Στο σημερινό «Α μπα»: ψυχιατρικό θέμα

Στο σημερινό «Α μπα»: ψυχιατρικό θέμα Facebook Twitter
74

 

__________________
1.

Καλησπέρα
Διαβάζω την στήλη καιρό τώρα και εμπιστεύομαι την κρίση σου
Ήθελα να σε ρωτησω
Εδω και πολυ καιρό βρίσκομαι σε μια σχέση και πριν απο αυτή είχα πάλι μόνιμη σχέση
Γενικά τα τελευταία 7 χρόνια εχω υπάρξει για πολυ μικρό χρονικό διάστημα μόνη. Σε όλο αυτο το διάστημα η κολλητή μου ψάχνεται και εχει κάνει διάφορες αποτυχημένες σχέσεις και εχει τύχει να δείξει σημάδια ζήλιας ως προς το γεγονός οτι ειμαι εγω καλά και ευτυχισμένη. Τυχαίνει πολλές φορές να της λέω την γνώμη μου για κάποιον που βγαίνει και η απάντηση της να ειναι "σιγά μην με καταλάβαινες εσυ πάντα εχεις την τελεια σχέση"
Όλο αυτο με εχει κάνει να νιώθω πολυ άβολα και τύψεις απέναντι της και εχω αρχίσει να απομακρύνομαι καθώς "ντρέπομαι" να της λέω τι κάνω στην καθημερινότητα με τον φίλο μου. Τελευταία μάλιστα τείνει να συγκρίνει όλους με όσους βγαίνει με τον φίλο μου πράγμα που με ενοχλεί παρά πολυ επειδή εγω δεν τον φέρνω καν στην συζητηση και εκείνη καταλήγει πως βγαίνει πάντα με τους "καλύτερους".
Πως θα μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτο ;;;; Δεν θελω να την χάσω γιατι την αγαπώ πολυ, αλλα αυτο που κάνει με πληγώνει. – Αννα

Προτείνω να το διαχειριστείς ως εξής: λέγοντας της ότι δεν θέλεις να την χάσεις γιατί την αγαπάς πολύ, αλλά αυτό που κάνει σε πληγώνει.

__________________
2.


Αγαπητή Α,μπα σε διαβάζω εδω και καιρό , αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σου το θέμα μου θα ήθελα πραγματικά τη γνώμη σου. Είμαι χωρισμένη με ένα παιδί ....δύσκολος γάμος δύσκολο διαζύγιο...με απουσία πατέρα και διαφόρων ειδών δυσκολίες για μένα και τον γιό μου. Τα τελευταία 5 χρόνια έχω μια σχέση με έναν άντρα χωρισμένο επίσης με ένα παιδί. Εκείνος έχει πολύ καλή σχέση με την πρώην γυναίκα του . Και κάπου εδώ ξεκινάει και ο δικός μου προβληματισμός. Μιλάνε πολύ συχνά στο τηλέφωνο για θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με το παιδί τους το οποίο εμένα μου φαίνεται περίεργο . Συνέχεια θεωρώ οτι πάνε να τα ξαναβρούν. Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά Πάσχα θα είναι πάντα οι τρείς τους. Τελευταία ο καλός μου απέκτησε κλειδιά του σπιτιού της πρώην και ακολουθεί την εξής διαδικασία καθε μέρα , παίρνει το παιδί απο το σχολείο πηγαίνει στο σπίτι της μαγειρεύει διαβάζει τον μικρό και μένει μαζί του εως ότου επιστρέψει η μαμά απο τη δουλειά επειδή έτσι λέει ειναι καλύτερα για το παιδί . Σημειωτέον τα σπίτια τους είναι ένα τετραγωνο μακρυά το ένα απο το άλλο. Εγω αναρωτιέμαι γιατί ολη αυτή η διαδικασία δεν γινεται στο σπίτι του πατέρα? Οταν ρωτάω μου λέει πως δεν τρέχει τίποτα και είναι για το καλό του παιδιού . Είμαι τόσο παρανοική να μην μου αρέσει αυτή η κατάσταση και να νιώθω κομπάρσος? Υποτίθεται έχουμε μια σχέση αγάπης και σταθερότητας λέει και πως εμένα μου φαίνεται ετσι επειδη δεν έχω καλές σχέσεις με τον πρώην μου. Τι απ ολα ισχύει επειδη απο τη μια νιώθω θυμωμένη και περιθωριοποιημένη...μια καβάτζα που καλύπτει τις πρακτικές ανάγκες και απο την άλλη νιώθω η κακιά που δεν καταλαβαίνει η υπερβολική και ανασφαλής. Πες μου σε παρακαλώ πολύ τί ισχύει τί δεν ισχύει σε αυτες τις σχέσεις με τους πρώην και πώς να το αντιμετωπίσω ....επειδή ώρες ώρες τρελαίνομαι ! Ευχαριστώ πολλά φιλιά Ελενα <3

 

Όλοι οι πρώην, όπως και όλοι οι νυν, είναι ξεχωριστά σύμπαντα. Δεν υπάρχει ορθή συμπεριφορά (αν και υπάρχουν σίγουρα πολλές λάθος συμπεριφορές). Μην μπερδεύεσαι με το πώς φέρονται αυτοί ο ένας στον άλλον. Για να το ερμηνεύσεις αυτό, πρέπει να επικεντρωθείς πρώτα στο πώς συμπεριφέρεται αυτός σε σένα. Πόσο σε βάζει στη ζωή του. Πέντε χρόνια δεν είναι λίγα. Υπάρχουν σχέδια για το μέλλον σας; Θέλεις να υπάρχουν σχέδια για το μέλλον σας; Εσύ είσαι μαζί τους στις γιορτές ή όχι; Αν όχι, είναι δική σου επιλογή;


Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου, γιατί το μυαλό σου σε πρώτο επίπεδο θα προσπαθήσει να εκλογικεύσει και να δικαιολογήσει. Το ένστικτό σου είναι αυτό που ξέρεις, αλλά κάνεις πως δεν ξέρεις. Αν αισθάνεσαι κομπάρσος, είναι – δυστυχώς – πιθανό να είσαι.


