Μερικές ακόμα λέξεις για τον Αλέξη

Μερικές ακόμα λέξεις για τον Αλέξη Facebook Twitter
Εκείνη την «αποφράδα» νύχτα της 6ης Δεκέμβρη του '08, μαζί με τον άτυχο Αλέξανδρο τραυματιζόταν θανάσιμα σύσσωμο το μεταπολιτευτικό αφήγημα. Φωτογραφία: Σπύρος Στάβερης
19

Πολλά ειπώθηκαν, γράφτηκαν κι ακούστηκαν με αφορμή την επέτειο μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Άλλα καίρια, εμπνευσμένα, οργισμένα, άλλα πάλι άθλια, κυνικά, χυδαία, ανάλογα τη θέση και τη φάση του παρατηρητή. Οι «απέναντι» - από την άκρα δεξιά μέχρι το ακραίο κέντρο - σκούζανε ξανά για τα επεισόδια που «παραδοσιακά» συνοδεύουν την 6η Δεκεμβρίου, το ανύπαρκτο κράτος, τη βία στους δρόμους κ.λπ.

Η «χύμα», η πεζοδρομιακή βία είναι άλλωστε η μόνη που τους κόφτει, η «κυριλέ», η νεοφιλελεύθερη, η μνημονιακή βία που σε θέλει να ζεις εφ' όρου ζωής σαν δουλοπάροικος δεν τους αγγίζει ή απλώς δεν τους αφορά γιατί εκείνοι, τι ανάγκη έχουν. Τα γνωστά, σκεφτόμουν, ώσπου το βλέμμα μου έπεσε στη λεζάντα που συνόδευε τη σχετική ανταπόκριση του Σκάι: «9 χρόνια από για τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου».

Η δολοφονία του, απαράδεκτη και τραγική καθαυτή, έγινε επίσης η βελόνα που τρύπησε τη μεγάλη φούσκα όπου είχε εκούσια ή ακούσια για χρόνια εγκλωβιστεί ολόκληρη η κοινωνία.

Μερικές ακόμα λέξεις για τον Αλέξη Facebook Twitter
Nick Paleologos / SOOC

Ναι, καλά διάβαζα, «θάνατος» έγραφε, όχι δολοφονία, είναι κάτι σαν φυσική κατάληξη ας πούμε το να φεύγεις στα 16 σου από τη σφαίρα ενός ένστολου μαντρόσκυλου του κράτους, που μάλιστα ουδέποτε μετανόησε για το εν ψυχρώ έγκλημά του. Πρόσθεσε στο μίξερ τους «γνωστούς-άγνωστους» κουκουλοφόρους που η πόλη τάχα βρίσκεται στο έλεός τους, μια πρέζα από θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων, τσάκω και μια Μαρφίν –που –γι'αυτή -δε-λέτε- τίποτα κι έτοιμος ο ισοπεδωτικός χυλός που απλόχερα μοιράζουν το κανάλι του Φαλήρου και οι ομοϊδεάτες του στα μίντια και την πολιτική σκηνή.

Ε εκεί ήταν που, παρότι αλλεργικός στον φετιχισμό της βίας γενικότερα φώναξα «σώνει!», που συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι όσο προωθείται ύπουλα μια τέτοιου τύπου λήθη, άλλο τόσο θα επιβάλλεται η δυναμική απάντηση της μνήμης – κι ας μην είναι πάντοτε «πολιτικά ορθή», ας είναι επίσης αδιέξοδη.

Γιατί όσο αφήνονται αναπάντητες προκλήσεις στη συλλογική μας μνήμη όπως αυτή από ένα τηλεοπτικό κανάλι από εκείνα που τα τελευταία χρόνια ταυτίστηκαν με την παραπληροφόρηση, τη συστημική διαπλοκή και το κυρίαρχο αντιδραστικό ιδεολόγημα (μήπως εξίσου βρώμικα και προβοκατόρικα τύπου «καλά να πάθει το μαλακισμένο, τι γύρευε νυχτιάτικα στα Εξάρχεια» δεν είχαν καλύψει τότε τη δολοφονία Γρηγορόπουλου καθώς και την εξέγερση που πυροδότησε;), δεν αποκλείεται αύριο να παρουσιάζουν π.χ. την εξέγερση του Πολυτεχνείου του '73 σαν ένα απολίτικο πανηγυράκι ή και την ίδια τη χούντα σαν μια γραφική παρένθεση με μάλλον θετικό εντέλει πρόσημο.

'Οπως ακριβώς τη θέλουν και κάποιοι σύγχρονοι αναθεωρητές ιστορικοί, απαξιώνοντας με το ίδιο σκεπτικό μέχρι την ένοπλη αντίσταση στους ναζί αφού δίχως αυτήν η Κατοχή θα ήταν τάχα πιο ανώδυνη, ακόμα και επωφελής. Για να προλάβω όσους βρίσκουν παρατραβηγμένη τη σύγκριση ναι, μπορεί να είναι ανόμοια τα μεγέθη, κοινός όμως ο παρονομαστής: βγάλε τον σκασμό, κάτσε στ΄αβγά σου και κοίτα την πάρτη σου.

