους καφέδες και τα μπαράκια. Αυτών που αν μείνουν για πέντε λεπτά με τον εαυτό τους αρχίζουν να παθαίνουν μίνι υπαρξιακές κρίσεις.
Το ζουμί είναι πως μαθαίνουμε να βιώνουμε το εδώ και το τώρα, να είμαστε παρόντες στη ζωή μας, πράγμα που, χωρίς πλάκα, μπορεί να οδηγήσει στην επανεκτίμηση πολλών πλευρών της ζωής (μας) που τις θεωρούσαμε δεδομένες ή/και βαρετές. Είναι σαν να παίρνεις κάποιο ναρκωτικό και όλα να σου φαίνονται καινούργια και ενδιαφέροντα και με πολύ περισσότερο νόημα.
Για να καταλάβω πώς μπορεί να νιώθουν, σκέφτομαι πώς θα ήταν αν, λόγω ενός ιού, έπρεπε να είμαι όλη μέρα έξω, μιλώντας με γνωστούς και αγνώστους, να δουλεύω σε ένα πολύβουο γραφείο, να βγαίνω όσο έβγαινα νέος. Εφιάλτης!
Υπήρχε, πάντως, μια τέτοια εφιαλτική περίοδος, απ’ την οποία άντλησα κάποια συμπεράσματα, ώστε να μπορώ να δώσω μερικές ενδεχομένως ψιλοχρήσιμες συμβουλές σε όσους νιώθουν φυλακισμένοι και έξω απ’ τα νερά τους.
Ήταν η θητεία στον στρατό. Από κει που έκανα όλη μέρα (μετά τη 1 το μεσημέρι που ξυπνούσα απ’ τα σπιτικά ξενύχτια) ό,τι ήθελα, τώρα ξυπνούσα στις 6, με τελείως αγχωτικό πρόγραμμα και συνεχή, μα συνεχή διάδραση με ανθρώπους. Και οι πιο συμβατοί μ’ εμένα, ενδιαφέροντες και πνευματώδεις άνθρωποι να ήταν, δεν θα άντεχα. Πόσο μάλλον τώρα που δεν μοιραζόμασταν ούτε ένα κοινό. Καθώς ήταν όλα σε κοινή θέα και με ατελείωτο μπλα μπλα, φρίκαρα και κρυβόμουν πίσω απ’ τα ακουστικά του γουόκμαν και τα βιβλία.
Κανονικά, θα έπρεπε η ιστορία να είχε μια ανατροπή, να αντιλαμβανόμουν πόσο καλή είναι η κοινωνικότητα και πώς η όλη επαφή με άλλους ανθρώπους με άλλαξε, αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν συνέβη ‒ οι φίλοι που έκανα ήταν οι συντριπτικές εξαιρέσεις.
Συνέχισα να απομονώνομαι (κυρίως στο μυαλό μου) μέχρι τέλους, όμως βρήκα κάνα-δυο κόλπα για να αντέχω τη βαβούρα και για να περνάω κάθε μέρα και καλύτερα. Αυτά θέλω να μοιραστώ, μήπως εμπνεύσουν κάποιον να βιώσει με περισσότερη υπομονή και, γιατί όχι, χαρά την περίοδο της καραντίνας.
Βασικά, έκανα διάφορες new age ασκήσεις, απ’ αυτές που δεν λύνουν κανένα ψυχολογικό πρόβλημα αλλά μπορούν να βελτιώσουν προσωρινά την κατάσταση, σαν χανζαπλάστ, και με την εξάσκηση να προσφέρουν μια παράξενη, σχεδόν ηδονική ευφορία.
Ασκήσεις αναπνοής. Τώρα που έχετε άπλετο χρόνο, δοκιμάστε να εξασκήσετε την αναπνοή σας για να χαλαρώσετε αλλά και για να νιώσετε ευεξία. Αναπνέουμε απ’ το διάφραγμα, που είναι στην κοιλιά. Με την αργή εισπνοή τη φουσκώνουμε και τη γεμίζουμε αέρα, με την εκπνοή η κοιλιά χαμηλώνει και ο αέρας αδειάζει.
