Στο σημερινό «Α μπα»: αποσπασμένο από τα συμφραζόμενα

Στο σημερινό «Α μπα»: αποσπασμένο από τα συμφραζόμενα Facebook Twitter
59

__________________

1.

Αγαπητή Λένα γεια σου και να σας ζήσει το νέο μέλος!!! Σε θαυμάζω πολύ και συγκεκριμένα μου αρέσει ο τρόπος που προσεγγίζεις αλλά και εξηγείς τις διάφορες καταστάσεις που περιγράφουν εδω μέσα. Έρχεται λοιπόν και η δική μου ερώτηση. Σήμερα σε μια απάντηση σου διάβασα "Οι γυναίκες ολοκληρώνονται μέσα από τη μητρότητα." Ακούω από νέες μητέρες ότι η ζωή σου αλλάζει μετά το παιδί, ότι βλέπεις τον κόσμο μέσα από το παιδι σου και ότι κάνεις πλέον ακόμα κ αν αυτό αφορά άσχετα πράγματα σχετίζεται με το παιδί (πχ προσέχω περισσότερο το περιβάλλον γιατί ε αυτό θα ζήσει το παιδί μου) και άλλα τέτοια που μου φαίνονται υπερβολικά ίσως. Προφανώς είναι διαφορετική η αντίληψη του κάθε ένα. Εσύ σαν νέα μητέρα πως περιγράφεις αυτή την εμπειρία? Άλλαξε η ζωή σου? (Και δεν εννοώ ωράρια κλπ) είμαι 26 και είμαι με κάποιον που μου έβγαλε για πρώτη φορά την ανάγκη της οικογένειας (ίσως φταίει κ η ηλικία τι να πω) και το σκέφτομαι πολυ.. πως ειναι τελικά όταν κάνεις παιδί?
- Αννίτα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αγαπητή φίλη, με στενοχώρησες πάρα πολύ γιατί τώρα κατάλαβα τι εννοούν όταν λένε «δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο, η δήλωση ήταν αποσπασμένη από τα συμφραζόμενα». Ελπίζω να κατάλαβες αυτό γιατί αυτό ήθελες να καταλάβεις, και όχι επειδή όντως διάβασες την απάντηση. Αυτό που έγραψα είναι το εξής:
 

«Ό,τι και να κάνει ένα σετ γονέων, το μήνυμα από το υπόλοιπο σύμπαν είναι σαφές. Οι γυναίκες ολοκληρώνονται μέσα από τη μητρότητα. Ό,τι και να καταφέρουν, σπουδάσουν, ζωγραφίσουν, πουν, γράψουν, αν δεν κάνουν οικογένεια, είναι μισές. Όσα λεφτά και να βγάλει η Τζένιφερ Άνιστον, όποιον και να παντρευτεί, όση δόξα και φήμη και να έχει, τα ταμπλόιντ τη ρωτάνε γιατί δεν έχει παιδί.»


Άρα, δεν είπα ότι οι γυναίκες ολοκληρώνονται από τα παιδιά τους. Ίσα ίσα, είμαι εντελώς αντίθετη σε αυτό το δόγμα. Είναι η βάση της υποτίμησης της γυναίκας, το κεκάκι που της δίνουν για να βρίσκεται σε κατώτερη θέση. Είσαι Άγια, τι άλλο θέλεις; Ισότητα; Δεν σου φτάνει η Αγιοσύνη; Μήπως είσαι τέρας που δεν σου φτάνει η Αγιοσύνη;

 

Ο καθένας ολοκληρώνεται από ό,τι νομίζει και επιλέξει.


Δεν μπορώ να σου πω πώς είναι όταν κάνεις παιδί· η απάντηση ποικίλει όπως ποικίλουν οι άνθρωποι. Άλλος ολοκληρώνεται (δεν λέω ότι αποκλείεται να ολοκληρωθείς έτσι, λέω ότι δεν είναι ο μόνος τρόπος να ολοκληρωθείς) και άλλος, λίγο πολύ, το μετανιώνει, και αυτό είναι ένα ταμπού που ούτε τα παιδιά αυτών των ανθρώπων δεν τολμάνε να συζητήσουν ανοιχτά. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι όσο πιο καλά ξέρεις τον εαυτό σου, με τόση περισσότερη ακρίβεια θα προβλέψεις πώς θα είσαι ως γονέας.