Να θυμάσαι όμως ότι θα μπορούσες να αισθάνεσαι έτσι ακόμα και αν σκοτωνόταν με την πρώην του. Είναι έτερον εκάτερον, πραγματικά. Δεν έχει σημασία πώς έχει ρυθμίσει το θέμα με το παιδί του, όσο πιο ειρηνικά, τόσο το καλύτερο. Αυτό που έχει σημασία είναι αν είσαι πρωταγωνίστρια ή όχι (και αν θέλεις πραγματικά να είσαι, φυσικά).

__________________
3.


Είμαι 28 χρονών. Ως ανήλικη, ήμουν πολύ ντροπαλή, με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση κυρίως λόγω των προβλημάτων που υπήρχαν στο σπίτι(αλκοολικός πατέρας, έλλειψη χρημάτων κτλ.).
Από τα 18 και έπειτα, αφού έχασα τον πατέρα μου, πέρασα στην σχολή που ήθελα και ταυτόχρονα βρήκα δουλεία, κατάφερα σταδιακά να κάνω σημαντική πρόοδο σε πολλούς τομείς της ζωής μου. Βελτίωσα την εξωτερική μου εμφάνιση, ασχολήθηκα με πολλές δραστηριότητες, έκανα φίλους και απέκτησα κοινωνική ζωή. Σε αυτό που έχω μείνει στάσιμη είναι η ερωτική μου ζωή. Δεν έχω κάνει ποτέ μου σχέση, έχω συνευρεθεί μόνο με δυο άντρες σεξουαλικά αλλά ήταν κάτι οριοθετημένο(από την δική τους πλευρά). Έχω βγει πολλά "πρώτα ραντεβού ", με κάποιους υπήρξαν και περισσότερα αλλά με κανέναν δεν εξελίχθηκε σε σχέση.
Το πρόβλημα είναι ότι μου έχει γίνει εμμονή. Ότι καλό και να μου συμβεί σκέφτομαι ότι δεν έχω αυτό και ψάχνω πάντα να βρω τι κάνω λάθος. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία για πάνω από ένα χρόνο για αυτό το ζήτημα αλλά δεν με βοήθησε.
Δεν σου θέτω κάποια συγκεκριμένη ερώτηση, αλλά ίσως έχεις κάτι χρήσιμο να μου γράψεις.
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.- Μελίνα

Το πιο χρήσιμο είναι να συνεχίσεις την ψυχοθεραπεία, και αν πιστεύεις ότι δεν σε βοηθάει, άλλαξε ψυχοθεραπευτή.


Μπράβο για την πρόοδο που έχεις κάνει, αλλά οι εμμονές δεν είναι καλό πράγμα, και δεν λύνονται με συμβουλές. Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια. Έχεις κάνει ήδη τεράστια άλματα μόνη σου, συνέχισε τη δουλειά με έναν θεραπευτή, και θα τον λύσεις και αυτόν τον γρίφο.

__________________
4.


Καλημέρα. Διάβασα ένα άρθρο εδώ σχετικά με τα εξάχρονα γιαπωνεζάκια που κυκλοφορούν ασυνόδευτα, αυτόνομα και θαρραλέα. Θυμάμαι κι εγώ όταν ήμουνα ακόμη αρκετά μικρή (λίγο μεγαλύτερη από τα γιαπωνεζάκια βέβαια), έπαιρνα το ποδήλατο και μαζί με πολλά παιδάκια, γυρνάγαμε παντού, ακόμη και έξω από το χωριό, σε χωματόδρομους. Πλέον έχω τριανταρίσει, κι έχω μετακομίσει και πάλι σε ένα χωριό. Δίπλα από το χωριό έχει ένα δασάκι και μετά κάποιες καλλιέργειες αμπέλου. Το χωριό έχει 5, καν 6(;) παιδάκια και καμιά φορά γυρνάνε αλλά μέσα στο χωριό(νομίζω δηλαδή). Εγώ θέλω να βγω για τρέξιμο ή περίπατο και ΦΟ-ΒΑ-ΜΑΙ α,μπα? μου!!! Ότι θα με βιάσει κάποιος/οι και θα με ξεκοιλιάσει κιόλας! Έχουμε ξαναμιλήσει στη στήλη για το πώς οι γυναίκες έχουμε ΠΑΝΤΑ στην άκρη του μυαλού μας ότι θα μας βιάσουν, αλλά θεωρείς λογικό να με εμποδίζει από το να βγω στο δάσος; Δεν έχω δει κανέναν να κάνει περίπατους. Υπάρχει υπέροχη ησυχία και τρομακτική μοναξιά. Και βοήθεια να φωνάζεις, θα περάσει λίγη ώρα να σε ακούσει κάποιος σίγουρα. Κ εγώ μόνο με το αυτοκίνητο περνάω προς το παρόν. Σκεφτόμουνα να πάρω σκύλο, αλλά μετά λέω «αν είναι δύο άντρες σε αυτοκίνητο στο χωματόδρομο, θα καταφέρει ένα σκυλί να με προστατέψει;». Σκέφτηκα να πάρω μαχαίρι αλλά και πάλι, αν κάποιος μου επιτεθεί, δεν είμαι και ο Hattori Hanzο. Ακόμη και το σύζυγο να κουβαλάω μαζί μου πάντα, πώς να με προστατέψει ο δόλιος; Από τη μία είναι κρίμα να έχω τη φύση δίπλα μου και να τρέμω να βγω, από την άλλη, πώς ξέρω ότι δεν θα του γυρίσει το μάτι του άλλου; Μέχρι ενός σημείου εκλογικεύω ότι πάντα ήταν έτσι τα πράγματα κι όταν εγώ ήμουν μικρή δεν είχα επίγνωση του κινδύνου και βγες να πάρεις τον αέρα σου και να ξεκαθαρίσεις τις σκέψεις σου! Τι θα έκανες στη θέση μου; Υποτίθεται ότι η φύση χαλαρώνει κι όχι τσιτώνει.. Μήπως να πάρω ένα περίστροφο ;!

