ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Αντίο Μαλβίνα!

Αντίο Μαλβίνα Facebook Twitter
Μαλβίνα Κάραλη και Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Φωτ.: Σπύρος Στάβερης/ LIFO
8

Η Μαλβίνα ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που άξιζαν στη μικροπρεπή κι άφιλη φάρα μας-ένα πρόσωπο μεγάλης περηφάνιας και γενναιοδωρίας. Δεν έμοιαζε σε κανέναν. Κανείς δεν θα την υποκαταστήσει ποτέ. Ήταν προϊόν μιας μοναδικής χημείας που είχε μέσα Mέση Ανατολή, την υγρασία της Κεντρικής Ευρώπης, τον τρόπο που ερωτεύονται τα λαϊκά κορίτσια στο Μενίδι, τα φληναφήματα του Ζουλάφσκι, ένα σχεδόν εργαστηριακό βλέμμα πάνω στην ανθρώπινη βλακεία, μεγάλη τρυφερότητα και υπέροχα μάτια που ακόμα κι όταν γέλαγε ήταν σαν δακρυσμένα.

Είχε δεχτεί να γράφει στο Symbol, για τη φιλία μας. Ποτέ δεν μίλησε για λεφτά. Ποτέ δεν μίλαγε για λεφτά με τους φίλους της. Τα άρπαζε από τα media και μετά τα σκόρπιζε στην παρέα της, σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν κάτι σ’ άρεσε στο σπίτι της (σε ένα από τα σπίτια της, που άλλαζε τα τελευταία χρόνια σαν πουκάμισα- στην Πλάκα, τη Βουλιαγμένη, το Κολωνάκι) επέμενε να το πάρεις μαζί σου φεύγοντας. Ήθελε να μου δώσει την Jaguar της να την έχω να την κυκλοφορώ: «Πάρ’ την» μου είπε μια μέρα. «Είναι κλεισμένη στο γκαράζ...εγώ δεν ξέρω να οδηγώ». Δεν ήταν μια διάθεση απογύμνωσης που είχε στο τέλος όταν ήρθε η αρρώστια, ήταν ένα συστατικό του μποέμικου χαρακτήρα της. Αν και στην ιδιοφυή τηλεοπτική περσόνα της αλλά και στο gestalt της ιδιωτικής της ζωής η Μαλβίνα προέβαλλε την εικόνα της υποτακτικής γυναίκας που σκύβει το κεφάλι στα αρσενικά και βρίσκει γαλήνη στην κουζίνα της, εγώ νομίζω οτι ήταν ένα ποιητικό, επιβιωτικό αλητάκι που διέσχιζε τον ουρανό μόνο του-σαν πουλί που γι’ αυτό δεν υπάρχει φωλιά. Ίσως γι αυτό υπερεκτιμούσε τις αγκαλιές –των εραστών και των φίλων της. 'Ισως γι’ αυτό μυθοποιούσε το γάμο. Η Μαλβίνα ήταν παντα μια περιπλανώμενη, παιδί αγνώστου πατρός- κι αυτό της προσέδιδε παρατολμία και ιδιωματικότητα.

Φανταζόμουν οτι θα γεράσει και θα είναι το καταφύγιό μου, μερικές νύχτες που θα χρειαζόμουνα μια ψαρόσουπα και μια αληθινή φίλη να πούμε τις μπούρδες μας. Μου το χάλασε!

Τη θυμάμαι και στα ψηλά και στα χαμηλά και τώρα που όλα τα αλέθει ο θάνατος, όλες οι εικόνες της με συγκινούν το ίδιο. Βράδια που μεθύσαμε και βράδια που κλάψαμε, βράδια που κάψαμε τα μωσαϊκά και βράδια που πενθήσαμε για απροσδιόριστα πράγματα.Την θυμάμαι την εποχή της δόξας της (όταν δεν μας άφηναν να περάσουμε και φορούσε περούκες να μη την αναγνωρίσουν) και την εποχή της πτώσης της (όταν έφυγε στην Αμερική και μόνο τρεις άνθρωποι της στάθηκαν: η Άντα η Αλβανίδα γυναίκα του σπιτιού, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη και κυρίως ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης, ο τελευταίος έρωτας της ζωής της).