Μερικές ακόμα λέξεις για τον Αλέξη Facebook Twitter
George Vitsaras / SOOC


Συνειδητοποίησα επίσης κάτι ακόμα: ότι εκείνη την «αποφράδα» νύχτα της 6ης Δεκέμβρη του '08, οπότε μαζί με τον άτυχο Αλέξανδρο τραυματιζόταν θανάσιμα σύσσωμο το μεταπολιτευτικό αφήγημα τέθηκε για πρώτη φορά τόσο επιτακτικά το ζήτημα της επιλογής πλευράς και στον δικό μου επαγγελματικό κλάδο, κάτι που κορυφώθηκε στα ταραγμένα χρόνια της κρίσης που ακολούθησαν. Ήτανε θέμα τιμής, συνείδησης κι αξιοπρέπειας.

Η δολοφονία του, απαράδεκτη και τραγική καθαυτή, έγινε επίσης η βελόνα που τρύπησε τη μεγάλη φούσκα όπου είχε εκούσια ή ακούσια για χρόνια εγκλωβιστεί ολόκληρη η κοινωνία. Δεν μπορούσες πια να καλυφθείς πίσω από την περίφημη δημοσιογραφική ουδετερότητα – που όσο διαφημίζεται ως αρετή, άλλη τόση σκοπιμότητα συχνά ενέχει -, μπροστά σε τέτοια γεγονότα δεν δικαιούσαι να εθελοτυφλείς, να στέκεσαι υπεράνω ή να πατάς σε δύο βάρκες ταυτόχρονα αν διαθέτεις μια στοιχειώδη συνείδηση.

«Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού», δήλωνε το '85 ο Μάνος Χατζιδάκις με αφορμή μια άλλη παρόμοια δολοφονία, εκείνη του Μιχάλη Καλτεζά που είχε σημαδέψει τη δική μου γενιά.

Πόσο ηθικό π.χ. ήταν να συνέχιζες να εργαζόσουν σε ένα μέσο σαν το Mega που δεν δίστασε να προσθέσει ηχητικά εφέ στο βίντεο της δολοφονίας ώστε να φανεί ότι συνέβη εν μέσω επεισοδίων ή την εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος που απέλυσε φωτογράφο της όταν απαθανάτισε αστυνομικό με προτεταμένο όπλο στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν;

Πόσο σωστός επαγγελματίας ένιωθες όταν λίγο αργότερα στο αποκορύφωμα της κρίσης υπερασπιζόσουν ένεκα η «γραμμή» την ευλογία των μνημονίων, τη συλλογική ενοχή κι ευθύνη των από κάτω, εννοείται, όταν αντί να ελέχγεις την εξουσία υποδαύλιζες τον κοινωνικό εμφύλιο στρέφοντας τη μία επαγγελματική τάξη ενάντια στην άλλη;  

Ναι, φυσικά επιβάλλεται να είσαι απόλυτα αντικειμενικός όταν κάνεις ρεπορτάζ, να μην επιτρέπεις σε τυχόν προσωπικά σου πιστεύω να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα γιατί καμιά «στρατευμένη» δημοσιογραφία δεν μπορεί να είναι ψευδεπίγραφη. Εξίσου μεγάλη σημασία έχει όμως η ερμηνεία που δίνεις στα γεγονότα, η οπτική γωνία που τα παρουσιάζεις, η στάση που κρατάς απέναντί τους αν βέβαια αντιμετωπίζεις τη δουλειά σου σαν λειτούργημα, σαν βίωμα και όχι σαν σημαία ευκαιρίας.

Δεν είναι καν κάτι που αφορά μόνο στην Ελλάδα, αφορά γενικότερα το ρόλο της λεγόμενης τέταρτης εξουσίας, εκείνης που υποτίθεται ότι αποστολκή έχει να στέκεται κριτικά απέναντι στις άλλες σε έναν κόσμο διαρκώς πιο άνισο, πιο άδικο και πιο αυταρχικό, έναν κόσμο για τον οποίο η ανυπότακτη τρέλα της εφηβείας αποτελεί a priori θανάσιμο αδίκημα: εκπλήσσεσαι διαβάζοντας πόσους εφήβους έχουν δολοφονήσει τα τελευταία χρόνια οι δυνάμεις καταστολής ανά τον πλανήτη, εκείνο βλέπεις που τρομάζει περισσότερο τους ισχυρούς είναι το αυθάδικο γέλιο των πιο ανήσυχων παιδιών – διακρίνουνε βλέπεις κάπου εκεί το ανοικτό τους μνήμα.

