Στο σημερινό «Α μπα»: νταμπλάς

Στο σημερινό «Α μπα»: νταμπλάς Facebook Twitter
70

__________________
1.

 

Αγαπητή Α,μπα,
Καταρχάς πολλές ευχές για το νέο μέλος της οικογένειας. Να είστε υγιείς και χαρούμενοι.
Θα ήθελα λοιπόν να σε ρωτήσω, τι σημαίνει να εμπιστεύεσαι τον άλλον που έχεις απέναντι σου, τον σύντροφο σου; Όταν λέμε "σε εμπιστεύομαι" δε ρίχνουμε πολύ μεγάλο βάρος στις πλάτες του; Και τον εμπιστευόμαστε σε τι ακριβώς; Ότι θα είναι δίπλα μας ο,τι και να συμβεί και θα κάνει πάντοτε ο,τι καλύτερο μπορεί; Αυτό είναι ρεαλιστικό;
Πώς μπορούμε να τον εμπιστευόμαστε αλλά ταυτόχρονα να λέμε ότι οκ, μπορεί να αλλάξει γνώμη οποιαδήποτε στιγμή, το ίδιο και εμείς, και αυτό είναι οκ;
Σε ευχαριστώ και σου στέλνω αγάπη.
- Μαρίκα

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ευχαριστούμε πολύ!


Αν ο άλλος το βλέπει ως βάρος και όχι ως τιμή, η σχέση σας δεν είναι αυτή που θα ήθελες να είναι. Δεν εννοούν όλοι το ίδιο όταν λένε κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω τι εννοείς εσύ όταν το λες, αλλά σίγουρα δεν είναι καλή ιδέα να εννοείς ότι έχεις την προσδοκία να είναι δίπλα σου ο άλλος ό,τι και να συμβεί. Ό,τι και να συμβεί; Αν το εννοείς δεν έχεις μεγάλη φαντασία για το τι μπορεί να συμβεί, για το πόσα γυρίσματα έχει η ζωή. Κι επειδή πολλά μπορούν να συμβούν, είναι επίσης κακή ιδέα να πιστεύεις ότι ο άλλος θα κάνει πάντοτε ό,τι καλύτερο μπορεί. Μπορείς να εγγυηθείς κάτι τέτοιο για τον εαυτό σου;


Ρεαλιστικό είναι να πιστεύεις ότι τουλάχιστον ο άλλος δεν θα σου κάνει κακό εσκεμμένα. Αυτό πιστεύω ότι είναι ένα ρεαλιστικό όριο – και μη νομίζεις ότι είναι και εύκολο να διατηρηθεί. Ο καθένας επιλέγει το δικό του, ανάλογα με το τι πιστεύει για τον εαυτό του, θα έλεγα, και είναι πολύ δύσκολο να δούμε τον εαυτό μας αντικειμενικά.


__________________
2.

Διάβαζα σχόλια από παλιότερα α,μπα και πέτυχα αυτό:

Λένα Φουτσιτζή 9.12.2015 | 22:52 Χμ, ο Τραμπ δεν έχει αναδειχτεί ως αρχηγός από την κοινωνία - τουλάχιστον όχι ακόμα - αλλά επιβάλλει την παρουσία του με τη δύναμη που του δίνουν τα λεφτά, κι αυτό είναι ένα αμερικανικό πρόβλημα, σε μια χώρα που κατά τα άλλα κάνει τις προσπάθειες της στο θέμα της αξιοκρατίας. Αν καταφέρει να γίνει πρόεδρος αλλάζει το πράγμα, αλλά εγώ λέω ότι δεν υπάρχει περίπτωση. Όχι ότι έχει αξία η γνώμη μου, αλλά τη γράφω :)

Θα ήθελα τα σχόλια σου :ρ
- ποτέ μη λες ποτέ


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάθε φορά που ακούω "president Trump" στις ειδήσεις, παθαίνω ένα μίνι σοκ. Κάθε φορά, μα κάθε φορά, βουλιάζει η καρδιά μου. Μου είναι αδύνατο να το συνηθίσω. Προφανώς έκανα λάθος. Αυτό που έγινε μου έδωσε μεγάλο μάθημα, και όταν έγραφα «αλλάζει το πράγμα» δεν ήξερα τι εννοούσα. Έχει αλλάξει το πράγμα, όντως. Όπως λέω και στους άλλους, αυτό που έχει σημασία πάντα είναι το τι κατάλαβες από τα λάθη σου. Από το συγκεκριμένο έμαθα πολλά, και ελπίζω να συνεχίζω να μαθαίνω.


Αυτό που έμαθα, μεταξύ άλλων, είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ναι, θεωρητικά όλοι το ξέρουμε. Αλλά δεν ξέρουμε σε τι βαθμό ισχύει, γιατί κάθε φορά νομίζουμε ότι ό,τι ζούμε είναι πρωτόγνωρο, επειδή είναι πρωτόγνωρο σε εμάς τους ίδιους. Το παθαίνουν όσοι στέλνουν ερωτήσεις για τα ερωτικά τους, το έπαθα κι εγώ (και πάρα πολλοί άλλοι ανιστόρητοι) με τον Τράμπα. To '68, το φημισμένο '68 της αμφισβήτησης, στις εκλογές ήταν υποψήφιοι ο Μπομπ Κένεντι και ο Μακάρθι. Πολλοί έλεγαν ότι δεν πάνε τον Κένεντι γιατί είναι από τη γνωστή οικογένεια και δεν είναι εμπιστοσύνης και δεν τους εκφράζει κανείς από τους δυο τελικά, και δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί «είναι όλοι ίδιοι» και «αποκλείεται να βγει ο τρελάρας ο Μακάρθι». Και μετά ξέρουμε τι έγινε.


__________________
3.

Α μπα να σου ευχηθώ για το μωράκι σου να είναι πάντα γερό και καλότυχο. Θα ήθελα να ρωτήσω εσένα και τους αναγνώστες σου: μπορεί ένας άνθρωπος που ζηλεύει κάποιον, να του προκαλέσει κακό βγάζοντας κάποιου είδους αρνητική ενέργεια; Να εξηγήσω τι εννοώ.
Το Πάσχα του 2013 οι δύο αδερφές και ο αδερφός μας αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε όλοι μαζί με την μητέρα μας που ζει μόνη της στο χωριό .Δεν το συνηθίζαμε αυτό, να μαζευόμαστε και οι τρεις οικογένειες ταυτόχρονα στο πατρικό μας ,εκείνη τη χρονιά όμως τα περισσότερα παιδιά μας λείπανε και έτσι το αποφασίσαμε.
Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι επικρατούσε ένας χαρούμενος χαμός: άλλοι ψήνανε χταπόδια και καλαμάρια, άλλοι κόβανε σαλάτες ,άλλοι στρώνανε το μεγάλο τραπέζι όλοι χαρούμενοι για τη συνάντηση αυτή. Εκείνη την ώρα ήρθε σπίτι μια γειτόνισσα και πολύ φίλη της μητέρας μας της οποίας η μοναχοκόρη είχε μόλις χωρίσει και την κρατήσαμε για φαγητό. Άρχισε λοιπόν να λέει :κοίτα οι γαμπροί σου τι καλά παιδιά είναι, ψήνουνε, γελάνε, πως τις προσέχουν τις κόρες σου, ο δικός μου ο ανεπρόκοπος......... Και τι ωραία που περνάτε έτσι όπως έχετε μαζευτεί όλοι μαζί ενώ εμείς χρονιάρες μέρες είμαστε στα μαχαίρια.
Ε λοιπόν αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε όλοι μαζί χαρούμενοι. Είκοσι μέρες μετά ο άντρας μου έπαθε εγκεφαλικό που του άφησε κινητικά προβλήματα και ο άντρας της αδελφής μου ένα χρόνο μετά διαγνώσθηκε με καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο που τον οδήγησε στο θάνατο. Από τότε δεν θέλω ούτε να ακούσω για αυτή τη γυναίκα. Είμαι υπερβολική; Ανόητη;
- Αρετούσα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

(Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές!)


