Στο σημερινό «Α μπα»: προ διαζυγίου

Στο σημερινό «Α μπα»: προ διαζυγίου Facebook Twitter
62

__________________
1.


Άλλη μια ίδια ερώτηση λες και δε διαβάζεις συνέχεια τα ίδια και τα ιδια αλλά μ'αρεσει πολύ ρε α μπα, σκάλωμα μεγάλο. Δουλεύει σε καφέ και οπως καταλαβες πρέπει να έχω πιει 10 τόνους χαλαρά.. κάθε φορά μιλάμε και περισσότερο σχεδον πάντα για γενικά θέματα όμως οταν πάει στο ειδικό πάντα η συζήτηση γυρνάει (εντάξει και εγώ φταιω για αυτό, στη συζήτηση συμμετέχουν δύο το ξέρω) Δεν είναι και μόνη σχεδον ποτέ να είναι πιο χαλαρα όλο κόσμο έχουν εκεί μέσα.. Είναι και μικρή περιοχή όλοι γνωστοί με όλους δε θέλω να τη φέρω σε δύσκολη θεση και εγώ. Το πρόβλημα ποιο είναι; Κάθε φορά που το παίρνω απόφαση ότι είναι στρέιτ ή ότι μπορει και να μην είναι και απλά να μην ενδιαφέρεται ε εκεί πάλι το γυρνάει. Μπορει πάντα να είναι όλα στο μυαλό μου και να μην έχει πάρει χαμπάρι η γυναίκα. Μπορεί ομως και αυτά που σκέφτομαι εγώ να τα σκέφτεται και εκείνη (είναι; δεν είναι; να κάνω; να μη κάνω;). Αλλά που σκατά θα πάμε έτσι;;;
-Πώς ξεκολλάς;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Βρε παιδί μου, έχει κάνει προσπάθεια να σε δει μόνη σου; Έστω και νύξη; Αν όχι, πάρε το μήνυμα. Μπορεί να συμβαίνει οτιδήποτε, αλλά το φλερτ δεν ισούται με το δια ταύτα που σε καίει. Μπορεί να κρατήσει για πάντα και να μην οδηγήσει ποτέ εκεί που θα ήθελες. Μετά από δέκα τόνους καφέ προτείνω να το γυρίσεις σε κάτι πιο χαλαρωτικό, ίσως τσάι, ίσως ουίσκι, και να προσπαθήσεις να απολαύσεις την ελαφρότητα του φλερταρίσματος.


__________________
2.

Πριν 2.5 χρόνια γνώρισα ένα παιδί και ξεκινήσαμε σχέση εξ αποστάσεως. Εκείνος όμως ήθελε να μπορεί παράλληλα να βγαίνει/κάνει σεξ με άλλες. Εν τέλει δεν μου αρκούσε, δεν μπόρεσα να εξοικειωθώ με την ιδέα και έληξα το μεταξύ μας. Στην παρούσα φάση είμαι καλύτερα, διασκεδάζω, έχω αφοσιωθεί στη δουλειά μου και βγαίνω ραντεβού. Παράλληλα όμως ξανάρχισα να μιλάω μαζί του και κανονίσαμε να βρεθούμε. Από τη μια πιστεύω ότι τώρα θα μπορώ να δω τα πράγματα διαφορετικά και πιο χαλαρά. Κατά βάθος όμως ανησυχώ. Τον αγαπώ πάρα πολύ και έχουμε περάσει πολλά μαζί. Τι να κάνω;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Να μην καταπιέσεις την ανησυχία σου, και να μην χρησιμοποιείς την αγάπη ως δικαιολογία για να συντηρείς σχέσεις που ξέρεις ότι πρέπει να λήξεις.


__________________
3.

Αγαπητή Α, μπα! Να σου ζήσει και να το δεις οπως επιθυμεί..! Η ιστορία μου ειναι εξής και τωρα που την γράφω ο κόμπος επιστρέφει στο στομάχι μου...ειμαστε και οι δυο 26 μαζι 5 χρόνια, έρωτας μεγάλος τόσο μεγάλος που αφεθήκαμε πλήρως, μένουμε μαζι απο την πρώτη μερα γιατι εγω εμένα μόνη μου.. δεν εχω μετανιώσει για τιποτα γιατι γενικα θελω να τα δίνω ολα και οχι να ειμαι επιφυλακτική.. φέτος πήραμε την απόφαση να έρθουμε για σπουδές στο εξωτερικό, εγω πιο πολυ για να ακολουθήσων αυτόν, αν και είχα μια οκ δουλεια (χωρίς βεβαια ανέλιξη) στην Ελλάδα, και ως ανήσυχο πνεύμα και ταξιδιαρικο δεν το σκεφτηκα και πολυ το ναι! Να πω εδω οτι μετα απο δίκη του παρότρυνση άρχισα να το σκεφτομαι. 2 μήνες πριν μετακομίσουμε μόνιμα στην Αγγλία λοιπον, και αφου εχω πει στη δουλεια μου οτι φεύγω και το εχουμε ανακοινώσει σε όλους, ερχόμαστε να βρούμε σπιτι. Μετα απο πολυ άγχος και εντασεις βρηκαμε σπιτι και εκει τον πιάνει μια φρίκη όπου μου λέει οτι δεν ειναι ερωτευμένος μαζι μου και οτι νιώθει οτι καταπιέζεται και να μην νονιζω οτι θα παντρευτούμε κτλ. Εγω να πω σε αυτο το σημείο οτι ξερει απο την αρχή την αγαπη μου γι τα παιδια και οτι θελω να κάνω ένα παιδάκι καποια στιγμή χωρίς να εχω αναφέρει ποτε οτι θελω να κανουμε μαζι ή κατι τετοιο ώστε να πιέσω καποια κατάσταση (ετσι κι άλλως η οικονομική μας κατάσταση ήταν τέτοια που δεν το επέτρεπε). Εγω χάνω την γη κατω απο τα πόδια μου προφανώς ενώ ηξερα μεσα μου κατα βάθος οτι η ρουτίνα εχει φθείρει την σχέση μας, την ποιότητα του σεξ ολα...ο ιδιος δεν ήθελα να πει γενικα στο εξωτερικό είχε φρικάρει.Του λεω να παει σε έναν ψυχολόγο και το είχε ήδη σκεφτεί ο ίδιο οποτε κλείνει ραντεβού αμεσως με το που γυρνάμε και μου λέει οτι θα πληρώσει και τις δικές μου συνεδρίες( εννοείται οτι πήγα αν και δνε ξερω αν ειναι πολυ επαγγελματικό που η ψυχολόγος μας είδε και τους δυο). Τέλοσπαντων, εγω ήμουν σίγουρη οτι θα ξεπερνούσε το φόβο του γι το εξωτερικό με το που ερχόμασταν. Επίσης μου ξεκαθάρισε οτι θέλει να πάμε μαζι και οτι αυτο που έπαθε με εμένα ήταν μέρος του άγχους του. Ειμαστε εδω και ειμαστε τελεια, σαν να ειναι η αρχή το σεξ ξανα τέλειο γενικα εχει αναθερμανθεί η σχέση μας.. Προφανως Ξεπέρασε ολα τα άγχη του με το που ήρθαμε εδω και είδε τι ωραια που ειναι! δεν θελω να χωρίσουμε με τιποτα αλλα νιωθω οτι αυτός το εχει στο μυαλό του και ξερει οτι θα γίνει, οτι πια δεν υπάρχει αυτο το πάντα ( που ποτε δεν υπάρχει αλλα οταν εισαι ερωτευμένος το λες ρομαντικά). Πρεπει να το ζήσω οσο παει και να μην σκεφτομαι το μετα; εχω ένα απιστευτο άγχος, συνεχώς μια ανασφάλεια ( παίζει ρόλο και οτι ειμαστε σε μια αλλη χώρα). Πιστεύεις μπορεί αυτη η σχέση απο τα λίγα που σου είπα να κρατησει; συγγνώμη για τι σεντόνι...


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Παρόλο το σεντόνι, δεν κατάλαβα πολλά. Δεν κατάλαβα γιατί ήταν τόσο αυτονόητος ο ψυχολόγος γι'αυτόν, επειδή ήθελε να χωρίσει; Επειδή δεν ήθελε να πάει στο εξωτερικό; Είναι αυτός λόγος; Και γιατί πήγες εσύ «εννοείται», επειδή ήθελες έτσι κι αλλιώς, επειδή σου το είπε αυτός; Και αν σου φαίνεται ανθυγιεινό να πηγαίνει ένα ζευγάρι στον ίδιο ψυχολόγο, δεν σου φαίνεται ανθυγιεινό να σου πληρώνει άλλος τις συνεδρίες, και μάλιστα αυτός που σου πρότεινε να πας, και για τον οποίον μάλλον πας; Γιατί εγώ δεν κατάλαβα καθόλου γιατί πήγες, ούτε αν συνέχισες, ούτε τι βγήκε από αυτές τις επισκέψεις.


Αυτό που κατάλαβα περισσότερο είναι ότι εξαρτάσαι από αυτόν για πολλές αποφάσεις, υπερβολικά πολλές αποφάσεις, και αυτό το λες «δόσιμο». Δεν είναι δόσιμο να μην κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου. Δεν είναι απόδειξη αγάπης να μην είσαι καθόλου επιφυλακτική, ούτε ένδειξη δικής σου δύναμης. Κόντρα στις ρομαντικές κομεντί, η αυτοσυγκράτηση είναι πιο δύσκολη από το να αφήνεσαι στα χέρια του άλλου. Έτσι δεν έχεις ευθύνη. Την παραχωρείς. Και όποιος κολακεύεται από αυτό έχει δικά του προβλήματα, και όποιος δεν κολακεύεται, κάποια στιγμή θα πνιγεί από αυτή την ευθύνη.


__________________
4.

Είναι μια κοπέλα από τον κοινωνικό μας περίγυρο. Δε μπορώ να πω ακριβώς φίλη πια, από τη δική μου πλευρά. Την έχω παντρέψει, την στήριξα σε ένα θυελλώδες διαζύγιο με τον πρώην σύζυγο στη φυλακή. Της στάθηκα ακόμα και όταν έμεινε έγκυος και κράτησε το παιδί μακριά από το πατέρα σε μια δεύτερη σχέση. Η στάση μου έγινε πιο αυστηρή και λιγότερο ανεκτή στις επιλογές της, από την εγκυμοσύνη της και μετά. Καλώς ή κακώς θεωρώ ότι προτεραιότητα έχει το καλό του παιδιού και όχι η δική της βολή. Ναι, τη κρίνω και τη κατακρίνω για τη στάση της από εκεί και ύστερα και το ξέρει.

Περιέργως, αν και έχω αραιώσει τη σχέση μου μαζί της, εκείνη με εμπιστεύεται και κατά καιρούς μου μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως ανύπαντρη μητέρα. Σε αυτό το πλαίσιο, πρόσφατα μου αναφέρει ότι το 4χρόνο παιδί της κατά καιρούς έχει βίαιη συμπεριφορά όταν κάτι δεν του αρέσει. Σπάει πράγματα, χτυπάει επαναλαμβανόμενα το κεφάλι του στο πάτωμα και βαράει τη μητέρα του. Στο τελευταίο περιστατικό ήταν τόσο βίαιο(!) που η ίδια αναγκάστηκε να φωνάξει το παππού να το πάρει στο δικό του σπίτι στον κάτω όροφο. Αν και δεν έχω ιδέα από που προέρχεται αυτή η συμπεριφορά, υποθέτω ότι δε πρόκειται για καπρίτσια του μικρού. Προτείνω να το πάει να τον δει ένας παιδοψυχολόγος, κάποιος τέλος πάντων. Εκείνη μου λέει ότι είναι πολύ κουρασμένη για να κάνει κάτι και επειδή δεν έχει αυτοκίνητο, χρειάζεται κάποιον ιατρό κοντά στο σπίτι της και φτηνό! Η κοπέλα είναι καθηγήτρια σε ιδιωτικό σχολείο και - κατά τη γνώμη μου πάντα - τα περί κούρασης είναι φτηνές δικαιολογίες. Της το λέω και παράλληλα της βρίσκω δημόσιο ιατρικό κέντρο υγείας κοντά στο σπίτι της! Αν δεν το έχεις μαντέψει ήδη, δε το πήγε ποτέ! Η ερώτηση είναι πολύ απλή: Εγώ τώρα, να ανακατευτώ περισσότερο και να τη βρίσω που αμελεί το παιδάκι; Να μιλήσω σε κάποιον άλλον; Δεν ανησυχώ για αυτήν, αλλά για τον μικρό....και ναι, δε θεωρώ το προβληματισμό μου υπερβολικό!
- Νεύρα+ Λύπη=;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Να ανακατευτείς όσο μπορείς και όσο αντέχεις, έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου. Νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να ρωτήσεις κάποιον οργανισμό που ασχολείται με τέτοια θέματα. Το χαμόγελο του παιδιού είναι μια καλή αρχή, έχει γραμμή υποστήριξης για ερωτήσεις. Προτείνω να την προειδοποιήσεις και αν δεν ασχοληθεί η ίδια, πάρε εσύ τηλέφωνο και ρώτα τι μπορεί να γίνει.

