Στο σημερινό «Α μπα»: στο άδειο ράφι

Στο σημερινό «Α μπα»: στο άδειο ράφι Facebook Twitter
75

 

__________________
1.

Πως καταλαβαίνεις αν ο φίλος σου έχει ακόμη αισθήματα για την πρώην του;


Αν αναρωτιέσαι, δεν είναι καλό σημάδι. Είτε για τη σχέση, είτε για τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα. Αρκετά δύσκολο να προσδιοριστεί τι από τα δύο συμβαίνει, αν βρίσκεσαι εντός του τριγώνου – έστω και φανταστικού. Αν είναι φανταστικό.

__________________
2.

Αγαπητή Α, μπα.

Η ιστορία μου ξεκινάει τον Μάιο του 2014 . Γνώρισα μια κοπέλα την οποία ήθελα πολύ. Μου άρεσε απίστευτα και δεν με ένοιαζε το ότι έμενε μακριά . Εξ αρχής όλοι μου οι φίλοι μου λέγαν να το αφήσω αλλά εγώ όντας θολωμένος και ολίγον τι ερωτευμένος δεν τους άκουγα . Στο μεταξύ η κοπέλα μου έδινε ελπίδες λέγοντας μου οτι είμαι διαφορετικός από τους άλλους και μιλώντας μου με πολύ όμορφα και γλυκά λόγια καθημερινά με τις ώρες. Πλέον είναι με άλλον . Όλοι μου λένε να το αφήσω και πιστεύουν ότι βγήκαν σωστοί, ότι αυτή δεν είναι για μένα κλπ κλπ. Έκανα κάποιες προσπάθειες αλλά δεν μου δίνει πλέον σημασία και αν και μου μίλησε άσχημα και μου συμπεριφέρθηκε ακόμη χειρότερα αυτήν την στιγμή είμαι υπό. Είμαι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα Α, μπα . Ακόμη και να την περιμένω αλλά όλοι συνεχίζουν να λένε να κοιτάξω αλλού. Το ζήτημα είναι πως ίσως αν το προσπαθήσω θα το καταφέρω όμως κατά βάσην δεν ξέρω αν ΘΕΛΩ να το αφήσω. Τι να κάνω; να ακούσω τα πρέπει ή τα θέλω; Να συνεχίσω να παλεύω για ένα ίσως άπιαστο όνειρο;- Teo

Τα έφτιαξες με μία, που σε χώρισε και τα έφτιαξε με άλλον, και τώρα δεν σου δίνει σημασία, ούτε ελπίδες.


Και η ερώτηση σου είναι «να ακούσω τα πρέπει ή τα θέλω».


Είσαι στον κόσμο σου, Τέο. Ούτε τα πρέπει να ακούσεις, ούτε τα θέλω. Να ξυπνήσεις χρειάζεται. Δεν υπάρχει διαζευκτικό στην ιστορία σου. Δεν έχεις δύο επιλογές. Η απόφαση έχει ληφθεί ερήμην σου, οι υπογραφές μπήκαν, και έχει μπει στο αρχείο. Συμβαίνει αυτό, πολύ συχνά στις σχέσεις. Κυρίως αυτό συμβαίνει. Δεν είναι ηρωικό να επιμένεις όταν σε φτύνουν. Εγωιστικό είναι. Αν συνεχίσεις την προσπάθεια, θα είναι επειδή δεν δέχεσαι ότι δεν περνάει το δικό σου. Είτε το πετύχεις, είτε όχι, για μασάζ εγωκεντρισμού πρόκειται. Δεν έχει σημασία.

__________________
3.

Πρόσφατα διάβασα για την ιστορία μίας κοπέλας που ήρθε από την Αμερική στην Ελλάδα της κρίσης γιατί το mentality στην Ελλάδα είναι υψηλότερο με αποτέλεσμα να μην μπορεί να 'συγχρονιστεί' με τους Αμερικανούς.
Πες ότι έτσι είναι, όμως η κοπέλα δεν μας είπε τί ισχύει για το morality. Γιατί τί να το κάνεις το mentality όταν το morality είναι μηδέν? Πώς να εκτιμήσεις την εξυπνάδα όταν αυτή χρησιμοποιείται για να κλέψεις την εφορία, τον γείτονα, τον συνέταιρο, τον φίλο, τον αδερφό? Ή όταν χρησιμοποιείται για να βγάλεις φήμες για κάποιον πίσω από την πλάτη του, να κακολογήσεις και να κατηγορήσεις όποιον θέλεις εσύ χωρίς στοιχεία, να το διαδόσεις στους καλοθελητές, να χρησιμοποιήσεις την φήμη που διέδοσες? Τί να το κάνεις όταν την χρησιμοποιείς για να γλείψεις και να κολακέψεις τον προϊστάμενο, να γίνεις κομματόσκυλο, να γλείψεις τον καθηγητή στο πανεπιστήμιο για να πάρεις βαθμό, να εξυπηρετήσεις κάποιον που έχει εξουσία για να πάρεις το αντάλλαγμά σου και συ κάποια στιγμή αργότερα? Τί να την κάνεις ότι είσαι παντρεμένος με παιδιά και έχεις παράλληλα γκόμενα ή περιστασιακές γκόμενες επειδή είσαι έξυπνος?
Η ερώτηση εν ολίγοις είναι: τί να το κάνεις αυτό το mentality? Αξίζει το mentality χωρίς morality?
Ρωτώ γιατί στην Ελλάδα έχουμε εξυψώσει ακριβώς αυτό το mentality: που είναι χωρίς καθόλου morality.- και δεν έχουμε καθόλου τύψεις

Δεν χρειάζεται να διχαζόμαστε στους έξω και στους μέσα. Δεν χρειάζεται να κρίνουμε τις κινήσεις ζωής των άλλων με τα δικά μας κριτήρια. Γιατί προσπαθείς να βγάλεις λάθος μια μάλλον άγνωστη σου γυναίκα και τις προσωπικές τις αποφάσεις; Πρέπει να έχεις παγκόσμιο δίκιο για να αποφασίσεις σε ποια χώρα θα μείνεις; Όποιος θέλει Ελλάδα, κάθεται. Όποιος δεν αντέχει στο εξωτερικό, ας γυρίσει. Όποιος δεν θέλει Ελλάδα, ας προσπαθήσει να φύγει. Υπάρχουν επιχειρήματα για όλες τις πλευρές. Τέλεια χώρα για να ζήσεις δεν υπάρχει, αν υπήρχε, θα το ξέραμε πια.