Τίποτα από τα δύο. Όταν μας χτυπάει ένα πάρα πολύ μεγάλο κακό ψάχνουμε να βρούμε νόημα. Για να το πω καλύτερα: πάντα ψάχνουμε ένα νόημα, και ζούμε τη ζωή μας προσπαθώντας να ξεχάσουμε αυτή την αναζήτηση, γιατί είναι συνέχεια προφανές ότι μοιάζει σα να μην υπάρχει κανένα νόημα στην ύπαρξη μας. Όλες οι ευτυχισμένες στιγμές κάνουν αυτή την αναζήτηση ασήμαντη, και ιδανικά, ανύπαρκτη. Είμαστε ευτυχισμένοι όταν καταφέρνουμε να ξεχάσουμε το απειλητικό άγνωστο που μας περιβάλλει. Και όταν ανοίγει η κουρτίνα και αποκαλύπτεται το Χάος που υποψιαζόμασταν ότι υπάρχει γύρω μας, το ερώτημα περί νοήματος επανέρχεται πάρα πολύ επιτακτικό. Γιατί έγινε αυτό; Γιατί; Προσπαθούμε να βρούμε μια εξήγηση για αυτά που μας συμβαίνουν για να μην πέσουμε μέσα στο Χάος, γιατί ο πειρασμός να βουτήξουμε στο παράλογο είναι πολύ μεγάλος. Είναι μεγάλος γιατί έτσι τουλάχιστον θα σταματήσουμε να σκεφτόμαστε. Λειτουργεί όπως ένα αναισθητικό, ή μάλλον, ένα ναρκωτικό.


Μπαίνεις στον πειρασμό να κατηγορήσεις αυτή τη γυναίκα για όσα έγιναν γιατί είναι τόσο παράλογα που νιώθεις ότι μια εξίσου παράλογη εξήγηση μπορεί τελικά να ισχύει. Αν έγινε κάτι τόσο τρελό όσο αυτό που έζησα, γιατί να μην υπάρχει μια τρελή εξήγηση που το δικαιολογεί, που το βάζει σε κάποια όρια που καταλαβαίνω;


Αυτό που συμβαίνει δυστυχώς όμως είναι ότι πολύ άσχημα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς γύρω μας, ακατάπαυστα. αλλά όλοι νομίζουμε ότι δεν θα συμβούν σε εμάς γιατί η αντίληψη της πραγματικότητας είναι επιλεκτική. Μακάρι να ήταν απαραίτητη μια εξήγηση, αλλά δεν χρειάζεται. Η αρρώστια και ο θάνατος είναι γεγονότα τόσο συχνά όσο ο γάμος και η γέννηση. Δεν συνειδητοποιούμε πόσο παντού βρίσκεται ο θάνατος επειδή αποφεύγουμε να το δούμε, και το καταλαβαίνουμε όταν φτάσει η σειρά μας. Θα καταλάβεις σύντομα ότι δεν υπάρχει οικογένεια χωρίς αρρώστια, χωρίς απώλεια, χωρίς θάνατο. Απλώς πρέπει να ζήσεις αρκετά για να προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις.


__________________
4.

Έφυγα α' μπα. Απο μικρή ονειρευόμουν να ταξιδεύω και να φύγω από Ελλάδα, να ζήσω Παρίσι. Τα έκανα α' μπα. Έχω ταξιδέψει αρκετά και Ήρθα και δουλεύω (ως babysitter για την αρχή ευελπιστώ) και ξεκινάω δειλά δειλα τη ζωή μου εδώ στο Παρίσι.

Πονάει το Παρίσι α'μπα. Άφησα τα πάντα πίσω φίλους οικογένεια και εδώ είμαι μόνη μου. Είναι φρέσκο, δεν έχω κλείσει ακόμα βδομάδα. Το ξέρω πως θα προσαρμοστώ γρήγορα αλλά οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες και πονάνε, πονάνε πολύ. Μου λείπουν οι άνθρωποι μου. Ξύπνησα την πρώτη μέρα και συνειδητοποίησα πως είμαι πολλά χιλιόμετρα μακριά από τους ανθρώπους μου και πως θα κάνω μήνες να τους ξαναδώ. Τους σκέφτομαι και λυγίζω. Μετά σκεφτόμουν αν όλο αυτό είναι μάταιο τελικά. Αλλά δεν είναι μάταιο. Μπορεί να είναι δύσκολο αλλά δεν είναι μάταιο. Οπως, μου είχε πει και μια Σιγά και εδω στην Ελλάδα μπορείς να δουλέψεις ως baby-sitter τι πας να κάνεις εκεί;. Κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Ζω και εργάζομαι στο Παρίσι. Κανείς δε ξέρει τι σημαίνει το Παρίσι για μένα και τι συμβολίζει. Ξεκινώ τη ζωή μου εδώ. Και ναι είναι δύσκολο και θα συνεχίσει να είναι για καιρό ακόμα αλλά αξίζει βρε α' μπα. Αξίζει βρε παιδιά. Το ξέρω πως αν δε τα καταφέρω εδώ, δε στεριωσω και αναγκαστώ να γυρίσω πίσω θα γυρίσω αλλαγμένη. Ριζικά αλλαγμένη. Εύχομαι σε όλους να καταφέρετε μια μέρα " να ξεκινήσετε τη ζωή σας στο Παρίσι".

ΥΓ. Ξεκίνησα να γράφω με κλάμα και τώρα στο τέλος νιώθω έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο. Δεν τον γλυτώνω τον ψυχολόγο, έτσι;

Κριτσινι, 23


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν είναι κάτι που πρέπει να προσπαθήσεις να αποφύγεις για να έχει έννοια το «γλυτώνω». Κατά τα άλλα, πάντα απέχει η πραγματικότητα από το όνειρο. Είσαι πολύ τυχερή (και τολμηρή, και ικανή) που έκανες το όνειρο σου πραγματικότητα στα 23. Η ηλικία σου θα σε προστατέψει για πολύ καιρό από την αποκαθήλωση. Καλή επιτυχία σε ό,τι και αν κάνεις.