__________________
5.

Αγαπητή α,μπα,

Θα ήθελα την γνώμη σου και την γνώμη των αναγνωστών για ένα θέμα. Μικρή είχα 3 καλές φίλες, ήμασταν παρέα και οι 4. Μεγαλώνοντας, μεγάλωσε και το χάσμα ανάμεσά μας, αυτό το χάσμα που έχει αναφερθεί πολλές φορές στην στήλη. Μεταξύ τους είχαν σταματήσει από νωρίτερα την στενή παρέα, I gave up last. Ενώ έχουμε πολλές κοινές εμπειρίες από παλιά, πραγματικά δεν έχουμε τίποτα πια να πούμε, ούτε ένα θέμα για συζήτηση.
Παράλληλα, σπουδάζοντας στο εξωτερικό, έκανα κι εκεί τρεις φίλες (αυτή την φορά δεν ήμασταν παρέα, ήμουν εγώ με την καθεμία), αλλά σκορπιστήκαμε η καθεμιά στην χώρα της με το πέρας των σπουδών. Εγώ προσπάθησα να κρατήσουμε επαφή κυρίως με skype, viber, whatsapp (τώρα θα μου πεις αυτό είναι υποκειμενικό και ακούς μόνο την πλευρά μου) αλλά οι προσπάθειες μου δεν έφεραν καρπούς, και από κάποια στιγμή και μετά δεν ήθελα να γίνω φορτική και το άφησα κι εγώ.
Με λίγα λόγια έχω φτάσει στα late twenties πια χωρίς μια φίλη. Ευτυχώς έχω έναν πολύ καλό φίλο – τον σύντροφό μου – αλλιώς θα σκεφτόμουν ότι είμαι totally incompetent στο θέμα φιλία. Αλλά θέλω και μια φίλη (μια θα μου ήταν αρκετή!) και δυσκολεύομαι πολύ να βρω κάποια να ταιριάζουμε και να με θέλει κι εκείνη. Τώρα πλέον στην δουλειά, όλες οι κοπέλες έχουν τις παιδικές/πανεπιστημιακές τους φίλες και είναι πολύ δεμένες και έχω το feeling ότι δεν έχουν χώρο για μένα (παρόλο που με μια από αυτές θα ταιριάζαμε πολύ πιστεύω). Για παράδειγμα, έχω προτείνει να πάμε για κανένα ποτό ή cinema, αλλά παίρνω την απάντησή «ναι, θα κανονίσουμε κάποια στιγμή» και μετά φοβάμαι να ξαναρωτήσω, I don't want to force myself to them. Νιώθω ότι έχω χάσει την εποχή που διαμορφώνονται οι δεμένες φιλίες. Είμαι και λίγο introvert, ίσως είμαι και λίγο εκλεκτική (αλλά πόσο κακό είναι αυτό; Εννοώ, αν δεν ταιριάζεις τι να κάνεις; Δεν είμαι (ακόμα) desperate) και πια σκέφτομαι ότι κάτι κάνω λάθος και δεν με θέλει καμία για φίλη της. Δεν ξέρω τι να κάνω άλλο, αλήθεια, έχεις κανένα tip;
-Totally Friendless


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το πρώτο τιπ που έχω να σου δώσω είναι να προσπαθείς να βρίσκεις τις ελληνικές λέξεις και εκφράσεις όταν σου έρχονται πρώτα οι αγγλικές. Ξέρω τον πειρασμό, αλλά προσπάθησε να αντισταθείς. Άλλωστε το σινεμά είναι σινεμά, δεν χρειάζεται το cinema. Το δεύτερο που έχω να πω είναι ότι κάτι συμβαίνει που εξηγεί το πώς έφτασες σε αυτή την ηλικία χωρίς ούτε μια φίλη, αλλά δεν ξέρω τι είναι. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχεις χάσει εποχή που δεν αναπληρώνεται. Έχω διαβάσει πολλές φορές ότι μετά τα τριάντα δεν κάνεις πια φίλους, αλλά δεν το πιστεύω. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι σταματάς να κάνεις παρέα με όποιον τύχει να είναι δίπλα σου εκείνη την περίοδο, άλλωστε δεν είναι τυχαίες όλες οι ερωτήσεις για φίλους αυτής της ηλικίας που συνειδητοποιούν ότι έχουν απομακρυνθεί.


Για να κάνεις καινούριους φίλους πρέπει να ξεχωρίσεις ανθρώπους που πραγματικά σε ενδιαφέρουν και θες να δεις για ένα ποτό. Αν το λες στις κοπέλες στη δουλειά επειδή τυχαίνει να είναι αυτές στη δουλειά, δεν θα πετύχει. Η δημιουργία σχέσης προϋποθέτει περιέργεια, αλλά από τον εαυτό σου. Πρέπει να σε ιντριγκάρει ο άλλος για να ξεκινήσει κάτι. Αλλιώς φαίνεται ότι κάνεις δειγματοληψία με ό,τι κάτσει, και αυτό λειτουργούσε μόνο στο πρώτο έτος των σπουδών. Αν υπάρχει κάποια κοπέλα με τη οποία νιώθεις ότι υπάρχει κάτι μεταξύ σας, ένα κοινό ενδιαφέρον ή μια σπίθα απροσδιόριστη, και υποψιάζεσαι ότι υπάρχει ανταπόκριση, μην κάνεις μια γενική πρόταση για σινεμά. Βρες ταινία, ώρα και μέρος, και πρότεινε κάτι συγκεκριμένο. Από την απάντηση θα καταλάβεις. Ναι, η διαδικασία μοιάζει πολύ με την ερωτική προσέγγιση. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ίδιες με την έννοια της ανάγκης για ψυχική επαφή.

 

__________________
6.

γεια σας!
ειμαι 26 και ειναι 30.Μενω Αθηνα,μένει σε μικρό μέρος (πολυ μικρο,δεν εχει ουτε σινεμα) της Πελοποννήσου.Επειδή η δουλεια μου είναι εποχιακή και γινεται και απο υπολογιστη (ενω εκεινου οχι)μπορώ το φθινόπωρο, χειμώνα να πηγαίνω στο μέρος του και να κάθομαι και παραπάνω απο το σκ(4 μερες σερι πχ). Ενω ειμαι ερωτευμενη μαζι του, με πιανουν διαφοροι προβληματισμοι οταν πηγαινω εκει.Θα σου περιγραψω μια τυπικη μέρα που περναμε οταν ειμαι εκει, εκεινος ξυπναει 6μιση για δουλεια, εγω πιο αργα, θα επιστρεψει το μεσημερι κατα τις 3, θα φαμε και μετα επειδη εÎνναι πτωμα κοιμαται κανενα διωρο, μετα θα ξυπνησει, θα περασουμε καποιο χρονο μαζι, θα παμε να φαμε, θα δουμε τηλεοραση και μετα υπνος. Τυχαινει να κοιμαται και απο τις 11, μιας και εχει ξυπνημα το πρωι. Εγω εκει ενω απο την μια ηρεμω απο την αλλη υπαρχουν φορες που πνιγομαι, σκεφτομαι τι κανω τωρα εγω εδω ; την housewife? περα απο ενα γυμναστηριο και δουλεια στον υπολογιστη δεν εχει κατι αλλο να κανω εκει.Οταν θα τυχει να κοιμηθει απο τις 11, μερικες φορες εκνευριζομαι γιατι θελω να περασω περισσοτερο χρονο μαζι του, αλλα οταν τον βλεπω να νυσταζει τοσο πολυ δεν μπορω να κανω και κατι. Σκεφτομαι οτι αν επιλεξω να ζησω μαζι του, αυτη θα ειναι η ζωη μου; Να τον βλεπω 5-6 ωρες την μέρα; Ισως φταιει πολυ και το μερος που επιδεινωνει την κατασταση.Καλως η κακως στην Αθηνα ισως να μη μου φαινοταν ετσι τα πραγματα.Εχω τις φιλες μου,μπορεις να κανεις τοσα πραγματα,ενω εκει...καταθλιψη.δε ξερω βρε αμπα,θελω μια αντικειμενικη ματια. ειμαι κακομαθημενη;τα θελω ολα δικα μου;ετσι ειναι η ζωη σε μια ᾽᾽ενηλικη ᾽᾽σχεση ;
-phoebe buffay


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ωραία θα ήταν, αν πιστεύεις ότι το να βλέπεις κάποιον πέντε-έξι ώρες την ημέρα είναι ο μέσος όρος. Δεν ξέρω πολλούς που γυρνούν σπίτι στις τρεις. Μακάρι να είχαμε τέτοια ωράρια όλοι μας, και ας νυστάζαμε από τις δέκα.


Ούτε το μέρος φταίει, ούτε η ηλικία. Αυτό που φταίει είναι ότι περιμένεις από αυτόν να σε διασκεδάσει, και αυτό το κάνουν άνθρωποι πολύ πιο μεγάλοι από σένα και σε μεγαλουπόλεις. Αυτό που φταίει σε συνάρτηση με το προηγούμενο είναι ότι δεν έχεις προσπαθήσει να προσαρμοστείς. Η προσαρμογή γίνεται όταν βλέπεις τι υπάρχει και το εκμεταλλεύεσαι. Αν περιμένεις να κάνεις ό,τι έκανες και ό,τι ξέρεις, και να περιορίζεσαι μόνο σε ό,τι είναι ίδιο (το γυμναστήριο), τότε φυσικά και θα βαριέσαι.


Ενήλικη σχέση είναι όταν και οι δύο θα μπορούσαν να είναι καλά και χωρίς τον άλλον εκεί που είναι, αλλά επιλέγουν να είναι ζευγάρι. Όταν δεν υπάρχει αυτονομία προκύπτει ανισορροπία, και αυτή οδηγεί σε γκρίνια, ματαίωση, περιφρόνηση, και στο τέλος, διάλυση. Το τι κάνεις εσύ εκεί, μόνη σου πρέπει να το βρεις. Ένα μικρό μέρος με ευκολία στις μετακινήσεις και υποθέτω πρόσβαση στη φύση, σου δίνει ευκαιρίες που δεν έχεις στην Αθήνα. Δεν θα σου πω ποιες είναι, πρέπει μόνη σου να βρεις τι σου ταιριάζει. Και φυσικά, κανείς δεν σε εμποδίζει να κάνεις φίλους κι εκεί. Και για να συντομεύω, για να κάνεις ενήλικη σχέση πρέπει πρώτα να μπορείς να διασκεδάζεις μόνη σου, όπου κι αν είσαι. Όχι να το θεωρείς καλύτερο, αλλά να το μπορείς.