__________________
2.

Πρόσφατα εγώ η γιαγιά μου και η ξαδέλφη μου κάναμε γιορτή για το όνομα μας στο σπίτι μου. Καλέσαμε συγγενείς και μερικούς στενούς φίλους. Μια θεία μου με την οποία δεν έχω πολλές σχέσεις άρχισε να λέει ενώ ειμασταν αρκετές γυναίκες στην κουζίνα προετοιμάζοντας φαγητά (φαλλοκρατικη γιορτή, i know) για το ότι με το που πήρε μερικά κιλά ο θείος μου "ευχαριστιεται να χουφτωνει τα βυζια της". Δεν περίμενα τον χαμό μετα! Ίσως επειδή εγώ με τις φίλες μου αυτά τα λένε συνέχεια για πλάκα αλλά πώς γίνεται να χαλάσει μια ωραία ατμόσφαιρα από μια τέτοια λεπτομέρεια; Τελοσπαντων η θεία μου αυτή τώρα έχει μπει σε μπλακ Λιστ από μητέρα κ γιαγιά και είναι κρίμα γιατί μετά από αυτό η μάλλον το θάρρος της να το πει εγώ τη συμπάθησα λίγο παραπάνω.
Δε με πολυκοφτει να τους αλλάξω γνώμη γιατι σπάνια τη βλέπω αλλά δεν είναι κρίμα; Αν τη κακολογησουν στη γειτονιά; Στα χωριά το "τσουλακι" δίνει και παίρνει..
Τι να τους πω για να αλλάξουν γνώμη;
-Αννουλινι

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Καλέ μην είσαι τόσο αφελής. Λες να μην ήξερε η θεία σε ποιον τα έλεγε; Θα διασκέδασε μέχρι δακρύων με το ύφος της μαμάς και της γιαγιάς σου, και έχει να το λέει στους δικούς της τώρα. Της έχετε χαρίσει άπειρες στιγμές γέλιου.

__________________
3.

Είδα μερικά ντοκυμαντέρ σχετικά με τους βαρώνους των ναρκωτικών στις ΗΠΑ(ναι, βαριόμουνα πολύ), κυρίως της δεκαετίας του '70 κι '80 που είχε την τιμητική της η κοκαΐνη και το Μαϊάμι (ήξερες ότι είναι σχεδόν όλο χτισμένο με λεφτά ξεπλυμένα από ναρκωτικά;!). Pablo Escobar, Griselda Blanco και λοιπές γνωστές προσωπικότητες. Κατ´αρχάς να πω πως σχεδόν θαυμάζω πώς έχτισαν τόσο μεγάλες επιχειρήσεις χωρίς καν να έχουν σπουδάσει Οικονομικά ή business administration! Εγώ καλά καλά την οικονομική διαχείριση του σπιτιού δεν καταφέρνω, που λέει ο λόγος. Από ξέπλυμα μόνο ρούχων ξέρω.

Επειδή, όμως, ο ένας μετά τον άλλο (οι περισσότεροι ήταν άνδρες, κι εκεί πατριαρχία φυσικά) σκοτώνονταν μεταξύ τους ή και από την αστυνομία, απορώ γιατί συνέχιζαν αφού είχαν βγάλει τα πρώτα εκατομμύρια. Γιατί δεν έβαζαν ένα οικονομικό ή χρονικό όριο. Γιατί ελάχιστοι αποσύρονταν. Αφού κατά 90% περιμένει πρόωρος και βίαιος θάνατος τους drug lords!
Ήταν/είναι λόγω του ότι έχει τη γλύκα της η εξουσία (δεν είναι απλώς μεγαλέμποροι, είναι μαφία με τους φόνους της, με τα όπλα της, με τα όλα της); Γιατί δε σταματάνε μετά τα πρώτα π.χ. 10 εκατομμύρια; Και μετά ας επενδύσουν για να τα πολλαπλασιάσουν, βρε αδερφέ! Π.χ. το bitcoin διαβάζω έχει μέλλον και μαζί του όσοι έχουν αγοράσει απ´αυτό.