__________________
4.


Αγαπητή Λένα, διαβάζω τη στήλη σου καιρό κι ήρθε η στιγμή να σου στείλω ερώτηση.. βασικά όχι ερώτηση περισσότερο δήλωση.. το τελευταίο αρκετό διάστημα βρίσκομαι σε τέλμα.. τέλμα επαγγελματικό, τέλμα προσωπικό.. το ένα τέλμα επηρεάζει το άλλο και γενικά φαύλος κύκλος.. η ανύπαρκτη επαγγελματική προοπτική επηρεάζει τη σχέση μου.. και ο σύντροφος μου λέει ότι ενώ πληρώ σχεδόν όλα τα θέλω του σε μια γυναίκα και μία σχέση, λέει ότι δεν ξέρει αν αυτή η σχέση προχωράει ή όχι γιατί εγώ έχω δεθεί περισσότερο συναισθηματικά σε σχέση με αυτόν.. και τελικά δεν ξέρει αν μπορεί να δεθεί μαζί μου γενικότερα.. πως να τον κάνω να καταλάβει ότι οι σχέσεις δεν είναι διαγωνισμός του τύπου να είμαστε στο ίδιο σημείο την ίδια στιγμή(οκ οι σχέσεις είναι θέμα αλληλεπίδρασης.. αλλά μπορεί αυτός ο άνθρωπος να κάνει για μένα και εγώ να μην κάνω για αυτόν?)? και πως να αισιοδοξήσω όταν πτυχίο και μεταπτυχιακό δεν σου εξασφαλίζουν τίποτα σε μία χώρα που τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει? όλοι συνηγορούν στο ότι έχω χάσει το χιούμορ μου. έχω χάσει αυτό που ήμουν.. και είναι αλήθεια, σαν να περνάω κατάθλιψη(αν και είναι βαριά κουβέντα)..αλλά μια περίοδο θλίψης σίγουρα την διανύω.. πως να αισιοδοξήσω γενικότερα? γιατί όλα να στραβώνουν ταυτόχρονα.. είναι κάποια συνομωσία του σύμπαντος για να μας ξεκάνει(αν και πολύ αμφιβάλλω ότι το σύμπαν ασχολείται μαζί μας)? κοντεύει να σπάσει το κεφάλι μου αυτή τη στιγμή που σου γράφω.. πιθανότατα θα κάνεις καιρό να μου απαντήσεις αλλά ήθελα να το βγάλω από μέσα μου.. ευχαριστώ και με συγχωρείτε (εσύ και οι αναγνώστες σου) για το μακροσκελές μήνυμα..- φαύλος κύκλος

Ναι, γίνεται να κάνει αυτός ο άνθρωπος για σένα και εσύ να μην κάνεις γι' αυτόν. Περνάς μια περίοδο μελαγχολίας και δεν θέλω να προσθέσω στο άγχος σου, αλλά αυτά που σου λέει δεν είναι απλή διαφορά ταχύτητας. Είναι σοβαρές επιφυλάξεις, και προτείνω να τις πάρεις στα σοβαρά. Είναι πολύ πιθανό να επηρεάζει η επαγγελματική προοπτική τη σχέση σου, και μπορεί αν ήσουν καλύτερα, να ήταν καλύτερη η σχέση, αλλά οι πετυχημένες σχέσεις φαίνονται όταν ένας από τους δύο δεν είναι καλά. Αν είναι να σε αποδέχεται και να σε θαυμάζει ο άλλος μόνο όταν είσαι σε ανεβασμένη περίοδο, βράστα.

__________________
5.


πώς να πω ευγενικά σε φίλη μου ότι δεν πρέπει να φάω το γλυκό που μου προσφέρει γιατί έχω βάλει πολλά κιλά; Το θίγω γιατί οι περισσότερες φίλες μου πάντα με υπολόγιζαν ότι θα φάω τα γλυκά που τους έχουν μείνει επειδή μου άρεσε γενικά και το φαγητό και τα γλυκά.. Τώρα όμως έχω βάλει αρκετά και πρέπει να το ράψω και να δώσω με ωραίο τρόπο να το καταλάβουν οι άλλοι, χωρίς να ψάχνω να βρίσκω δικαιολογίες όπως : "έχω το στομάχι μου αυτές τις μέρες"...!!

Ένας πολύ «ωραίος τρόπος» είναι να πεις την αλήθεια. Πότε σταμάτησε να είναι αποδεκτή απάντηση το «κάνω δίαιτα;» Απ' όσο ξέρω, όχι μόνο είναι αποδεκτή απάντηση, αλλά μερικοί την λένε ως δικαιολογία. Πλήρης κύκλος.