_________________
7.


Αγαπητή Α μπά,
Να σου ζήσει το Αμπάκι. Ελπίζω να είναι μια όμορφη περίοδος και να την χαρείς πολύ. Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο και για μένα. Έχω έναν γιο 10 μηνών και ειμαι 3 χρόνια παντρεμένη, 7 χρόνια σε σχέση με τον άντρα μου (και είμαστε 34 και 36 ετών). Δεν ξέρω αν είναι το 7 χρόνια "φαγούρα" που λένε, αλλά νιώθω πάρα πολύ άσχημα με τον άντρα μου. Έχω βαρεθεί απίστευτα, δεν τον αντέχω, και ασφυκτιώ. Σε λίγο θα επιστρέψω και στη δουλειά και αγχώνομαι επίσης, πως θα βγαίνει η εβδομάδα/οι μήνες κλπ. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι το σενάριο του διαζυγίου, αλλά κοντοστέκομαι: 1) Πώς θα αντιδρούσαν οι γύρω μου (θα πέφταν από τα σύννεφα, τέτοιο καλό παιδί) 2) Δεν έχουμε προς στιγμή κάποιο τρίτο πρόσωπο/απιστία ώστε να έχω ισχυρό λόγο διαζυγίου, νιώθω όμως ότι λόγω φθοράς αργά ή γρήγορα μπορεί να έρθει και αυτό 3) το οικονομικό; πώς θα τα έβγαζα πέρα; μόνη με το παιδί; ...και πολλές άλλες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό όσων σκέφτονται το διαζύγιο. Η αλήθεια είναι ότι με κουράζει και με εκνευρίζει η καθημερινότητα μαζί του, το πώς έχουμε καταντήσει από το τότε που γέννησα και μετά , το πως συμπεριφέρεται στο γιο μας και οι βλακείες που του λέει ως "άντρας προς άντρα", τα πάντα πραγματικά με ενοχλούν. Έχω σοβαρό θυμό επίσης με το ότι είμαι η γυναίκα. Νιώθω απίστευτα περιορισμένη λόγω του ρόλου μου ως μητέρα/συζύγου και αντί να νιώθω χαρά, νιώθω μια θηλιά στο λαιμό. Ο,τι και να γίνει εγώ θα πρέπει να φροντίσω τον μικρούλη, άρα δεν θα είμαι ποτέ ξανά ελεύθερη κλπ. Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό σε όσους λατρεύουν τα παιδιά και η αλήθεια είναι ότι τριγύρω μου υπάρχει κόσμος που δηλώνει τρισευτυχισμένος με το παιδί του, μανάδες που φιλάνε τους γιους τους στο στόμα και στα γεννητικά όργανα κλπ που μου φαίνονται τουλάχιστον ακραία. Εγώ αγαπώ το γιο μου, θέλω το καλύτερο για αυτόν, αλλά παράλληλα νιώθω ότι η απόφαση να κάνω παιδί αποδείχτηκε πιο δύσκολη στην πράξη από ό,τι περίμενα και μου έχει στερήσει την όρεξη για ζωή και το οξυγόνο. Αυτό που με φρικάρει περισσότερο είναι το αυτονόητο, η δια βίου σύνδεση με τον άντρα μου, το ότι δεν μπορώ έτσι απλά να "την κάνω" γιατί πλέον μας συνδέει ο γιος μας. Η ερώτηση που έχω να σου κάνω είναι αν αξίζει να προσπαθήσω να μείνω σε αυτό το γάμο ή αν απλά χάνω το χρόνο μου. Έχεις ακούσει ιστορίες γάμων/σχέσων που πραγματικά ανανεώθηκαν ενώ είχαν πιάσει πάτο; Γιατί εγώ στο περιβάλλον μου έχω μόνο "ψεύτικες" ανανεώσεις ζευγαριών που μένουν μαζί για τους δικούς τους λόγους (οικονομικούς, κοινωνικούς) αλλά ζουν συμβατικά μαζί. Μου λείπει πραγματικά (ή δεν το βλέπω; ή δεν υπάρχει) ένα θετικό παράδειγμα ευτυχισμένου γάμου από τον περίγυρό μου.
- Μαρία


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν έχει σημασία τη βλέπεις ή τι νομίζεις ότι βλέπεις, η αντίληψη της πραγματικότητας είναι ιδιαίτερα επιλεκτική. Σημασία έχει τι συμβαίνει μέσα στον δικό σου γάμο. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά ελεύθερη με τον τρόπο που ήσουν, και κανείς δεν το ξέρει αυτό σε όλη του την έκταση πριν κάνει παιδιά, γιατί κανείς δεν μιλάει γι' αυτό, είναι ένα από τα ταμπού γύρω από τη μητρότητα, όπως και η θηλιά που αναφέρεις. Μετά τις απαντήσεις που έχω δεχτεί σε αυτό το κάλεσμα κατάλαβα ότι όλα αυτά που λες είναι πολύ κοινά σε γυναίκες με μικρά παιδιά. Όσο κρυφά είναι, άλλο τόσο είναι κοινά.


Το μόνο που αυξομειώνει αυτό το βάρος είναι η σχέση με τον πατέρα του παιδιού. Αυτή η σχέση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για το πώς νιώθεις για το παιδί. Όσο χειρότερη η σχέση, τόσο περισσότερο αποδίδεις εκεί την αίσθηση ασφυξίας, και είναι η πρώτη φορά – από τις πολλές που θα το κάνουμε ακόμα – που κατηγορούμε το παιδί μας για λάθη που έχουμε κάνει οι ίδιοι. Όταν νιώθεις ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που αγωνιά, αγχώνεται και ανησυχεί μαζί σου, και είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, όταν βλέπεις τον σύντροφο που είναι συνυπεύθυνος να χαίρεται με τα νάζια του μωρού όσο χαίρεσαι κι εσύ, τότε η εμπειρία είναι εντελώς, μα εντελώς διαφορετική. Τα παιδιά χρειάζονται ομάδα για να μεγαλώσουν. Διαφορετικά είναι πολύ μοναχική διαδικασία.


Το μωρό θα μεγαλώσει και κάποτε, όσο απίστευτο και μακρινό να σου φαίνεται τώρα, δεν θα σε χρειάζεται μέρα νύχτα, και κάποτε θα φύγει. Ο γιος σας δεν θα σας συνδέει για πάντα με τον τρόπο που σας συνδέει τώρα. Αργά η γρήγορα θα μείνετε οι δυο σας. Οπότε το συμπέρασμα είναι να σκεφτείς τι θα κάνεις με το γάμο σου, και μην το αποφεύγεις με σκέψεις για το μωρό. Από αυτά που σκέφτεσαι σχετικά με το διαζύγιο το μοναδικό που χρειάζεται επεξεργασία είναι πώς θα τα βγάλεις πέρα οικονομικά. Τα άλλα δύο που λες είναι η εικόνα που θέλεις να έχεις στους άλλους, και όσο και αν σου φαίνεται τώρα σημαντικό να την κρατήσεις, πρέπει να ξέρεις ότι οι άλλοι δεν σε βλέπουν με τον τρόπο που νομίζεις. Πέφτουμε πάρα πολύ συχνά έξω σε αυτή την εκτίμηση. Οι άλλοι σκέφτονται πολλά που δεν σου λένε και δεν έχεις καταλάβει. Σου το λέω για να μην πέσεις από τα σύννεφα αν διάφοροι σου πουν «καλά έκανες, ποτέ μου δεν τον χώνεψα τον άντρα σου» (όσο καλός κι αν είναι). Οι άλλοι είναι πραγματικά το τελευταίο που πρέπει να σε επηρεάζει.


