Μη με ρωτάς, δεν θυμάμαι: Για τη συνέντευξη Παπαδόπουλου στον Δανίκα

Μη με ρωτάς, δεν θυμάμαι: Για τη συνέντευξη Παπαδόπουλου στον Δανίκα Facebook Twitter
Κάτσε, «ρε μπαγάσα» (που λες κι εσύ), και σ' εμάς τα είχε πει χύμα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος σε συνέντευξη κάποτε, κάναμε κάποιο editing όμως μετά – άμα είναι έτσι όπως μας τα λες, μην αντικαθιστάς τα γράμματα με «παπάκια», να το ευχαριστηθούμε και καλύτερα.
5

Πιθανόν σε προηγούμενες εποχές –όχι και πολύ παλιότερα– να μη γινόταν τόση φασαρία για μια συνέντευξη εντελώς προβλέψιμου «αγοραίου» ύφους («αυστηρώς ακατάλληλη», όπως σημειώνει στην εισαγωγή ο συντάκτης της) και δήθεν προβοκατόρικου περιεχομένου σαν αυτήν που πήρε ο Δ. Δανίκας από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο.


Στην εποχή μας, όμως, πρώτα πέφτεις πάνω στην αντίδραση (φορτισμένη με οργή και έξαλλη αγανάκτηση συνήθως) στα social media και μετά ψάχνεις να βρεις την πρωτότυπη δημοσίευση που την προκάλεσε. Ειδικά αν κάποιος σου συνιστά να μη σε καταβάλει η περιέργεια και να μην μπεις να τη διαβάσεις, γιατί θα προσβληθείς βάναυσα, θα ξεράσεις, θα απoλέσεις κάθε ελπίδα για τη χώρα, τον κόσμο, την ανθρωπότητα κ.λπ.


Σαν να συναντάς κάποιον ξέπνοο και αλλόφρονα στον δρόμο που σου λέει «έγινε ένα απίστευτο αυτοκινητικό δυστύχημα στη γωνία, αλλά μην πας να το δεις, θα φρίξεις».

Και είναι βέβαιο ότι όσοι μπήκαν να διαβάσουν τη συνέντευξη, προετοιμασμένοι για τα χειρότερα και υπό το πρίσμα μιας σύγχρονης δυσανεξίας (που ορθώς ισχύει, δεν λέω) με τον πατριαρχικό/σεξιστικό λόγο και την «τοξική αρρενωπότητα», θα έφριξαν με αυτήν τη χωρίς επιμέλεια και μοντάζ κουβέντα καφενείου ανάμεσα σε επίμονα σπαράγματα του περασμένου αιώνα.


Και είναι βέβαιο ότι όσοι μπήκαν να διαβάσουν τη συνέντευξη, προετοιμασμένοι για τα χειρότερα και υπό το πρίσμα μιας σύγχρονης δυσανεξίας (που ορθώς ισχύει, δεν λέω) με τον πατριαρχικό/σεξιστικό λόγο και την «τοξική αρρενωπότητα», θα έφριξαν με αυτήν τη χωρίς επιμέλεια και μοντάζ κουβέντα καφενείου ανάμεσα σε επίμονα σπαράγματα του περασμένου αιώνα.


Ειδικά, δε, με την εξύμνηση της παροιμιώδους λίμπιντο του Ανδρέα Παπανδρέου εκ μέρους του διάσημου στιχουργού/ποιητή, ο οποίος, σύμφωνα με τον «συνεντευξιάζοντα», παραμένει πάντα «ανδρεολάτρης όπως και αιδοιολάτρης» (oh dear, που θα έλεγαν και οι αιδήμονες Βρετανοί).

Μια ψιλοκουβέντα τύπου «Κάτι κουρασμένα παλικάρια», αλλά στο πιο σόκιν θα ήταν η συνέντευξη αν δεν ήταν τίγκα στο κωμικά λογοκριμένο σεξουαλικό μπινελίκι το κείμενο, με κάθε δεύτερη λέξη σχεδόν να βγάζει μάτια έτσι όπως μεταμφιέστηκε για να τηρηθούν κάποια προσχήματα ευπρέπειας κατά τη δημοσίευσή της: «μ@@@@@σμένη» (για τη Μυρσίνη Λοΐζου ο προσδιορισμός – η κεντρική ιδέα πίσω από τη συνέντευξη ήταν, υποθέτω, να αλιευτεί πάνω στην αναμπουμπούλα του λόγου κάποια ατάκα εις βάρος της για να μπει στην επικεφαλίδα, όπως και έγινε), «μ@@ί», «μ@@@άκιας», «γ@@@σουν», «α@@@δια» κ.ο.κ.