 

Έχει εγκληματικότητα το χωριό, ρε παιδί μου, ή όχι; Όταν λες χωριό, εννοείς φαβέλα, ή ένα απομονωμένο χωριό στη Θεσσαλία που όλοι είναι πάνω κάτω συγγενείς; Τα γιαπωνεζάκια κυκλοφορούν μόνα τους γιατί στην Ιαπωνία το έγκλημα αυτού του είδους είναι ταμπού και οι κυρώσεις πέρα από κάθε φαντασία, όχι επειδή είναι θαρραλέα από μόνα τους, χωρίς καμία εξήγηση.


Οι περισσότεροι βιασμοί γίνονται από πρόσωπα που ήταν γνωστά στο θύμα, και οι δολοφόνοι που παραμονεύουν στις φτελιές είναι αρκετά περιορισμένος αριθμός. Δεν αποκλείεται να σε ξεκοιλιάσουν, όπως δεν αποκλείεται και να πέσει ένα πιάνο στο κεφάλι σου. Δεν κάνει κανείς περίπατο στο δάσος γιατί όσοι έχουν μεγαλώσει στην επαρχία δεν κάνουν περιπάτους στην εξοχή, διότι ζουν στην εξοχή.


Να μια ιδέα: πες στα παιδάκια να πας μαζί τους μια μέρα. Έτσι θα δεις τα κατατόπια. Άλλη ιδέα: οργάνωσε ομάδα μανιταριών, ή ομάδα γιόγκα στην ύπαιθρο. Το χειρότερο που μπορείς να πάθεις είναι να σε κοροϊδεύουν οι συγχωριανοί σου. Καλύτερο από το να σε ξεκοιλιάσουν.

__________________
5.

Για να μπω κατευθειαν στο θεμα...Παντρεμενη 25 χρονια σε εναν ευτυχισμενο γαμο ενοιωσα το ενδιαφερον τριτου προσωπου και απομακρυνθηκα...Φτασαμε να μην ανταλασσουμε ουτε καλημερα και αυτο με πειραζει...Να μιλησω να λυθει η παρεξηγηση η οχι?- λιζα

Ήταν παρεξήγηση ή δεν ήταν; Αν ήταν, να ζητήσεις συγνώμη. Αν σε πλησίασε κάποιος που ήξερε ότι είσαι παντρεμένη και απομακρύνθηκες, δεν έγινε καμία παρεξήγηση, άρα τι να λύσεις;


Αν εννοείς ότι υποψιάζεσαι ότι φέρθηκες γαϊδουρινά και έχεις τύψεις, αυτό δεν λέγεται «παρεξήγηση», και μην το πεις έτσι, γιατί θα παρεξηγηθείτε στ' αλήθεια.

__________________
6.

Δεν αντέχω άλλο να είμαι μόνη μου. Όχι, λάθος: δεν αντέχω να είμαι χωρίς αυτόν. Δεν ξέρω ποιος είναι "αυτός". Δεν τον έχω γνωρίσει ακόμα. Βαρέθηκα να βλέπω κενούς ανθρώπους γύρω μου. Βαρέθηκα να στεναχωριέμαι για ανούσιες σχέσεις. Πολύ συχνά με κουράζουν και οι φίλοι μου. Μου λείπει αυτός που θα μου ταιριάζει και θα του ταιριάζω περισσότερο από τον οποιονδήποτε. Που θα μπορώ στο τέλος της μέρας να τον τυλίξω σφιχτά γύρω μου, να του γκρινιάξω για αυτά και αυτούς που με κάνουν να γκρινιάζω, μετά να τον κοιτάξω στα μάτια, να τον φιλησω και να ευχαριστήσω το σύμπαν που μου τον έστειλε.
Η ερώτηση είναι, πώς στέκεσαι στα πόδια σου χωρίς να γίνεσαι κάθε τρεις και λίγο συναισθηματικό ράκος, ενώ βρίσκεσαι εκεί έξω και τον ψάχνεις;
Σ'ευχαριστώ.

Και τα σίδερα λυγίζουν, αλλά μην απελπίζεσαι. Σήκω, πλύσου, κάνε μάσκες μαλλιών, γυμνάσου, φτιάξου, ντύσου, μαγείρεψε κάτι ωραίο, πιες ένα ωραίο ποτό, δες μια ωραία ταινία, πήγαινε στα μαγαζιά, πήγαινε σε ωραίες εκθέσεις, διάβασε ένα καλό βιβλίο, κάνε μερικές ωραίες κουβέντες με φίλους, γράψε πέντε βλακείες στο facebook. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο. Κι όμως έτσι θα τον βρεις.

__________________
7.


Αγαπητή Α μπα, σε ευχαριστώ πολύ για την παρέα που μας κάνεις όλον αυτόν τον καιρό. Έχω το εξής πρόβλημα: παντρεύτηκα πρόσφατα, στα 31, έναν υπέροχο άνθρωπο, με τον οποίο κάναμε ένα παιδάκι και περιμένουμε το δεύτερο. Αυτή η γυναίκα, έχει αποδείξει τη μεγαλοψυχία της και την αγάπη της πολλές φορές στη ζωή της, στη δεκαετία που την ξέρω και τα λίγα χρόνια που είμαστε μαζί. Είναι ικανή να πέσει στη φωτιά για να γίνει το σωστό και το κάνει με πραγματική αγάπη, χωρίς ποτέ να ζητάει κανένα αντάλλαγμα ή έστω επιβράβευση. Δεν τα γράφω για να τη δικαιολογήσω, αλλά για να εξηγήσω πως δεν αναφέρομαι σε κάποιον γιαγκούλα.

Αλλά... κάθε τόσο θα φερθεί πολύ περίεργα. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι ότι φέρεται σα να μη σε ξέρει, σα να σε συναντάει για πρώτη φορά στο τρένο και πας να τη χουφτώσεις. Μετά σου βάζει τις φωνές και σε προσβάλλει, σε σπρώχνει προκλητικά για να περάσει, κάνει μισό πακέτο τσιγάρα παρότι έγκυος, «δεν έχει τίποτα», δεν πρέπει να τη ρωτάς τι έχει γιατί «δε σε ενοχλώ κάπου, δεν ασχολούμαι μαζί σου» και την επομενη μέρα φέρεται σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Πάντα έχει κάποια αφορμή ή και πραγματική αιτία που κάτι δεν πήγε καλά, ωστόσο φέρεται τόσο... ατσούμπαλα που ένας παρατηρητής από τον Άρη θα νόμιζε ότι έχω βάλει το μωρό στο microwave και έχω πατήσει το start.