Casus Belli
19

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Ο ελληνικός ρατσισμός / Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα και το αντίκτυπό της σε Έλληνες κι Αλβανούς μέσα από τη συγκινητική αυτοβιογραφία του Φατός Ρόσα «Εγώ, ο Λαθρομετανάστης» (εκδ. Ελεύθερος Τύπος), μια μαρτυρία δυνατή που καθηλώνει με την παραστατικότητα, την αμεσότητα και την ευστοχία της
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Casus Belli / Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Η αθωωτική απόφαση των δεκαοκτώ αστυνομικών που κατηγορούνταν για βιαιότητες κατά την επιχείρηση εκκένωσης της κατειλημμένης πλατείας Συντάγματος τον Ιούλιο του ’11 δεν εξέπληξε κανέναν και απογοήτευσε όποιον τυχόν έλπιζε σε ένα νέο ύφος και ήθος από πλευράς εξουσίας
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Casus Belli / Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Κάθε άνθρωπος που δίκαια διασώζεται από τα νύχια ενός συστήματος εξουσίας βαθιά διεφθαρμένου, αυταρχικού κι ανάλγητου είναι κέρδος για την κοινωνία, αλλά τι θα συμβεί αν στην περίπτωσή της Ηριάννας και του Περικλή βρεθούν κάποιοι λιγότερο νέοι και ωραίοι;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Casus Belli / Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Το παλιομοδίτικο, δασκαλίστικο κήρυγμα του εκνευρισμένου Γάλλου προέδρου σε νεαρό σπουδαστή που τάχα τον ειρωνεύτηκε αντικατοπτρίζουν απόλυτα το ύφος, το ήθος αλλά και τους μύχιους φόβους της εξουσίας σήμερα διεθνώς
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Casus Belli / Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Σκέψεις σχετικά με το επίμαχο νομοσχέδιο αναδοχής για τα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, με αφορμή την 6η Γιορτή Οικογενειών Ουράνιο Τόξο στην Ακαδημία Πλάτωνος
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Casus Belli / Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Από την κεντρική Αφρική ως την Αραβική χερσόνησο, από την Άπω ως τη Μέση Ανατολή κι από τον Καύκασο ίσαμε τη «δικιά μας» γειτονιά μυρίζει μπαρούτι. Πόσο πιθανός είναι άραγε ένας μεγάλος, τοπικός ή και παγκόσμιος πόλεμος και τι μορφή θα έχει; Κι αν έχει ήδη ξεκινήσει;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Αρχείο / Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Κρίνουν άραγε οι δικαστές τους κατηγορούμενους για πολιτική βία και τρομοκρατικές ενέργειες ισότιμα κι αντικειμενικά ή ανάλογα, εν πολλοίς, με την ιδεολογική τους προέλευση; Δύο ευαισθητοποιημένοι στα κοινά δικηγόροι και ο πρώην γ.γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταθέτουν την άποψή τους
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Casus Belli / Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Ο Τσίπρας έχει επίσης βέβαια κάνει μεγάλες γκάφες, όμως ο Κυριάκος που πλασάρεται ως πιο σπουδαγμένος, πιο εκλεπτυσμένος και πιο σοβαρός τερματίζει το «γκαφόμετρο»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Casus Belli / Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Το να εξοπλίζεις ένα καθεστώς όπως το (θεωρητικά σύμμαχο) σαουδαραβικό, που εμπλέκεται σε εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη, είναι κραυγαλέα ανήθικο, έστω κι αν αποδειχθεί καθ΄όλα νόμιμο
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Casus Belli / Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Οι εννέα ομοφυλόφιλοι πολίτες που μήνυσαν τον Καλαβρύτων Αμβρόσιο για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος καθώς και δημόσια υποκίνηση βίας και μίσους ευελπιστούν σε μια καταδίκη-ανάχωμα στον μισαλλόδοξο λόγο που συχνά διατυπώνουν με περισσή χολή όχι μόνο κάποιοι αφιονισμένοι ρασοφόροι αλλά και η ίδια η επίσημη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Στήλες / Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Η «κλεμμένη» σημαία, το φασιστικό χτύπημα, η προπαγάνδα του ψέματος και μια πρωθυπουργική πρωτοβουλία που θα ήταν θαυμάσια αν είχε την ανάλογη συνέχεια και συνέπεια
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ
Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Στήλες / Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Μερικές ενδεχομένως ανόσιες σκέψεις πάνω στην ερωτική επιθυμία -από την αθωότερη ως την απεχθέστερη εκδοχή της- καθώς και τις κοινωνικές νόρμες με αφορμή το πρόσφατο «Χόλιγουντγκεϊτ»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Και εγένετο ταυτότητα φύλου!: Τι αποκόμισα από ένα διήμερο στα θεωρεία της Βουλής

Lgbtqi+ / Και εγένετο ταυτότητα φύλου!: Τι αποκόμισα από ένα διήμερο στα θεωρεία της Βουλής

Πέρα απ' όσα συγκινητικά, γελοία ή εξοργιστικά έζησε η ελληνική κοινωνία το τελευταίο 48ώρο, εκείνο που τώρα οφείλουμε να σεβαστούμε, είναι το ατομικό δικαίωμα, επιτρέποντας του να δοκιμαστεί επιτέλους ελεύθερα στην πίστα της ζωής
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