__________________
6.


Αγαπητή Α,μπα και αναγνώστες,

Είμαι 25 χρονών και μπαίνω στο 8ο έτος της σχολής μου. Αυτό το γεγονός από μόνο του μου προκαλεί τεράστια απογοήτευση και ένα αίσθημα τεράστιας αποτυχίας, γιατί δεν χρωστάω απλώς ένα μονοψήφιο αριθμό μαθημάτων αλλά ένα σημαντικό αριθμό.Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα σ'αυτό το σημείο. Όταν ήμουν ακόμα έφηβη και συζητούσα με κάποιους του επαγγέλματος για τη σχολή, μου έλεγαν μην βιαστείς να την τελειώσεις, ας σου πάρει και 5 και 6 και 7 χρόνια, αρκεί να πάρεις πράγματα απ'αυτήν.
Δεν ξέρω ρε Α,μπα πως πέρασαν τα χρόνια .. άλλοτε διάβαζα και δεν έδινα μαθήματα, γιατί δεν ήθελα απλώς ένα 5 ή 6, άλλοτε δεν ήξερα τι να πρωτοδιαβάσω, γιατί όλο και κάτι θ' άλλαζε ή άφηνα μαθήματα γιατί δεν με βόλευε η ημερομηνία εξέτασης ή προτιμούσα να δώσω βάση στις εξετάσεις ξένων γλωσσών ή θα ήμουν άρρωστη κτλ κτλ, από δικαιολογίες άλλο τίποτα! Μετά με 'φαγαν και τα Erasmus στις Σκανδιναβίες με αποτέλεσμα στο 5ο έτος, γυρίζοντας, να χρωστάω κάτι παραπάνω από τα μισά μαθήματα της σχολής.
Το λογικό θα ήταν ότι και με αυτά τα δεδομένα θα μπορούσα να 'χω τελειώσει ως τώρα. Αλλά έλα που στις εξεταστικές πλέον θα κλεινόμουν στο σπίτι για να διαβάζω και ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα: ούτε διάβαζα και στο τέλος αντιμετώπιζα και προβλήματα με τους φίλους μου επειδή δεν έβγαινα.Σε άλλη εξεταστική θα κοιμόμουν όλη μέρα για να μην ξυπνήσω και διαβάσω, σε άλλη εξεταστική θα ξεκίναγα να διαβάζω ένα μάθημα θα έβλεπα ότι δεν μου έβγαινε και θα έπιανα άλλο (πόσα μαθήματα έχω ξεκινήσει και έχω παρατήσει η ψυχή μου το ξέρει)..
Εκεί που έχω καταλήξει είναι σαφώς ότι η σχολή μου δεν μ'αρέσει αρκετά, ότι αδυνατώ να πειθαρχήσω τον εαυτό μου να διαβάσει και ότι έχω βαρεθεί να μου λένε ότι όλα είναι μια απόφαση. Ε δεν είναι! Για μένα είναι πολλαπλές αποφάσεις. Απόφαση για το κάθε λεπτό που διαβάζω.
Και δεν μου φτάνει το πρόβλημα μου να στρωθώ να διαβάσω, αλήθεια όλοι αυτοί που το κάνουν για επάγγελμα, πώς το κάνουν;(ειλικρινά το ρωτάω)..
Κι απ'την άλλη νιώθω ρε Α,μπα και αναγνώστες, ότι άφησα τα καλύτερα μου χρόνια να περάσουν χωρίς να κάνω τίποτα το εποικοδομητικό για το μέλλον μου, με όσα παραδείγματα βλέπω γύρω μου. Έχω ζήσει ήδη το "1/4" της ζωής μου ας πούμε, και δεν έχω κατασταλάξει μέσα μου με το τι θέλω να ασχοληθώ και όχι το πτυχίο που παλεύω να πάρω δεν είναι δεσμευτικό. Νιώθω ότι και να ξεκινήσω να ασχολούμαι με το επάγγελμα, δεν θα έχω κανένα προβάδισμα, ούτε καν καλό μ.ο... ούτε εργασιακή εμπειρία ούτε μεταπτυχιακό ούτε τίποτα.
Υπάρχει, λοιπόν, κανείς εδώ μέσα, που να έχει βρεθεί στη θέση μου; Που να μην μπορούσε να διαβάσει με τίποτα και να βρήκε ένα τρόπο; Που να άργησε να τελειώσει, να αποκτήσει εμπειρία και εξειδίκευση και τελικά να βρήκε κάτι που του αρέσει και να πέτυχε σ'αυτό;(Δεν είμαι wanna be καριερίστα, ένα επάγγελμα που να μου είναι ευχάριστο, αναζητώ και δεν ξέρω το πως.) Θα ήμουν ευγνώμων για τις απαντήσεις σας. Ευχαριστώ!


Υπάρχουν πολλοί, πιθανόν εδώ μέσα, και σίγουρα και έξω, που έχουν καθυστερήσει με το πτυχίο τους. Σίγουρα επίσης κάποιοι από αυτούς βρήκαν τον δρόμο τους, άλλοι στον δρόμο που είχαν ξεκινήσει, και άλλοι αναπάντεχα, σε άλλον τομέα. Ας μας απαντήσει όποιος θέλει, βέβαια, αλλά σου λέω υπεύθυνα και με σιγουριά ότι υπάρχουν τέτοια παραδείγματα. Τι θα καταλάβεις αν ακούσεις success stories; Υπάρχουν και άλλοι τόσοι, επίσης σίγουρα, που δεν πήραν ποτέ πτυχίο, και δεν είχαν καλή εξέλιξη. Τι θέλεις; Τον μέσο όρο όσων άργησαν να πάρουν πτυχίο, και τα ποσοστά επιτυχίας τους στη ζωή; Αυτό είναι κοινωνιολογική έρευνα με πολλές παραμέτρους, και ακόμα και αν υπήρχε (που πιθανότατα υπάρχει δηλαδή) θα μάθαινες τον μέσο όρο. Και μετά; Μέσος υπάρχει, αλλά κανείς δεν ανήκει στον μέσο όρο.


Μακάρι να σε βοηθήσουν οι εμπειρίες άλλων για το πώς κατάφεραν να πειθαρχήσουν. Φυσικά και δεν είναι «θέμα απόφασης» (τι θα πει αυτό άλλωστε, ούτε αυτοί που το λένε δεν ξέρουν τι εννοούν). Για να βοηθηθείς, πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε κρατάει. Σίγουρα δεν σε βοηθάει το γεγονός ότι, απ' όσο φαίνεται, δεν υπάρχει επιτακτική, απόλυτη, πραγματική ανάγκη να τελειώσεις. Δεν πρόκειται για κάποιο μυστήριο. Αυτοί που καταφέρνουν να διαβάσουν είναι αυτοί που δεν έχουν καμία, μα απολύτως καμία επιλογή. Μάλλον σε κρατάνε κι άλλα πράγματα. Ίσως να είσαι τελειομανής, ας πούμε. Βρες τι είναι αυτό που σε κρατάει, και άκου την μεθοδολογία αυτών που είχαν το ίδιο πρόβλημα. Η καθυστέρηση του πτυχίου είναι σύμπτωμα, δεν είναι το πρώτο πρόβλημα.