62

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#7: Αγαπητή 7, καλώς όρισες και εσύ στο κλαμπ της μεγάλης κούρασης και της ευθύνης, αλλά και της ανείπωτης χαράς και της γαλήνης. Καλώς όρισες σε ένα πρωτόγνωρο ταξίδι γεμάτο περιπέτειες, προκλήσεις αλλά και μικρά, καθημερινά θαύματα! Σ αυτό το ταξίδι μην ξεχνάς πως είστε όλοι συνοδοιπόροι, εσύ, ο άντρας σου και ο μικρούλης. Προς το παρόν, διακρίνω από τα γραφόμενά σου πως το πλοίο σας έχει μπατάρει επικίνδυνα από τη μια μεριά και πρέπει να το ισορροπήσετε με κάποιον τρόπο με τη βοήθεια, βεβαίως, του άντρα σου. Προκειμένου λοιπόν να βιώσεις την όμορφη πλευρά της μητρότητας, θα πρέπει να περιφρουρήσεις πρώτα τον εαυτό σου και τις δικές σου ανάγκες σε ένα λογικό και ρεαλιστικό πλαίσιο. Κάνε μια ειλικρινή συζήτηση με τον άντρα σου, πες του πώς νιώθεις, μίλα του για τη θηλιά στο λαιμό, για το θυμό που βιώνεις. Νομίζω (ή μάλλον, ελπίζω, γιατί δεν σας γνωρίζω) πως θα σε καταλάβει. Εξοικονόμησε ελεύθερο χρόνο για σένα ζητώντας του να συμμετάσχει πιο ενεργά και πρακτικά στην καθημερινότητα του σπιτιού και του μωρού σας. Μια ώρα ελεύθερη την ημέρα σ' αυτή τη φάση είναι αρκετή για να ξελαμπικάρεις, να πας μια βόλτα,ένα γυμναστήριο ή απλά να σου δοθεί η "πολυτέλεια" να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Το έχεις ανάγκη απόλυτη και ας μην το συνειδητοποιείς. Οπως πολύ σωστά γράφει και η Λένα, κάνε τον άντρα σου μέρος της λύσης και οχι του προβλήματος.Αν μετά από κάποιο διάστημα εφαρμογής αυτής της λύσης, νιώθεις ακόμη το ίδιο ή και χειρότερα, τότε αναζήτησε κάποιον ειδικό ή ψάξε πιο βαθιά για τα αίτια της δυσφορίας σου με τον σύντροφό σου. Και να θυμάσαι ότι μετά τα 2-3 πρώτα χρόνια της ζωής του μωρού, τα πράγματα εξομαλύνονται θεαματικά από πρακτικής πλευράς. Ιδού και μερικά λινκς, που πιστεύω θα σε βοηθήσουν να δεις πιο σφαιρικά και ψύχραιμα το όλο θέμα:α) https://brightsideofmom.gr/happy-family/oikogeneia-kai-sxeseis/item/795-o-megalos-thymosβ) http://www.kathimerini.gr/911320/article/epikairothta/kosmos/to-adynaton-ths-mhtrothtasγ) http://www.psychotherapeia.net.gr/articles-psyxologoi-marousi-psyxotherapeftes-marousi/thymos/80-rizes-tou-xroniou-thymouΚαλή τύχη! Στείλε μας update :)
Καλησπέρα,Είμαι η κοπέλα της ερώτησης #7. Σας ευχαριστώ όλους για τις συμβουλές και τη βοήθεια. Η αλήθεια είναι ότι έχω ιστορικό σοβαρής κατάθλιψης και μετά τη γέννηση του γιου μου έχω κάποια ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Βλέπω ψυχοθεραπευτή, ωστόσο δεν είμαι πολύ ευχαριστημένη, πιθανόν πρέπει να αλλάξω. Είναι καλός επιστήμονας και άνθρωπος αλλά νομίζω ότι δεν ταιριάζουμε και πήγα σε αυτόν λόγω του ότι βολεύουν οι αποστάσεις με το παιδί. (είναι σε διπλανή-κοντινή πόλη). Σε σχέση με την καταθλιψάρα που είχα στα 25 μου, η φάση με το παιδί και τον άντρα μου είναι δύσκολη, αλλά όχι σε εκείνα τα επίπεδα. Δεν ξέρω αν πρέπει και αν θέλω να χωρίσω. Ιδανικά θα ήθελα να βρούμε τρόπους να φτιάξουμε τη σχέση μας όπως πριν το παιδί. Το γεγονός ότι με ενοχλεί η παρουσία του έχει να κάνει περισσότερο με μένα παρά με αυτόν. Νομίζω ότι κατά βάθος ζηλεύω το ότι ειναι χαρούμενος, το ότι έχει ένα καλό δέσιμο με το παιδί ενώ εγώ μέσα μου "βαριέμαι" το παιδί και προσπαθώ να με "πείσω" ότι είναι χαρά το παιδί. Φυσικά ζηλεύω το ότι είναι πιο ελεύθερος και ευέλικτος, το ότι δεν πέρασε από την άχαρη φάση της εγκυμοσύνης, δεν έχει τις αλλαγές στο σώμα του που έχω πλέον εγώ κ.ο.κ. Το άλλο θέμα είναι φυσικά η έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας από τη μεριά μου (όχι μόνο προς τον άντρα μου, δεν με ενδιαφέρει καθόλου το θέμα πλέον και νιώθω μια μόνιμη θλίψη). Υπό αυτές τις συνθήκες προσπαθώ να δώσω χρόνο στον εαυτό μου και να δω τι μπορώ να κάνω για να βρούμε ισορροπίες. Το διαζύγιο τον τελευταίο μήνα δεν το σκέφτομαι όπως όταν σας έγραψα, γιατί συζητώντας με τον άντρα μου βρήκα κατανόηση, κάτι που το εκτίμησα και με έκανε να νιώθω λιγότερο μόνη. Τα υπόλοιπα πρακτικά προβλήματα (πχ στην δουλειά μου δώσανε το πόστο μου αλλού γιατί θα προτιμούσαν να γυρίσω στο 6μηνο και όχι στο 12μηνο και μου το ανακοίνωσαν ως κάτι φυσικό ότι θα επιστρέψω σε κατώτερη θέση) σε σχέση με τη δουλειά και τις οικογένειες προέλευσής μας, απλά κάνουν τα πράγματα πιο δύσκολα και απορροφούν ενέργεια την οποία θα ήθελα να επενδύσω στο να βρούμε λύσεις για εμάς. Και πάλι ευχαριστώ όλους σας για το ενδιαφέρον και τις σκέψεις σας. Είναι σημαντική εκτόνωση να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου εδώ, Λένα σε ευχαριστούμε για τη στήλη! Και εσάς όλους σας ευχαριστώ που μου δώσατε την δική σας οπτική στα πράγματα. Καλές Γιορτές.
#7 Το ζήτημα δεν είναι οι γάμοι των άλλων Ούτε τι κάνει ο μέσος όρος.Ποιός είναι ο μέσος όρος κατ αρχάς;Κυμαίνεται το μορφωτικό επίπεδο,η οικονομική κατάσταση, ο χαρακτήρας,οι συνθήκες,ο τόπος που ζει κάποιος.Οι γενικεύσεις δεν είναι καλή ιδέα.Εν προκειμένω, είσαι πολύ θυμωμένη, επειδή διαπιστώνεις ότι δεσμεύτηκες μ ένα συντηρητικό άντρα τον οποίο εν τέλει και δεν τον συμπαθείς; Πριν περάσει όλο αυτό στο παιδί,τα παιδιά έχουν πολύ ευαίσθητες κεραίες και γραπώνουν τα πάντα στον αέρα και ΔΕΝ μπορούν να τα μεταβολίσουν ψυχικά όπως οι ενήλικες,κάτσε κάτω και σκέψου. Γιατί τον παντρευτηκες;Τι θα άλλαζε αν χωριζατε;Την ήθελες όντως την ελευθερία σου;Μήπως βιάστηκες να δεσμευτείς;Ήθελες να ξεφύγεις από άλλη κατάσταση προσωπικη,οικογενειακή;Αυτός,είναι ο ίδιος πάντως.Εσύ τι προβαλλες πάνω του και πώς αυτό ξέφτισε;
Για να μην είμαστε πολύ αυστηροί, εκ των πραγμάτων κάποιες ασυμβατότητες δεν παίζουν μεγάλο ρόλο και συγχωρούνται πιο εύκολα όταν δεν υπάρχει παιδί στη μέση. Ακόμα και στο πιο απλό, π.χ. μπορεί πριν το παιδί ο ένας να τρώει κάθε μέρα σουβλάκια και τον άλλο να μην τον πειράζει όσο είναι οι δυο τους, ίσως να το βρίσκει και χαριτωμένο, αλλά μετά να θεωρεί ότι δίνει λάθος πρότυπο στο παιδί και ότι βάζει σε κίνδυνο την υγεία του. Πόσο μάλλον στα σοβαρά (συντηρητικές αντιλήψεις, θρησκεία, οικονομικά κλπ.).Και το να απαιτούμε από τον άλλο να δει πέντε- δέκα χρόνια στο μέλλον, με τα τότε δεδομένα, δεν είναι ρεαλιστικό σε σχέση με την ανθρώπινη φύση. Δεν τείνουμε να βλέπουμε τόσο μπροστά. Όλο το πιστωτικό σύστημα σε αυτό βασίζεται.
#4 Ο κάποιος τέλος πάντων που θα δει το παιδί είναι αυστηρά παιδοψυχίατρος.Η φίλη σου μένει πάνω κάτω με τους δικούς της όπερ και η αιτία των καταστροφικών της επιλογών όσον αφορά στους συντρόφους της.Δεν αιτιολογώ κάτι παραπάνω.Το παιδι δεν της φταίει σε τίποτα να της πει κάποιος και η ίδια χρήζει ψυχιατρικής εκτίμησης.(Αυτό δεν είναι δικαιολογία για τον τρόπο που συμπεριφέρεται στο παιδί).Θα απευθυνθείς σε Κέντρο Ψυχικής Υγείας για να καθοδηγήσουν περαιτέρω.
#3 Κι όμως αυτός αισθάνεται αγρίως πιεσμενος.Αυτό που περιγράφεις δεν συνάδει μαλλον με τις δικές του σκέψεις.Η δε έκρηξη τύπου μην νομίζεις ότι θα σε παντρευτώ δεν είναι καθόλου αθώα.Οι συλλογισμοί σου εμπεριέχουν σφάλμα στην βάση τους.
#6.Εσύ πας για διακοπές,αλλά ο άνθρωπος εκεί συνεχίζει να ζει την καθημερινότητα του.Έχει δουλειά κι υποχρεώσεις.Δεν μπορεί να κατεβάσει ρολά και να ασχολείται μόνο μαζί σου.Πιθανόν και να το προτιμούσε,αλλά δε γίνεται.Πιστεύεις,ότι θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα,αν ερχόταν εκείνος Αθήνα την εποχή,που δουλεύεις;Κάποιες ώρες δε θα έπρεπε να βρει να κάνει κάτι μόνος του;Και μπορείς να ξενυχτάς κάθε βράδυ,όταν εργάζεσαι;Αν πήγαινες εκεί μόνιμα και δούλευες κανονικά,είχες να κάνεις τις δουλειές,που σου αναλογούν στο σπίτι,κάποιες εξωτερικές υποχρεώσεις,να πας και σ'ένα κομμωτήριο,να πας και γυμναστήριο κτλ,πόσες ώρες φαντάζεσαι,ότι θα σου περίσσευαν;Σου φαίνονται λίγες οι 5-6 ώρες,γιατί δεν κάνεις σχεδόν τίποτα εκεί.Ε,να κάνεις.Εμπορικά κέντρα και κινηματογράφους και τέτοια δεν έχει,αλλά κάτι ενδιαφέρον θα βρεις.Άλλοι πληρώνουν,για να βρεθούν σε τέτοια μέρη και να βιώσουν την εμπειρία της υπαίθρου.Πήγαινε βόλτες,φύτεψε κάτι,μάθε να φτιάχνεις παραδοσιακές χυλοπίτες.Ξέρεις τι πέραση έχουν αυτά στα social media;Θα θαμπώσεις κόσμο στην πρωτεύουσα.Πέρα από την πλάκα,αν αποφασίσεις να βγεις λίγο έξω απ'τα νερά σου και να δοκιμάσεις καινούρια πράγματα,θα βρεις κι εκεί ευχάριστες και δημιουργικές δραστηριότητες.Για ένα χαλαρό 4ήμερο που πας προς το παρόν μια χαρά μπορείς να γεμίσεις το χρόνο σου.