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν έχεις δει ένα σωρό ταινίες που το κεντρικό θέμα είναι κάποιος που θέλει να ξεφύγει από την παρανομία και να γίνει νόμιμος; Ποτέ δεν τα καταφέρνει. Όλο κάποια χάρη χρωστάει, όλο του λένε για μια τελευταία φορά, όλο κάποιος κάτι έχει εναντίον του και τον εκβιάζει, όλο τον τραβάει αυτή η ζωή πίσω. Όσοι πετυχαίνουν σε αυτές τις συνθήκες, δεν βρίσκονται εκεί κατά τύχη. Ανθίζουν -αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη- στην παρανομία. Επίσης δεν είναι τόσο απλό να νομιμοποιήσεις χρήματα και επιχειρήσεις, εξ'ου και το ξέπλυμα. Όσο και να ξεπλύνεις, πάλι με βαλίτσες με λεφτά στο χρηματοκιβώτιο είσαι. Δεν μπορείς να εμφανίσεις δέκα εκατομμύρια στην τράπεζα τόσο εύκολα αν προέρχεσαι από τέτοιο περιβάλλον, ούτε καν ένα. Δεν είναι τα λεφτά το πρόβλημα μόνο. Είναι ότι όλοι όσοι ξέρεις, όλα όσα ξέρεις, είναι εκεί.


Επίσης, όποιος κατάφερε να κάνει τη μετάβαση δεν θα το έκανε και βούκινο.


Μια ιστορία που άπτεται κάπως σε αυτό που ρωτάς, εδώ.

Μεγάλο και συναρπαστικό ανάγνωσμα.


__________________
4.

Το περίμενες εσύ ότι θα χώριζαν η Angelina με το Brad;
-Εγώ όχι


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Για να πω την αλήθεια, όχι, αλλά περισσότερο με είχε ταράξει το διαζύγιο Μαντόνα-Γκάι. Από την άλλη, τις λίγες φορές που πιστεύω ότι ένα ζευγάρι θα χωρίσει, έχω διαψευστεί. Είναι ένα ταλέντο που δεν έχω.

 

__________________
5.

Βρε Α,μπα μου

Κακό τάιμινγκ ή λάθος άνθρωπος;
-Τερψιχόρη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Και τα δύο, ή τίποτα από τα δύο;

__________________
6.

Σε σχέση με την ερώτηση 7, στις 19/12, γιατι λες κριμα που το πουλησε το σπιτι; Σε ρωτάω γιατι και εγω βρισκομαι σε μια παρομοια θεση και σκεφτομουν να το πουλησω (ειναι χωραφι) και να κρατησω ενα μερος απο τα λεφτα στην τραπεζα κλειστα κ με τα υπολοιπα να αγορασω κανα σπιτι..οχι λες; Οποιος εχει καμια ιδεα ας την πει παιδια. ειμαι 22 κ δεν εχω ιδεα απο λογιστικα κ εφορεειες τραπεζες κλπ τωρα προσπαθω να μαθω


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είναι άλλο να πουλήσεις ένα σπίτι, και άλλο να πουλήσεις ένα χωράφι για να αγοράσεις ένα σπίτι (τι χωράφι είναι αυτό που φτάνει για σπίτι και για λεφτά στην τράπεζα; Στα Σανς Ελιζέ είναι;) Αυτό, αν γίνεται, είναι λογικό γιατί θα αποκτήσεις σπίτι στο οποίο θα μείνεις. Τα σπίτια αυτή την εποχή πωλούνται σε πολύ χαμηλές τιμές άρα αν είναι σε καλή περιοχή είναι πιο συμφέρον να περιμένεις να αλλάξει το κλίμα. Βέβαια έτσι όπως πάει το κλίμα μπορεί να αλλάξει σε 130 χρόνια και το σπίτι να έχει γίνει θρύψαλα, οπότε δεν είμαι για τίποτα σίγουρη.