Ο χρόνος δεν χάνεται, εκτός αν πέσεις σε κώμα. Μπορεί να μην διάβαζες, αλλά έκανες Erasmus. Αυτό μεταφράζεται και σε εμπειρία, και σε γνώσεις.

__________________
7.


Λοιπόν, εν συντομία είμαι 31 και ανύπαντρη. Εγώ πιστεύω πως δεν έχω βρει ακόμα τον κατάλληλο και προσπαθώ να απολαμβάνω τη ζωή είτε είμαι με κάποιον είτε όχι. Έχω καλούς φίλους, ενδιαφέροντα, ταξίδια κτλ. Αυτό όμως δεν το πιστεύει το σόι και η οικογένειά μου οι οποίοι μου μιλάνε λες και έχω κάποιο κουσούρι και δεν θέλει κανείς να με παντρευτεί. Με ρωτάνε συνέχεια το πότε θα παντρευτώ και ότι περνάνε τα χρόνια και άντε να βρεις κανένα να σε πάρει κτλ. Τους απαντώ είτε με χιούμορ είτε ότι είμαι καλά και περιμένω τον κατάλληλο άνθρωπο. Ξέρω πως το κάνουν από κουτσομπολίστικη διάθεση και όχι από ενδιαφέρον αλλά δεν αντέχω άλλο να τους ακούω. Ο πατέρας μου λέει πως δεν τον νοιάζει ποιον θα παντρευτώ αρκεί να παντρευτώ. Πως να αντιδρώ σε τέτοια σχόλια ; Κάποιες φορές επηρεάζομαι και νιώθω πως στο τέλος θα μείνω στο ράφι.- elena

Το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιδράς, και το πώς επηρεάζεσαι από αυτή η ιστορία είναι δύο αρκετά διαφορετικά πράγματα, και το ένα είναι πολύ πιο σημαντικό από το άλλο. Είναι δύο μεγάλες μάχες, και οι μάχες κερδίζονται όταν έχεις γνώση, στρατηγική, και επικεντρώνεις τις δυνάμεις σου εκεί που έχει περισσότερη σημασία.


Μάλλον μαντεύεις ποια μάχη είναι πιο σημαντική. Τον κάλο των άλλων δεν μπορείς να τον κόψεις, μόνο να τον αποφύγεις. Το τι πιστεύεις εσύ για το θέμα, το τι πραγματικά πιστεύεις για το θέμα, στο βάθος της ψυχής σου, θα σε καθοδηγήσει και θα σε βοηθήσει για να οπλίζεσαι κάθε φορά που ακούς αυτές τις πολύ επικίνδυνες ανοησίες ώστε να απαντάς αναλόγως.


Καταλαβαίνω ότι καταλαβαίνεις ότι ένα μέρος είναι το κουτσομπολιό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, δυστυχώς. Μακάρι να ήταν. Σίγουρα δεν είναι σκέτο «ενδιαφέρον» για το καλό σου. Αν ενδιαφερόταν για το καλό σου, θα σε ρωτούσαν αν είσαι καλά, όχι πότε θα παντρευτείς. Ειδικά η δήλωση του πατέρα σου, ότι δεν τον νοιάζει ποιον θα παντρευτείς, αρκεί να παντρευτείς, δείχνει ένα τόσο χαλασμένο, καταπιεστικό, φριχτό σύστημα σκέψης, που με πιάνει ένα σφίξιμο. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα και το σφίξιμο παραμένει εκεί – και φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω. Αν δεν την έχεις ακούσει ακόμα, η συνέχεια είναι «παντρέψου και μετά πάρε διαζύγιο. Αλλά παντρέψου».


Όσο και να σου λέει η λογική ότι αυτά τα πράγματα θα έπρεπε να έχουν ξεπεραστεί, όσο και να σου λέει η λογική σου ότι μια γυναίκα είναι ένα αυτόνομο πρόσωπο, αυτόφωτο, που δεν χρειάζεται την έγκριση ενός άντρα για να αποδείξει ότι δεν ζει εις βάρος της κοινωνίας και δεν πιάνει άδικα χώρο στο σύμπαν, έχεις επηρεαστεί από την κούνια σου. Αυτό φαίνεται στο «είμαι 31 και ανύπαντρη». Δηλαδή, χωρίς άντρα από πάνω της, για να της δίνει λόγο ύπαρξης. Για δοκίμασε το «είμαι 31 και ελεύθερη». Δεν ακούγεται καλύτερα; Είσαι ελεύθερη, είσαι αδέσμευτη. Γιατί έχεις μυαλό και ξέρεις ότι αν είναι να δεσμευτείς, θα το κάνεις σοβαρά, με κάποιον που θα διαλέξεις και θα σε διαλέξει, και θα το σκεφτείς πάρα πολύ καλά, γιατί αν είναι να είσαι δυστυχισμένη μαζί με κάποιον άλλον ή εξαιτίας κάποιου άλλου, χίλιες φορές να είσαι ανύπαντρη. Δηλαδή, ελεύθερη.