#7"Η αλήθεια είναι ότι με κουράζει και με εκνευρίζει η καθημερινότητα μαζί του, το πώς έχουμε καταντήσει από το τότε που γέννησα και μετά , το πως συμπεριφέρεται στο γιο μας και οι βλακείες που του λέει ως "άντρας προς άντρα", τα πάντα πραγματικά με ενοχλούν. Έχω σοβαρό θυμό επίσης με το ότι είμαι η γυναίκα."Θα σταθώ σε αυτές τις 2 προτάσεις.Νομίζω πως το κλειδί έγκειται πρώτον, στο ότι είσαι θυμωμένη με το δικό σου ρόλο. Η αλήθεια είναι πως να γίνεις μάνα δεν είναι θέμα διακόπτη, θέλει πρακτική και γίνεται μόνο όταν αποκτήσεις την ευθύνη για ένα παιδί (με όποιο τρόπο). Αλλά ξαφνικά το μυαλό σου γεμίζει μέχρι ασφυξίας με χίλια πράγματα που έχουν να κάνουν με το μωρό και χρειάζεται τεράστια προσπάθεια να χωρέσεις άλλες σκέψεις και να κάνεις μια κουβέντα της προκοπής χωρίς να αποσυντονίζεσαι κάθε λίγο, ακόμη και με το "πόσο γλυκούλι φαίνεται το ναζάκι που κάνει τώρα, αχ δεν είναι τέλειο;" Πιάνω τον εαυτό μου να το σκέφτεται πριν καν το ξεστομίσει και φρίττω. Δεύτερον, η καθημερινότητά σου έχει έρθει τα πάνω κάτω με τον ερχομό του μωρού. Διαφωνείτε για πλείστους όσους λόγους, το οποίο σου τη σπάει, άρα θα υποθέσω ότι δεν συνέβαινε στο παρελθόν ή κάπως βρίσκατε ένα τρόπο να συμφωνήσετε. Όμως τώρα υπάρχει ελάχιστος χρόνος για ουσιαστικές συνομιλίες. Επίσης όταν στο δικό σου κεφάλι γίνεται το μάλε βράσε είναι πολύ δύσκολο να δεις τον άλλον καθαρά. Κι επειδή εσύ έχεις άπλετο χρόνο που κάνεις επαναλαμβανόμενα πράγματα τα οποία δεν χρειάζονται ιδιαίτερη σκέψη και μπαίνουν στον αυτόματο, κλωθογυρίζεις τα ίδια και τα ίδια χρωματισμένα με το θυμό σου. Λογικό είναι να μην μπορείς να ξεφύγεις από το φαύλο κύκλο και να ανασάνεις.Η συμβουλή μου είναι η εξής: βρες κάποια πράγματα στη ρουτίνα του μωρού που μπορεί να τα κάνει ο άντρας σου, και ανάλογα με το πρόγραμμα εργασίας του, είναι διαθέσιμος εκείνη την ώρα. Διάλεξε κάποιες μέρες αν δεν γίνεται καθημερινά, και ανάθεσέ τα. Κατά πάσα πιθανότητα αρχικά μιλάμε για ένα δεκάλεπτο εδώ, ένα μισάωρο εκεί. Αν χρησιμοποιείς μπιμπερό, μπορεί να του δώσει ένα - αν θηλάζεις αποκλειστικά, μπορεί να τον κάνει μπάνιο ή να τον αλλάξει, να τον πάει βόλτα με το καρότσι ή να τον βάλει για ύπνο. Όσο μεγαλώνει θα υπάρχουν και μισάωρα-ώρες ολόκληρες για παιχνίδι, διάβασμα και δημιουργικές ασχολίες. Περιφρούρησε τις ελεύθερες ζώνες σου και όρισε πράγματα που σε χαλαρώνουν, όπως ένα βιβλίο/περιοδικό, ένα μπάνιο, ένα ποτήρι κρασί με τα πόδια ψηλά (γίνονται κ τα τρία μαζί επίσης) ή αν αντέχεις εκτός σπιτιού, μια βόλτα. Θα νιώθεις ένοχη στην αρχή αλλά δεν κάνει σε κανέναν σας κακό, μόνο καλό, επανέλαβέ το αυτό στον εαυτό σου. Ξεκαθάρισε ότι ακόμη κ αν κλαίει/οδύρεται ο μικρός δεν θα επέμβεις αν δεν στο ζητήσει ο ίδιος ο άντρας σου, και ότι ναι, έχεις την απαίτηση να βρει τρόπους να τον ηρεμεί, να περνάνε μαζί χρόνο και να τον φροντίζει γιατί έτσι θα δεθεί μαζί του και είναι μέρος των υποχρεώσεων και της απόλαυσης ως πατέρας. Μετά από κάμποσες πάνες, μπάνια, μπιμπερό κ αργότερα χορήγηση φαγητού χωρίς να το σκορπίσει σε όλο το πάτωμα και τοίχους (γιατί αλλιώς θα είναι δουλειά του και να το μαζέψει!) εσύ καταρχήν θα τον δεις με άλλο μάτι και θα χαρείς με τις ανάσες που παίρνεις. Ταυτόχρονα, πιθανότατα θα ανέβει η εκτίμηση που έχει προς το ρόλο και το πρόσωπό σου, ενώ θα έχει φύγει και κάθε διάθεση κουβέντας "άντρα προς άντρα" ;-) Καλή επιτυχία, και να χαίρεστε το μωράκι σας!
#5 Μπορεί μια φιλία να προκύψει από κάποια κοινή έξοδο με κάποιον που μπορεί απλά να σου φαίνεται καλό παιδί. Μη φοβάσαι να επιμείνεις και μην το αφήνεις στο φλου. Ρώτα, π.χ., "κάνεις κάτι εκείνη τη μέρα να βγούμε για ένα καφεδάκι;" και να βγείτε να περάσετε πολύ καλά και να δέσετε.
#4 Εννοείται ότι πρέπει να ανακατευτείς. Το παιδάκι χρειάζεται υποστήριξη από ειδικό και όσο η μητέρα του κάνει τα στραβά μάτια τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει. Αυτές οι δικαιολογίες των οπισθίων που χρησιμοποιεί η μητέρα δε μου λένε τίποτα. Το παιδί δεν είναι για μόστρα. Προσέγγισε τον παππού μήπως μπορέσει να αναλάβει εκείνος δράση. Αν δεν μπορείς να βγάλεις άκρη με κανέναν, πες τους ξεκάθαρα ότι θα ειδοποιηθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες και κάνε το αμέσως. Δεν είναι παιχνίδι η ψυχική υγεία ενός παιδιού.
#7 Περίμενε πρώτα να πας δουλειά και μετά το ξανασκέφτεσαι. Μπορεί να σε έχει επηρεάσει η τρελή κλεισούρα με το μωρό. Η δουλειά σου (αν σου αρέσει κιόλας) μπορεί να σου δώσει το απαραίτητο "οξυγόνο" που χρειάζεσαι και να τα δεις μετά όλα με άλλο μάτι!!
#7 Τα προβλήματα αυτά άρχισαν με τον ερχομό του παιδιού; Αν ναι τότε ίσως είναι επειδή η ζωή σου άλλαξε εντελώς και ίσως ψάχνεις κάποιον για να αποφορτισεις την ένταση την απόγνωση που νοιώθεις γιατί κατανόησες το πόσο άλλαξε η ζωή σου. Και το ποιο κοντινό άτομο που μπορει να γίνει δέκτης είναι ο άντρας σου. Είσαι όλη μέρα στο σπίτι με ένα πλάσμα που στην αρχή δεν σε άφηνε ούτε τουαλέτα να πας, που έτρωγε κάθε δυο ώρες και σε άφηνε άυπνη, λογικό να νοιώθεις απεγνωσμένη και ίσως αδικημένη που ο άντρας σου μπορεί να έχει μια σχετική ελευθερία. Αν και δεν έχω παιδιά μπορώ να φανταστώ οτι με ένα παιδί, με ένα πλάσμα που στα πρώτα χρόνια της ζωής του εξαρτάται αποκλειστικά από σένα, η ζωή αλλάζει 100% χάνεις κάποια πράγματα και κερδίζεις άλλα. Πιστεύω οτι οταν θα ξεκινήσεις τη δουλειά και δεν θα έχεις πλέον τον ρόλο μόνο της μαμάς θα βελτιωθεί η κατάσταση. Κι όσο μεγαλώνει το μωρό θα μπορει να το φροντίζει όλο και περισσότερο ο πατέρας και θα μοιράζεστε περισσότερο τις ευθύνες. Αν λοιπόν ο άντρας σου άρχισε να σε ενοχλεί μετά τη γέννα τότε μάλλον ο γάμος δεν είναι καταδικασμένος, περνάτε απλά μια φάση προσαρμογής και οι δύο και θα ξαναβρείτε τους ρυθμούς σας.Αν τώρα είχες ήδη προβλήματα μαζί του και το παιδί ήταν η λύση που σκεφτήκες για να σώσεις τον γάμο σου τότε μάλλον τον επιδείνωσες. Σε αυτή την περίπτωση μην σε φοβίζει το διαζύγιο, δεν είναι σε καμία περίπτωση εύκολο όμως είναι προτιμότερο μερικοί δύσκολη μήνες από έναν συγκαταβατικό γάμο. Ο πατέρας υποχρεούται να πληρώσει διατροφή και αν και μόνη μητέρα θα καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου.Σαν συμβουλή πάντως, μην ακούς πολλές συμβουλές, ο κάθε γάμος και σχέση είναι ξεχωριστός. Υπάρχουν σχέση που έπιασαν πάτο και μετά επανήλθαν κι άλλες όχι, η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα. Κι επίσης, γιατί δεν μιλάς στον σύζυγό σου; Μπορεί να περνά τα ίδια με σένα κι αν πάτε σε έναν σύμβουλο γάμου μπορεί να σας βοηθήσει.
#7 - Για μένα, εντελώς αφοριστικά, ένας πατέρας που αποκαλεί ένα μωρό 10 μηνών "άντρα" είναι εντελώς λακαμάς. Το ίδιο ηλίθιες είναι και οι μαμάδες που το κάνουν αυτό (τις έχω ακούσει: "άντρα μου!" λένε και μού'ρχεται εμετός. Άσε πια αυτό το "πασά μου"). Σιγά μην είχα και τύψεις για το "καλό παιδί", χα χα!
Ρε παιδί μου κι εμένα μου έρχεται εμετός!!Λοιπόν θα στο πάω ένα βήμα παρακάτω. Μαμάδες των αγοριών στο σχολείο της κόρης μου, που έχουν προφανώς τεράστια (ομοφοβική) αγωνία μη τυχόν και ο "άντρακλας" βγει gay, έχουν αρχίσει ένα σκηνικό "ποιος αγαπάει ποιαν, ποιος θα παντρευτεί ποιαν" κλπ! Ξενερώνω τόσο πολύ! Θυμώνω τόσο πολύ που οι μαμάδες των κοριτσιών το θεωριούν χαριτωμένο! Και εν'τελει γίνομαι η τρελλή του χωρίού που ζητώ να μην εμπλέκουν το δικό μου παιδί σε αυτή την ανοησία! Αστα!
#7 ας μιλήσουμε επιτέλους για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Όπου ελέφαντας αυτή η θηλιά στο λαιμό. Κάπου είχα διαβάσει ότι τα διαζύγια είναι πολύ συχνά τον πρώτο χρόνο μετά τη γέννηση του παιδιού and it makes soooo much sense. Ο ερχομός ενός μωρού ταράζει τα θεμέλια και της πιο γερής σχέσης (κι εσύ δε μας λες τίποτα για το πώς ήταν ήδη η σχέση με τον άντρα σου). Θα σου πρότεινα να πιάσεις τα πράγματα ένα ένα γιατί υπάρχουν ήδη πολλά μέτωπα ανοιχτά. Πρώτα, φρόντισε τον εαυτό σου σε σχέση με το ρόλο της μητρότητας. Κάνε ό,τι θεωρείς καλύτερο για να ξεκουράζεσαι, να μοιράζεσαι τις ανησυχίες σου και να έχεις λίγο χρόνο για σένα. Όπως βλέπεις και στα σχόλια, πολλοί το είχαμε αυτό το αίσθημα της ασφυξίας αλλά με τον καιρό έρχεται ισορροπία. Μίλα με άλλες μαμάδες- όχι τις τέλειες πριγκηπομανούλες- αλλά με εκείνες που θα σου πουν την αλήθεια και θα σε καταλάβουν. Στη συνέχεια, πιάσε τη σχέση με τον άντρα σου. Αυτή την περίοδο ίσως βλέπεις το γάμο σας μέσα από το πρίσμα της πίεσης και του πανικού. Ισως να χρειαστεί να πάρετε διαζύγιο, ίσως όχι. Το θέμα είναι να είσαι εσύ πρώτα εντάξει με τον εαυτό σου και όλα θα άλλα θα λυθούν.
#7Επειδή αυτό που λέει η Λένα ισχύει σε υπερεκθετικό βαθμό: ότι δηλαδή είναι μέγιστο ταμπού να πεις κάτι εναντίον της μητρότητας, λοιπόν μιας κι εγώ έχω και το θάρρος, και το θράσος, και την αίσθηση "έχω φτάσει ως εδώ εδώ πάνω" επειδή 1.έχω κοντέψει να πεθάνω για να κάνω παιδιά2.έχω χάσει παιδιά3.έχω παιδί με θεματάκια4.μεγαλώνω μόνη με τον άντρα μου τα παιδιά χωρίς καμμία βοήθεια5.