10 σχόλια
Η δολοφονία Γρηγοροπουλου ειναι γεγονος οπως επίσης και η επιχείρηση δολοφονιας χαρακτηρα του παιδιου που ακολουθησε για μερες στα διαφορα μιντια . Παρόμοια επιχείρηση παραπληροφόρησης ακολούθησε την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου πρόσφατα . Γεγονός αποτελει η προσπάθεια κύκλων τις ΝΔ να υποβαθμίσει το γεγονός και να δυσφημήσει το παιδί, όπως και απο την άλλη η αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ τότε και καπηλευτει την οργη και το σοκ του κόσμου και να την περιγράψει ως την "οργη των νέων κατα της κυβερνησης" , απόδειξη ότι ο "λαός" θέλει άλλους ανθρώπους στην εξουσία και άλλα τέτοια ωραία .Το πρόβλημα για εμένα με τα αρθρα και το blog του κυριου Αντωνόπουλου είναι οτι ο ίδιος αποτελεί μέρος του προβλήματος που κατακερυνώνει . Η κυρία Κωνσταντοπούλου όταν είχε γίνει αποπειρα κατα του Λουκα Παπαδήμου δεν την καταδίκασε γιατι γι' αυτην ειναι σημαντικότερη "η βία των μνημονίων που υποδουλώνει" κλπ κλπ κλπ κατι που συχνά αναφερει στα άρθρα του και ο κύριος Αντωνόπουλος . Το να εξισώνεις οικονομικά μέτρα με την όποιας μορφης πραγματικη βία , ειναι επικίνδυνο και συχνά βλέπω να το χρησιμοποιούν και υπερασπιστες της 17 Νοέμβρη για την οποία ο κύριος Αντωνόπουλος επίσης ποτέ δεν βρήκε κάτι ουσιαστικο να πει ( νιώθει οτι δεν τον αφορά μηπως ?). Η τραγωδία της Μαρφιν επίσης αξίζει περισσότερης ανάλυσης και οχι αναφορες της μισής σειρας όπως σε αυτο το αρθρο . Εν τέλει δεν γίνεται να είμαστε επιλεκτικά ευαισθητοι και ταυτόχρονα αποτελεσματικοι . Το ΣΚΑΙ σαφως εξυπηρετεί μία συγκεκριμένη δεξιά συντηριτικη ρητορική και είναι υπεύθυνο των πραξεών του , ο κύριος Αντωνόπουλος απο την άλλη μοιάζει να εξυπηρετεί μία άλλη μονοδιάστατη ανάλυση των γεγονότων που μοιάζει να αγιοποιει κομματικους χώρους και αυτο δεν τον τιμά. Η πολιτική είναι βρώμικη , το ίδιο δυστηχώς και η δημοσιογραφία .
Οι «απέναντι» - από την άκρα δεξιά μέχρι το ακραίο κέντρο - σκούζανε ξανά για τα επεισόδια που «παραδοσιακά» συνοδεύουν την 6η Δεκεμβρίου, το ανύπαρκτο κράτος, τη βία στους δρόμους κ.λπ. ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ 6.12.2018 | 11:00 Πηγή: www.lifo.grLife's a bitch. Η καλύτερη απάντηση στην ισοπέδωση, ένα χρόνο μετά, στο ίδιο έντυπο :Πιστεύω πως εδώ έχουμε κάτι ανάλογο με την άλλη προπαγανδιστική επινόηση των τελευταίων χρόνων: το λεγόμενο «ακραίο κέντρο», έτσι όπως το πολιορκούν με χοντρές γραμμές κάποιοι αριστεροί σχολιαστές και κοινωνικοί κριτικοί. Ο «εθνομηδενισμός», το «ακραίο κέντρο» κ.λπ. είναι, νομίζω, λέξεις που δεν επιδιώκουν να περιγράψουν συγκεκριμένες στάσεις και επιχειρήματα, αλλά περισσότερο να δείξουν έναν εχθρό, να ονοματίσουν τον κακό της υπόθεσης και, φυσικά, να «ξεσκεπάσουν». Ας πούμε πως η πολιτική τους χρήση δεν ανταποκρίνεται σε κάποια έγκυρη θεωρητική αξία παρά μόνο στη σοφιστική τέχνη της κουβέντας και στην ανάγκη για πολιτικά και ψυχικά σύνορα. Είναι σήματα κατατρόπωσης και ιδιότυπα τρολαρίσματα για την εποχή των νευρικών και ανασφαλών πολιτικών ταυτοτήτων. ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ 6.12.2018 | 09:00