Την πρώτη φορά που φέρθηκε έτσι πάγωσα, μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα από το σπίτι. Ήταν βλέπεις η εποχή πριν το παιδί. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές, με πολλούς τρόπους να εξηγήσω ότι αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να ανεχτώ. Δεν μπορώ να είμαι με έναν άνθρωπο που θα είμαστε χάλια στο ίδιο σπίτι, που θα φέρεται με passive aggressive κόλπα και θα απαντάει ασυνάρτητα σε κάθε απόπειρα λογικής. Χτες ξεπέρασε κάθε όριο: με χτύπησε με λύσσα μπροστά στο παιδί, ευτυχώς ενός έτους που δεν καταλαβαίνει, και στο τέλος είπε «εντάξει τώρα;». Ξέρεις όπως στις ταινίες που ένας κακοποιεί κάποιον άλλο ή όπως και στην πραγματικότητα που δυστυχώς γνωρίζω από πρώτο χέρι. Βέβαια αρκετές φορές παίζουμε για πλάκα, αλλά αυτό το ένιωσα εντελώς διαφορετικό.

Δεν αντέδρασα στο ελάχιστο, είμαι πασιφιστής και το γνωρίζει. Γνωρίζω βέβαια ότι οι μισοί μου γνωστοί και φίλοι, σε παρόμοια περίπτωση θα την είχαν στείλει στο νοσοκομείο σε απάντηση. Εγώ προσπαθώ να την ταρακουνήσω λεκτικά, αλλά φυσικά έχει εγκλωβιστεί στο καβούκι της, «κατεβάζει παροχή» όπως είναι η αγαπημένη της έκφραση που χρησιμοποιεί ανενδοίαστα και χωρίς ντροπή για αυτές τις ημέρες.

Δεν ξέρω τι περιμένω να μου απαντήσεις. Βλέπω ότι προσπαθεί κάθε φορά να περάσει αυτή τη συμπεριφορά ως φυσιολογική, αρνείται να ζητήσει συγγνώμη και βλέπω ότι κλιμακώνεται. Προσπαθώ να την καταλάβω: οι αφορμές της είναι τυπικές αβλεψίες και παρεξηγήσεις που γίνονται συχνά στα ζευγάρια. Προσπαθώ ειλικρινά να τις μαζέψω, αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να είμαι ποτέ 100% επιτυχής σε αυτό, κάθε φορά θα εμφανίζεται κάτι καινούργιο. Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια της και στο παρελθόν της που έχει τις ιδιαιτερότητές του, αλλά και πάλι, δε γύρισε από τη μάχη της Fallujah για να δικαιολογώ τέτοιες εκρήξεις.

Θα μπορούσαμε να πάμε σε κάποιο ψυχολόγο από κοινού. Αλλά το ζήτημα είναι υπαρξιακό - εγώ δεν μπορώ να ανεχτώ κάτι που για αυτή είναι φυσιολογικό εν τέλει, παρότι την ανακατεύει τόσο πολύ και την ίδια. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να χωρίσουμε, αλλά δεν ξέρω πώς να τη συνεφέρω. Βασικά, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω εγώ από εδώ και πέρα.

Αγαπητέ αναγνώστη, φαίνεσαι πολύ συμπαθής άνθρωπος, και σκεπτόμενος. (Μόνο που αν οι μισοί σου φίλοι και γνωστοί έστελναν την έγκυο γυναίκα τους στο νοσοκομείο επειδή τους έδειρε αυτή με λύσσα, καλύτερα να εξετάσεις τους φίλους σου. Επίσης, δεν είναι άξιο θαυμασμού ότι δεν σάπισες στο ξύλο τη γυναίκα σου ενώ πιστεύεις ότι σου έδωσε το δικαίωμα. Δεν είσαι πασιφιστής, φυσιολογικός είσαι, θα έλεγα.)


Το ζήτημα δε νομίζω ότι είναι υπαρξιακό. Πρέπει να την εξετάσει ένας ψυχίατρος. Δεν ξέρω αν σου έχει περάσει από το μυαλό και δεν το λες, ή αν σου έχει περάσει από το μυαλό και δεν θέλεις να το δεχτείς, αλλά είναι η μόνη λύση. Όχι η μόνη λύση που προτείνω, είναι η μόνη λύση που υπάρχει. Ψυχίατρος, όχι ψυχολόγος. Είναι πέρα από τις δυνάμεις σου αυτό που συμβαίνει, και δεν μπορείς να το λύσεις, ούτε μπορείς να τη συνεφέρεις. Ας ελπίσουμε ότι θα θέλει και αυτή να το λύσει, γιατί αν πιστεύεις ότι χειροτερεύει, θα χειροτερέψει κι άλλο. Δεν μπορείς να το αφήσεις έτσι, κυρίως γιατί έχετε δύο παιδιά μαζί, και δεν θα περάσει από μόνο του. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