Είσαι μικρή, έχεις πάρα πολύ χρόνο μπροστά σου, χρόνια και χρόνια. Τα τριάντα είναι ένα όριο για τις γυναίκες, και το φοβούνται, και είναι τόσο κρίμα, γιατί μπαίνουν στη δεκαετία που θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν ποιες είναι, τι θέλουν, πώς να το διεκδικήσουν, τι τους πάει, τι τους αρέσει, και τι δεν πρόκειται να ανεχτούν πια. Άλλωστε, αν δεν έχουν πετύχει όλα αυτά, καλύτερα να μην παντρευτούν ακόμα. Είναι μια δεκαετία που το σώμα σου θα είναι πολύ νέο και γερό, και το μυαλό σου θα δουλεύει τέλεια, και θα αρχίσει να σε ανταμείβει για τις προσπάθειες που έχεις κάνει ως τώρα. Αν πέρασες καλά στα 20, δεν φαντάζεσαι πόσο πιο καλά θα περάσεις στα 30 και μετά. Δεν ξεπέρασες κάποιο όριο. Δεν έληξε κάποιο προϊόν. Δεν έχεις αποτύχει σε κάποια αποστολή. Δεν ξέχασες κάποια υποχρέωση. Μπήκες σε μια χρυσή, καταπληκτική δεκαετία.


Σχεδόν όλες οι γυναίκες φοβούνται ότι θα μείνουν στο ράφι. Ρε παιδιά, βλέπετε πολλούς ανύπαντρους γύρω σας από μια ηλικία και μετά; Νομίζετε ότι θέλει καμία φοβερή ικανότητα ο γάμος; Ο κόσμος παντρεύεται, και μάλιστα μετά μανίας, γιατί είναι πιο εύκολο να παντρευτείς, παρά να το αποφύγεις. Η πίεση δεν ασκείται μόνο πάνω σας. Τη νιώθουν όλοι, και όταν λέω όλοι, εννοώ και τους άντρες. Η διαφορά είναι ότι τη νιώθουν δέκα χρόνια μετά από τις γυναίκες. Μην φοβόσαστε το ράφι. Να φοβόσαστε μην κάνετε παιδί με τον λάθος άντρα. Αυτό, μάλιστα.