Όταν γύρισε από τις χημειοθεραπείες της Αμερικής βγήκαμε σε ένα ταβερνάκι κοντά στο σπίτι της, στην Πλάκα. Μόλις είχε μπει το φθινόπωρο, τα μαλλιά της είχαν μακρύνει, το πρόσωπό της ήταν γαλήνιο. Ποτέ δεν την είχα δει τόσο όμορφη και της το είπα. Δεν είχε εκείνη την λάμψη του άστρου που καίγεται και που την έκανε διάσημη- ήταν μια επιτέλους ήσυχη (ή συνθηκολογημένη;) γυναίκα, που έπινε λίγο άσπρο κρασί και χαμογελούσε στην βραδινή δροσιά. Πίστευε και πιστευαμε οτι το κακό είχε περάσει, τουλάχιστον έτσι της είχαν πει. Έκανε ψύχρα και φόρεσε την ζακέτα της- απτή και γήινη, αυτό το σιδερένιο κορίτσι που τρομοκράτησε τον Σημίτη και την έτρεμαν για τον τσαμπουκά της και την ιδιορρυθμία της. Τελευταία φορά την είδα στην Ευρωκλινική, λίγο πριν μπει ο χειμώνας. Ήταν πριν την απόλυτη κατάρρευση. Δεν χρειάζεται να πω τις εξευτελιστικές λεπτομέρειες. Είχε σταματήσει πια να γράφει τη στήλη της στο symbol, μετά βίας ρουφούσε νερό με το καλαμάκι. Ήταν βράδυ, μετά τη δουλειά- τη βγάλαμε στο μπαλκονάκι πάνω από τον κήπο και είχε ένα ωραίο φεγγάρι στον κόκκινο ουρανό. «Πες μου σε παρακαλώ, μυρίζω;», με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια. Ο Αντώνης Τσιπιανίτης (ένας από τους στενότερους φίλους της) πήγε μέσα για να μην τον δει κι έβαλε τα κλάματα. «Όχι, Μαλβίνα στ’ ορκίζομαι, δεν μυρίζεις», της είπα και την αγκάλιασα. Αλλά ήδη ήξερε. Και ήξερα.

Άνθρωποι σαν την Μαλβίνα, επειδή είναι τόσο αταίραιστοι και ιδιαίτεροι, πολλές φορές χάνονται, γιατί τρομάζουν την κοινωνία. Η Μαλβίνα ευτύχησε να γίνει σταρ (πάντα ένιωθε σταρ) και να περάσει αρχοντικά ως προς το ζην. Μερικοί προσπάθησαν να την εξαφανίσουν και εν μέρει τα κατάφεραν-κυρίως όμως την έκαμψε ένα αίσθημα κούρασης που την κατέλαβε τα τελευταία χρόνια, και που δεν της άφηνε πίστη και σθένος να δουλέψει όπως παλιά. Μια αδιαφορία επίσης για τη δόξα, που τη χόρτασε και τη γλέντησε.

Εγώ όμως δεν τη χόρτασα τη Μαλβίνα. Το εννοώ. Φανταζόμουν οτι θα γεράσει και θα είναι το καταφύγιό μου, μερικές νύχτες που θα χρειαζόμουνα μια ψαρόσουπα και μια αληθινή φίλη να πούμε τις μπούρδες μας.

Μου το χάλασε!

 ------------

Το άρθρο γράφτηκε τη μέρα που πέθανε η Μαλβίνα. Ψηφιοποιείται εδώ ολόκληρο για πρώτη φορά

Οπτική Γωνία
8

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Βασιλική Σιούτη / Η στρατηγική του Νίκου Δένδια και η λεπτή ισορροπία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα Τέμπη και με την ακρίβεια, που προκαλεί κοινωνική δυσφορία, ο Νίκος Δένδιας εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής που θα οδηγήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις στη νέα εποχή.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Ακροβατώντας / Χθες ο Μαζωνάκης, σήμερα ο Μπισμπίκης: Ποιο θα είναι το επόμενο «μεγάλο θέμα»;

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικό ένα τροχαίο από τη συνάντηση Τραμπ - Νετανιάχου, τα κυρίαρχα μέσα αναδεικνύουν το ασήμαντο χάριν τηλεθέασης, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες που θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα σημαντικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Joe Coughlin: «Η τρίτη ηλικία δεν είναι κρουαζιέρες ή πατερίτσες»

Οπτική Γωνία / Joe Coughlin: «Γηρατειά δεν είναι μόνο κρουαζιέρες, πατερίτσες και να είσαι με το ένα πόδι στον τάφο»