74

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#7. Θα πω κάτι που ίσως μετά από δυο εγκυμοσύνες θα έπρεπε να έχει ελεγχθεί. Αλλά ίσως οχι. Τον θυρεοειδή. Έχω παραδειγμα στο οικογενειακό μου περιβάλλον και η αιτία ηταν ο θυρεοειδής. Αλλιως συμφωνω με όλους τους άλλους .
#2 Εγώ αναρωτιέμαι τι ηλικίας είναι τα παιδιά εκατέρωθεν και πώς θα αντιμετώπιζαν τα "κοινά σχέδια" του ζευγαριού και ιδιαιτέρως εκείνο που πιθανόν να συγκατοικήσει με τον ξένο άνθρωπο. Προσωπικά δεν θα έπαιρνα τέτοιο ρίσκο.
Αγαπητή #2, Δε μας διευκρινίζεις εάν τον χώρισε αυτή ή αντίστροφα, και γιατί. Ούτε αν αυτή είναι ελεύθερη. Επίσης, όπως έγραψε κι η Α μπα, εάν κάνετε σχέδια μαζί για ένα κοινό μέλλον π.χ. ένα παιδί μαζί. Και ποιος βοηθάει με το δικό σου παιδί; Είναι με τον πατέρα του; Φοβάμαι ότι ο σύντροφός σου δε σας καλύπτει(εσένα αλλά και το παιδί σου) και κάτι πρέπει ν' αλλάξει.
Να σχολιάσω κι εγώ μιας και αντιμετώπισα περίπτωση σχεδόν carbon με την αλλοπρόσαλλη και βίαια συμπεριφορά της συζύγου. Είμαι κι εγώ άντρας, έχουμε πλέον δυο παιδια και μέχρι τον Σεπτέμβριο τα βίαια ξεσπάσματα γινόταν όλο και πιο συχνά και χωρίς εμφανή αιτία ...ψυχολόγος, ψυχίατρος πέρασαν από το μυαλό μου και πάνω που άρχισε η διαδικασία για περαιτέρω ψάξιμο μάθαμε από που προερχόταν οι συνεχείς πονοκέφαλοι. Όγκος στον εγκέφαλο (αιμαγγειοβλάστωμα). Συγκεκριμένα στην παρεγκεφαλίδα και ο οποιος όγκος όπως είπαν όλοι οι γιατροί, το πρώτο σύμπτωμα που έδινε ήταν ότι καθιστούσε ανεξέλεγκτη την συμπεριφορά και τα συναισθήματα. Μετά από επιτυχή αφαίρεση του όγκου (ευτυχώς και ενώ ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί μας) ως δια μαγείας τα βίαια ξεσπάσματα εξαλείφθηκαν και η γενικότερη συμπεριφορά βελτιώνεται καθημερινά (ήδη η μέρα με την νύχτα). Αναφέρω την περίπτωση μου για να παραθέσω ένα ακόμα πιθανό αίτιο. Συμβουλή Ψυχιάτρου είναι το λιγότερο αυτη την στιγμή, επίσης αν υπάρχουν παθολογικά συμπτώματα (πονοκέφαλοι, εμετοί, αστάθεια, πόνος στα μάτια, διαταραχες ομιλίας κτλ) ΑΜΕΣΩΣ σε νευρολόγο και μην φύγετε αν δεν δει μαγνητική εγκεφάλου.
#2 πολύ θα ήθελα να ήξερα αν η γυναίκα του ξέρει πως έχει δεσμό. Μέχρι στιγμής τέτοιες συμπεριφορλες έχω δει μόνο όσο η πρώην δεν γνωρίζει για την νυν. Μόλις μάθει οι αλλαγές είναι ραγδαίες. Αλλά δυστυχώς η εμπειρία μου είναι περιορισμένη. Δεν νομίζω πως μπορείς να κάνεις κάτι. Νομίζω πως προτεραιότητα γι 'αυτόν είναι το παιδί του κι όχι η πρώην. Κι εσύ ως μητέρα το καταλαβαίνεις. Αν δεν ήξερες που πάει και τι κάνει με την πρώην και στο σπίτι της πρώην θα είχες παράπονο από τη συμπεριφορά του; έχει αλλάξει απέναντί σου; σ ενοχλούσε πάντα κι έλεγες κάποια στιγμή θα σταματήσει και δεν το βλέπεις να γίνεται; αν ναι κακώς το έκανες. αν όχι γιατί το σκαλίζεις; νομίζω πως πάντα προτεραιότητα θα είναι το παιδί του. Αλλά άλλο το παιδί άλλο η σύντροφος.
Για τη διπολικη διαταραχη οσοι θελετε διαβαστε το "ενα ανησυχο μυαλο"Υγ2. Αυτή ή λατρεία πια στα ψυχο-κατι επαγγέλματα... Κατευθείαν στον ψυχολόγο. Ή ψυχιατρική είναι επιστήμη. Ή ψυχολογία γίνεται επιστήμη ανάλογα με τον θεράποντα. Κι είναι τοοοοοσο απογοητευτικά λίγοι οι παρ ημιν επιστήμονες ψυχολόγοι.... Ή πλειοψηφία είναι εξορκιστές της κατηγορίας Κυπριανός της φυλής...Υγ3. Και το κορυφαίο. Δύο άνθρωποι ερωτεύτηκαν. Παντρεύτηκαν. Έχουν παιδιά. Τι ωραία ή συμβουλή πολλών σχολιαστών φανερή και ενδόμυχη. ΠΑΡΑΤΑ ΤΗΝ. Όταν πάψει ή περίοδος του "λιγό κρασί λιγό θάλασσά" κοιτά τη ζωή σου. Όχι δεν είναι έτσι. Έχει σύζυγο με πρόβλημα υγείας κατά τα λεγόμενα και δύο μικρά παιδιά. Θα κάτσει μαζί τους. Εκεί είναι ή θέση του. Για να συμπαρασταθεί στη γυναίκα του και να μεγαλώσει εντελώς μικροαστικά τα παιδιά του...
Να μπορούσα να πατήσω χίλια ναι. Διαβάζω από το πρωί, και τρέμω για το πόσο εύκολα πετάξαμε μία ψυχικά ασθενή στην πυρά και βγάλαμε ασφαλή διάγνωση από τα λεγόμενα κάποιου στο ίντερνετ. Είναι το λιγότερο, τρομακτικό.