_________________
7.


Έχεις πει αλλά και είναι φανερό από τις απαντήσεις σου ότι είσαι υπέρ της υποχώρητικότητας μέσα σε έναν γάμο. Δεν θέλω να ρωτήσω το γιατί. Κι αυτό επειδή γιατί η σίγουρη απάντηση είναι πως χωρίς υποχωρήσεις δεν κρατιέται η σχέση. Την στιγμή που υπάρχει σίγουρη απάντηση με την οποία θα συμφωνήσουν όλοι, δεν υπάρχει λόγος να αναζητηθεί το γιατί.
Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι ποια είναι για σένα τα όρια της υποχωρητικότητας σε έναν γάμο. Θα ήθελα όμως μία λεπτομερή απάντηση εννοώντας ότι δεν θέλω να περιοριστείς μόνο στην ενδοοικογενειακή βία, στον μισογυνισμό κλπ που είναι τεράστια θέματα αλλά δεν είναι και τα μόνα. Ο λόγος που κάνω την ερώτηση είναι γιατί προσωπικά πιστεύω ότι σε πολλούς γάμους γίνονται μικρές υποχωρήσεις που θεωρούνται ως αυτονόητες και τελικά μαζεύονται πολλές τέτοιες μικρές και κάνουν ένα μεγάλο σύνολο από μικρές υποχωρήσεις. Αυτό είναι θεμιτό για παράδειγμα για σένα που είσαι υπέρ των υποχωρήσεων; Επίσης αναρωτιέμαι πόσο είναι εύκολο ένας άνθρωπος να μην χάσει την μπάλα στην σχέση με τον ίδιο τον εαυτό του γιατί υποχωρώντας κανείς τον βάζει στην άκρη. Υποθέτω ότι όταν υποχωρείς για χρόνια, έστω και λίγο, τότε μπαίνει το ερώτημα αυτό.
-γάμος και υποχωρήσεις


AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ρε παιδί μου, γιατί με στενοχωρείτε έτσι. Δεν έχω πει ότι είμαι υπέρ της υποχωρητικότητας. Η υποχώρηση είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Υποχωρείς, όταν ο άλλος εισβάλει. Για συμβιβασμό έχω γράψει ξανά και ξανά. Έχω πει ότι η ικανότητα για συμβιβασμό είναι απαραίτητο προσόν στη ζωή, άρα και σε έναν γάμο. Ο συμβιβασμός! Ο συμβιβασμός δεν είναι υποχώρηση. Είναι παραχώρηση με ταυτόχρονη διεκδίκηση. Ή, ταυτόχρονη υποχώρηση από δύο πλευρές. Δεν τον κάνεις μόνος σου τον συμβιβασμό, έρχεσαι σε συμβιβασμό με κάποιον άλλον, άρα και ο άλλος «χάνει», ας πούμε κάτι, για να κερδίσει κάτι άλλο, όπως κι εσύ. Υποχώρηση είναι να πηγαίνετε σε κάθε γιορτή στην πεθερά ενώ εσύ δεν θέλεις. Συμβιβασμός είναι να πηγαίνετε το Πάσχα στη μαμά του ένα και Χριστούγεννα στη μαμά του άλλου.


Ακόμα και στον συμβιβασμό όμως μπορεί να χάσεις την μπάλα, και το πόσο εύκολο είναι εξαρτάται από το βάθος της αυτογνωσίας σου και της σταθερότητας του χαρακτήρα σου, ώστε να ξέρεις τα όρια σου, και να μην φοβάσαι να φύγεις όταν παραβιάζονται.