75

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#7 Η επιλογή συντρόφου και ειδικά συντρόφου ζωής δεν είναι σε καμία περίπτωση αποκλειστικά θέμα τύχης. Μπορεί να έρθει ενας άνθρωπος αξιόλογος στη ζωή μας κ εμείς να τον προσπεράσουμε γιατι δεν είμαστε συναισθηματικά έτοιμοι ή δεν διαθέτουμε την κατάλληλη ωριμότητα. Νομίζω προσωπικά οτι ο σωστός άνθρωπος έρχεται στη ζωή μας και μένει όταν είμαστε έτοιμοι να τον δεχτουμε. Και αυτό είναι αποτελεσμα προσωπικης δουλειάς με τον εαυτο μας και τίποτα παραπάνω. Να μην ακούς κανένα που πάει να σε βάλει σ ενα καλούπι κοινωνικό. Γεμίσαμε αποτυχημένους γάμους και παιδια για να βουλώσουμε τρύπες συναισθηματικές. Να περνάς καλα.
#2Ρε συ Teo, τι να την περιμένεις δηλαδή;Να τελειώσει το φανταρικό της ας πούμε;Φίλε μου, το τρένο πέρασε. Ναι, το ξέρω. Κρίμα. Είναι στιγμή - σταθμός για σένα.Ξέρεις όμως ποιο είναι το καλύτερο με τους σταθμούς;Πάντα περνάει κι άλλο τρένο.
Η αμπα βγαίνει κατά τις 12, πώς γίνεται να τη διαβάζετε όλοι το πρωί......σταυροκοπιέμαι.δεν είναι προσωπική επίθεση και να με συμπαθάς, αλλά το ίδιο έχουν πει κ τουλάχιστον άλλοι 200 πριν από σένα. Μα καλά όλοι φοιτητές είστε σ αυτή τη στήλη?
Η Αμπά βγαίνει 10-11 συνήθως κ τη διαβάζω γιατί δουλεύω μετά τις 2 το μεσημέρι γιατί είμαι καθηγήτρια σε φροντιστήριο κ ιδιαίτερα!δε θίχτηκα αλλά ειλικρινά μου φαίνεται λίγο επιθετική η ερώτηση σου!
Με συμπάθεια το είπα, είναι χαρακτηριστικό του καινούργιου αμπαδίτη να λέει αχ αμπα μου σε διαβάζω κάθε πρωί με τον καφέ!.Σαν συνεννοημένοι.Οι παλιοί το ξέρουν και γελάνε. Τώρα αν κάνω λάθος και γελάω μόνη μου εντάξει, συγχωρήστε με.
#6Αχ, μόλις διάβαζα την ερώτηση έβγαλα αλήθεια αναστεναγμό.Πέρασα κι εγώ από αυτή την φάση και είναι πολλοί αυτοί που έχουν πτυχίο με πολλά έτη σπουδών. Όπως λέει η Α, μπα καμία σημασία δεν έχει αυτό. Μερικοί δεν το πήραν ποτέ, άλλοι απλώς το πήραν και τράβηξαν διαφορετικό δρόμο από το πεδίο σπουδών τους και όπως είδες στα σχόλια υπάρχουν και εκείνοι που όχι απλώς το πήραν, αλλά προχώρησαν και σε μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Το θέμα είναι, εσύ πώς θα το αντιμετωπίσεις αυτό το πρόβλημα που σε ταλαιπωρεί πάρα πολύ. Κι εγώ θα σου πω πως είναι μία απόφαση, όχι το διάβασμα. Το να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και να ανακαλύψεις τι είναι αυτό που σε έκανε να μείνεις πίσω. Αναρωτήσου τι περίμενες να βρεις και δεν βρήκες, τι σε απογοήτευσε. Όχι μόνο από την σχολή αλλά και τους υπόλοιπους τομείς της ζωής σου. Τι φοβάσαι και τι σε αγχώνει. Να σου πω την αλήθεια κι εγώ αυτό με την βοήθεια ειδικού το έκανα γιατί μου ήταν πολύ δύσκολο να βγάλω άκρη.Όταν απαντήσεις τα ερωτήματα αυτά, θα δεις πως θα κάνεις πιο εύκολα την αρχή. Θα βάλεις στην άκρη τελείως τα έτη γιατί στην τελική δεν είναι τόσο αποτρεπτικά όσο νομίζεις. Αν το θελήσεις, ευκαιρίες θα σου δοθούν και μπορείς να κάνεις και ό,τι θέλεις, απλώς λίγο πιο αργά από τους συνομήλικους. Μην βιάζεσαι να απορρίψεις το αντικείμενο σπουδών σου. Όπως λες χρωστάς μαθήματα, άρα δεν έχεις δει όλες τις πλευρές του. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να το γνωρίσεις λοιπόν και να μάθεις μέσα από αυτό. Να μάθεις πάρα πολλά! Για το story να σου πω πως κι εγώ έφτασα στο πέμπτο έτος και χωρίς erasmus και χωρίς καμία τρελή φοιτητική ζωή, να χρωστάω πάρα πολλά μαθήματα. Μ' έπιασε ένας πανικός, άρχισα να πηγαίνω κάθε μέρα όλη μέρα στην σχολή και να προσπαθώ να διαβάζω και να θέλω όχι απλώς να τα περάσω αλλά να γράψω βαθμούς. Πήγαινα στην σχολή και μ' έπιανε θλίψη. Πήγαιναν να με πιάσουν αλήθεια τα κλάματα και ένιωθα μόνη σαν το λεμόνι και ας ήμουν ανάμεσα σε 100 άτομα. Οι υπόλοιποι φίλοι μου άρχισαν να ορκίζονται και να κάνουν μεταπτυχιακά. Εμένα το άγχος μου στο ζενίθ και το αποτέλεσμα ήταν πως στο τέλος της χρονιάς είχαν περάσει τρεις εξεταστικές κι εγώ είχα περάσει ελάχιστα μαθήματα. Είχα ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ, ένιωθα τόσο κουρασμένη και είχα κάνει απλώς μία τρύπα στο νερό. Διάβαζα μαθήματα, δεν τα περνούσα και αυτό ήταν κάτι που δεν μου είχε συμβεί στο παρελθόν. Επίσης ντρεπόμουν να συστηθώ που ήμουν φοιτήτρια και άκουγα και χοντράδες μερικές φορές. Είχα φτιάξει έναν κόσμο στο μυαλό μου, είχα θεοποιήσει τους πάντες κι εγώ είχα πέσει στην αδράνεια και την θλίψη. Κάπου εκεί λοιπόν έκανα ένα ωραιότατο restart και όλα σταδιακά άλλαξαν. Αποδέχτηκα πως θα αργήσω να πάρω το πτυχίο μου και άρχισα να παρακολουθώ ποιοτικά τα μαθήματα. Όταν λέω ποιοτικά εννοώ ότι άρχισα να παρακολουθώ και να διαβάζω παράλληλα. Έβγαζα αποδοτικά προγράμματα για να τα καταφέρω και εδώ το μυστικό μου ήταν πως το διάβασμα το έβαζα μέσα στο πρόγραμμα μου καθημερινά όπως τις διαλέξεις. Είχα συγκεκριμένες ώρες την μέρα και δεν το ακύρωνα, εκτός και αν προέκυπτε κάτι σοβαρό. Μ' έπαιρναν για καφέ και έλεγα πως έχω μάθημα ας πούμε. Άφησα στην άκρη την πίεση του πτυχίου. Ο λόγος που το έκανα αυτό ήταν για να γνωρίσω και να μάθω καινούρια πράγματα.