#7 Μαγικός ελληνικός στρατός. Θητεία. Επίσκεψη στρατηγού. Μέρος ομιλίας του:" κι όταν έρθει ή ώρα που θα βρείτε αυτή που θέλετε να την παντρευτείτε θα την παρασυρετε πλαγίως σε ανοιχτό μέρος και θα την παρακινησετε να τρέξει για να την δείτε. Μήπως έχει κανένα προβλημα-κουσουρι..." Γελασα χοντρά τότε. Συνήθως στην ελεγχόμενη επίβαση στα ζώα ελεγχεις μήπως υπάρχουν δυσπλασίες. Όχι στους ανθρώπους. Τελικά μάλλον είχε λίγο δίκιο ο Στγος... Μιλώντας από την πλευρά μου πάντοτε. Όλοι λίγο πολύ κουβαλαμε μυστικά που δεν είναι πάντοτε κοινοποιησιμα ακόμα και στο έτερον ήμισυ. Κυρίως σε αυτό. Ή κοπέλα του #7 έπεφτε στη φωτιά, αλλά όταν προφανώς άρχισε να μην μπορεί να ελέγξει τα μυστικά της, γίναμε οι αναγνώστες με τη βοηθεια του συζυγου μάρτυρες της απουσίας του ελέγχου. Ή κοπέλα χρειάζεται ψυχίατρο καιφαρμακευτικη συνδρομή.Υγ1. Δεν είναι ανάγκη όταν μαθαίνουμε νέες λέξεις να τις πετάμε δεξιά αριστερά προκειμένου να δείξουμε γνωστές. Στη διπολικη διαταραχη δεν μεταβάλλεται το συναίσθημα ανά τέταρτο της ώρας. Χωριά που δεν περιγραφή καμία μανια
Η διπολική διαταραχή άνετα μπορεί να έχει διαβαθμίσεις και στο στάδιο της μανίας και σε αυτό της κατάθλιψης και μπορεί να μεταβάλλεται αρκετά συχνά το συναίσθημα.
Santinity δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα το σχόλιό σου.Το μόνο βεβαιο είναι πως την διαγνωση δεν μπορούμε να την κάνουμε εμείς από εδώ μέσα...Ας κάνει ότι πρέπει να κάνει ο φίλος της ερώτησης. Μόνο μη μείνει αδρανής.Προέχει η ψυχική υγεία και η σωματική ακεραιότητα των παιδιών
Συνεχίζω γιατί πάτησα κατα λάθος καταχώριση. Προσωπικά δεν θα βγάλω πόρισμα για την κοπέλα με πάσα βεβαιότητα ότι είναι 'αρρωστη. Π΄ρωτα απ' όλα δεν είμαι ειδικός. Αλλά και ο οποιοσδήποτε ειδικός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα έβγαζε πόρισμα ελαφρά τη καρδία μέσα από ένα μήνυμα στον υπολογιστή που το έχει γράψει τρίτος, χωρίς να τη δει από κοντά πρώτα.Όπως και να χει δεν παίρνω θέση ότι είναι ή δεν είναι άρρωστη. Αυτό θα το δει το ζευγάρι μαζί
Να διορθωθώ λοιπόν!Αν ήταν γυναίκα αυτή που θα έκανε την ερώτηση και αναφερόταν στον άντρα της θα ήταν δύσκολο να διακρίνουμε, εκφράζοντας την άποψη/γνώμη μας, αν θα επρόκειτο μόνο για κάποια ψυχική νόσο.
#7 Γνωρίζω από πρώτο χέρι τι περνάει ένα ζευγάρι όταν είναι νέοι γονείς με το μωρό στο σπίτι. Γνωρίζω πολύ καλά πως είναι να τσακώνεσαι με τον άλλο όλη μέρα για όλα. Έχω κοντέψει να φτάσω στον χωρισμό επειδή ο σύζυγός μου όταν άλλαξε πάνα στο μωρό μας, ξέχασε να του βάλει sudocreme (παρόλο που του το είχα τονίσει τουλάχιστον 10 φορές) και το μωρό συγκάηκε! Ούρλιαζα σαν τρελή από θυμό (και φόβο ότι το μωρό είχε πάθει ανεπανόρθωτη ζημιά)! Χωρίς λογική. Όμως ήμουν σερί 5 μέρες άυπνη και ήμουν 24Χ7 με ένα μωρό, που έκλαιγε ασταμάτητα, στην αγκαλιά και με το στήθος μου σε δραματική κατάσταση πόνου και πληγών από τον θηλασμό. Ο καημένος ο σύζυγος μου ήταν επίσης ταλαίπωρος και πελαγωμένος αλλά εκείνη τη στιγμή το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι το παιδί μου είχε συγκαεί εξαιτίας του. Η μάνητα μου ήταν κινηματογραφική. Δεν θέλω να φανταστώ πως θα ήταν να συμβαίνουν όλα αυτά και να είμαι ταυτόχρονα έγκυος στο δεύτερο παιδί. Εφιάλτης μου φαίνεται.That being said, αν δεν συμβαίνουν τα παραπάνω (που είναι πάνω κάτω φυσιολογικά) και η σύζυγός σου είναι όντως μια γυναίκα τη μια μέρα και μια άλλη πολύ πιο σκοτεινή γυναίκα την επόμενη, μάλλον έχει διπολική διαταραχή και χρειάζεται επειγόντως περίθαλψη. Για το καλό των παιδιών σου φρόντισε το άμεσα.
#7 λυπάμαι πολύ για όλο αυτό που περνάτε οικογενειακώς. Το παιδί καταλαβαίνει απόλυτα τι συμβαίνει όσο μικρό και αν είναι. Ακόμα και το έμβρυο έχει επιπτώσεις από όσα συμβαίνουν (στρες της μητέρας, κάπνισμα κλπ). Μη στρογγυλεύεις τις αιχμές. Δεν είναι υπαρξιακό το ζήτημα, ούτε εσυ είσαι πασιφιστής. Έχεις θυματοποιηθεί. Σκέψου και βάλε πάνω από όλα τα παιδιά σας, που δε χρωστάνε τίποτα. Συμφωνώ με τη Λένα που προτείνει ψυχίατρο και θα σου πρότεινα παράλληλα να απευθυνθείς και στη ΜΚΟ Φαιναρέτη που ασχολείται με την ψυχική υγεία των εγκύων και λεχώνων και μπορούν να βοηθήσουν πιο εξειδικευμένα. Και κάνε το τώρα, μην αφήνεις άλλο χρόνο να περνάει.
Αγαπητέ της 7 να σου πω μόνο ότι η σχιζοφρένεια μπορείνα εκδηλωθεί μέχρι τα 35 και αυτές οι συμπεριφορές που περιγραφεις μου χτύπησαν κανά δυο καμπανάκια δυστυχώς.