59

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

14 σχόλια
4Γιατί περιμένατε να χωρίσουν η Jennifer Aniston με τον Justin?Ακόμη δεν εκδοθηκε το περιοδικο που παρουσιαζουν περιχαρείς το νέο τους σπίτι. Άλλο ένα ζευγάρι που χώρισε μέσα στο ΙΚΕΑ.
Ερωτηση: εαν η αγορα ειδων σπιτιου είναι crash test, η επιλογη απο τα ήδη υπαρχοντων ειδων που υπαρχουν εις διπλουν (για αυτους που δεν ζουν με τους γονεις) τι είναι; γιατί να κρατησουμε τον δικο σου καναπε και όχι τον δικο μου; εδω σε θελω μαστορα....
#1Μια γυναίκα μπορεί να ολοκληρωθεί όταν πάρει μια θέση δουλειάς που πάντα ονειρευόταν, όταν καταφέρει να κάνει τον γύρο του κόσμου, όταν ντυθεί νυφούλα, όταν ανεβεί σε ένα δέντρο, όταν αγοράσει ένα αυτοκίνητο, όταν πάει στο διάστημα,όταν γίνει μεσοεπιθετικός στη Μίλαν , όταν κάνει όλα αυτά ή τίποτα από αυτά. Όπως και ένας άνδρας. Οι άνθρωποι ασχετου φύλου ολοκληρώνονται με διάφορους τρόπους. Και μπορεί και να μην νιώσουν ποτε ολοκληρωμένοι. Δεν είναι αυτοσκοπός. Το ότι η κοινωνία έχει καλούπια για τα 2 φύλα αυτό είναι άλλη υπόθεση. Ως προς το 2ο σκέλος της ερώτησης σου, όχι δεν είναι υπερβολικό να αλλάζεις τρόπο σκέψης όταν αποκτάς παιδί. Καλώς η κακώς αλλάζει η ζωή σου. Προσωπικά εγώ πριν αποκτήσω παιδί έκανα ο,τι βλακεία περνάει από το μυαλό σου,αγνοώντας τους κινδύνους. Τώρα το σκέφτομαι 2 και 3 φορές. Έχω ένα παιδί πλέον. Δεν το βρίσκω κακό. Και ναι πολλές φορές έχω σκεφτεί με αυτά που γίνονται στον κόσμο, το τι θα αντιμετωπίσει το παιδί μου μελλοντικά. Είναι μια έγνοια που δεν μπορώ να στην μεταφέρω αν δεν έχεις κάνει παιδί. #7Σχέση/γάμος χωρίς συμβιβασμούς δεν παίζει. Το θέμα είναι ο καθένας μας να μπορεί να καταλάβει ποτε ο συμβιβασμός καταλήγει να είναι διαρκείς υποχωρήσεις.
# 6 Με όλο το σεβασμό στις πανέξυπνες, κοφτερές απαντήσεις της Α, μπα, νομίζω ότι η διαχείριση ενός περιουσιακού στοιχείου είναι σοβαρό θέμα που δε μπορεί να λυθεί εδώ μέσα. Έτσι και με το σπίτι τότε, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν αξίζει ή όχι να πουληθεί. Πρέπει να συνεκτιμηθούν πολλοί παράγοντες, οι ανάγκες σου, οι προσδοκίες σου, τα σχέδια σου, η ρευστότητα που χρειάζεσαι, Ενφια, φορολογία γενικά, κλπ. Η κακή διαχείριση των οικονομικών είναι ένας από τους παράγοντες που μας έφτασαν ως εδώ, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα εννοείται.
#2# Καλά, η γιαγιά σου και η μητέρα σου σε μοναστήρι ζούνε?! Έχω κρυφακούσει μικρή πριν πολλά χρόνια θείες στο χωριό, μαζεμένες σε σπίτι ζυμώνανε πίτες για τα Χριστούγεννα, να μιλάνε για γαργαλιστικές λεπτομέρειες της ερωτικής τους ζωής με τους άντρες τους και μου είχε σηκωθεί η τρίχα κάγκελο, τρελά γέλια!
#6# Άλλο το χωράφι π.χ. στο Κιλκίς κι άλλο το χωράφι π.χ. στον Άγιο Προκόπη Νάξου! Με το δεύτερο και σπίτι αγοράζεις και λεφτά στην άκρη βάζεις! Αν είσαι από τους τυχερούς της δεύτερης κατηγορίας, πάντως, σκέψου καλύτερα πριν το δώσεις αν δεν έχεις επείγουσες ανάγκες, είναι μια σημαντική περιουσία, να χάσει την αξία του αποκλείεται, ή θα διατηρηθεί στα ίδια ή θα αυξηθεί συν τω χρόνω, πιστεύω ότι είσαι μάλλον μικρή ακόμα για να "σκοτώσεις" τέτοιο ακίνητο για να αγοράσεις σπίτι...