__________________
5.

Πολλές φορές οι φαν των διασήμων (ακόμη και σε σχόλια ελλήνων youtuber το βλέπεις) λένε ότι τους αγαπάνε. Κι αυτοί ανταποδίδουν λέγοντας "κι εγώ σ'αγαπώ". Στη στήλη σου δεν το έχουμε δει ακόμη. Υπάρχει εκτίμηση, θαυμασμός, ευγνωμοσύνη, αλλά το σ'αγαπώ δεν έχει ειπωθεί. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει προσωπική, από κοντά σχέση για να ειπωθεί; Αυτοί που εκφράζουν τόση αγάπη, όντως αγαπούν έναν παντελώς αγνωστό τους, ή δεν τον αγαπούν και το λένε γιατί δεν ακούγεται καλά το "μου αρέσουν οι ταινίες σου/τραγούδια σου/βίντεό σου" κτλ και κάτι πρέπει να πουν;
-Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντηση


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το I love you στην Αμερική λέγεται πολύ πιο κάζουαλ από το s'agapo στα ελληνικά. Ανάλογα με τον τόνο της φωνής μπορεί να σημαίνει και κάτι σαν «σε πάω πάρα πολύ». Αν μιλάς για φαν-εφήβους, οι έφηβοι ζουν τα πάντα σε τέρμα ένταση χωρίς μεγάλη γκάμα, οπότε κι εκεί δεν σημαίνει κάτι βαθύ. Φαντάσου πόσο λάιτ είναι αν πρόκειται για εφήβους της Αμερικής. Πιστεύω ότι το αγαπώ στους Έλληνες youtubers είναι απλή αντιγραφή στα ελληνικά, και στη δική μας γλώσσα ακούγεται πιο βαρύ και κάπως αταίριαστο, συμφωνώ μαζί σου. Οι αναγνώστες του α μπα κατά πλειοψηφία ξεπεράσει εδώ και χρόνια την εφηβεία, οπότε έχουν άλλους κώδικες επικοινωνίας. Η εκτίμηση που μερικές φορές λαμβάνω με σκεπάζει σαν ζεστή κουβέρτα.


__________________
6.

Αμπααα...μας ελειψες! Να σου ζησει το αμπουλακι! Εγω θα σου μιλησω για πατροτητα σημερα και συγκεκριμενα για τον μπαμπα μου. Ειναι λοιπον ενας ανθρωπος εξαιρετικα οξυθυμος, που νευριζει και μας φωναζει με το παραμικρο και δεν κολωνει να το κανει και μπροστα σε ασχετο κοσμο, προσβαλλοντας μας (ειδικα την μητερα μου που την υποτιμαει απιστευτα). Μας εχει βρισει, μας εχει διαολοστειλει, μας εχει πει να φυγουμε το σπιτι γιατι ειναι δικο του, μας εχει ακουσει ολη η γειτονια και γενικως πλεον κατεληξα οτι ειναι ενας εξαιρετικα προβληματικος ανθρωπος αλλα δεν μπορω απλα να πω οτι δεν διαχειριζεται να νευρα του. Γιατι τα νευρα του ξεπερνανε το φυσιολογικο. Δεν εχει σηκωσει χερι ποτε πανω μας αλλα δεν μπορει να ελεγξει τον ευατο του. Και γενικα ολο τον νευριαζουμε οτι κι αν πουμε. Πλεον δεν ξερω πως να τον χειριστω, απλα δεν δινω σημασια οταν νευριαζει αλλα στεναχωριεμαι πολυ για τη μανουλα μου. Δεν μπορω αλλο να βλεπω αυτο το πραγμα, να την τραμπουκιζει και να της φερεται αρχημα. Με εκνευριζει ο τυπος ρε παιδι μου. Πιστευεις οτι πρεπει να παρει τιποτα χαπια που να θεραπευουν τα νευρα? Πιστευεις‚ οτι μπορει να γινει επικινδυνος ? (να σημειωσω οτι δεν εχει καμια ευιασθησια ως προς τα ζωα, τους φερεται ανετα ασχημα). Τι να κανω? Ξερεις πλεον που εχω περασει τα 30, συνειδητοποιω ποσο κακο μας εκανε αυτη η συμπεριφορα του. Παιδια τρομαγμενα χωρις αυτοπεποιθηση που τον υπακουν (κυριως η αδερφη μου, εγω αντιδρω γι αυτο τσακωνομαι συνεχεια μαζι του). Πως τον χειριζεται κανεις εναν τετοιο ανθρωπο? Σε ευχαριστω πολύ
- πατροφοβισμενος


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αγαπητέ φίλε, η ερώτηση είναι ιδιαίτερα περίπλοκη και δεν είμαι σε θέση να απαντήσω, ούτε να βοηθήσω ουσιαστικά. Υπάρχουν όμως υπηρεσίες και επαγγελματίες που μπορούν να σας βοηθήσουν. Δεν είναι ένας για όλους σας, όμως. Η μητέρα σου θα μπορούσε να απευθυνθεί σε οργανισμούς που συμβουλεύουν κακοποιημένες γυναίκες – ελπίζω να μην σε τρομάζει η λέξη, αλλά η λεκτική βία είναι βία – ή θα μπορούσες να πάρεις εσύ τηλέφωνο για λογαριασμό της. Εσείς, τα παιδιά, ο καθένας από σας πρέπει να ασχοληθεί με τον εαυτό του μαζί με έναν ψυχολόγο για να διαχειριστεί αυτό που αναγνώρισες ως πρόβλημα: ένας τέτοιος πατέρας μπορεί να κάνει κακό στα παιδιά του και να τους κόψει τα φτερά.

 

Ελπίζω να καταλαβαίνεις γιατί σου λέω αυτά που λέω και να μην νιώθεις ότι σε επιβαρύνω κι άλλο. Ό,τι και να μας κάνουν οι άλλοι, όποιοι και αν είναι αυτοί, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτούς. Μόνο για τον εαυτό μας μπορούμε να κάνουμε κάτι. Για να σου απαντήσω λοιπόν, δεν χειρίζεσαι έναν τέτοιο άνθρωπο, γιατί αυτό δεν γίνεται. Μόνο τον εαυτό σου χειρίζεσαι, και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.


_________________
7.

Ειμαι σε μια σχεση εδω και 5 χρονια με κανενα σεξουαλικο ενδιαφερον προς τον συντροφο μου. Νομιζα οτι δεν ειχε ενδιαφερον και για κανεναν αλλον, μεχρι που ειδα τον Jake Gylλenhal σε μια περιεργη ταινια (Donnie Darko) και πραγματικα αναστατωθηκα.Δε θα ηταν ωραια να μας κοιταζαν κι εμας τις θνητες αυτοι οι επιγειεοι θεοι? Θελω να τον γνωρισω Αμπα...θα μου κανεις το κονε? θα χωρισω πρωτα το υποσχομαι! ΥΓ: ειπα να γραψω αυτο απο το να σε ρωταω ποια ειναι η γνωμη σου και να μου απαντας ε χωρισε τον
- μου ρθε νταμπλας


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είναι αξιαγάπητος ο τρόπος σου να αποφύγεις την απάντηση. Και τον Τζέικ επιστράτευσες, και μόνη σου απάντησες. Για την πρωτοτυπία αξίζει να γίνεις η έβδομη ερώτηση.

ΥΓ. Ο Τζέικ είναι για νταμπλάς.