7. Προσωπικά λίγα πράγματα με συγκινούν τόσο πολύ όσο το να βλέπω πατεράδες να φροντίζουν ουσιαστικά τα παιδιά τους. Φαντάζομαι ότι θα έλθουν κάποτε οι εποχές που η οικονομική στήριξη της οικογένειας δεν θα είναι η αποκλειστική τους υποχρέωση.Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται πρωτοβουλία και προοσωπικό αγώνα των ίδιων των ανδρών πρώτα απ΄ όλα! Όπως έγινε και με τις γυναίκες και τα δικά μας θέματα! Οπότε θα πρέπει όσο το δυνατόν περισσότεροι άνδρες-γονείς να θέσουν το θέμα ότι θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, ώστε να αρθεί η αδικία του να δίνουν τα δικαστήρια τα παιδιά σχεδόν αυτόματα στη μάνα. Θα πρέπει οι άνδρες να αποδεχτούν το γεγονός ότι κάποιες φορές είναι δυνατόν να βρεθούν στη θέση του θύματος (όχι, δεν είναι πάντοτε οι πιο δυνατοί, πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε;!) για να επιτρέψουν και στην πολιτεία να φτιάξει δομές εξειδικευμένα για αυτούς. Ή στ@ ψυχολόγους-ψυχιάτρους, κοινωνικούς λειτουργούς κοκ να εξειδικεύονται στην υποστήριξή τους. Αγαπητέ 7! Το πρώτο πράγμα που μου ήλθε στο μυαλό είναι προστάτεψε τον ευατό σου πρώτα απ΄ όλα και μετά τα παιδιά σου. Δες ψυχολόγο εσύ. Τον χρειάζεσαι. Για εσένα και για τα παιδιά σου. Σε καμία περίπτωση μην συμμετάσχεις στον κύκλο της βίας που σου στρώνει. Δεν είναι αντρική μια τέτοια συμπεριφορά (τί θα πει αντρική/γυναικεία, ακόμη δεν έχω καταλάβει!) Δεν είναι συμπεριφορά ανθρώπου πολιτισμένου! Όσο για τη σύζυγο. Παραείμαι θυμωμένη για να σκεφτώ ο,τιδήποτε, οπότε εμπιστεύομαι Ά,μπα και λοιπ@ αναγνώστ@
Καλέ εγώ μένω στη Θεσσαλονίκη και βγάζω το σκύλο βόλτα στο βουνό πάνω από το Ρετζίκι και ποτέ δε σκέφτηκα μη με ξεκοιλιάσουν ή μη με βιάσουν.Πιο πολύ θα φοβόμουν μη με βιάσει κανείς ξημερώματα σε κανα στενό στο κέντρο παρά μέσα στο δάσος.Φταίει ο σκύλος που δε φοβάμαι;(είναι και 40 κιλά τέρας,μοιάζει και με λύκο,μου δίνει και μια ασφάλεια)Πάντως μην πάρεις σκύλο μόνο γιαυτό το λόγο,είναι μεγάλη δέσμευση και ευθύνη και δε φταίει σε κάτι το ζωντανό.
Να αναφέρουμε οτι για περιπτώσεις κατα τις οποίες η ζωή/σωματική ακεραιότητα/ δημόσια περιουσία απειλείται και ο θύτης αρνείται να εξεταστεί απο ψυχίατρο ή αρνείται την φαρμακευτική αγωγή του, υπάρχει κάτι που λέγεται εισαγγελική παρέμβαση και μπορεί να γίνει απο συγγενή του θύτη. Οδηγεί σε ακούσια νοσηλεία σε ψυχιατρική κλινική. Για περισσότερες λεπτομέρειες απευθυνθείτε στις αρμόδιες αρχές. Μπορεί να ακούγεται απάνθρωπο, αλλά σε ορισμένες περιπτώσει χρειάζεται, γιατί ο πάσχων είναι πιθανό να μην έχει συναίσθηση της κατάστασης του.
#7 σοκαριστικές και θλιβερές καταστάσεις, απορώ που δεν πιστεύεις ότι πρέπει να χωρίσετε. Η γυναίκα είναι εμφανώς άρρωστη και χρειάζεται άμεσα ψυχιατρική υποστήριξη. Στο μεταξύ, χωρίς να της πεις το παραμικρό, πήγαινε σε έναν δικηγόρο που ειδικεύεται στο οικογενειακό δίκαιο να σε συμβουλέψει για τα δικαιώματά σου και την επιμέλεια του παιδιού. Να το σκεφτείς πάρα πολύ σοβαρά το διαζύγιο γιατί θα αρχίσει να χτυπάει και τα παιδιά, αν δεν έχει αρχίσει ήδη. Επίσης, βρε παιδιά, αυτό το "μπήκα στα παπούτσια του/της" είναι γελοίο στα ελληνικά. Γιατί πρέπει να μεταφράσετε αυτολεξεί την αγγλική έκφραση και να μη χρησιμοποιήσετε την αντίστοιχη ελληνική "στη θέση του/της";
Είναι λίγο σκληρό να συμβουλεύεις κάποιον να εγκαταλείψει τον άρρωστο σύντροφο του επειδή είναι άρρωστος από μία ψυχική ασθένεια. Αν είχε πχ. καρκίνο, θα του έλεγες το ίδιο?
Πολύ σωστό σχόλιο...Οι ψυχικές παθήσεις ειναι αντιμετωπίσιμες όπως και οι σωματικές. Μήπως εξάλλου ο εγκέφαλος δεν ειναι στο σώμα μας; Άρα και οι παθήσεις που απορρέουν απο την δυσρυθμη λειτουργία του, σωματικές ειναι...
Δεν είναι καθόλου σκληρό από τη στιγμή που κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των παιδιών. Το τονίζω αυτό, είναι ΠΟΛΥ πιθανό η γυναίκα να ξεσπάσει βίαια στα παιδιά. Αν δε δεχτεί η ίδια να τη δει ψυχίατρος, κατά τη γνώμη μου (και προφανώς τη γνώμη μας λέμε εδώ μέσα, χωρίς να είμαστε ειδικοί) η επόμενη λύση είναι το διαζύγιο με την επιμέλεια στον (ψυχικά υγιή) πατέρα. Εκτός και αν είναι προτιμότερο να παραμείνουν τα παιδιά στην ίδια εστία με έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να καταλάβει ότι χρειάζεται θεραπεία.
