Και αν το διάβαζε ο Σημίτης...Μπορείί να υπάρξει άραγε ποτέ το αίσθημα ενοχής και ως ένα ελάχιστο δείγμα δι0καιοσύνης; Αυτό κάποιων μπορεί να τους έλαχε η ευγενική συγκυρία της ζωής να μπορούν να το απαντήσουν, γιατί κάποιοι ίσωα να μην το ομολογούν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Αλλά κα που να ξέρουμε πια.... Σ'αυτήν την συγκεκριιμένη περίπτωση, σαν πως να μάθουμε. Αλλά και πάλι, τί λέω, θα ήταν το χειρότερο, φαντάζομαι, γι αυτήν τν μοναδική τύπισσα, να βγαι το αυλικό εκείνο ξεφτιλίκι να της πλέξει και εγκώμιο μετα θάνατον. Τάχα θια ταν και κατόπιν μετάνοιας; Το πιο πιθανόν, αν ακόμα ζούσαμε στην εποχή του Χρματιστηρίου, θα ταν σε τίποτα βραβεία Status... Oπότε, πάλι καλά να λέμε, η Κρίση μας γλύτωσε, ας πούμε, και απο τέτοπιες καπηλεύσεις.Το μόνο που μπορεί να ειπωθεπι πλέον, από μας έστω τους νεότερους και ανήκοντες σε έναν άλλο, αλλά, ίδιου αγωνισμού κοινωνικό αγνωστικισμό , είναι απλά ένα "ευχαριστούμε Μαλβίνα, τουλάχιστον για το θαρρος σου". Γιατί θρασύδειλοι, υπάρχουν κυρίως, στην ιστορία. Γενναίο όμωςι, μόνο κάποιες φορές.(Δεν κρίνω απαραίτητο να δημοσιοοιηθεί το σχόλιο. Thanx)