γενικώς μου έχει βγεί η Παναγία σωματικώς, συναισθηματικώς και ψυχικώς για να μεγαλώσω τα εν λόγω (απολύτως ΥΠΕΡΟΧΑ κατά γενική και προσωπική) ομολογία παιδιά κι έχω σαραβαλιάσει την υγεία μου με χίλια θέματαθα το πω με παρρησία κι όποιον πάρει ο Χάρος. Είναι ΧΑΛΙΑ η μητρότητα! Δεν λέει καθόλου. Κα-θό-λου. Δεν σου το λέει κανείς προηγουμένως επειδή καμμία δεν το ομολογεί λόγω του άνωθεν τμπού κι οι άντρες είναι συνήθως άσχετοι επ'αυτού (το κύριο λούκι η μάνα το περνάει). Φορτώνεσαι ευθύνες ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ και δεν έχεις τις ανταμοιβές που λένε ότι έχεις. Κάποια στιγμή όταν πια θα κλείνεις τα μάτια σου και έχεις δει τα παιδιά σου να έχουν ευτυχήσει στη ζωή τους (αυτόνομα, αυτάρκη, ελεύθερα και πιστά στις δικές ΤΟΥΣ επιθυμίες κι όχι τις δικές ΣΟΥ, και θέλει κότσια να το αποδεχτείς αυτό!) ίσως να νιώσεις ότι έκανες ένα πραγματικά σημαντικό πράγμα στην ζωή σου και να κλείσεις τα μάτια σου ήσυχη. Μέχρι τότε ζεις σε μια διαρκή ματαίωση, σε μια διαρκή αγωνία, σε ένα διαρκή αγώνα κι άγχος, σε συνεχείς ρήξεις με όλο το σύμπαν σχετικά με το παιδί, σε μαλώματα με το ίδιο το παιδί (όταν το παιδί μ'όλη του την φυσική σκληρότητα κάποια στιγμή σου πει μια σκληρή κουβέντα θα ματώσεις και θα με θυμηθείς...), σε διαφωνίες για την ανατροφή του ενδεχομένως, σε τεράστια προσπάθεια να οικοδομήσεις ομάδα με τον πατέρα ώστε να έχετε το καλύτερο αποτέλεσμα για την οικογένειά σας και και και. Γενικά ρε παιδιά μην κάνετε παιδιά. Πώς αλλιώς να σας το πω; Έχουμε κι υπερπληθυσμό. Δεν χρειάζονται άλλοι άνθρωποι στη γη. Είναι ματαιοδοξία να θέλουμε να δούμε απλώς τα ματάκια της μανούλας στον μπέμπη και τα δαχτυλάκια του μπαμπάκα στην μικρούλα. Απλά STOP. Βάλτε προφυλακτικό, παίξτε το, πάρτε χάπι, κάντε οτιδήποτε άλλο. Αν έχετε υπογονιμότητα και ταυτόχρονα καλό ταιριαστό σύντροφο κρατήστε το σύντροφο και φτύστε τον κόρφο σας. Είστε τυχεροί! Τι θέλω να πω. Μην περιμένετε το παιδί για να ευτυχήσετε. Το παιδί δυναμιτίζει και τις καλύτερες σχέσεις τα πρώτα 3-4 χρόνια της ζωής του. Παρ'ολα αυτά (και παρ'όλο που εμφανίζομαι τόσο επιθετική επειδή το μοτίβο της μητρότητας με έχει μπαφιάσει) τα παιδιά ΤΑ ΙΔΙΑ είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ. Είναι καταπληκτικά πλάσματα. Έχουν φοβερή πλάκα και τρομερή αγάπη να δώσουν. Και σε κάνουν να δεις την ζωή με τελείως άλλο μάτι! Αλλά το πακέτο θα το φας και θα πεις κι ένα τραγούδι γιατί ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Οτιδήποτε άλλο είναι ουτοπία κι ευχολόγια. Τέλος της ρητορείας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο γάμος της ερωτώσας δεν μου φαίνεται να έχει τερματιστεί. Μου φαίνεται ότι δοκιμάζεται από τις ισορροπίες του ερχομού ενός παιδιού (είναι άλλωστε πολύ νωρίς ακόμα, μετά τα 3 έτη ηρεμεί το πράγμα λίγο) και τις -όπως διαβλέπω- πατριαρχικές αντιλήψεις που ίσως έχει ο σύζυγος (;). Αλλά αυτά ξεπερνιούνται αν το ζευγάρι έχει πραγματική εκτίμηση ο ένας στον άλλον κι αν είναι διατεθειμένο να δουλέψει για την σχέση του. Και να δουλέψει σοβαρά και με αυταπάρνηση και αυτογνωσία. Δεν είναι δυνατόν τα πράγματα να είναι όπως ήταν παλιά. Θ'αλλάξουν ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Στο για πάντα όμως πρέπει να βρείτε τις νέες σας συνισταμένες και δυναμικές. Για να μην αγκομαχάτε. Και να μην σας νοιάζει η γνώμη του κόσμου αλλά το πώς εσείς επικοινωνείτε και πώς εσείς μοιράζεστε την ζωή σας. Βρείτε τι μπορείτε να βελτιώσετε και συζητήστε τι σας ενοχλεί και ποιά από αυτά μπορούν να αλλάξουν. Και συμβουλή που πάντα ισχύει: Βγάζετε τα μάτια σας όσο πιο συχνά, πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά και πιο "βρώμικα" μπορείτε. Οι γονείς υπήρξαν εραστές πριν γίνουν γονείς και δεν πρέπει ΠΟΤΕ να το ξεχάσετε αυτό. Εύχομαι καλή δύναμη.
ρε συ Καραβάν' σου στέλνω καρδούλες και ουράνια τόξα. Πόσο σωστά τα λες. Τα σημερινά σχόλια θα τα μαζέψω σε ένα αρχείο να τα δίνω σε όποια φίλη μου μείνει έγκυος.Να προσθέσω επίσης:το να είσαι μητέρα (δε βάζω τη λέξη γονιός επίτηδες, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) είναι τόσο δύσκολο, γιατί, πέρα από όλα τα άλλα, δεν έχεις ποτέ ένα feedback της προκοπής. Κανείς δε θα σου πει "μπράβο, αυτό το κάνεις καλά" ή "θα μπορούσες να βελτιώσεις το τάδε". Κανείς δε θα σου πει ότι είσαι καλή μητέρα, δεν πρόκειται να πάρεις εύσημα. Ολες πορευόμαστε με ένα γενικό μπούσουλα, με το ένστικτό μας και (στην καλύτερη περίπτωση) με βιβλία και διάβασμα παιδοψυχολογίας. Εγώ προσωπικά έχω σα στόχο να μην είμαι εγώ η αιτία να τρέχει το παιδί μου αύριο μεθαύριο στους γιατρούς. Από εκεί και πέρα κάνω το καλύτερο που μου κόβει και που μπορώ.
Γεια σου Καραβάν με τα ωραία σου! Με το "να θέλουμε να δούμε απλώς τα ματάκια της μανούλας στον μπέμπη και τα δαχτυλάκια του μπαμπάκα στην μικρούλα" θυμήθηκα αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=uFQfylQ2JggΚαι με τις ευθύνες και τις ανταμοιβές θυμήθηκα το "Θέλετε μία δουλειά 24ώρες το 24ωρο, χωρίς άδειες, χωρίς αμοιβή και χωρίς προοπτικές εξέλιξης για τα επόμενα 20 χρόνια; Γίνετε γονιός!". (Πρέπει να είναι Αμερικανιά, γιατί εδώ είμαστε γονείς για πάντα)Στα πιο σοβαρά, πιστεύω το πρόβλημα του γάμου δεν είναι το παιδί, είναι ότι πριν το παιδί όλη αυτή η έλλειψη επικοινωνίας, οι διαφορές στις αντιλήψεις ("άντρας προς άντρα" κλπ) κρύβονταν κάτω από το χαλί, είτε λόγω αδιαφορίας, ή λόγω αναβλητικότητας, ή, όπως λέει και η προηγούμενη, για να "κρατήσει η σχέση". Τώρα που ήρθε το παιδί βγήκαν όλα αυτά στη φόρα. Γιατί όταν είσαι ζευγάρι, και σου πει ο άλλος για τις "σάπιες", μπορεί (που δεν θα έπρεπε) και να το καταπιείς. Όταν όμως αρχίσει να το διδάσκει στο παιδί σου, τσούζει πολύ περισσότερο. Πρέπει οι γονείς να κάτσουν και να συζητήσουν, όπως το λες. Μόνοι τους ή με παρουσία ειδικού. Δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία σου, αλλά είναι η μόνη λύση.
Εγώ θα συμφωνήσω με τον Parisio... Καθόλου αισιόδοξα δεν την βλέπω την περίπτωση. Δεν ταιριάζουν καθόλου κ απλά της πήρε μερικά χρόνια να δει αυτά που ήταν μπροστά στα μάτια της κ που πολύς κόσμος (δυστυχώς στην πλειοψηφία τους γυναίκες, λόγω κοινωνικού στίγματος γαρ) αγνοεί όταν είναι σε "ηλικία γάμου κ τεκνοποίησης".Για αυτήν την περίπτωση η προσωπική μου γνώμη θα ήταν διαζύγιο κ πάλι διαζύγιο. Πόσο μπορείς δηλαδή να (ξανα?)-ερωτευτείς έναν άνθρωπο που τον βλέπεις κ τον απεχθάνεσαι?
Α ρε Καραβαν', τέτοιες αλήθειες ήθελα να ακούσω πριν το παιδί και καμία δεν μιλούσε. Και η συμβουλή σου είναι δώρο σε όλους τους νέους και παλιούς γονείς!Καλή δύναμη και σε σένα.
Επειδη και γω αναρωτιεμαι αν πραγματικα θελω να κανω παιδια ή οχι, θα ηθελα να ρωτησω κατι. Εφοσον εισαι τοσο αρνητικη με την ιδεα των παιδιων, πως τελικα αποφασισες ν αποκτησεις παιδια? Φυσικα και ειναι δυσκολος ο ρολος της μητερας, αλλα ειναι τοσο απαισιος ρολος ωστε να λεμε οτι δεν αξιζει να φερεις στον κοσμο ενα παιδι?Θα υπαρχει κατι που στο τελος της ημερας αντισταθμιζεται απ ολη αυτην την ταλαιπωρεια, ή μηπως όχι? Θελω να πω, δε μπορει να ειναι ολος ο κοσμος τρελος που θελει να κανει παιδια. Απλα θα ηθελα ν ακουσω και τα καλα της ολης διαδικασιας γιατι και γω προσωπικα μονο τ αρνητικα σκεφτομαι και νομιζω οτι ειμαι υπερβολικη. Συγγνωμη αν η ερωτηση μου ειναι αδιακριτη αλλα πραγματικα ενδιαφερομαι να μαθω περισσοτερα για την αποκτηση παιδιων.
Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το "ξεφόρτωμα" ψυχής που τόσο εκτιμήσατε. Χαίρομαι που καταλαβαίνετε. @northsea με όλη την ειλικρίνεια που με διακατέχει επειδή την ζωή μου έχω αποφασίσει να την ζω με αλήθειες κι όχι με ψέμματα κι ευπρεπισμούς.Αγάπησα κι ερωτεύτηκα. Αγάπησα βαθιά κι απύθμενα και ανυπολόγιστα τον άνθρωπο που έκανα πατέρα. Και θέλησα από μόνη μου να κάνω τα ΔΙΚΑ του παιδιά. Ποτέ δεν ένιωσα κανένα βιολογικό ρολόϊ. Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να ταχταρίζω μωρά. Τα μωρά μου ήταν παντελώς αδιάφορα. Τα παιδάκια βέβαια μου ήταν αγαπητότατα (έχω διδάξει κάποια στιγμή και τους λάτρευα και με λάτρευαν οι μαθητές μου). Αν αντισταθμίζεται λοιπόν όλη αυτή η ταλαιπωρία; Αν αξίζει; Βλέπω τα παιδάκια μου που είναι ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ. Με το χέρι στην καρδιά είναι καταπληκτικά παιδιά. Έχουν τέτοια καλή πάστα που συνειδητοποιώ ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν έκανα για να τους προσφέρω αυτή την ατελείωτη καλοσύνη και το μεγαλείο που διαθέτουν εκ φύσεως. Κι αυτή η σκέψη είναι ταπεινωτική. Με κάνει να σκύβω το κεφάλι και να παραδέχομαι πόσο ατελής και πόσο λειψή είμαι και πόσο φθαρτή. Και να συνειδητοποιώ ότι αν κάτι με πείθει ότι υπάρχει μια ανώτερη καλή δύναμη στο σύμπαν είναι αυτό. Ότι κάτι είναι ανώτερο από μένα κι είναι μια μικρή ζωούλα που παλεύει για την δική της αυτοπραγμάτωση. Και που χρέος μου είναι να την βοηθήσω με όποια δύναμη μπορώ στον αγώνα της αυτό. Κι ας πεθάνω κι ας ρετάρω κι ας φτύσω αίμα χίλιες φορές. Γιατί είναι ΑΝΩΤΕΡΗ από μένα. Γιατί είναι από μόνη της ΑΓΑΠΗ. Το παιδί είναι αυτόφωτη αγάπη. Αγάπη από την αγάπη μας. Αίμα από το αίμα μας. Όταν θα το πιάσεις πρώτη φορά στην αγκαλιά σου και θα θελήσεις να το δαγκώσεις και να κόψεις κομμάτι και σχεδόν ανθρωποφαγικά να βάλεις το σώμα του μέσα στο σώμα σου θα καταλάβεις γιατί ο κόσμος θέλει να κάνει παιδιά. Συμπερασματικά. Μετανιώνω που διάλεξα να επωμιστώ όλο αυτό το φορτίο κάνοντας παιδιά ενώ ενδεχομένως μπορούσα να μην. Αλλά είναι αδύνατον να μετανιώσω για τα παιδιά που έκανα. Το είπε τέλεια μόλις πριν μερικά λεπτά ο χρήστης Ράμπο στις Εξομολογήσεις: "τα παιδιά είναι ευλογία και σου ρουφούν την ζωή με το καλαμάκι." Έτσι.
Γιατί τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα δεν έχουν να κάνουν κατά την γνώμη μου με τα παιδιά.Είναι που εμείς όταν γινόμαστε γονείς συνήθως δεν έχουμε δουλέψει τόσο πολύ με τον εαυτό μας και μας πιάνουν απροετοίμαστους οι νέες συνθήκες, το βάρος της ευθύνης κλπ.Ακόμα και όλα αυτα που έγραψα παραπανω δεν ειχαν καμία σχέση με το μωρό, αλλά με την δική μου ψυχολογία.Τα παιδιά είναι γλυκά πλασμάτακια(ενταξει ειναι στιγμές που γίνονται κ τερατακια) που αν καταφέρεις να διαχειριστείς όλο αυτό το φορτίο της ευθύνης, σε συνδυασμό με την καθημερινότητα, σου δίνουν πολλούς λόγους να νιώθεις ευτυχισμένος. το τι κανει ευτυχισμένο τον καθενα βεβαια διαφερει...πχ δεν φανταζομουν ποτε οτι θα νιωθω τόσο ευτυχισμενη μονο κ μονο κοιταζωντας την 4χρονη κορη μου να ξεκαρδίζεται στο γελιο με κάποια πλάκα που της εκανα.