#3 Προφανώς δεν μπορούν να φρενάρουν εγκαίρως,ενδεχομένως δεν μπορούν να φρενάρουν καθόλου.Η απάντησή σου σαφώς έχει να κάνει με το modus operendi του μυαλού τους και κυρίως με προηγούμενες καθοριστικές εμπειρίες . Περίπλοκο για να αναλυθεί εδώ,θα παρακολουθήσω με αυξημένο ενδιαφέρον τι θα γράψουν οι συνσχολιαστές.Σουβλίτσα,Κάραβαν,Κάστωρ(εξαφανίστηκες πάλι),Ιρις,Alles goed,Parisie,Mitsi,I am the law και λοιποί συνήθεις...ύποπτοι,τι αποφαίνεστε;Γενικεύω την ερώτηση.Γιατί δεν απομακρύνεται εγκαίρως κάποιος από μια καταστροφική κατάσταση,σχέση, ενώ η καταστροφή είναι ante portas;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ότι πάιζει μεγάλο ρόλο και η απληστία και το υπερμετρο εγώ. Δε μου φτάνει απλά να βγάλω λεφτά,θέλω ολοένα και περισσότερα,θέλω να γίνω ο μεγαλύτερος καρχαρίας,θέλω να σας φάω όλους,δεν μπορω να διαπρέψω αλλού θα διαπρέψω εδώ ίσως; Live fast and die young ισως.Όσο για τη γενική ερώτηση και ειδικά για σχέσεις εκεί υπάρχουν τόσες πιθανες απαντήσεις όσες και οι άνθρωποι. Ελπίδα ότι θα αλλάξει κα΄τι,φόβος για το άγνωστο,μοναξιά, βάλε και την ποπ κουλτούρα του ότι αξιζει πονάει και ειναι δύσκολο(μπλιάχ) και ένα σωρό άλλα.
Εγώ πιστεύω ότι οι δουλειές αυτές είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Εννοώ την δουλειά του μεγαλοναρκέμπορα - ουδεμία σύγκριση ή παραλληλισμός με τους ροκ σταρς που ανέφερε ο Μάγος.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση Rosa. Ακολολυθεί σεντονάκι μετά παπλωματοθήκης. Στην περίπτωση του βαρώνου ναρκωτικών οι παράγοντες που βαρύνουν έχουν να κάνουν και με εσωτερικές και με εξωτερικές διεργασίες. Για τις μεν εσωτερικές θα επεκταθώ και παρακάτω. Για τις εξωτερικές έχει ήδη αναφερθεί από την Λένα ότι είναι κάπως Hotel California κατάσταση: "Μπορείς να κάνεις check in ανά πάση στιγμή αλλά δεν μπορείς ποτέ να φύγεις."Όμως και από την αφετηρία αν το πιάσουμε ενσκύπτει το πρόβλημα. Κάποιος ο οποίος εμπλέκεται σε ένα τέτοιο κύκλωμα ενδεχόμενα δεν έχει καλά καλιμπραρισμένο σύστημα φρεναρίσματος μέσα του. Σίγουρα δεν είμαστε όλοι μας το ίδιο δεκτικοί σε καταστάσεις που όχι μόνο ενέχουν ρίσκο (αδρεναλινο-boosting) αλλά και ηθική ταλάντωση. Ας πούμε δεν είναι ανάγκη να το πάμε τόσο μακρυά. Υπάρχει μια ωραία σκηνή σε μια παλιά ταινία του Σίντνεϊ Λιούμετ που λεγόταν Family Business με μια οικογένεια που εμπλέκονται σε ληστείες τραπεζών. Η κοπέλα του εγγονού όμως είναι μια καθ'όλα νομότυπη μεσίτρια ακινήτων: πέφτει σαν κοράκι να αγοράσει κοψοχρονιά τα ακίνητα μελλοθανάτων ηλικιωμένων και να πουλήσει κατόπιν σε αστρονομικές τιμές. Ο παππούς (ψημένος εγκληματίας μια ζωή) φρικάρει με την αλαζονία της να θεωρεί εαυτόν τιμιότερο κι εξυπνότερο από τους ληστές τραπεζών και την βάζει στη θέση της. Φαντάζομαι λοιπόν ότι οι περισσότεροι εξ ημών δεν θα πέρναμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και το ρίσκο και την ηθική ταλάντωση πακέτο! Συνήθως είναι ή το ένα ή το άλλο. Ενώ ένας (μελλοντικός) βαρώνος ναρκωτικών το κάνει. Η παθογένεια δηλαδή προϋπάρχει. Κι έπειτα πόσα είναι αρκετά; Πότε σταματάς; Όταν βγάλεις 5 θέλεις μετά 10. Όταν βγάλεις 10 βάζεις πλώρη για 100. Στα 100 ο ορίζοντας των 1000 μοιάζει ως Άγιο Δισκοπότηρο. Το μεθύσι και το αλκοολίκι της "επιτυχίας" είναι σκληρό ναρκωτικό...