δε συνηθίζω να γραφω σχολια γενικα,αλλα απλα θελω να εκφρασω τη χαρα μου που υπαρχουν (κι ελπιζω να αυξανονται) στη μπαρουτοκαπνισμενη χωρα του καρυοφιλιου και της μολοτωφ,(φορωντας φορμα nike,αλλα τελος παντων) ανθρωπων σαν τον/την γραφων και τον/την network.o συντάκτης του αρθρου ισως δεν εχει άλλες λεξεις να τους απαντησει,οποτε αφηνει να αναλαβει αυτο το εργο η ευγενια,αλεξια συμπληρωνεις πριν το -ια,και να βγαλει αφθονο,αβιαστο γελιο,βεβαιως,βεβαιως!ραντεβού στα τσιπουραδικα λοιπον,με τα αμπεχωνα αφημενα στην καρεκλα.ναι,παραγουμε πολυυυυυ περισσοτερους επαναστατες από ότι μπορούμε να καταναλωσουμε,πειραζει?
" Η «χύμα», η πεζοδρομιακή βία είναι άλλωστε η μόνη που τους κόφτει, η «κυριλέ», η νεοφιλελεύθερη, η μνημονιακή βία που σε θέλει να ζεις εφ' όρου ζωής σαν δουλοπάροικος δεν τους αγγίζει ή απλώς δεν τους αφορά γιατί εκείνοι, τι ανάγκη έχουν. " Κάνετε λάθος, μας αγγίζουν και οι δύο. #metoo
Ξεκινάω ότι η σφαίρα σκότωσε το παιδί μετά από εξοστρακισμό σε τσιμεντένια μπάλα, μία στο εκατομμύριο αλλά για αυτή την μία δεν έπρεπε να πυροβολήσει. Είναι τόσο άδικος θάνατος όπως του παιδιού που πέθανε από την σφαίρα του γύφτου στο Μενίδι στο προαύλιο του σχολείου καθώς και τόσοι άλλοι. Δεν κάνω συμψηφισμό αλλά βάζω τα όρια που πρέπει να υπάρχουν όταν επικαλούμαστε κάποιο περιστατικό και από τους δημοσιογράφους και από τους αναγνώστες .Σκέψη και κριτική η λύση για όλα.
Το ξέρω ότι ο πληθωρισμός ρίχνει την αξία των πραγμάτων αλλά μερικές φορές κάτι ραγίζει μέσα μου και δεν μπορώ να αφήσω αναπάντητη μία αλληλουχία άκαιρων και άκυρων παραδοχών:(α) Οι «απέναντι» - από την άκρα δεξιά μέχρι το ακραίο κέντρο:Η άκρα δεξιά και το ακραίο κέντρο είναι απέναντι από ποιον; Από αυτούς που "παραδοσιακά" προξενούν επεισόδια; Μου αρέσουν τα παραδοσιακά μελομακάρονα, τα παραδοσιακά κάλαντα αλλά όχι τα παραδοσιακά επεισόδια. Χουνταίος, εε;(β) Οι "απέναντι" [...] σκούζανε: τόσο έντιμη αντιμετώπιση του "αντιπάλου" δεν βλέπω συχνά είναι η αλήθεια.(γ) Η «χύμα», η πεζοδρομιακή βία είναι άλλωστε η μόνη που τους κόφτει: καίτοι δεν νιώθω απέναντι σε κάποιον, πέραν των εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, τολμώ να πω ότι ναι, με κόφτει η πεζοδρομιακή βία. Με κόφτει να μπορώ να περπατήσω στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας μας (όπου τυχαίνει να είναι η δουλειά μου). Με κόφτει να μπορώ να παρκάρω στα Εξάρχεια και να μη φοβάμαι μη μου το κάψουν (yaris του 2002 είναι όχι μερτσεντέ αλλά έτσι κι αλλιώς...). Θέλω και τα δύο τα γόνατά μου χωρίς φωτοβολίδες ή θέλω κάδους για να μπορώ να πετάω τα σκουπίδια μου κι όχι για οδοφράγματα. Για τόση αναισθησία και κοινωνική αναλγησία μιλάμε...(δ) η μνημονιακή βία που σε θέλει να ζεις εφ' όρου ζωής σαν δουλοπάροικος δεν τους αγγίζει ή απλώς δεν τους αφορά γιατί εκείνοι, τι ανάγκη έχουν: τώρα το μάμησες και ψόφησε... Ναι, όσοι είναι κατά της πεζοδρομιακής βίας, πχ οι ακροκεντρώοι, γουστάρουν τη μνημονιακή βία. Τα βράδια έχουν ονείρωξη ότι πίνουν το αίμα ενός από το Κερατσίνι ή την Κοκκινιά με ένα μνημονιακό καλαμάκι... Και το στέλνουν στην Ελβετία. Μαζί με την υπόλοιπη περιουσία τους. Δεν ζουν εδώ. Πηγαινοέρχονται στον Πύργο του Κόμη Δράκουλα οι ακροκεντρώοι (πχ Βελκουλέσκου) και έρχονται εδώ αποκλειστικά για να πιούν το αίμα του αγνού και παραπλανημένου λαού που κάθε 4 χρόνια απλά ψηφίζει όποιον τάξει αυξήσεις (Κωστάκης, ΓΑΠ, Σαμαράς, Τσιπραλέξης).