Δεν έχω διαβάσει ποτέ ξανά άλλο σχόλιο που να συμφωνώ περισσότερο σε όλα του. Νιώθω σα να το έγραψα εγώ, έχω βιώσει και βιώνω ακριβώς τα ίδια. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος να πεί τα πράγματα όπως είναι και σε ευχαριστώ γι' αυτό, διότι νόμιζα ότι είμαι τρελή και αχάριστη που ενώ έχω παιδί,σκέφτομαι έτσι. Να είσαι καλά.
Δεν μπορώ να μην το σχολιάσω, κι ας τσουβάλιαζω κι ας παραβιάζω την αρχή λενφου και οποία άλλη, οι άνδρες μας ξέρουν ότι νιώθουμε έτσι; Αν δεν φρικαρουμε από τα νεύρα μας, κάθονται να συζητήσουν μαζί μας για να βρούμε ξανά τις ισορροπίες μας; δεν αμφιβάλλω ότι περνουν κι αυτοί τα δικά τους λουκια όταν γίνονται μπαμπάδες, υπάρχουν όμως πολλοί που περνούν αυτή τη διαδικασία μόνοι τους, κλεισμένοι στον εαυτό τους, αντιδρούν περίεργα η πάντως δεν επικοινωνούν με τη γυναίκα τους. Εγώ αυτό καταλαβαίνω από τα σημερινά σχόλια
Εγώ από την άλλη που έχω παιδί με σοβαρότατη νόσο, που ο άντρας μου είναι μέγας λακαμας, που την έχω τη θηλιά μια χαρά στο λαιμό, ΠΟΤΕ, ποτέ όμως δε σκέφτηκα ότι θα ήμουν καλύτερα αλλιώς. Τίποτα στη ζωή δε μου εδωσε τα συναισθήματα που μου χάρισαν τα παιδιά μου. Ίσως είναι που υπάρχει το "προσδόκιμο ζωής" και με στοιχειώνει, δεν ξέρω για πόσο καιρό θα είμαστε μαζί. Όμως, κοιτάζοντας γύρω μου, φίλες με παιδιά και ψοφιες στην κούραση και φίλες δίχως παιδιά, ξεκούραστες και με περισσότερη άνεση (κυρίως οικονομική), προσωπικά τις δεύτερες τις βλέπω πιο άδειες.Εν τέλει, αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ζωή είναι πολύ δύσκολη για να την περάσεις χωρίς τη δύναμη που σου δίνει ένα παιδί για να συνεχίσεις τον αγώνα. Εγώ τουλάχιστον που δεν έχω μια εύκολη ζωή, έτσι το βλέπω.
Έτσι είναι κ για μένα, πλέον διαβεβαιώνω τις φίλες μου 40ρες με υπογονιμότητα πως είναι καλύτερα χωρίς παιδιά απλά δεν το ξέρουν ακόμα! Ανώφελο βέβαια, υπήρχε δύναμη στον κόσμο να πείσει εμένα πως δεν πρέπει να συνεχίσω τον αγώνα για κάνω παιδί στα 39 μου; Ούτε ατομική βόμβα. Κάποιος ρωτάει το γιατί. Είναι ένστινκτο! Είσαι βέβαιος πως το θέλεις, δεν αμφιβάλλεις καθόλου. Προσωπικά ήθελα παιδί, να γίνω μάνα, όχι σε συνάρτηση με έναν άντρα. Όχι για να κάνω το παιδί του, όχι για να ολοκληρώσω τη σχέση μας. Η ανάγκη μου ήταν το παιδί. Και το έκανα και έφαγα το πακέτο στο κεφάλι αλλά συνεχίζω να είμαι ευγνώμων γιατί τη λατρεύω και είναι αλήθεια πως ονειρεύομαι σκηνές από όταν θα μεγαλώσει κ θα μου λέει μανούλα πόσο σ αγαπώ κ πόσο καλά έπραξες με κείνο και το άλλο...αλλά αν σκεφτώ πως μπορεί να γυρίσει σαν ύαιανα να με κατακρίνει επειδή δεν καταλαβαίνει τις καταστάσεις που έζησα ή ακόμα χειρότερα γιατί επηρρεάστηκε απτον έναν ή τον άλλον....ναι ποναει πολύ κ μόνο η σκέψη. Να μη μ αξιώσει ξέρεις ποιος να το ζήσω, μόνο αυτό λέω.
Δεν μου άρεσε καθόλου η προτροπή «Γενικά ρε παιδιά μην κάνετε παιδιά». Πώς βάζεις όλες τις γυναίκες στην ίδια κατηγορία; Εγώ δεν έχω παιδιά και μάλλον δε θέλω να κάνω. Η καλύτερη μου φίλη όμως ήθελε να γίνει μάνα από τότε που τη θυμάμαι. Έκανε το πρώτο της στα 26, το δεύτερο στα 27, το τρίτο στα 30 και το τέταρτο στα 40 (!). Όλα έγιναν συνειδητά και είναι πάρα πολύ ευτυχισμένη με την οικογένεια της. Κατάκοπη μεν, διότι εργάζεται (πάντα εργαζόταν) και με όλα τα προβλήματα που μπορεί να έχει μια οικογένεια αλλά νιώθει πλήρης και ευτυχισμένη. Οπότε μη γενικεύουμε. Το προσωπικό σου βίωμα μπορεί να αφορά εκατομμύρια γυναίκες αλλά υπάρχουν και εκατομμύρια άλλες που το αντιλαμβάνονται διαφορετικά.
Δεκτόν. Δεν έχω την επιθυμία να αρέσω σε όλους. Άλλωστε πλήρης κι ευτυχισμένη νιώθω στο τέλος της μέρας επειδή η οικογένεια λειτουργεί και αγαπιόμαστε. Απλά παντελώς μπαφιασμένη και κατάκοπη!Η διαφορά σε αυτό που λες ξέρεις ποιά είναι; Οι γυναίκες που το αντιλαμβάνονται διαφορετικά μπορούν να μιλήσουν και να μοιραστούν τις χαρές τους άνετα και χωρίς ενοχές επειδή παντού αποθεώνεται η μητρότητα. Η άλλη πλευρά δεν ακούγεται όμως ποτέ και πουθενά (δεν θα συμφωνούσαν τόσο ένθερμα τόσες αν ακουγόταν). Κι είναι πια ώρα να ακουστεί. Πρέπει να μιλήσουμε γι'αυτά τα θέματα κι όχι να τα "πνίγουμε". Γι'αυτό και μίλησα.
Συμφωνώ σε αυτά που λες και έκανες πολύ καλά που μίλησες. Απλώς δε μου αρέσουν οι φανατικές παροτρύνσεις μου πηγάζουν από τα προσωπικά μας βιώματα. Είμαι σίγουρη πως πολλές γυναίκες θα ενστερνίζονται το «Γενικά ρε παιδιά μην κάνετε παιδιά» αλλά θα προτιμούσα το «Σκεφτείτε το ΠΟΛΥ καλά πριν κάνετε παιδιά».Επίσης έχεις δίκιο στο ότι η άλλη πλευρά δεν ακούγεται. Λίγες τολμούν να μιλήσουν για τη δύσκολη και άσχημη πλευρά της μητρότητας. Εδώ βγήκε η ηθοποιός Μαρία Σολωμού και δήλωσε ότι η εγκυμοσύνη ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής της και έπεσαν όλες οι «μανούλες» να τη φάνε!
#7 ταυτίστηκα τόσο πολύ που μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Εμένα ο γιός μου είναι 8 χρονών και νιώθω αντίστοιχα ‘πνιγμένη’ παρότι τον λατρεύω. Παλαιότερα το ένιωθα περισσότερο, κι επειδή ένιωθα αντίστοιχα κι ενοχές τελικά μπήκα σε μια φάση κατάθλιψης. Θέλω να σου πω ότι το συναίσθημα αυτό μειώνεται με το χρόνο, καθώς θα μειώνεται και το άγχος της μητρότητας και τα πρακτικά θέματα θα γίνονται πιο εύκολα. Οπότε αυτό που θα μείνει και θα χρειαστεί να δουλέψεις επάνω σε αυτό είναι οι ενοχή σου απέναντι στο παιδί (που θα παραμείνει αμείωτη γιατί όλο και θα συναντάς ενθουσιώδεις μαμάδες που θα οργανώνουν ένα σωρό δραστηριότητες στις οποίες θα βουτάνε με βουλιμική χαρά). Επειδή στο επόμενο διάστημα θα βρεθείς απελπιστικά κουρασμένη (όταν θα επιστρέψεις στη δουλειά σου) προσπάθησε όσο μπορείς να απενοχοποιηθείς και να απολαύσεις με το παιδί σου αυτά που μπορείς ΕΣΥ να απολαύσεις, αποφεύγοντας τις σχετικές συγκρίσεις. Τώρα για το σύζυγο: είναι πολύ εύκολο να γράφουμε ότι ‘πρέπει να εμπλέκεται περισσότερο με το παιδί’ και να ‘ανανεώσουμε το γάμο’ κλπ. Στην πραγματικότητα όμως είναι το πιο δύσκολο πράγμα και μάντεψε γιατί: ακόμα κι αν εσύ προσπεράσεις όλη την κούραση, το θυμό και τη βαρεμάρα που έχει συσσωρευτεί: it takes two! Που σημαίνει ότι ο άλλος θα πρέπει να το πάρει καλά χαμπάρι και ΘΑ ΘΕΛΕΙ και να ανταποκριθεί. Από τις εμπειρίες που έχω στη διάθεσή μου (και με την κοινή λογική) θα σου πω ότι τα περισσότερα ζευγάρια έτσι είμαστε, μια ψαλίδα από την αδιαφορία / βαρεμάρα στην αναθέρμανση, που σε άλλους είναι πιο ανοιχτή και σε άλλους πιο κλειστή. Αν σκέφτεσαι το διαζύγιο, καλύτερα προτού πάρεις μια οριστική απόφαση να προσπαθήσεις να μείνεις για λίγο μόνη με το παιδί, σε ξεχωριστό σπίτι (φυσικά προϋποθέτει την αντίστοιχη συζήτηση και συναίνεση), ώστε να διαπιστώσετε και οι δύο αν αυτό το σχήμα σας εξυπηρετεί καλύτερα. Θα σου δώσει επίσης κι ένα μπούσουλα ώστε να ξέρεις, εφόσον οριστικοποιηθεί η κατάσταση, τι έχεις να αντιμετωπίσεις σε οικονομικά και πρακτικά θέματα. Σου εύχομαι καλή συνέχεια και σε ευχαριστώ που μέσα από την ερώτησή σου εξέφρασες με τόση ευγλωττία και έθεσες για συζήτηση ένα θέμα που αφορά πολλές από εμάς.
#6Είναι συχνό γυναικείο παράπονο (ιδιαίτερα σε μικρότερες ηλικίες) το "δεν κάνουμε πράγματα μαζί". Η μετάφραση φυσικά είναι "δεν κάνεις εσύ πράγματα ώστε να διασκεδάσω εγώ (κι υποτίθεται κι εσύ μαζί μου)" δηλαδή εκδρομές, ταξίδια, εξόδους, δραστηριότητες κλπ. Επειδή η γυναίκα (αυτής της νοοτροπίας) περιμένει τον άντρα να οδηγήσει αλλιώς δεν...Πρωτοβουλίες οι ίδιες δεν παίρνουν για κάποιον περίεργο λόγο που τον γνωρίζει η μαμά τους κι ο μπαμπάς τους.
#7 Το πιο σημαντικό σε όλη την ιστορία σου, είναι πως ήταν η σχέση σου με τον άντρα σου πριν την γέννηση του παιδιού σας. Αυτό που κατάλαβα όταν έγινα μαμά ήταν ότι το παιδί μεγενθύνει τα καλά κ τα κακά που υπήρχαν πριν το γέννηση. Εαν λοιπόν είσασταν καλά, δεν είναι καθόλου απίθανο όλο αυτό που νιώθεις να μην έχει να κάνει με τον άντρα σου, αλλά με όλη αυτή την πίεση και τις ευθύνες που νιώθει μια γυναίκα μετά.Από προσωπική εμπειρία, έφτασα στο τσακ την επιλόχειου, κάνοντας σκέψεις που τώρα πια απορώ με τον εαυτό μου, πάθαινα κρίσεις πανικού, έβαζα τα κλάματα όταν σιδέρωνα επειδή νόμιζα ότι τώρα πια αυτή θα είναι η ζωή μου, ένιωθα αυτή την θηλιά που λες, παρόλο που ήθελα τόσο πολύ αυτό το μωρό. Κ μετά ένιωθα ενοχικά απέναντί του επειδή τα σκεφτόμουν όλα αυτά.Όταν το ξεπέρασα ξαφνικά βρέθηκαν, ένα σωρό άτομα να μου που ότι κ εκείνες έτσι ένιωθαν, αλλά καμιά δεν με ειχε ενημερώσει πιο πριν.Σε όλο αυτό για να το ξεπεράσω,συνέβαλλε πρωτον ο άντρας μου που ήταν υποστηρικτικός κ δευτερον ότι αρχισα να έχω λιγότερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι ένα παιδί θέλει μια ευτυχισμένη μαμά και όχι μια σουπερ μαμά.Άρχισα πχ να πηγαινω μια βόλτα 30' μόνη μου να πάρω λίγο αέρα, να περπατήσω κ επέστρεφα πιο ήρεμη. Πρώτα συζητησε το με τον άντρα σου κ ζήτα του να είσαστε σύμμαχοι σε όλο αυτό. Πάρε λίγο χρόνο για τον εαυτό σου κ ίσως καθαρίσει το μυαλό σου. Καμιά φορά ακόμα κ η επιστροφή στην δουλειά βοηθά.Επίσης μπορεί κ ο ίδιος να θέλει να σε βοηθήσει κ να μην ξέρει τον τρόπο.Εαν από την άλλη είχατε θέματα από πριν και είναι τέτοια που θεωρείς ότι δεν μπορούν να γεφυρωθουν, κανένας δεν έχει λόγω στην ζωή σου. Μην σε νοιάζουν οι άλλοι. Ακόμα κ το οικονομικό δεν θα το επιβαρυνθείς μόνη σου, ακόμα κ αν χωρίσετε πάντα ο πατέρας θα έχει ευθύνες κ θα πρέπει να είναι στην ζωή του παιδιού.