η απεξάρτηση δύσκολη. Σε αυτό βασίζεται κι ο τζόγος και πολλά. Τώρα ως προς τους εσωτερικούς παράγοντες που παίζουν στην γενικευμένη ερώτηση περί "καταστροφής ante portas". Στις σχέσεις και στα επαγγελματικά ο παράγοντας που κυρίως μετράει στην μη ανάσχεση της καταστροφής που αχνοφαίνεται είναι η σκοπούμενη επένδυση χρόνου κι ενέργειας. Διδασκόμαστε από πάρα πολύ μικρή ηλικία να καθυστερούμε την απόλαυσή μας (delayed gratification) κι αυτό το θεωρούμε τεράστια επιτυχία κι υπό προϋποθέσεις μπορεί να γίνει. (Προσωπικά μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι τις περισσότερες φορές είναι μια μ@λακία και μισή. Tώρα πια παίρνω πάντα 5 και στο χέρι και δεν κάνω μπαϊράμια όπως έκανα στα 20. Ο χρόνος τρέχει.)Όμως αυτή η πεποίθηση μπορεί άνετα να μας ανακόψει στην αποτίμηση μιας κατάστασης. Ιδιαίτερα οι γυναίκες οι οποίες δεν μαθαίνουν να παίρνουν ρίσκα γενικώς (ιδιαίτερα στα ερωτικά τους) είναι πολύ συχνά θύματα αυτής της λογικής: αν περιμένω θα του έρθει διάθεση να σπιτωθεί...αν περιμένω θα με αγαπήσει...αν περιμένω και του κάνω όλα τα χατήρια θα εκτιμήσει τι θησαυρό έχει...κλπ κλπ. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Όλοι μας τα ξέρουμε. Αποτιμάται περισσότερο η επένδυση που έχει ΗΔΗ γίνει από το κέρδος που ίσως να μην έρθει και ποτέ. Κατά βάθος είναι μια μάλλον πεσσιμιστική ανάγνωση της ζωής. Είναι το "κάλλιο 5"...Το εξαιρετικά ενδιαφέρον κατά την γνώμη μου είναι ότι η κατάσταση αυτή του "εθισμού" στο delayed gratification φέρνει και μια εξάρτηση τρομερού φόβου για το μηδενισμό του κοντέρ. "Αν αφήσω αυτό το λίγο που έχω τώρα δεν θα έχω τίποτα!" Το μηδένισμα του κοντέρ είναι τρομακτικό επειδή όλες οι αρχές είναι δύσκολες και φοβερές. Ο φόβος του αγνώστου είναι μεγαλύτερος από το μαρτύριο του γνωστού κινδύνου. Δεν ξεκινάς στο δάσος μόνος αλλάζοντας μονοπάτι από την πεπατημένη επειδή παραμονεύουν κάθε λογής λύκοι και κακές μάγισσες. Κι αυτά τα διδασκόμαστε παιδιόθεν. Αλλά είναι κι εκφράσεις του συλλογικού ασυνείδητου φαντάζομαι μιας κι απαντούν σε όλους τους πολιτισμούς. Κι έπειτα ο μαζοχισμός είναι ίδιον του ανθρώπου. Τα ζώα δεν διαθέτουν μαζοχισμό! Ο μαζοχισμός προϋποθέτει συνείδηση και ΥπερΕγώ. Η ηδονή της ματαίωσης και ίσως και της καταστροφής μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί στο τέλος τέλος! Ιδιαίτερα για ανθρώπους που δεν ζουν στα άκρα γενικότερα η "σπατάλη εαυτού" του εσωτερικού μαζοχισμού είναι πολύτιμη. Το σύστημα που ενεργοποιείται από την αδρεναλίνη και τις ενδορφίνες με μια ενδιάμεση στάση στη ντοπαμίνη (τον νευροδιαβιβαστή της απόλαυσης) είναι εθιστικό...και παίρνει πολλές πολλές μορφές. Μια εξ αυτών το να μην φρενάρουμε όταν πορευόμαστε προς τον τοίχο. Άλλωστε η Ελλάδα είναι λαμπρό παράδειγμα αυτής της λογικής. Ηθικό δίδαγμα: βάζουμε πλαίσιο στο άνωθεν σύστημά μας (ρεγουλάρουμε εμείς το fix μας) για να το ελέγχουμε εμείς και να μην φτάσει να μας ελέγχει αυτό. :)