Το αποτέλεσμα ήταν να λατρέψω αλήθεια το τμήμα μου και την σχολή μου, σε τέτοιο σημείο που παραμένω ενεργή ερευνήτρια σ'ένα από τα εργαστήρια. Έφτασα στο σημείο να πηγαίνω για τα τελευταία μου μαθήματα και να στεναχωριέμαι που τελειώνω. Γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους και νέους συμφοιτητές μου και καθηγητές μου. Βρήκα όχι απλώς μαθήματα που μου αρέσουν αλλά ανακάλυψα δεξιότητες που δεν ήξερα ότι είχα. Θα σου πω αυτό που μου έλεγαν κι εμένα, ότι σημασία έχει το μυαλό σου και η προσωπικότητά σου. Όλοι κάπως ξεκίνησαν και κάπως τα έμαθαν, δεν γεννήθηκε κανείς με την γνώση στο κεφάλι του. Έτσι θα τα μάθεις κι εσύ! Θέλει προσπάθεια, χρόνο και το μεράκι σου. Δεν ήταν εύκολη η αρχή γιατί υπήρχαν στιγμές που έπεφτα και στεναχωριόμουν και αγχωνόμουν και αναρωτιόμουν "τι θα γινόταν αν". Το τελευταίο ειδικά με είχε φάει και έμαθα να το απαντάω μέσα από την προσπάθεια μου. Όταν σκεφτόμουν τι θα γινόταν αν είχα ασχοληθεί έτσι από την αρχή, απαντούσα πως δεν θα μου είχε δοθεί αυτή η συγκεκριμένη ευκαιρία, δεν θα είχα κάνει αυτό το εργαστήριο, δεν θα είχα γνωρίσει τον τάδε συμφοιτητή μου και το σημαντικότερο δεν θα είχα αναλύσει όλα αυτά που με πίεζαν και με ανάγκασαν να μείνω πίσω, τα οποία πιστεύω πως κάποια στιγμή θα μου χτυπούσαν την πόρτα και τότε οι συνέπειες μπορεί να ήταν μεγαλύτερες. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται αρχικά να αναρωτηθείς και να απαντήσεις το γιατί έφτασες μέχρι εδώ.Τα υπόλοιπα σχόλια πως είσαι τεμπέλα και τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια και όλη την μέρα πάρταρες και δεν ξέρω εγώ, μην τα διαβάσεις καν. Πάρε τον εαυτό σου στα σοβαρά, κάτι σου λέει και δεν το καταλαβαίνεις.
#7. Το ξέρω θα ακουστεί μελό αλλά η απάντηση με έκανε να δακρύσω. Για μένα, για τις φίλες μου, για τους θείους, γονείς, νέους και το πώς σκέφτονται, για όλους μας...
Αγαπητή #7 brace yourself! Αυτή είναι μόνο η αρχή. Το θέμα ΤΩΡΑ είναι γιατί δεν παντρεύεσαι. Όταν αποφασίσεις να παντρευτείς, το θέμα θα γίνει γιατί δεν παντρεύεσαι όπως θέλουν οι γονείς και τα πεθερικά σου. Κι αφού τελικά παντρευτείς θα αλλάξει πάλι το θέμα και θα είναι "αντε βάλτε μπροστά να κάνετε παιδί. εμείς εγγόνι δε θα δούμε?" Και αφού κάνεις και παιδί, ΠΑΛΙ (ΝΑΙ ΠΑΛΙ) θα υπάρχει θέμα "ε, μόνο ένα παιδί? ένα ίσον κανένα. Πότε θα κάνεις δεύτερο??"!!!!Εγώ παντρεύτηκα με τον καλό μου στη Σίφνο. Χωρίς καλεσμένους, μόνη με τον άντρα μου σε ένα μικρό εκκλησάκι. Η μάνα μου και ο πατέρας μου είχαν κοντέψει τότε να πάθουν 100000000 εγκεφαλικά που δεν θα καλούσα ΚΑΝΕΝΑΝ στον γάμο μου, παρόλο που κι εκείνοι στον δικό τους γάμο είχαν κάνει ακριβώς το ίδιο και μάλιστα ακόμα "χειρότερο". Γιατί η μανούλα μου παντρεύτηκε τον πατέρα μου το 1970, ούσα έγκυος σε μένα (το αναφέρω μόνο και μόνο επειδή εκείνη την εποχή αυτό θεωρούταν τουλάχιστο μεμπτό) και μάλιστα σε άλλη χώρα όχι στην Ελλάδα (στην Ισπανία) που και να ήθελε δεν μπορούσε να πάει κανείς!!!! :) Παράλογο? Πολύ! Παλεύεται? Όχι. Προσπαθώ να σου πω να μη δίνεις σημασία. Ξέρεις ποια είσαι και τι θέλεις από τη ζωή ? Αυτό φτάνει. Δεν χρειάζεται να κάνεις αυτό που οι γονείς σου θεωρούν σωστό. Δεν είναι το παγκόσμιο σωστό. Είναι απλώς η άποψή τους που απορρέει από πολύ αναχρονιστικά μοντέλα και πρότυπα. Δικαίωμά τους να τα πιστεύουν και να τα ακολουθούν στις δικές τους ζωές και επιλογές. Εσύ είσαι άλλο! Μόλις το κάνεις κτήμα σου αυτό που σου λέω, θα σταματήσουν να σε ενοχλούν!
#6: Στο τέλος του 4ου έτους χρώσταγα 43 μαθήματα σε σχολή φυσικής, με κβαντομηχανικές κ Η/Μ κ ό,τι άλλο παλούκι μπορείς να φανταστείς. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν πάει άλλο κ ότι πρέπει να αποδείξω στον εαυτό μου και στους δικούς μου ότι δεν είμαι χαζή ή τεμπέλα κ ότι μπορώ να τα καταφέρω στη ζωή μου, ξεκίνησα καθημερινή παρακολούθηση, όλη μέρα κ μετά διάβασμα στο σπίτι. Διάβασμα και ΣΚ όλο το εξάμηνο κ στις εξεταστικές ούτε για καφέ δεν πήγαινα, απλά έλιωσα στο διάβασμα. Τελείωσα στα 6 χρόνια (+1) με 7.5 κ μετά έκανα κ 2 χρόνια μεταπτυχιακό με 9 κ τώρα διδακτορικό. Αν πραγματικά το θέλεις, μπορείς να στρωθείς κ να κάνεις "θαύματα", αλλά πρέπει να είσαι αποφασισμένη όταν χτυπάει το τηλέφωνο να μπορείς να πεις όχι. Ξέρεις πόσα σκηνικά και διακοπές έχασα λόγω εξεταστικών; Αλλά πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, βάλτα στη ζυγαριά και αποφάσισε τι σε κάνει να νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου.
#7 Πού να έχεις σχέση 12 ετών, κοινό νοικοκυριό 7 ετών, παιδιά όχι (ακόμα, λέμε), και να βλέπεις την απελπισία αμφότερων των γονιών όταν παίρνεις τη μεγάλη απόφαση και ... περιμαζεύεις ένα γατάκι. XD