Μια από τα ίδια, βίωσα κι εγώ την αίσθηση της παγίδας με το διπλό τρόπο που περιγράφεις, και παγιδευμένη σε μια ζωή με καρότσια πάμπερς και ύπνο από τις 8, αλλά και δεμένη χειροπόδαρα κ αναγκασμένη να συμβιβάζω τα θέλω μου κ τις κινήσεις μου με αυτόν που είχα κάνει το λάθος να παντρευτώ!Δεν έχει καμία σχέση αν αγαπάς το παιδί, πάντα θα το αγαπάς αλλά 1ον αν δεν έχεις προηγούμενη επαφή με το θέμα χρειάζεσαι κάποιους μήνες για να καλιμπράρεις τη συμπεριφορά σου όπως ταιριάζει σε ένα μωρό. Στην αρχή όντως δεν ξέρεις τι να του πεις, πως να του τραγουδήσεις, ντρέπεσαι να είσαι χαζομαμά μπροστά σε άλλους κλπ. Όχι δεν το παθαίνουν μόνο οι άντρες. Το έπαθα κι εγώ. Τι με βοήθησε; οι γονείς και οι ευρύτερη οικογένεια που ως άλλης γενιάς, μου έδειξαν τρόπους επικοινωνίας με το μωρό. Μέχρι που μπήκα στο κλίμα και τα τραγουδοπαραμυθάκια αεροπλανάκια κ λοιπά παιχνιδάκια άρχισαν να μου βγαίνουν αυθόρμητα. Ακόμα κ το ότι οι άλλοι σε λένε πλέον "η μαμά", βοηθάει. Χρειάζεσαι να το ακούσεις αυτό πολύ για να μπεις στο νέο σου ρόλο. Στην αρχή σου είναι ξένος, εγώ έτσι το βίωσα.2ον ναι είναι υπερβολικό ξεπάτωμα το να έχεις μωρό. Όχι δεν μπορεί μια γυναίκα μόνη της να την παλέψει. Χρειάζεται ομάδα ναι να αναλάβει το μωρό, με σύμπνοια ως προς τη διαπαιδαγώγηση και κυρίως με αγάπη το ένα μέλος για τα άλλα. Η ευθύνη είναι τεράστια, η πληροφορία για το πάρεντινγκ απύθμενη, σε βουλιάζει σαν νέα μαμά στην αμφιβολία, που μαζί με τη σωματική κούραση σε τελειώνουν. Γι αυτό λέμε ότι είναι τελείως διαφορετικό να μοιράζεσαι το παιδί με κάποιον που σ αγαπάει κ σου προσφέρει υποστήριξη. Αν δε, παρουσιάσει κ κανένα θεματάκι ανάπτυξης ή άλλο το μωρό....βρες μώλο να πας να πέσεις. Αλλά ακόμα κ αν όλα είναι τέλεια, μόνο κ μόνο να βρεις κάποιον να στο κρατάει είναι ολόκληρη επιχείρηση. Κανείς δεν τα παρουσιάζει όπως πραγματικά είναι. Και 3ον που προσωπικά συνειδητοποίησα δε πολύ χαρντ γουέι, είναι ότι κυρία μου υπάρχουν νόμοι. Όχι δεν μπορείς να πάρεις το παιδί κ να φύγεις έτσι απλά, όχι δεν μπορείς να ανοίξεις την πόρτα κ να του πεις φύγε έτσι απλά. Πρέπει να περάσεις από δικαστήρια, στα οποία θα πρέπει να αποδείξεις ακόμα κ τα αυτονόητα κ πως δεν είσαι ελέφαντας, θα πρέπει να βρεις μάρτυρες να καταθέσουν ένορκα, θα πρέπει να αντικρούσεις τα ψέματα κ τις συκοφαντίες της άλλης πλευράς, θα πρέπει να ζήσεις με την αμφιβολία για μήνες, να δεχτείς πως η απόφαση δεν θα λαμβάνει μόνο υπόψιν εσένα αλλά κ τον άλλον κ κυρίως το περιβόητο, αυτό που ο νόμος θεωρεί το συμφέρον του τέκνου, και τέλος αγαπητή θα πρέπει να ζήσεις κι εσύ κ το παιδί σου με την απόφαση όποια κι αν είναι αυτή, δίκαια άδικη, ταλαιπωρία ξεταλαιπωρία, γιατι ειδεμή....το 100 κ μαζέψτε τη παραβίαση δικαστικής απόφασης αυτεπάγγελτα στο αυτόφωρο τουτεστιν στη φυλάκα, ναι μάλιστα αυτά που έβλεπες μόνο στις ταινίες τώρα θα τα ζήσεις, και το μωρό παιδί; θα μου πεις...ένα θα σου πω φίλη μου δεν ήξερες που έμπλεκες κ τώρα είναι αργά.Αλλά επειδή δεν έχεις φτασει ακόμα σε τόσο βαθιά νερά, επιστράτευσε βοήθεια από την οικογένειά σου αν αυτό είναι δυνατόν, μοιρασου περισσότερο τη φροντίδα του παιδιού εξάλλου καλό θα του κάνει η επαφή με περισσότερα άτομα, περισσότερα ερεθίσματα, περισσότερη αγάπη. Μάλλον δε δουλεύεις και είναι ένας καλός λόγος για να φρικάρεις, αν είσαι όλη μέρα σπίτι με το μωρό. Φαντάσου ότι εγώ τα πέρναγα αυτα κ ακόμα 16 μηνών νιώθω κάποιες φορές πνιγμένη, που έχω βοήθεια μέσα στο σπίτι όλο το 24ωρο κ δουλεύω φουλ τάιμ κ απασχολούμαι κ επίσης ότι ώρα θέλω ανοίγω την πόρτα κ πάω βόλτα χωρίς να ανησυχώ που θα μείνει το παιδί γιατί είναι σε καλά χέρια. Βρες τρόπο να κάνεις το ίδιο για να μην κλατάρεις. Το αν γουστάρεις τον άντρα σου αυτή την εποχή κ αν κάνετε σεξ κλπ, τι να σου πω, μου φαίνεται λίγο δευτερεύον. Μην ακούς την ποπ κουλτούρα "α το μωρό να μην επηρρεάσει τη σχέση μας κ τη σεξουαλική μας ζωή". Αυτά δεν γίνονται, εκτός αν υπάρχει πολλή αγάπη που είναι σπάνιο. Αν όχι, κοίτα να μεγαλώσεις το παιδί σου όπως μπορείς, να ξεπεταχτεί λίγο κ μετά η ζωή μπροστά σου είναι.
Αγαπητο 4, πολυ σωστα λες ότι απολυτη προτεραιότητα εχει το παιδι, δυστυχως δεν βλέπω πως μπορεις να ανακατευτεις παραπανο για το καλο του παιδιου...εκτος απο εαν είναι απαραδεκτο το περιβάλλον που διαβει με αναφορα στην προνοια. Τα παιδια γίνονται βιαια/αυτοτραματικα εαν ζουν σε βιαια/υστερικα/βαρβαρα περιβάλλοντα. Για αυτοτραμαυτικες περιπτωσεις υπαρχουν οι δομες αλλα επειδη εγω και εσυ δεν είμαστε ειδικοι, καλο είναι να αποφασίσουν εκεινοι τι πρεπει να γίνει (δοκιμη ανησυχία και μετρα ή υπερβολη εκ μερους σου). Για λιγοτερες ενδειξεις οι γονεις μου ειχαν κανει καταγγελεία στην προνοια, αποτελεσμα; ενας στη φυλακη, μια σε ιδρυμα και το παιδι σε ορφανοτροφίο και τωρα με πτυχίο και προσεχως γαμο, θυμαμαι πως λαχταρουσε όταν την περναμε για λιγες μερες στις γιορτες.Η καταγγελεια δεν είναι καταδίκη, αυτο το αποφασίζουν οι ειδικοι.
Αγαπητη Rudi προσπερασες το κατωθι:Για αυτοτραμαυτικες περιπτωσεις υπαρχουν οι δομες αλλα επειδη εγω και εσυ δεν είμαστε ειδικοι, καλο είναι να αποφασίσουν εκεινοι τι πρεπει να γίνει (δοκιμη ανησυχία και μετρα ή υπερβολη εκ μερους σου). Πηγή: www.lifo.grΗ καταγγελεια δεν είναι καταδίκη, αυτο το αποφασίζουν οι ειδικοι. Πηγή: www.lifo.grΚατα την γνωμη μου δηλαδη ποιος είναι ο αρμοδιος για να αποφασίσει εαν, εφοσον και τι πρεπει να γίνει; Εγω-εσυ ή οι αρμοδιοι; και δεν νομίζω ότι η Προνοια "αρπαζει" ξενα παιδια για ψυλλου πηδημα, λογικα εχει και απλους συμβουλους/ψυχολογους και για τους γονεις και για τα παιδια, εκεινοι ξερουν. Προφανως και το ορφανοροφείο δεν είναι το ιδανικο περιβαλλον αλλα στην πραγματικότητα λειτουργουμε συγκριτικα, δηλαδη είναι καλυτερο απο αυτο που διαβει;Προσωπικη μου αποψη; εαν το παιδι είναι τοσο βιαιο οσο το περιγραφει απο καπου το μιμητε (καπου την εχει δει την βια) και αυτο μονο οι αρμοδιοι μπορουν να το ξεδιαλύνουν. Εαν το χτυπημα του κεφαλιου στο πατωμα δεν είναι υπερβολη τοτε ναι υπάρχει θεμα, δεν είναι φυσιολογικες συμπεριφορες αυτες (ναι θα σκουξουν, ναι θα απειλησουν, ναι θα χτυπήσουν, μαθαινουν τον κοσμο, τις αλληλεπιδρασεις και τα όρια του)... ποια η λυση; Δεν ξερω εξ ου και οι αρμοδιοι.Εγω μια φορα δεν ξερω αν μεταφερει τα γεγονότα ρεαλιστικα ή μεγενθυμενα, εαν χρειαζεται το παιδι ειδικο, ορφανοτροφείο, αναδοχη οικογενεια και ότι αλλο μπορει η Προνοια να εχει ως δομη/υπηρεσία. Αυτα είναι υποχρεωση της Προνοιας για αυτο δεν εβγάλα κριση (κινδυνευει το παιδι, κανε κατι τωρα! πρεπει να τις παρουμε το παιδι!!!1111!1! κτλ).Τι είπα; ΕΑΝ εχουμε την εντυπωση ότι κατι δεν παει καλα ΔΕΝ περνουμε πρωτοβουλίες οι ίδιοι αλλα καλουμε τους αρμοδιους.Υ.Γ. Ναι το πιστευω ότι υπάρχουν ξενοι που αγαπάνε τα ξενα παιδια περισσότερο απο τους ιδιους τους γονεις τους αλλα θα συμφωνίσω ότι τετοιοι γονεις είναι λιγοι, οι περισσότεροι απλα κανουν λαθη, για αυτο λογικα η Προνοια εχει και την συμβουλευτικη μεθοδο.
#7: Ή περίοδος που διανύεις είναι ιδαιίτερη καθώς ο ερχομός ενός παιδιού αλλάζει τη ζωή όπως την ξέραμε μέχρι τότε. Νέα συναισθήματα, νέες καταστάσεις, νέες ευθύνες, κούραση, είναι μία περίοδος προσαρμογής για όλους σας. Το αν η σχέση σας είχε τα θέματά της από πριν μόνο εσύ μπορείς να το γνωρίζεις και είμαι υπέρ ενός ευτυχισμένου διαζυγίου παρά μιας δυστυχισμένη οικογένειας. Είσαι σίγουρη όμως ότι είναι η σχέση πάσχει επί της ουσίας ή η σχέση πάσχει λόγω της αλλαγής, ψάχνοντας να βρει νέες ισορροπίες; Έχω περάσει από το στάδιο,στη δική μου περίπτωση ήταν θέμα νέων ισορροπιών, όταν αντιλήφθηκα ότι πρέπει να συζητήσω τους προβληματισμούς μου, βρήκα ανταπόκριση από την άλλη πλευρά και με τον καιρό είδα ότι έκανα λάθη επικοινωνιακά (π.χ.δεν ζητούσα βοήθεια ή δεν αφήνα χώρο στον άλλο να λάβει πρωτοβουλίες γιατί είχα τα δικά μου άγχη). Όπως και να έχει ελπίζω να πάρεις την καλύτερη απόφαση για εσένα. Δεν θέμα εγωισμού αλλά ανάγκης, αν είσαι εσύ καλά, θα είναι και όλοι γύρω σου.
#5 Είναι φυσιολογικό με το πέρας του χρόνου να απομακρύνεσαι από κάποια άτομα, νομίζω έχει συμβεί στους περισσότερους. Ομως ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις νέους φίλους. Δεν σταματάμε να κάνουμε φιλίες μετά τις σπουδές ούτε όσοι έχουν ήδη παιδικούς φίλους γιατί μπορούμε να έχουμε διάφορα γκρουπ φίλων. Αν πχ θεωρείς οτι με την συνάδελφό σου ταιρίαζετε μπορείς να την πλησιάσεις, δεν υπάρχει ημερομηνία που σταματούν οι νέες φιλίες αλλά μην περιμένεις κι εσύ να βρεις μια καρδιακή φίλη από την αρχή, η φιλία θέλει δουλειά. Αν και εσωστρεφής προσπάθησε να γνωρίσεις κόσμο στο περιβάλλον σου και με κάποιους απ αυτούς θα ταιριάξετε ή κανε δραστηριότητες. Ναι μετά από κάποια ηλικία είναι δύσκολο αλλά με λίγη προσπάθεια θα τα καταφέρεις.ΥΓ I gave up last--> Παραδόθηκα τελευταίαlate twenties--> Κοντά στα 30totally icompetent--> Εντελώς άχρηστηfeeling--> αίσθησηcinema--> κινηματογράφοςI don't want to force myself on them--> Δεν θέλω να επιβάλλω την παρουσία μουintrovert--> εσωστρεφήςdesperate--> απελπισμένηtip --> συμβουλήΓνωρίζω από πρώτο χέρι οτι ζώντας στο εξωτερικό είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιείς ξένες λέξεις και φράσεις όμως αν γράφεις ένα κείμενο στα ελληνικά και δεν θυμάσαι την ελληνική ορολογία μπορείς να χρησιμποιήσεις έναν μεταφραστή...πάντα μπορείς να βρεις την αντίστοιχη ή παρεμφερή ελληνική μετάφραση ;)