Ένα ωραίο κόλπο αυθυποβολής είναι σε κάθε αργή, βαθιά εισπνοή να σκεφτόμαστε πως παίρνουμε το «καλό» (την υγεία, τη χαρά, τη δύναμη) και με κάθε εκπνοή αποβάλλουμε απ’ το σώμα και το μυαλό μας το «κακό» (τις αρρώστιες, τον αρνητισμό, τη βαρεμάρα). Με την επανάληψη αρχίζεις να νιώθεις πως γεμίζεις με ενέργεια και απόλαυση, καθώς τα βαρίδια φεύγουν από πάνω σου ένα-ένα.
Καλή αναπνοή για χαλάρωση και για διαλογισμό είναι αυτή στην οποία εστιάζουμε στο μέτρημα εισπνοών και εκπνοών. Εισπνέουμε αργά, μετρώντας μέχρι το τέσσερα, κρατάμε την αναπνοή μετρώντας ως το 6 και εκπνέουμε αργά, μετρώντας ως το 8. Οι παλμοί πέφτουν και σταδιακά νιώθεις χαλάρωση και χαρά.
Ο διαλογισμός μπορεί να γίνει με διάφορα κόλπα. Επιλέξτε ασκήσεις απ’ το Ίντερνετ. Η εξάσκησή του όσο είμαστε σε καραντίνα μπορεί να μας χαρίσει ένα σημαντικό όπλο για την αντιμετώπιση του στρες ή της βαρεμάρας και στη μετά την καραντίνα εποχή.
Το ζουμί είναι πως μαθαίνουμε να βιώνουμε το εδώ και το τώρα, να είμαστε παρόντες στη ζωή μας, πράγμα που, χωρίς πλάκα, μπορεί να οδηγήσει στην επανεκτίμηση πολλών πλευρών της ζωής (μας) που τις θεωρούσαμε δεδομένες ή/και βαρετές. Είναι σαν να παίρνεις κάποιο ναρκωτικό και όλα να σου φαίνονται καινούργια και ενδιαφέροντα και με πολύ περισσότερο νόημα.
Bonus: Η αγαπημένη μου άσκηση, η Ηλιακή Αναπνοή. Σταθείτε όρθιοι μπροστά στον ήλιο (ή φανταστείτε τον). Αναπνεύστε βαθιά από τη μύτη. Αργή εισπνοή, ακόμα πιο αργή εκπνοή. Κατόπιν φανταστείτε πως εισπνέετε από την καρδιά. Φανταστείτε πως οι ακτίνες του ηλίου με κάθε εισπνοή μπαίνουν μέσα στην καρδιά σας, κάνοντας όλο το σώμα σας να λάμπει. Βγάλτε αργά τον αέρα και επαναλάβετε. Με κάθε εισπνοή, καθώς ο ήλιος γεμίζει την καρδιά σας, νιώστε τη να μεγαλώνει, να ανοίγει και να δυναμώνει. Με κάθε εκπνοή ο ήλιος ξεχύνεται απ’ την καρδιά στο υπόλοιπο σώμα. Στην ουσία πρόκειται για καρδιακό «μασάζ» με απολαυστικά αποτελέσματα.
Μπορεί να το παίζω ειδικός σ’ αυτά τα κόλπα αυθυποβολής κι όμως, έχω να τα χρησιμοποιήσω συνειδητά από τότε που ήμουν στον στρατό (το 2004). Με τον ίδιο τρόπο οι εξωστρεφείς που θα με εμπιστευτούν και θα τα δοκιμάσουν μπορεί να μη χρειαστεί να τα ξανακάνουν συνειδητά στο υπόλοιπο της ζωής τους.
Κι όμως, όπως συνέβη και σ’ εμένα, δεν αποκλείεται τελικά να μισοανοίξει ένα νέο παράθυρο, σαν μια εφαρμογή που πάντα θα εκτελείται στο παρασκήνιο, κι ας μην την ξαναπροσέξουμε.
σχόλια