70

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#4 Bonne chance/bon courage και από εμένα. Και εγώ θα ψηνόμουν αγρίως για Παρίσι. Έβλεπα τις προάλλες και κάποια επισόδεια απο την πολύ καλή σειρά "Dix pourcent" και μου τρέχαν τα σάλια..Δυστυχώς όμως α) "J'ai été pris par les années" (:p), β) Το μέρος ειναι τόσο πανάκριβο που χωρίς φραγκάτη δουλεια δεν παλεύεται με τίποτα - ελπίζω να σε φιλοξενεί η οικογένεια για την οποία εργάζεσαι.
Η ειλικρινής εκτίμηση είναι πράγμα που χτίζεται. Κι η Λένα σαν σωστή αρχιτέκτων έχει τολμώ να πω μεγαλουργήσει. Χωρίς καμμία διάθεση γλυψίματος. Είναι η αλήθεια.
#6 μεσα απο αυτην την στηλη καταλαβα ποσο συχνο ειναι τελικα το φαινομενο προβληματικη οικογενεια στην Ελλαδα. υπαρχει ρε παιδι μου πολυ το μοτιβο, μπαμπας κακοποιητικος, μαμα κακοποιημενη αλλα και υποτακτικη, παιδια στη μεση να γινονται γονεις των γονιων τους. πατριαρχια ολε !
#7Kαλή μου κάτι τέτοιους του ανακαλύπτουμε νωρίς νωρίς στα πρωτόλειά τους ώστε να τους χαιρόμαστε με εκείνη την συνωμοτική χαρά ενός μυστικού που ξέρουμε μόνο εμείς. Μετά που ουρλιάζει ο μισός πλανήτης Jaaaaaaaaaaaack love ya baby κάτι αρχίζει και στραβώνει...δεν στραβώνει; Πάντως καλό το μάτι σου. Εγκρίνεται. :) Βάλε προς ολοταχώς τώρα για ένα κατάδικό σου ποθητό άντρα ώστε ο "μυστικός διάσημος" να είναι μονάχα το αποκούμπι για την δύσκολη ώρα κι όχι η ταπετσαρία του μυαλού σου. H ζωή είναι μικρή: Να τρως το επιδόρπιο πρώτο.
Aφιερωμένο εξαιρετικά.https://www.youtube.com/watch?v=4tkm7AlXyZU(η σειρά Letters Live είναι ένα αριστούργημα)https://www.youtube.com/watch?v=9GHPNKUMf70ΥΓ. Μπορεί βέβαια να "καεί" μια γενιά αναγνωστριών από το ρομάντζο απόστασης που αφορά η επιστολή του πρώτου βίντεο...
Αααχχχχ...με τετοια φωνή και τον κατάλογο του ΙΚΕΑ να διάβαζε θα τον έκανε ερωτικό....Εχει ρε παιδί μου μια εμφυτη ευγενεια,χιούμορ,καλλιεργεια...Πήγα να τον απατήσω με τον Tom Hiddlestone,αλλα τα έφτιαξε με την Taylor Swift και απογοητεύτηκα!! (Graham Norton καταπληκτικός!!!!)
;):)O Ηiddlestone στο μεταξύ χώρισε με την Swift. Εμείς επικαλούμαστε ότι έπαθε temporary lapsus of judgement τον καιρό εκείνο της πολιτιστικής στραβομάρας. Εκείνος επιβεβαιώνει ότι είναι ένας αληθινός gentleman. (άντρες πάρτε παραδείγματα)http://www.gq-magazine.co.uk/article/tom-hiddleston-taylor-swift-splitΠώς πάνε όμως πακετάκι αυτοί οι δυό ο Tommy και ο Benny ε; Ψαρεύουν στην ίδια "πισίνα" θαυμαστριών. :)Άξιοι άξιοι. Υπέροχο απόσπασμα από συνέντευξη του Ανδρεαδάκη (το'χω ξαναβάλει στο Α Μπα αλλά....man...κάτι τέτοια είναι πιο πατριωτικά από 40 χιλιάδες σημαίες!)https://www.youtube.com/watch?v=2E0c1DgiYDIΥΓ. Το σόου του Graham Norton είναι πραγματικά υπέροχο!
#4 μπράβο σου για τη μεγάλη αυτή απόφαση!Μου θύμισες τον εαυτό μου όταν στα 20 βρέθηκα στην άλλη άκρη της Ευρώπης για να κάνω πρακτική. Μου έλειπαν απίστευτα οι γονείς μου, οι φίλοι μου, το φαγητό, τα πάντα. Και σκεφτόμουν "γιατί λύσσαξα να έρθω; γιατί να πονάω τόσο πολύ; αξίζει;". Η απάντηση είναι ότι αξίζει. Άσε τον εαυτό σου να νιώσει τη νοσταλγία, να κλάψει, αποδέψου τα αισθήματά σου και να ξέρεις ότι θα περάσει. Δεν είναι κακό να νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα - μην κοιτάς που έχουμε πειστεί ότι πρέπει 24/7 να είμαστε ευτυχισμένοι και με το χαμόγελο στα χείλη.
Αγαπητο 2 και Α'μπα, με τον Τραμπ η πλειοψηφία την πατησε στις προβλεψεις (και απο τους εναντιους ΑΛΛΑ και απο τους υποστηρικτες) γιατί; υπάρχει πολιτικη ημιμαθια ευρεως διαδεδομενη.Ιδεολογία= λογος περι Ιδεων (ελευθερη σκεψη)Πολιτικη= η Τεχνη του εφικτου (περιορισμενη απο την πραγματικοτητα)Παρα πολλοι (επειδη είναι συνδεδεμενα) "τυφλώνονται/φανατίζονται/αγωνται και φερονται συναισθηματικα" απο το πρωτο και "απογοητευονται/συνθίβονται" απο το δευτερο. Ειναι όπως τα αισθηματικα vs πραγματικότητας, όταν το ονειρο είναι κυριαρχο συνήθως στην πραγματικοτητα υπάρχει απογοητευση.Ο λογος που κερδισε είναι επειδη πολεμηθηκε Ιδεοληπτικα και όχι Πολιτικα. Βεβαια το ότι γνωρίζουμε γιατί κερδισε δεν σημαίνει ότι ΕΑΝ πολεμιόταν Πολιτικα αντι Ιδεοληπτικα θα αλλαζε το αποτελεσμα (αυτο είναι η επαρση που πολλοι πεφτουν "αν μ'ακουγατε..."). Το ότι είναι ενας επικινδυνος λαικιστης καιροσκόπος δεν σημαίνει ότι είναι ο νεος Χιτλερ Πατριαρχης οπως τοσο Ιδεοληπτικα παρουσιαστηκε για να φανατιστουν οι μαζες προς αγρα ψηφων. Η Πολιτικη είναι το πιο πολυπλοκο λεπτομεριακο πεδιο μαχων μετα το ερωτικο και στην Αμερικη όπως και στην Ελλαδα του 2015-16 αντιμετωπιστικε με τον τροπο του παραφρονα ερωτευμενου "ααααα" κτλ με την διαφορα ότι οι παραφρονες δημιουργήθηκαν απο τους νικητες και όχι τους χαμενους. Ποιοι κρατησαν σε κατασταση Ιδεολογικης Υστερίας ποιους; Προς το παρον στην Αμερικη εχουμε συντηρικοποίηση (η δεξια κερδισε) όχι ομως ναζιστικοποίηση.