Mία παράγραφος μου ξεστράτισε (την ξεστράτισα) και αλλοιώνεται το νόημα. "Αποτιμάται περισσότερο η επένδυση που έχει ΗΔΗ γίνει από το κέρδος που ίσως να μην έρθει και ποτέ. Κατά βάθος είναι μια μάλλον πεσσιμιστική ανάγνωση της ζωής. Είναι το "κάλλιο 5"... "Πήγαινε κοντά στο φόβος για το παρακάτω.
Εδώ είμαι Ρόζα μου. Διαβάζω κάθε μέρα με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν γράφω συχνά επειδή δεν γράφω εύκολα. Στην ερώτησή σου απαντώ ότι συναντώ πιο εύκολα ανθρώπους που αντιστέκονται στην αλλαγή.
Νομίζω η γενική ερώτηση έχει πιο γενικές απαντήσεις από τη συγκεκριμένη περίπτωση. Μπορεί π.χ. να είσαι πολύ αισιόδοξος και να πιστεύεις ότι κάτι θα γίνει στο τέλος και θα την σκαπουλάρεις, ή να έχεις υπερβολική πίστη στις ικανότητές σου, ή μπορεί να μη θες να παραδεχτείς το λάθος σου. Γενικά αυτό το "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία" μπορεί και να γυρίσει μπούμερανγκ, γιατί δεν απομακρύνεσαι έγκαιρα όσο ελπίζεις.Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, του εκάστοτε εμπόρου, ακόμα και να θέλει να φύγει, τι επιλογές έχει; Τα 10 εκατομμύρια είναι πολύ καλό ποσό αν μένεις στο σπίτι σου και τα έχεις βάλει στην τράπεζα και σηκώνεις π.χ. 3000 το μήνα. Αν σε κυνηγάνε οι αρχές να σε συλλάβουν, οι πρώην αντίπαλοι να σε σκοτώσουν για εκδίκηση, οι πρώην σύντροφοι για να μη μιλήσεις, κάθε νέος στην πιάτσα για να κάνει όνομα ως "αυτός που έφαγε τον Chapo", αν πρέπει να λαδώνεις, να κλείνεις στόματα, κλπ, πόσο θα σε φτάσουν; Και πώς να σε προστατέψουν τα λεφτά αν δεν έχεις φίλους; Και ποιον από αυτούς που συνεργαζόσουν τα τελευταία 10 χρόνια θα εμπιστευτείς; Που είναι όλοι τους καρχαρίες;
#3 Εκτός από τους λόγους που εντοπίζεις εσύ και η Λένα, νομίζω ότι ισχύει και ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν σκέφτονται έτσι. Αυτή η λογική κάνω λεφτα καί φεύγω ειναι για μας που μεγαλώσαμε όπως μεγαλώσαμε και σκεφτόμαστε σαν νοικοκυραιοι ας πούμε. Αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν εντελώς διαφορετικά. Νομίζω ότι και ψυχολογικά δεν τους παίρνει να φύγουν.
Χαχα η κοπέλα της ερώτησης μου θύμισε διάφορους τύπους που αναρωτιούνται γιατί δεν παρατάνε την μουσική Rolling Stones, Scorpions etc. Μα για όνομα!!! Σκέψου να έχεις μπροστά στα πόδια σου χιλιάδες να αλλαλαζουν με τα τραγούδια σου, σκέψου την αδρεναλίνη την μαγεία; Ποιος θέλει να παραιτηθεί από τέτοιο όνειρο.... Επειδή έχει εξασφαλισμένα γεράματα, και να παει σπίτι να τα χαρει; Το ίδιο και με τον Escobar, έχεις βγάλει αμέτρητα εκατομμύρια, κινείς τα νήματα μιας χώρας, σε κυνηγάει και μονίμως ξεφεύγεις η CIA, ζεις σαν Κροίσος και αποφασιζεις μια μέρα απλά να πάρεις σύνταξη; Τέτοια στόφα ανθρώπων ζει για την δοξα, το χρήμα, την έξαψη και αν πεθάνουν νεοι απλά δεν τους πειράζει!! Μέσα σε αυτά τα χρόνια είναι λες και έχουν ζήσει δεκάδες δικές μας ζωές.