Απλά να πούμε ότι ο Γιάνης, ο Τράγκας κι ο Θέμος μένουν στο εξωτερικό. Ο Παπαδήμος έχει φάει μπόμπα όντας εδώ από αυτούς που είναι υπέρ της "πεζοδρομιακής" βίας... Ο Παπαδήμος ο οποίος κουρεύοντας το ελληνικό χρέος που ήταν στα χέρια ιδιωτών κούρεψε και ομόλογα που είχε στα χέρια του, προσωπική περιουσία. Ο μοναδικός Έλληνας πρωθυπουργός που έχει ζημιώσει άμεσα τον εαυτό του με δική του υπογραφή. Αλλά είναι κι αυτός από τους "απέναντι" με την "κυριλέ" βία. Άρα, παράπλευρη απώλεια...(ε) παρότι αλλεργικός στον φετιχισμό της βίας γενικότερα φώναξα «σώνει!»:είπε ο άνθρωπος που δεν έχει πρόβλημα με την πεζοδρομιακή βία και τα "παραδοσιακά" επεισόδια αλλά μόνο με την "κυριλέ" βία.Η ελευθερία της έκφρασης υπάρχει για να προστατεύει την ελευθερία της σκέψης. Εδώ έχουμε ένα καθαρό κομμάτι hate speech που δεν εμπίπτει στην προστασία της ελευθερίας της έκφρασης. Αν έγραφε έτσι ένας ΧΑίτης θα τον κράζαμε 40 χρόνια και δικαίως. Αν γράφει έτσι ένας που είναι "απέναντι" από κεντρώους και δεξιούς και είναι cool με την πεζοδρομιακή βία είναι μάχιμη αριστερή κι underground δημοσιογραφία.Ας κάψουμε κι απόψε κάτι γιατί εμείς έχουμε σωστό σκοπό κι ως γνωστόν όταν καις ένα αμάξι μειώνεται η ανεργία και φεύγουν τα μνημόνια. Το 1ο και το 2ο που ήταν το ένα ακροκεντρώο και το άλλο ακροδεξιό. Γιατί το 3ο είναι (ακρο;)αριστερό και δεν ξέρουμε σίγουρα αν είναι κακό.Κάτι τέτοια διαβάζει κι η Μποφίλιου και πώς να μη βγει στα βουνά η κοπέλα;
Αγαπητέ Γράφων,θα παραβλέψω εντελώς την ουσία του σημαντικού θέματος που θέτει πολύ εύστοχα ο κ. Αντωνόπουλος ετούτη τη φορά και θα γίνω λίγο "κατίνα" και πεζή, απευθύνοντάς σας το εξής ερώτημα: πού εργάζεστε; (αν επιτρέπεται βέβαια, αν και καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή).Και εξηγούμαι (όχι απαραίτητα για να μην παρεξηγούμαι): ξεκινήσατε να απαντάτε στα σχόλια ημέρα Παρασκευή, στις 10:47 και συνεχίσατε να συμβάλλετε στον σχολιασμό, παραθέτοντας κιόλας πλούσιο υλικό και όχι τίποτα δυο τρεις αράδες έως και τις 16:54 της ίδιας μέρας.Εργάζεστε νυχτερινή βάρδια και έχετε προβλήματα ύπνου; Πολύ κατανοητό.Εργάζεστε σε δουλειά γραφείου και έχετε την πολυτέλεια να αφιερώνετε τόσο χρόνο σε ιντερνετικούς σχολιασμούς; Πολύ ζηλευτό.Σίγουρα δεν εργάζεστε σε ό,τι έχει να κάνει με παροχή υπηρεσιών γιατί τότε δεν θα είχατε χρόνο να απαντήσετε ούτε μονολεκτικά. Μπορεί να σας πέτυχα και στην άδειά σας, ποιος ξέρει...Με την ελπίδα να μη γίνομαι αδιάκριτη.Φιλικά (;).
Το θέμα είναι ότι για χρόνια παραβλέπουμε την ουσία.Είσαι αδιάκριτη (εκτός αν θες να σου δώσω και διεύθυνση on line σχολιάζοντας ένα άρθρο που είναι υπέρ της χύμα βίας).Απλά να σου πω ότι έχω υποστεί σε τεράστιο βαθμό αυτό που ο αρθρογράφος αποκαλεί "μνημονιακή" βία.Ένιωσες καλύτερα τώρα; Άλλαξε κάτι από αυτά που έχω πει; Σε ένα καθαρό κείμενο hate speech μόνο προσωπική επίθεση μπορούσα να περιμένω σαν απάντηση. Αλλά αυτό είναι το επίπεδο. "Εμείς" είμαστε καλοί, "εσείς" κακοί.Απλά το έχω πάρει απόφαση πια: καμία υποχώρηση στον χουλιγκάνο / φασίστα της διπλανής πόρτας. Στη χύμα και πεζοδρομιακή βία θα αντιτάσσεται πάντα η λογική.