Ο φιλέλληνας καθηγητής εξετάζει τις όψεις της μακροζωίας, πιστεύει πως στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο μπορεί να συνδυαστεί άνετα με το lifestyle και μιλάει με τρόπο ασυνήθιστο για το γήρας.
ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Οπτική Γωνία / Κοσμάς Μαρινάκης: «Σε ποιον θα πουλήσει ο καπιταλιστής αν ο κόσμος δεν έχει να το αγοράσει;»

Ο δημιουργός του Greekonomics μιλά στη LiFO για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αλλά και τις επιθέσεις που δέχτηκε πρόσφατα για κάποιες «άβολες αλήθειες» που επισήμανε αναφορικά με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών, οικονομικών «καρτέλ» και ΜΜΕ στην Ελλάδα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Οπτική Γωνία / Γιατί οι διεθνείς συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα;

Από την Ουκρανία και την κρίση στη Γαλλία μέχρι τις αποφάσεις Τραμπ, η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας. Πώς επηρεάζεται η χώρα μας; Μιλά στη LiFO ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Χωρίς αναισθητικό, χωρίς δικαιώματα: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Χωρίς αναισθητικό: Τι συμβαίνει με τις θρησκευτικές σφαγές για halal και kosher στην Ελλάδα;

Παρά τις προσπάθειες νομιμοποίησης του εβραϊκού και ισλαμικού τρόπου σφαγής των ζώων χωρίς αναισθητοποίηση, το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει. Η σχεδιαζόμενη Εθνική Στρατηγική Halal επαναφέρει το θέμα.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Κάποτε στην Αμερική…

Ακροβατώντας / Η αμερικανική δημοκρατία οδεύει προς το τέλος της

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδοθεί σε ανελέητο κυνηγητό όσων αμφισβητούν την αλήθεια της. Κυνηγάει δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ακτιβιστές, αντιφρονούντες, δικαστές, όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
H εξέγερση της «κανονικότητας»

Οπτική Γωνία / H εξέγερση της «κανονικότητας»

Μια τάση που θέλει να προσελκύσει μετριοπαθή ακροατήρια, αντλώντας από μια ψευδή εκδοχή της Ιστορίας, η οποία θέλει τον δυτικό πολιτισμό να υποφέρει ή να παρακμάζει γιατί τάχα έπεσε θύμα του ανθρωπισμού του.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
EPEJERGAS HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οπτική Γωνία / HIV/AIDS: Σύντομα θα αποτελεί παρελθόν;

Οι κρίσιμοι σταθμοί μιας δύσκολης πορείας που ξεκίνησε το 1981, οπότε πιστοποιήθηκαν τα πρώτα κρούσματα HIV, μέχρι σήμερα, που στόχος πια είναι η πλήρης ύφεση της νόσου, με ορίζοντα την επίτευξη της ίασης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Πάνος Ρούτσι: Ο απεργός πείνας που συγκλονίζει την Ελλάδα

Επιστρατεύοντας το ύστατο μέσο πίεσης, ο Πάνος Ρούτσι ζητά δικαιοσύνη για τα Τέμπη και άδεια για να ξεθάψει το παιδί που έχασε στο μοιραίο τρένο, ώστε να ταυτοποιηθεί και να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Από τα drones μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη: Η Κίνα αλλάζει την παγκόσμια ασφάλεια

Οπτική Γωνία / Από τα drones μέχρι το AI: Η Κίνα αλλάζει την παγκόσμια ασφάλεια

Πώς η στρατιωτική άνοδος της Κίνας και η στρατηγική σύμπλευση με τη Ρωσία διαμορφώνουν τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες προκλήσεις για την ασφάλεια; Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τζέφρι Σακς: «Ο Τραμπ είναι διχαστικός και επικίνδυνος»

Οπτική Γωνία / Τζέφρι Σακς: «Ο Τραμπ είναι διχαστικός και επικίνδυνος»

Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες μοιάζουν πιο διχασμένες από ποτέ; Και πού οφείλεται η άνοδος της πολιτικής βίας; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αντιδράσεις στην Πάρο για την τουριστική επένδυση στις Κολυμπήθρες ή Συλλογή υπογραφών κατά της στρατηγικής επένδυσης στην Πάρο

Ρεπορτάζ / Στις Κολυμπήθρες της Πάρου θα χτιστεί ένα τεράστιο ξενοδοχείο. Γιατί;

Η τοπική κοινωνία αντιδρά στην κατασκευή μεγάλου τουριστικού συγκροτήματος, προειδοποιώντας για αλλοίωση του τοπίου και επιβάρυνση των ήδη πιεσμένων υποδομών του νησιού.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ

σχόλια

8 σχόλια
"Μερικοί προσπάθησαν να την εξαφανίσουν και εν μέρει τα κατάφεραν-κυρίως όμως τα κατάφερε ένα προαίσθημα κούρασης που την κατέλαβε τα τελευταία χρόνια, και που δεν της άφηνε πίστη και σθένος να δουλέψει όπως παλιά..." Μήπως κουράστηκε να σηκώνει το βάρος όλης αυτής της περσόνας; Μάλλον θα μου την "πείτε" και είναι σεβαστό βεβαίως, αλλά τι να σας πω βρε παιδιά... Αυτός ο άνθρωπος δεν μου φαινόταν αληθινός. Σα να αναγκάστηκε να υποδύεται κάποια που μάλλον δεν ήταν. Κάτι σα τη Βουγιουκλάκη που και κείνηι πέθανε επειδή κουράστηκε να κάνει τη Βουγιουκλάκη όπως είπε ο Βολανάκης νομίζω. Γιατί να έχει μια Τζάγκουαρ αφού δεν οδηγούσε ; Κάτι τέτοιο εννοώ.....
Ακόμα κρατάω κάποιες σελίδες του αλήστου μνήμης "Φαντάζιο"όπου δημοσιευόταν σε συνέχειες το "Ήμουν το νούμερο 88 του οικοτροφείου" και που μέσα από αυτές έγινε η πρώτη μας "γνωριμία". Από κει κι έπειτα διάβασα όλα τα βιβλία της, κυνηγούσα ό,τι δικό της: άρθρα, συνεντέυξεις, εκπομπές της, ακόμα και φωτογραφίες της.Ο θάνατός της με συγκλόνησε. Ήταν δύσκολο να δεχτώ οτι ένα τόσο ζωντανό και χαρισματικό πλάσμα θα έπαυε ποτέ να φωταγωγεί με τη φυσική παρουσία του.
Ελπίζω, ή όχι, μάλλον πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σαν τη Μαλβίνα, αυθεντικοί και απρόβλεπτοι, άνθρωποι που μπορούν να μας βοηθήσουν μα πάμε μπροστά όχι μόνο σαν έθνος, περισσότερο ως ανθρώπινα όντα.
Δε θεώρησα ποτε πως οι λεπτομέρειες μιας αρρώστιας ειναι εξευτελιστικές. Μα ποτε. Κανεις δεν εξευτελιζεται λόγω αςθενειας. Κι αυτα ειναι για να συμβαίνουν στους ανθρώπους. Κατα τα αλλα πολυ όμορφο κείμενο..
Και αν το διάβαζε ο Σημίτης...Μπορείί να υπάρξει άραγε ποτέ το αίσθημα ενοχής και ως ένα ελάχιστο δείγμα δι0καιοσύνης; Αυτό κάποιων μπορεί να τους έλαχε η ευγενική συγκυρία της ζωής να μπορούν να το απαντήσουν, γιατί κάποιοι ίσωα να μην το ομολογούν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Αλλά κα που να ξέρουμε πια.... Σ'αυτήν την συγκεκριιμένη περίπτωση, σαν πως να μάθουμε. Αλλά και πάλι, τί λέω, θα ήταν το χειρότερο, φαντάζομαι, γι αυτήν τν μοναδική τύπισσα, να βγαι το αυλικό εκείνο ξεφτιλίκι να της πλέξει και εγκώμιο μετα θάνατον. Τάχα θια ταν και κατόπιν μετάνοιας; Το πιο πιθανόν, αν ακόμα ζούσαμε στην εποχή του Χρματιστηρίου, θα ταν σε τίποτα βραβεία Status... Oπότε, πάλι καλά να λέμε, η Κρίση μας γλύτωσε, ας πούμε, και απο τέτοπιες καπηλεύσεις.Το μόνο που μπορεί να ειπωθεπι πλέον, από μας έστω τους νεότερους και ανήκοντες σε έναν άλλο, αλλά, ίδιου αγωνισμού κοινωνικό αγνωστικισμό , είναι απλά ένα "ευχαριστούμε Μαλβίνα, τουλάχιστον για το θαρρος σου". Γιατί θρασύδειλοι, υπάρχουν κυρίως, στην ιστορία. Γενναίο όμωςι, μόνο κάποιες φορές.(Δεν κρίνω απαραίτητο να δημοσιοοιηθεί το σχόλιο. Thanx)