Νόμιζα ότι βάζουμε αστερίσκους στα επίμαχα σημεία, όχι «παπάκια», που λέγανε πιο παλιά – εκτός κι αν πρόκειται για αισθητική/τυπογραφική πατέντα του Δ. Δανίκα, ο οποίος κάποια στιγμή αγανακτεί προκαταβολικά με τον πουριτανισμό του αναγνώστη: «Κοκκινίσατε; Τι μας λέτε, καλέ. Σας αρέσει να τα ακούτε και να τα λέτε στις συντροφιές, αλλά δεν γουστάρετε να τα διαβάζετε στην εφημερίδα; Υποκρισία».


Κάτσε, «ρε μπαγάσα» (που λες κι εσύ), και σ' εμάς τα είχε πει χύμα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος σε συνέντευξη κάποτε (βασικά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον συνάδελφο που να μην του έχει πάρει συνέντευξη, ήταν κάτι σαν τελετουργία μύησης), κάναμε κάποιο editing όμως μετά – άμα είναι έτσι όπως μας τα λες, μην αντικαθιστάς τα γράμματα με «παπάκια», να το ευχαριστηθούμε και καλύτερα.


Είναι δεδομένο εξαρχής ότι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δεν είναι ο τύπος που θα σου έλεγε «off the record αυτό, μην το βάλεις» ή που θα σου ζητούσε κατόπιν να τσεκάρει το κείμενο ή/και να το επιμεληθεί ο ίδιος (ο Σαββόπουλος, φέρ' ειπείν, είναι το άλλο άκρο). Κοινώς, στα αρ@@@ια του, με όποιο κόστος έχει αυτό.


Κρίμα, πάντως, γιατί υπάρχει ένα σημείο όπου αφήνει μια υπόνοια πραγματικά ενδιαφέρουσας συνέντευξης σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Εκεί που λέει ο στιχουργός: «Είμαι 84 ετών. Έχω διαπρέψει επαγγελματικά. Σε ό,τι έχω κάνει. Έβγαλα πολλά λεφτά. Κι όμως, δεν μου φτάνουν». Ματαιότης, το μόνο βέβαιο.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

 

Στήλες
5

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Μή γελιέστε, αλλού είναι το πρόβλημα : Το θέμα της Μυρσίνης πόνεσε πολύ ! Επίσης, μή γελιέστε πάλι, αυτή η ζωηρή ανάγκη για "editing" στις κουβέντες μιάς τέτοιας προσωπικότητας είναι καθαρά πολιτική. Δέν είναι ο Δανίκας, ούτε το "Θέμα", ούτε ο "γεροξεκούτης" το πρόβλημα - άλλωστε σιγά μην λογόκρινε κάποιος δημοσιογράφος σήμερα μιά κουβέντα με τον Βάρναλη, που θα απήγγειλε στίχους απο το ποίημά του "Τα Μου..κια" ! Απλά αυτή η αντανακλαστική ομοβροντία πάνω στον Παπαδόπουλο και όσων έτυχε να βρίσκονται τριγύρω (Δανίκας, εφημερίδα, ακόμα και η πολυθρόνα που κάθονταν ο ερίφης) είναι τόσο σπασμωδική και κραυγαλέα, που δείχνει περίτρανα οτι απο πίσω δέν κρύβεται πολιτική ορθότητα αλλα απλά πολιτική.
Η Σελήνη δεν είναι που ως δορυφόρος αντλεί το φως την από τον Ήλιο;Και δορυφόρος και ετερόφωτη... Να μην πω για την σκοτεινή της πλευρά.Προσωπικά μιλώντας με κούρασε η συστηματική αποκαθήλωση του παρελθόντος που έχει ντυθεί ως νεωτερικότητα. Πρόταση για το μέλλον θέλουμε. Πρόταση που να μην είναι γύψος, νεοπουριτανισμός ή κάποιες αριστερίστικες θρησκευτικές διδαχές.ΥΓ Πατριαρχικος λόγος, τοξική αρρενωπότητα... πόσα κλισέ να αντέξουμε; Προφανώς τόσα όσα σε μια ταινία του Βαν Νταμ.
Την διάβασα. Δεν περίμενα τίποτε καλύτερο, τόσο από τον Παπαδόπουλο, όσο (πολύ περισσότερο) από τον Δανίκα. Σιγά το σοκ. Δυο γερόντια σαλιαρίζουν στο καφενείο. Ο ένας από τους δύο είναι καλός στιχουργός. Ο άλλος δεν είναι καλός δημοσιογράφος. Και επειδή δεν είναι καλός δημοσιογράφος, κάνει τα σάλια κείμενο προς ανάγνωση. Δεν ενοχλούν τόσο τα σάλια, όσο αυτός που τα μαζεύει.