Και κάτι ακόμα που ξέχασα να συμπληρώσω, δεν εννοούσα σε καμία περίπτωση να ξεκίνησει άμεσα διαδικασίες διαζυγίου αλλά σε περίπτωση που η σύζυγος αρνηθεί τον ψυχίατρο, να είναι ο θεματοθέτης ήδη προετοιμασμένος. Διάβασα και το σχόλιο της Πένυ από κάτω που αναφέρεται σε εισαγγελική παρέμβαση αλλά επειδή πλέον έχουν μειωθεί τρομερά τα κονδύλια για τις δημόσιες ψυχιατρικές κλινικές και δύσκολα δέχονται περιστατικά για φιλοξενία (πέρα απ΄την περίθαλψη, ξέρω ότι υπήρχε πρόγραμμα περίθαλψης που ο ψυχικά ασθενής έμενε στο σπίτι του), δεν ξέρω αν θα την πάρουν εν τέλει, αν θα τη δεχτούν τη γυναίκα. Θέλει στήριξη, αρκεί να προσπαθήσει και η ίδια. Προέχει όμως η ψυχική και σωματική ακεραιότητα των παιδιών και του συζύγου.
Ποιός σου είπε πως είναι μετάφραση του αγγλικού το "μπες στα παπούτσια μου";;; . Η μητέρα μου γεννημένη το 1924 και μη γνωρίζοντας λέξη αγγλικών έλεγε "περπάτα τα παπούτσια μου,πήγαινε όπου πήγαν , και μετά κάνε αλλιώς ".
#6 Αγαπητό 6, μου δημιούργησες την εντύπωση ότι περιμένεις να σε σώσει κάποιος άλλος, πράγμα αδύνατον. Ο καθένας μόνο τον εαυτό του μπορεί να προσπαθήσει να σώσει. Προτείνω άμεσα αλλαγή σημείου εστίασης.
Νομίζω το point είναι να κάνεις αυτά τα πράγματα όχι με το σκεπτικό "α αν κάνω αυτά κάποια στιγμή θα βρεθεί κάποιος", αλλά με το σκεπτικό "και να μην βρεθεί, τουλάχιστον εγώ περνάω καλά και μόνος μου".
Ναι προφανώς. Αλλά καταλήγει η απάντηση με το "Και όμως έτσι θα τον βρείς". Οπότε ναι τα κάνεις όλα, περνάς καλά κτλ, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι παραπάνω ή να οδηγήσει κάπου. Ζεις όμορφα τη ζωή σου.
Ωραία έκφραση το party pooper! Όμως δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Είναι αυτό που λέει ο psychedelicNoodles. Το θέμα είναι να μετακινήσεις το κέντρο βάρους σου πιο πολύ προς το κέντρο. Αλλά χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Δυστυχώς δεν πάει έτσι. Κανείς δε θα σου πει πως αν τα κάνεις όλα αυτά η ζωή θα σε επιβραβεύσει με ένα σύντροφο. Αλλά δε γίνεται κι αλλιώς. Τις πιθανότητές σου θα αυξήσεις απέναντι σε λιγότερο χαρούμενους κι ενδιαφέροντες ανθρώπους να βρεις έναν χαρούμενο κι ενδιαφέροντα σύντροφο. Κι αν δεν τον βρεις στο τέλος της μέρας θα έχεις να πεις πως πέρασες ωραία ρε αδερφέ. Εμένα αυτό μου φαίνεται πολύ σημαντικό. Όσο κι ο σύντροφος σημαντικό.
Και γω στα ίδια.Η μεγαλύτερη πρόκληση ειναι το να καταφέρνω μετά από κάθε χυλόπιτα να βγάζω τα σωστά συμπεράσματα και να μην καταλήξω ξινισμένη εργενισσα. Επίσης, το να μπορώ να συνεχίσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους (παρα τα σερί του "μωρό μου σε γουστάρω τόσο, και μου λείπεις μπλα μπλα..." ενώ παράλληλα παίζουν άλλες πέντε και το μαθαίνεις εκ των υστέρων).Εγγυήσεις δεν υπάρχουν, οποτε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να αγαπάμε τους φίλους μας και να ξεζουμίζουμε τη ζωή,
#7 Θα ήθελα να συμπληρώσω στο 7, πως, σε αρχικό στάδιο, δε χρειάζεται να πάτε μαζί σε ψυχίατρο (αν κι αυτό θα ήταν το ιδανικό). Κάνε μια πολύ καλή έρευνα, βρες έναν πολύ καλό επαγγελματία (είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό) και κάνε την πρώτη επίσκεψη μόνος σου. Περίγραψέ του την κατάσταση αναλυτικά και τότε εκείνος θα σου προτείνει πώς να ξεκινήσεις και τί κάνεις. Δραστηριοποιήσου άμεσα όμως, κάν' το για τα παιδάκια σου, πρέπει να τα προστατέψεις!
#6 Πολύ σημαντικό! Σκέφτεσαι.......'να τον τυλίξω σφιχτά γύρω μου, να του γκρινιάξω για αυτά και αυτούς που με κάνουν να γκρινιάζω, μετά να τον κοιτάξω στα μάτια, να τον φιλησω και να ευχαριστήσω το σύμπαν που μου τον έστειλε'....και δεν σου περνάει από το μυαλό ότι δεν έχουμε τις σχέσεις για να παίρνουμε αλλά για να δίνουμε εξίσου.Κάνεις σκέψεις όπου εσύ είσαι το επίκεντρο και σε κάνει να νιώθεις όμορφα. Αλλά στην πραγματικότητα το έτερον ήμισυ θέλει να νιώθει επίσης επίκεντρο. Ας πούμε να γυρνάει από την δουλειά, να του φέρνεις την μπύρα και τις παντόφλες, για να ρίξεις ένα pool dancing για επιδόρπιο και όλα αυτά χωρίς να πεις λέξη.Πρωταγωνιστής εσύ, πρωταγωνιστής και αυτός. Να δούμε μόνο ποιος θα πάρει το όσκαρ.
Χα χα, ειδικά αυτό το "γκρινιάξω" μού χτύπησε πολύ άσχημα στο μάτι. Μα να θέλεις έναν άνθρωπο δίπλα σου για να του γκρινιάξεις; Τότε σε βλέπω να ξαναγράφεις γράμμα στην Α,μπα "βρήκα έναν υπέροχο άνθρωπο αλλά μόλις του γκρίνιαξα λάκισε".