Τα μαζεματα των ηττημενων για "ουριαχτα", τα κλαμματα κατα τα αποτελεσματα και τα ptsd των liberals είναι σημαδια παραφρονων...και όχι νηφαλιων Πολιτων (ιδια ρίζα με την Πολιτικη, όχι με την Ιδεολογια) εδω ήρθε ο Τσιπρας και μας ισοπεδωσε κυριολεκτικα σε καθε πτυχη με αποτελεσμα οι Ελληνες να ξανα μεταναστευουν...κυριολεκτικα (σε βαθμο που η παρενοχληση των υπαλληλων πρεσβειας είναι "α ναι εγινε και αυτο") είδε κανεις χαμενους να μαζευονται για να "ουριαξουν"; να κλαψουν; κτλ. Οχι! Γιατί; επειδη δεν φανατίστικαν ενω ξεραν το τι ερχοταν. Εδω οι προοδευτικοι χασαν με αξιοπρεπεια στην Αμερικη σε κατασταση υστερίας, γιατι; και τι σχεση εχει με την προεκλογικη καμπανια; τι στιγμη που δεν υπάρχουν βιολογικες διαφορες τα αιτια θα πρεπει να αναζητηθουν στη ρητορία και την θεωρία των μαζων. Οι liberals της Αμερικης λειτουργησαν ακριβως οπως οι Συριζαίοι προεκλογικα...είσαι Πασοκοοοοος(αντιθετος απο εμενα;);;;;;;;Δεν ντρεπεσαι(χρηση κοινωνικης ντροπης με σκοπο την δαιμονοποιηση του ψηφοφορου);;;;;;Αααααααα(Υστερία)!!!!Υ.Γ. Αγαπητο 2 η Αμπα εχει δημοσιευσει ενα ωραιότατο αρθρο μετα τις εκλογες που απαντα πλήρως στο ερώτημα σου και μακαρι οι πλειοψηφία των απανταχου ηττημενων (ανεξαρτητως ψηφου) να καναν τετοια αυτοκριτικη.
Η γιαγιά μου και η αδερφή της είχαν γιους σχεδόν συνομήλικους, με της αδερφής να προηγείται. Η αδερφή πήγαινε πάντα στη γιαγιά διαφημίζοντας το πόσο καταπληκτική νύφη έχει η ίδια, αφήνοντας χολερικά υπονοούμενα για νύφη της γιαγιάς που οκ, δεν ήταν και η πιο γλυκιά. 5-6 χρόνια μετά το γάμο, ο γιος γιαγιάς και θείος μου πέθανε από καρκίνο, στα 42 του και πολλοί συγγενείς λέγανε ότι πήγε από τη ζήλεια της αδερφής γιαγιάς. Λίγα χρόνια μετά πέθανε και ο γιος αδερφής από καρκίνο και πολλοί συγγενείς είπαν ότι τιμωρείται για τη ζήλεια της.Η μαμά και η γιαγιά μου μου είπαν πως στο χωριό δεν υπάρχει σπίτι που δεν έχει χάσει άνθρωπο από καρκίνο, η γιαγιά μου μάλιστα μου είπε εμείς οι νέοι να μάθουμε γιατί, γιατί κάτι θα φταίει. Για να βρεις την αλήθεια χρειάζεται χρόνος και υπομονή, δυο λέξεις που όταν πενθείς, σιχαίνεσαι ν'ακούς. Η Α,μπα δίνει τέλεια απάντηση.
Υποσημείωση:Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη ουσιαστικής κακίας από το να λέει κάποιος ότι κάποιος άλλος έπαθε μια αρρώστεια που εν πολλοίς βρίσκεται γραμμένη στα γονίδιά μας επειδή "τιμωρήθηκε" για κάτι. Δείχνει κακή πάστα ανθρώπου αυτού που το λέει.
(Καραβάν, παρόλο που σέβομαι πολύ τα όρια του προσωπικού χώρου των ανθρώπων που δεν είναι οικογένεια μου, ούτε και με εκφράζουν γραπτές εκδηλώσεις όπως η παρακάτω, pls επίτρεψέ μου μια μεγάλη αγκαλιά!)Θα πω ό,τι θα έλεγα σε κάποιον που δε γνώρισε ούτε κακό ούτε πόνο, γιατί οι υπόλοιποι έχουν τη γνώμη τους και τους λόγους τους να την έχουν.Οι κακοί άνθρωποι που γνώρισα εγώ δεν ήταν αυτοί που χρησιμοποιούσαν αυτές τις εκφράσεις. Είναι όλοι αρκετά έξυπνοι ώστε να κάνουν πράξεις, όχι να λένε λόγια, τα λόγια χάνονται. Η συστηματική επανάληψη τους με σκοπό να επηρεάσουν αρνητικά κάποιον, για μένα συνιστά πράξη και οι πράξεις δεν έχουν για μένα κανένα άλλοθι ή σπάνια έχουν. Έχει κανείς όλο το χρόνο να σκεφτεί, αν θέλει, τι θα πράξει και τι όχι. Τα λόγια είναι και προϊόν μίμησης, και της στιγμής, και της αγανάκτησης. Δίνω πάντα βάση στα λόγια και είμαι σε επιφυλακή για να δω τις πράξεις, αν αυτά με ενοχλήσουν.Χωρίς καμία πρόθεση να αθωώσω στα μάτια κανενός τους συγγενείς που αναφέρω, καθαρά επειδή ως συγγενής, τους γνωρίζω, δεν ήταν κακοί, ήταν απλά παμπάλαιοι. Ήταν κι αυτοί μια μικρή κοινωνία όπως όλες, που είχε και κακούς αλλά δεν τους αναγνώριζες από τέτοιου τύπου εκδηλώσεις. Ήταν εκείνοι που δεν πήγα ποτέ στο σπίτι τους όμως, ήταν σαν άγνωστοι, για τους οποίους δεν ήξερα τίποτα, ούτε θετικό ούτε αρνητικό. Η αδερφή γιαγιάς πάλι, ήταν άνθρωπος που χαιρόταν με τον πόνο των άλλων και εξαφανιζόταν στη χαρά τους, η γιαγιά πάλι, πάντα τη δικαιολογούσε ίσως επειδή λόγω αδερφικής σχέσης, ήταν σε θέση να ξέρει γιατί φέρεται τόσο μαλακισμένα και είχε επιλέξει να τη δέχεται έτσι. Γι'αυτό και δε συμμεριζόταν τελικά αυτά που έλεγαν οι υπόλοιποι "δικαστές". Τους χρησιμοποίησα όλους απλώς για οπτικοποιήσω στα μάτια της #3, αυτό που κάνει η ίδια, που δεν είναι παμπάλαια.
(Βεβαίως και σου επιτρέπω ΔΕΤ -δημόσια εκδήλωση τρυφερότητας- και μάλιστα ανταποδίδω μια μεγάλη αγκαλιά Πόντια!)Τι να πω. Στενοχωριέμαι όταν διαβάζω τέτοια σκηνικά. :( Χαρά στο κουράγιο της γιαγιάς και τυχερή η αδερφή γιαγιάς που παρόλο που φερόταν τόσο σκάρτα κάποιος την αποδεχόταν από μεγαλοσύνη ψυχής. Kαι έχεις δίκιο με αυτό που λες περί επαναληψιμότητας λόγων-πράξεων κλπ. Τι έχουν δει και τα μάτια σου προφανώς.