Αγαπητέ κε Αντωνόπουλε,Εικάζω ότι ο χαρακτηρισμός των αστυνομικών ως "ένστολα μαντρόσκυλα του κράτους" εμπίπτει στην αντικειμενική δημοσιογραφία που καταπολεμά τη λήθη, σωστά;Τατσοπουλίζοντας ελαφρώς θα πρότεινα είτε να ιδρύσετε κάπου ένα κράτος που δεν θα υπάρχουν μαντρόσκυλα, ένστολα ή μη, είτε να δοκιμάστε εντός των πλαισίων του νυν κράτους, δηλαδή ενός κράτους αστικής δημοκρατίας, να διεκδικήσετε την ίαση των σωμάτων ασφαλείας από τον μαντροσκυλισμό.Με ειλικρινή εκτίμηση,Ένας βλαξ (sic) κάτοικος και εργαζόμενος του κέντρου που θα ήθελε να αναπνέει χημικά λιγότερες μέρες το χρόνο.
α. Ο Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε από αστυνομικούς, οι οποίοι λόγω των ψυχολογικών ιδιαιτεροτήτων τους δεν θα έπρεπε η πολιτεία να τους έχει δώσει όπλο.β. Η επετειακή επίκληση της δολοφονίας είναι συστράτευση με το μπάχαλο.Ο Τάκης Λαζαρίδης έχει δίκιο: όταν ο Μίκης έκανε συναυλία στη Μακρόνησο διαιώνιζε τον Εμφύλιο. Αν ήθελε να είναι ενωτικός θα μπορούσε να έχει καλέσει του συγγενείς των θυμάτων και των δύο πλευρών.γ. Η δημοσιογραφία οφείλει να είναι στρατευμένη στην κοινωνική ειρήνη και υπάρχει χώρος να το κάνει χωρίς αυτό να είναι σε βάρος της αλήθειας.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Δεν μπορούμε να πληρώνουμε συνέχεια επιταγές επειδή οι κομμουνιστές έχασαν στον Εμφύλιο. Έχουν περάσει 70 χρόνια πια. Το έλεγε ο Καστοριάδης, το λέει ο Λαζαρίδης, το έλεγε ο Κύρκος. Φτάνει το όπλο παρά πόδα. Δεν θέλουμε τελικό τρίτο γύρο. Διαλυθείτε ησύχως και πάμε στο μέλλον. Μαζί.ΥΓ Η μπουρδίτσα με το "ακραίο" κέντρο να κόβεται σιγά-σιγά, έτσι; Δεν υπάρχει ζουμπάς μετρίου αναστήματος, ούτε πανύψηλος 1,75. Δεν μπορεί ο άνθρωπος που επικαλείται τη νομιμότητα σε μια χώρα μόνιμου μπαχάλου να χαρακτηρίζεται ακραίος.
Ακριβώς ! αυτό το "πάμε στο μέλλον Μαζί " είναι το κλειδί που έπεσε στον υπόνομο και δεν βάζει κανείς το χέρι να το βγάλει από τα σκ@τ@, ίσως η μοναδική κοινωνία στην Ευρώπη με συμπτώματα κοινωνικού αυτισμού που συντηρεί στερεότυπα αυτοκαθήλωσης σε μια μαύρη τρύπα που απορροφά κάθε δύναμη προόδου .
Είναι πολύ πιο εύκολο να μην συνεργάζεσαι ποτέ και σε τίποτα και να κρατάς το τσιφλίκι σου καθαρό από αλλόδοξους. Θέλει πολιτισμό ο συμβιβασμός. Η οικειοθελής λήθη προ κοινού συμφέροντος (κοινωνική πρόοδος) είναι ντελικάτη πράξη. Είναι σαν να λες στον μάτσο "μην γίνεις, αλλά αποδέξου ότι υπάρχουν κι αδερφές". Δεν μπορεί παιδί μου βράζει το αίμα του. Θέλει εχθρό. Και κυρίως δεν θέλει να ομολογήσει τι είναι ο ίδιος.Είμεθα πολιτικά ομοφοβικοί. Φοβούμαστε την ύπαρξη του άλλου που δεν μας μοιάζει και τον μισούμε.
Το ξέρω για πολλούς είναι ενοχλητικός συμψηφισμός, αλλά ρε γμτ τι σόι κοινωνική , πολιτική ευαισθησία είναι αυτή που δεν συμπεριλαμβάνει ΠΟΤΕ θύματα από τρομοκρατικές ενέργειες ? τόση μικρόνοια ? δεν το επιτρέπει το αριστερό lifestyle ? δεν είναι cool ?Ναι 3 ψυχές και ένα έμβρυο κάηκαν με τον πλέον βάρβαρο τρόπο σε επεισόδια που ίδια άτομα μονοπωλούν επι χρόνια και τα κοινωνικά αντανακλαστικά παραλυμένα έως και εχθρικά απέναντι στα θύματα ! γιατί ? Τον Δεκέμβρη (!) του 2008 πιτσιρίκια με χυδαίο κυνισμό έκαιγαν περίπτερα φτωχών ανθρώπων σαν διαμαρτυρία απέναντι στο “φασιστικό κράτος ” βγάζοντας σέλφι με φόντο τη φωτιά και όλα αυτά είναι ανατροπή και κοινωνική αλληλεγγύη ? σε τι επιτέλους ? Ζούμε live την επιβράβευση της αρρωστημένης καφρίλας που αναπαράγεται με τοξικό στερεότυπο ΜΙΣΟΥΣ συντηρώντας έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο , γιατί αυτός ο χώρος συντηρείται με πολιτικό μίγμα μάρκετινγκ που αναπαράγει ρηχή διαμαρτυρία , στερημένα συναισθήματα και παντού γύρω εχθρούς , ολο αυτο ειναι εφηβική αυθάδεια που κλονίζει το κατεστημένο? η μήπως ρηχή αντιπαράθεση με τον εαυτό μας ? Φτάνει πια , μπουχτίσαμε 40 χρόνια μούχλα !