#6 Οταν φύγεις από το πατρικό σου θα μπορέσεις να γλιτώσεις...οσο μένεις εκεί δυστυχώς θα πρέπει να τα υπομένεις όλα αυτά, κι εσύ και η μητέρα και η αδερφή σου. Βέβαια η αδερφή σου θα φύγει κάποια στιγμη όπως κι εσύ για τη μητέρα σας όμως τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Αν δεν εργάζεται και εξαρτάται από τον πατέρα σας ο μόνος τρόπος διαφυγής είναι το διαζύγιο και η υποστήριξής σας αρχικά (οικονομική και φιλοξενείας) και προς το παρόν υπάρχουν οι γραμμές υποστήριξης για κακοποιημένες γυναίκες (γιατί και η λεκτική βία, βία είναι όπως πολύ σωστά αναφέρει και η Λένα). Δεν ξέρω πως αντιμετωπίζεται ένας τέτοιος άνθρωπος. Προσπάθησε να τον αποφεύγεις όσο περισσότερο μπορείς και να είσαι τυπικό μαζί του.
Πολύ σωστά όλα αυτά που προτείνεις. Μόνο που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι σήμερα, στην εποχή του VDSL και των smartphones, υπάρχει άνθρωπος που δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν επιλογές διαφυγής. Η μητέρα έχει λόγους που δεν φεύγει. Δεν ξέρω φυσικά ποιους. Προτείνω η κόρη αρχικά να μιλήσει μαζί της με κατανόηση και υπομονή, χωρίς να την επικρίνει, για να καταλάβει τι είναι αυτό που κρατάει τη μητέρα σε αυτό το γάμο. Η λεκτική βία είναι πολύ ύπουλη. Ενώ στη σωματική χτυπάνε χίλια καμπανάκια,απο τον εαυτό σου αλλά και από φίλους και συγγενείς, στην λεκτική μπορεί να σκέφτεται κάποια ότι είναι υπερβολική, ότι εντάξει, πάνω στα νεύρα του είπε και μια κουβέντα παραπάνω, δεν το εννοούσε. Συνήθως μετά, οι τύποι αυτοί μετανιώνουν και γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Για λίγο. Λίγο καιρό μετά, ενσωματώνονται τα λόγια στον τρόπο σκέψης του θύματος και αρχίζει να τα πιστεύει: "αφού ξέρω ότι το τάδε τον εκνευρίζει, εγώ φταίω που το είπα-έκανα κλπ. Είμαι....." Πιστεύει πια ότι εξαρτάται η διάθεσή του θύτη από τον τρόπο που χειρίζεται αυτή τις καταστάσεις, ότι αν φερθεί "σωστά" θα αποτρέψει το επόμενο περιστατικό κακοποίησης. Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ και το θύμα ζεί σε ένα περιβάλλον τρομοκρατίας, φοβούμενο μην προκαλέσει την επόμενη έκρηξη. Έτσι υποτάσσεται πλήρως. Θα πρότεινα να πατε με την μητέρα σου σε ψυχολόγο. Και μετά βλέπετε.
@2Υπάρχει μια ταινία που έχει δείξει με πόσο παράλογο (κυριολεκτικά) τρόπο μπορεί κανείς να πάρει στα χέρια του την εξουσία και να οδηγήσει γελοιωδέστατα τον κόσμο στον όλεθρο και είναι η Dr.Stranglove. Αν υποτιμήσεις τον εχθρό, την έβαψες.
#1Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που νιώθουμε εμείς για τον άλλον, για μένα, η αίσθηση ασφάλειας που έχει καταφέρει να μας κάνει να αισθανόμαστε με το να μη σκέφτεται, εγωιστικά ή/και επιπόλαια και να μην οδηγείται σε σφάλματα που μπορεί να μας βλάψουν ή στην καλύτερη, να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Δεν έχει καθόλου να κάνει με δέσμευση ή υποχρέωση του άλλου να μη μας απογοητεύσει. Η εμπιστοσύνη θα έλεγα πάει πακέτο με την ελευθερία. Αν εμπιστεύεσαι απελευθερώνεσαι και αφήνεις ελεύθερους αυτούς που εμπιστεύεσαι, να υπάρχουν γύρω σου.Προσωπικά δεν έχω καμία εμπιστοσύνη π.χ. στο ένστικτο ούτε στην παρατηρητικότητα του άντρα μου για να διαλέξει τις σερβιέτες που προτιμώ, εμπιστεύομαι όμως [το ένστικτο του για επιβίωση κυρίως αλλά δεν τα λέμε αυτά], ότι θα με πάρει τηλέφωνο για να του διευκρινίσω και δε θα αποφασίσει αντί για μένα. Και αυτό το μικρό με κάνει να νιώθω ότι δεν ζω με δυνάστη.
Αγαπητο 1, Η εμπιστοσυνη είναι υποθεση εργασίας για το μελλον με ενδειξεις απο το παρελθον/παρον. Μεχρι να αποκτήσεις μαντικες ικανότητες μην θεωρεις την εμπιστοσυνη ως γνωση για το μελλον. Να το πω λιγο πιο διαφορετικα η εμπιστοσυνη είναι αυτο που νοωθεις ως ασφαλεια για να παρεις ρισκα...αλλα τα ρισκα παραμενουν ρισκα. Η εμπιστοσυνη δεν είναι γνωση για το μελλον αλλα αισθηση για το μελλον, το εαν ηταν βασιμη η εμπιστοσυνη μονο εκ των υστερων μπορεις να ξερεις.Η εμπιστοσυνη απαλυνει τον φοβο του ρισκου αλλα δεν τον εξαληφει.Αυτο που στο τελος ρωτας δεν είναι πως μπορεις να εμπιστευτεις αλλα πως μπορεις να προδικάσεις το μελλον, πως το ρισκο να μετατραπει δηλαδη σε εξ αρχης απολυτο μελλοντικο αποτελεσμα....δεν γίνεται.
#5.Και σκέψου,λέει,να ανακοινώσει η Λένα,ότι έρχεται Ελλάδα.Το Α,μπα γίνεται βιβλίο κι η πρώτη επίσημη παρουσίαση θα γίνει στην Αθήνα.Αφήνουμε παιδιά,σκυλιά,γκόμενους τα πάντα όλα και μαζευόμαστε αχάραγα στο Ελ. Βενιζέλος για την υποδοχή.Δεν είναι κάτι οργανωμένο,αλλά την ψιλιαζόμαστε σιγά σιγά,ότι όλες εκείνη περιμένουμε.Κι αρχίζουμε δειλά δειλά να ρωτάμε:"Για τη Λένα ήρθατε;Ναι,κι εσείς";Κι είναι και άντρες φαν,που το παίζουν αδιάφοροι,αλλά ξέρουμε τι κάνουν εκεί.Κι έχει μια μικρή καθυστέρηση η πτήση κι απογοητευόμαστε κι έχουμε κουραστεί,αλλά αυτό ανοίγει στόματα."Άχου,μαρή,η Χ είσαι";Όπου Χ βάλτε όποιο nick σχολιάστριας θέλετε."Καλέ,δεν το πιστεύω"!Και εννοείται,ότι έχουμε το βιβλίο στην τσάντα μας και σχολιάζουμε και γελάμε και τέτοια.Ξαφνικά της τρελής!Η Λένα αγκαλιά με το Α,μπάκι!Εκεί να δεις "Ι love you"!Μη ρωτάτε πώς βρέθηκαν και κάποια πλακάτ.Ντρεπόμασταν να τα βγάλουμε απ'την αρχή μη γίνουμε ρόμπα.Ε,έχουμε κι ένα επίπεδο.Και μας κοιτάζει λίγο (λίγο;η καρδούλα της το ξέρει) έντρομη μέχρι να συνειδητοποιήσει τι γίνεται.Μας χαμογελάει κάπως συγκρατημένα στην αρχή.Μετά μας χαιρετάει και γίνεται χαμός!Για λίγο."Σκάστε,καλέ,τρομάζετε το μωρό",φωνάζει κάποια.Φέρνουμε ενστικτωδώς το χέρι στο στόμα και κοιτάζουμε η μια την άλλη με τα τα μάτια όλο συγκίνηση.Έχουμε ήδη ανταλλάξει τηλέφωνα,φβ,για να πάμε παρέες παρέες στην παρουσίαση.Άντε να πιούμε τώρα κι έναν ρημαδοκαφέ να πάμε στις δουλειές μας.Μερικές βδομάδες αργότερα δημοσιεύεται η ερώτηση κοπέλας,που γνώρισε σεκιουριτά-κουκλάκι ζωγραφιστό στο αεροδρόμιο εκείνη τη μέρα και δεν της τα λέει καλά και τι να κάνει,Λένα;
Ααχχαχα, μα τί ωραία περνάμε εδώ!Καταπληκτικό σενάριο, Αcantholimon, πότε θα αρχίσουμε τις πρόβες; Σούση, δεν μπορείς να φανταστείς ΠΟΣΟ μέσα έχεις πέσει (τολμώ να πω!) Τα 50's γαντοφορεμένα φιλιά μου σε όλες (που θα' λεγε και η φούστα η κλαρωτή)♥♥♥
Είναι ένα σκηνικό,που σχηματίστηκε σε δευτερόλεπτα στο μυαλό μου και το έγραψα,για να με διασκεδάσω.Μάλλον το διασκέδασαν και αρκετοί από σας και χαίρομαι γι'αυτό.Πού να γράψω για όλους σας;Είσαστε πολλοί και πολύ ωραίοι τύποι.Εννοείται,Σούση,τούρτα για τη Ruddy.Έτσι γνώρισε η κοπέλα τον σεκιουριτά.Ανάψαμε κεράκια μέσα στο αεροδρόμιο κι ήρθε να μας μαζέψει.
#4 Το περίεργο θα ήταν τις πρώτες μέρες να μην σου λείπει η οικογενειά σου. Σου μιλάω εκ πείρας γιατί κι εγώ έφυγα στο εξωτερικό μόνη μου και σε μικρή ηλικία και στην αρχή ήταν δύσκολα μέχρι να συνηθίσω και να κάνω παρέες. Είσαι σε ένα νέο περιβάλλον και πρέπει να αρχίσεις από την αρχή, να γνωρίσεις την πόλη (οσο και να την θαύμαζες από μακριά η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αν και το Παρίσι είναι πανέμορφο το να ζεις εκεί λόγω του μεγέθους της πόλη μπορεί να είναι λιγο δύσκολο), να γνωρίσεις κόσμο, να κάνεις παρέες και να προσαρμοστείς. Δώσε στον εαυτό σου έναν δυο μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίου θα προσπαθήσεις να προσαρμοστείς, και μετά βλέπεις αν σου αρέσει ακόμα και αντέχεις να είσαι μακριά από τους δικούς σου ή αν θες να γυρίσεις Ελλάδα.Καλή επιτυχία
o Eugene δεν εκλέχθηκε πρόεδρος ποτέ όμως όπως εννοείται στην απάντηση της Λένας, και ο Joseph (που εδώ παραλληλίζετε με Τραμπ) είχε ήδη πεθάνει (1957). Επίσης, Καραβάν' νομίζω αναφέρεσαι στο John McCarthy.
Eίχα την αίσθηση ότι αναφέρθηκε όχι ως ενεργός πρόεδρος (που ορθά λες δεν υπήρξε) αλλά ως πολιτικός αντίπαλος που θεωρείτο ουτσάϊντερ. Ίσως δεν κατάλαβα καλά. Πάντως ο Eugene McCarthy υπήρξε όντως αποκωδικοποιητής των Αμερικανών κατά τον Β'Παγκόσμιο. Γι'αυτό δεν πρέπει να κάνω λάθος.
Ο ιδιος Eugene McCarthy ο υποψηφιος των Δημοκρατικών υπήρξε και αποκωδικοποιητης; Βρίσκω μόνο κάτι γενικές ανφορές οτι ειχε εργαστει στο intelligence κατα τον 2ο ΠΠ. Δε μου φαίνονται αρκετές ώστε να χαρακτηριστεί "τρελλάρας". Αλλά για να το λες, θα το ψάξω περαιτέρω. O John McCarthy απ'την άλλη είχε πολλές διακρίσεις στον τομέα του (computer science) και εισήγαγε καιτον όρο AI (artificial intelligence), γι'αυτό θεώρησα πως αυτόν είχες στο μυαλό σου.Κατα τ' άλλα δε θα τον χαρακτήριζα και αουτσάιντερ τον Eugene, ούτε εύστοχο παράδειγμα για αναλογία με χίλαρι-τραμπ. Κυρίως επειδή ήταν υποψήφιοι με το δημοκρατικό κόμμα και οι δύο (κέννεντυ-γιουτζίν)και ήταν αντίπαλοι για το χρίσμα, δεν ήταν αντίπαλοι σε εκλογές για προεδρεία.
Όχι όχι είπα "ίσως θεωρείτο τρελλάρας από τους ντόπιους;" Δεν έχω ιδέα αν θεωρείτο ή όχι τρελλάρας. Ναι για την intelligence το είπα. Mόλις τσέκαρα στο Google κι είναι παραπομπή και στην wiki.Δεν έχω άποψη για το πόσο outsider ήταν στην αναμέτρηση. Δεν ομιλώ για πράγματα που δεν γνωρίζω και η αμερικανική πολιτική δεν είναι το φόρτε μου. Επαφίομαι στην μεγαλύτερή σου γνώση σχετικώς.
#6 Ταυτίζομαι πολυ μαζί σου και θα σου πω ακριβως οτι και η Α,μπα!! Φυγε και απομακρυνσου κυριως σε συναισθηματικό επίπεδο!!Εγω εχω περάσει χειρότερα, απαξιωση,βια σε ολες τις μορφες,καταπιεση και αυταρχισμος,εμποδια στις σπουδες και την προσωπικη μου ζωη,και αλλα πολλα...Ενιωθα οτι τα αξιζω,ενιωθα οτι δεν μπορουσα να ορθωσω αναστημα και φωνη,γιατι τοσο μικρη και ασημαντη με ειχε κανει...Τετοιοι ανθρωποι δεν μπορουν να βοηθηθουν...βοηθησε τον εαυτο σου και φυγε..ανεξαρτητοποιησου οικονομικα και τρεξα να σωθεις και να αναπνευσεις!!!!( sorry για την ενταση ισως,αλλα εχω και γενεθλια σημερα,και ξερεις ο ανθρωπος αυτος δεν μου ελεγε ουτε χρονια πολλα....)