Η ψυχανάλυση του Έλληνα αριστερού έχει γίνει από έναν Έλληνα αριστερό, τον Τάκη Λαζαρίδη:φταίνε οι άλλοι (κατά Σαρτρ "η κόλαση είναι οι άλλοι").Για τα Δεκεμβριανά φταίγαν οι Άγγλοι, για τον Εμφύλιο οι Αμερικάνοι και οι γερμανοτσολιάδες (απόγονοι των οποίων φταίνε για το μνημόνιο), για το μνημόνιο οι Γερμανοί (και οι γερμανοτσολιάδες διότι ως γνωστόν την κρίση την έφερε το μνημόνιο και όχι το αντίστροφο), για την κριτική στην αριστερά οι ακροκεντρώοι (δηλ. οι Μαρατζίδης-Καλύβας), για τη Marfin οι ασφαλίτες και ο Βγενόπουλος, για την ελαφρότητα της Μποφίλιου ο Σφακιανάκης, για τον Πολ Ποτ η μη ορθή εφαρμογή των ορθών ιδεών του μαρξισμού-λενινισμού.Όσο φταίνε "οι άλλοι" "εμείς" συνασπιζόμαστε απέναντί τους αρνούμενοι να ορίσουμε το ποιοι είμαστε. Είμαστε δικαιωματιστές κοινωνικά φιλελεύθεροι; Είμαστε κομμουνιστές; Είμαστε αναρχομπαχαλιάρηδες; Είμαστε αριστεροί υπέρ της αστικής δημοκρατίας; Αποδεχόμαστε τη Βάρκιζα; Αν όχι είμαστε με το ΚΚΕ ή με τον Άρη, που τον πρόδωσε το ΚΚΕ. Αν είμαστε με το ΚΚΕ είμαστε με το επίσημο κόμμα ή με το ΚΚΕ εσωτερικού; Ο Πλουμπίδης ήταν ήρωας ή όντως ξένο όργανο; Αν είμαστε με τον Άρη σηκώνουμε κριτική για τον ηγέτη ή ήταν άγιος-άριστος;Ποιοι είμαστε τέλοσπάντων αν δεν έχουμε κάποιον απέναντι; Αριστερός με ευθύνη για κάτι στραβό στην Ελλάδα δεν υπάρχει.ΥΓ Τώρα που ΔΟΛ και Μπόμπολας πέταξαν λευκή πετσέτα εικάζω ότι όλα έφτιαξαν στην ελληνική δημοσιογραφία, η οποία κατέστη άσπιλος κι αμόλυντος. Ε, λίγο ο ΣΚΑΙ μας χαλάει τη σούπα ο οποίος πιάνει πόρτα για μελλοντική διαπλοκή.
Οι δυο τελευταίες παράγραφοι με μπέρδεψαν. Τελικά το συμπέρασμα ποιο είναι; Ότι η δημοσιογραφία πρέπει είναι αντικειμενική ή ότι πρέπει να διαλέγει τη "σωστή" οπτική γωνία;
Αγαπητέ η δημοσιογραφία πρέπει να διαλέγει την σωστή οπτική γωνία κυρίως όταν είναι η δική μας οπτική γωνία (επιλεκτική, επιθετική, στρατευμένη, ξύλινη), σε διαφορετική περίπτωση μιλάμε για εγκάθετους, παπαγαλάκια κ.α. Αλήθεια με την δικηγόρο και την φωτοβολίδα είχαμε εξέλιξη;
Ο αρθρογράφος μίλησε πολύ ξακάθαρα: "η «κυριλέ», η νεοφιλελεύθερη, η μνημονιακή βία που σε θέλει να ζεις εφ' όρου ζωής σαν δουλοπάροικος" Πηγή: www.lifo.grΜε λίγα λόγια φταίνε πάντα τα μνημόνια(που ναι μεν βγήκε η "υπερήφανη και δημοκρατική κυβέρνηση" που τόσο παθιασμένα ζητούσαν, αλλά όπως δήλωσε και η Περιστέρα "πήραμε την κυβέρνηση μα όχι και την εξουσία"), οι κακοί ξένοι και τα παπαγαλάκια τους, όλοι εμείς δηλ, που δε θέλουμε επιπλέον καταστροφές ΚΑΘΕ χρόνο στη μνήμη του αδικοχαμένου νέου. Είμαστε εμείς που προσπαθούμε να πείσουμε τους πάντες και από κάθε πλευρά να ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ την βία, πράγμα που όμως στην Ελλάδα του 2018 δεν το ακούει κανείς. Δεν είναι της μόδας να μη θες βία. Το σωστό είνα να επιλέξεις πλευρά και να επιτεθείς στους απέναντι!Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση του σημερινού Έλληνα. Εμφύλιος μέχρις εσχάτων!