Χρόνια σου πολλά, Ruddy!Είμαι σίγουρη ότι πονάει απίστευτα η σκέψη ότι ένας άνθρωπος που έπρεπε να σε προστατεύει, αντιθέτως σε υπονόμευε. Να σκέφτεσαι ότι έκανες το μεγαλύτερο δώρο στον εαυτό σου με το να το αναγνωρίσεις, να αντλήσεις δύναμη και να απομακρυνθείς εγκαίρως. Και ναι, εφόσον μπορείς να αρθρώσεις τι υπέστης και να το βάλεις στο παρελθόν, πιστεύω ότι ήταν εγκαίρως! Να είσαι καλά!
Χρόνια πολλά Ruddy μου!!! Και συγχαρητήρια που τα κατάφερες και απομακρύνθηκες από μία τέτοια κατάσταση!! Δεν είναι κι εύκολο....καθόλου εύκολο! Να τα λέμε κι αυτά..!
Σας ευχαριστώ απο καρδιάς για τις ευχές...Μέχρι τα 19-20 δεν είχα γιορτάσει ποτέ,δεν ειχα σβήσει κεράκια,δεν είχα πάρει ενα δωρο...εννοειτε οτι τωρα κάνω τρελλα παρτυ και τα σπάω κάθε χρόνο να βγάλω το άχτι μου!!!Ηταν δύσκολο να φύγω,αλλα αν ήξερα πόσο ελευθερη θα αισθανομουν θα το ειχα κανει νωριτερα οσο μεγαλο και αν ηταν το κοστος...Αυτο που με βασανιζει ομως ειναι οτι ακόμα πενθω αυτο που θα μπορουσα να είχα και μου το στερήσαν..μια ομορφη υγιή πατρική σχέση ( και αδερφικη,γιατι δυστυχως και ο αδερφος μου κινήθηκε στα ιδια πλαίσια) ..ζηλεύω ρε γαμωτο..
Ruddy γλυκιά μου, σου εύχομαι η ζωή να σου χαρίσει άπειρες στιγμές υγιούς χαράς και να έρθει μια μέρα που θα είναι τόσες, ώστε να σβήσουν το πένθος. Και να συναντάς ανθρώπους που τους περισσεύει αγάπη. Αν σε παρηγορεί έστω και λίγο, πολλοί κάτι πενθούμε ως παιδιά, συχνά κι εκείνοι που ζηλεύουμε.
#4# Αχ πουλάκι μου, μα έτσι γίνεται πάντα με τα μεγάλα όνειρα! όσο είναι όνειρα είναι πάντα μια πιθανότητα εξειδανικευμένη, παραμυθένια, όταν έρχεται η στιγμή να γίνουν πραγματικότητα, ουπς! η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ ιδανική και ανόθευτη, ξαφνικά διαπιστώνεις και τις αρνητικές παραμέτρους, ναι, είναι όνειρο ζωής να μένεις στο Παρίσι, αλλά αν μπορούσες να μεταφέρεις εκεί και όλους τους ανθρώπους σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου!... Μπαίνουν οι δεύτερες αρνητικές σκέψεις, άξιζε άραγε τον κόπο να αλλάξω έτσι ριζικά τη ζωή μου, την καθημερινότητά μου?... Εδώ ο άλλος ονειρεύεται να αποκτήσει ένα καλό, ακριβό αυτοκίνητο και όταν έρχεται η ώρα που το αποκτά επιτέλους, σκέφτεται "άξιζε τελικά να δώσω τόσα χρήματα, να πληρώνω τόσα τέλη, να ξοδεύω γι αυτό τόσα πολλά για σέρβις, ανταλλακτικά κλπ?" Όταν καταφέρεις να προσαρμόσεις το όνειρο στην πραγματικότητα, να δεις τί ωραία που θα νιώσεις, να δεις που σε μερικά χρόνια θα λες "ήταν η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου", ακόμα και αν για κάποιους λόγους επιστρέψεις στο μέλλον! Θέμα χρόνου είναι, είσαι τόσο, μα τόσο νέα!
Να το εξηγήσω. Επειδή1. η θέση της γυναίκας στη Γαλλία είναι εκτιμήσιμη τόσο για το κορμί της όσο και για το μυαλό της (μακρόχρονη κουλτούρα γαλλίδων διανοούμενων ήδη από την εποχή του Βολταίρου)2.η γυναίκα εκτιμάται ως ερωτική παρτνέρ μέχρι πολύ μεγάλες ηλικίες αντίθετα με το σχεδόν σύνολο του δυτικού κόσμου3.στη Γαλλία τα κοινωνικά επιδόματα για δημιουργία οικογένειας ευνοούν την απόκτηση πολλών παιδιών (υπάρχουν άφθονες οικογένειες με άνω των 3...ας πούμε το νούμερο 4 δεν θεωρείται ασυνήθιστο)4.εκτός των άνωθεν νομοθετικών διατάξεων υπάρχουν και οι δομές ώστε να διευκολυνθεί η μητέρα (σταθμοί κλπ.) να τεκνοποιήσει χωρίς να έχει το σύμπαν ενάντιό της5.ακόμα κι η επαναφορά της χαλαρωμένης πυέλου μετά τον φυσιολογικό τοκετό μέσω ειδικού προγράμματος αποκατάστασης εντάσσεται στο σύστημα υγείας (!)6.η Γαλλία έχει κάποια σεξιστικά χαρακτηριστικά μεν (ως Καθολική κουλτούρα) αλλά είναι μια χώρα ερωτική (ερωτισμού) και όχι σεξουαλική (με την έννοια του εκχυδαϊσμού). Αυτό κατά την γνώμη μου κάνει όλη την διαφορά σχεδόν στα πάντα.
Οι Γαλλίδες προσέχουν πολύ τον εαυτό τους Καραβαν,πάρα πολύ, ακόμα και σε μεγάλες ηλικίες,δεν θεωρούν ότι μετά από κάποια ηλικία ξόφλησαν ερωτικά.
Rosa το γνωρίζω. Το θέμα είναι ότι και στην Ελλάδα και στην Αμερική λ.χ. υπάρχουν πολύ φροντισμένες γυναίκες μεγάλων ηλικιών. Στην Ελλάδα μάλιστα πολύ ανώτερες εμφανισιακά κατά μέσον όρο από τους αντίστοιχους τους ηλικιακά άντρες που μπαταλεύουν τελείως άνω των 40.Η αντρική ματιά είναι που διαφέρει και κάνει την διαφορά.
Ε, λοιπόν, μόνο στο Παρίσι έχω πάει από εξωτερικό, δεν έχω μέτρο σύγκρισης, όμως, παρόλο που ήμουν 22 χρονών κορίτσι μεγαλωμένο απελευθερωμένα, ήξερα ν'αναγνωρίσω το φοβισμένο βλέμμα ενός θηλυκού από τα ξελιγωμένα μάτια των αρσενικών. Και τα πρόσωπα των γυναικών αυτών δεν το είδα και θυμάμαι πόσο με είχαν εντυπωσιάσει με την αύρα τους, με αυτό που εξέπεμπαν. Δεν ήταν τα ρούχα, που κι αυτά ήταν ελεύθερα κι ανέπνεεαν, ήταν τα πρόσωπα που δεν ήταν φοβισμένα. Πωπω τι μου θύμησες!