#7 Εγώ το διασκεδάζω πλέον, παρόλο που κοντεύω τα σαράντα. Αλλά ένιωσα κι εγώ αυτήν την πίεση και μπορώ να πω, ότι, στην Ελλάδα τα πράγματα είναι σχεδόν ασφυκτικά, ειδικά στην επαρχία, με αυτό το θέμα.Οι απαντήσεις μου ποικίλουν, ανάλογα με τα κέφια μου:Από το "κανείς δεν με θέλει" γιατί οι μισές από τις συναδέλφους μου έχουν μείνει χήρες (με νέο γκόμενο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και φοβούνται (κι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που απαντάνε: 'ε, δεν χρειάζεται να το πεις'). "Αφού περνάω καλά, γιατί να παντρευτώ";με την όποια απάντηση 'δες την ξαδέλφη σου....' τους λέω ότι 'την συγκεκριμένη 'δεν την ζηλεύω' και πως 'θα παντρευτώ όταν βρω κάποιον με τον οποίο θα περνάω καλύτερα από ότι τώρα'.Στο τσακίρ κέφι, με αγαπημένους, που σκέφτονται να μην είμαι μόνη, τους εκμυστηρεύομαι ότι σκέφτομαι να πάρω έναν σκύλο. Διότι ο σκύλος μένει μια ζωή ερωτευμένος με το αφεντικό του. Μετρήσεις που έγιναν, κάθε φορά που βλέπει τον άνθρωπό του, δείχνουν, ότι η σεροτονίνη είναι τόσο υψηλή όσο και στους ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι. Μόνο που στον σκύλο αυτό το επίπεδο δεν κοιλιάζει αλλά παραμένει σταθερό! Φοβερό, έ; Και συνεχίζω:'τον έχω σήκω σήκω, κάτσε κάτσε. Αφού όλες μας αυτό θέλουμε και δεν είναι έντιμο να έχουμε απαιτήσεις, που δεν μπορούμε να προσφέρουμε. Να δεις, για πότε αλλάζει η συζήτηση και πολύ στεναχωριέμαι, γιατί μόλις πήρα φόρα.
Έχουμε αγχωθεί όλες, αυτό διαπιστώνω, κάποιες πολύ και κάποιες πιο αδιόρατα. Είμαι 31, 4 χρόνια μόνη μετά από δύο απανωτές σχέσεις και τα πράγματα που έμαθα για τον εαυτό μου αυτά τα 4 χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα. Δεν είναι απαραίτητο ότι μας πιέζει το άγχος της αποκατάστασης, εγώ πιο πολύ το βιώνω σαν μια συνεχή ανάγκη επανεφεύρεσης του εαυτού μου, να είμαι σε εγρήγορση και να παρακολουθώ τις αλλαγές που συντελούνται γύρω μου με ανοιχτό μυαλό προκειμένου να μπορώ πιο εύκολα να προσαρμοστώ σε αυτές. Έχει αλλάξει η ζωή μας, και λόγω οικονομικής κρίσης και λόγω του ότι σ'αυτές τις ηλικίες οι γύρω μας σε μεγάλο βαθμό παντρεύονται. Πιο πολύ μια ανάγκη συντροφικότητας που μένει κάπως ακάλυπτη με στενοχωρεί αλλά έχω επιλέξει σωστούς ανθρώπους γύρω μου για φίλους και περιβάλλομαι από αγάπη. Κάθε κατάσταση έχει τα θετικά και τα αρνητικά της, με θυμάμαι πολύ πιο στενοχωρημένη σε κακή σχέση από τώρα που είμαι ελεύθερη και περνάω το χρόνο μου ακριβώς όπως θέλω. Μην αγχώνεσαι, αγαπητή 7, και προσπάθησε να εξηγήσεις στη μαμά σου, όσο παίρνει από λόγια, ότι στη ζωή μερικά πράγματα δεν τα ορίζουμε και πως δεν προσφέρει κάτι το επιπρόσθετο άγχος για τέτοια ζητήματα. Πριν από 30 μόλις χρόνια ως ελεύθερη στα 30 σου πιθανόν να καθόσουν να έβλεπες ετ2 στο σπίτι σου τα βράδια, τώρα έχουμε τόσες πολλές επιλογές για να διασκεδάσουμε και να ψυχαγωγηθούμε. Αυτό ίσως να μη μπορεί να το καταλάβει η μαμά σου αλλά είναι δικό της πρόβλημα, εσύ μπορείς μόνο να της το εξηγήσεις. Το πιο βασικό απ'όλα όμως, έχω αντιληφθεί ότι όλοι οι άνθρωποι, ελεύθεροι και δεσμευμένοι, ψάχνουν παρέα, ψάχνουν κάποιον να συζητήσουν, να ανοιχτούν, να ξεχαστούν, να επικοινωνήσουν. Αν είσαι καλή με τους φίλους σου αυτό θα σου γυρνάει επ'άπειρον πίσω και θα σου το επιβεβαίωνε και η δικιά μου μαμά που χώρισε στα 46 της και τη στήριξαν πάρα πολύ οι φίλες της. Αν είσαι υγιής χωρίς ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα φτιάξε τη ζωή σου όπως σου αρέσει, δεν έχεις πια να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν, μόνο σε σένα και γι'αυτό είναι συνετό να συμπεριφέρεσαι καλά στον εαυτό σου :)υγ: τα λέω για να τ'ακούω και γω
#7: Με αυτά και με αυτά θυμήθηκα μια ατάκα πελάτη σε 30+ ανύπαντρη φίλη μου: Είσαι παντρεμένη; Όχι. Είσαι αρραβωνιασμένη; Όχι. Ε, τουλάχιστον είσαι λογοδοσμένη; χαχαχαχ!
Χαχαχα μου θύμισες την πεθερά μου. Όταν αποφασίσαμε με τον άντρα μου να παντρευτούμε, είπαμε να συστήσουμε και τους γονείς μας (μεταξύ τους). Οπότε πήρα τους δικούς μου και πήγαμε στο σπίτι των πεθερικών μου. Φάγαμε ήπιαμε, γνωριστήκανε κλπ. Τέλος.Μετά από παααααααααααααρα πολύ καιρό διαπιστώσαμε ότι η πεθερά μου θεωρούσε (και συνεχίζει να θεωρεί) ότι εκείνη την ημέρα εγώ με τον άντρα μου αραβωνιαστήκαμε!!!!!!!! WTF!?!?! Κανείς ποτέ δεν ανέφερε τη λέξη αραβώνας, ούτε συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο! Στο μυαλό της πεθεράς μου όμως, τα πράγματα συνέβησαν αλλιώς!!! χαχαχαχαχα
Πάντως εκτός από την κοινωνική πίεση, πολλοί παντρεύονται γιατί νομίζουν ότι αυτό είναι το αντίδοτο της μοναξιάς. Δεν μπορούν καθόλου να μείνουν μόνοι και παντρεύονται όποιον λάχει. Και επειδή είναι μια συμπεριφορά που επικροτείται κοινωνικά, voila το φαινόμενο που περιγράφει και η Α Μπα όπου πολλοί παντρεύονται με περισσή ευκολία.
(Κατά λάθος πάτησα καταχώρηση) με το γάμο δείχνουμε ότι πετυχαμε και σε προσωπικό επίπεδο. Γι ' αυτό, άλλωστε, τα τελευταία χρόνια τα ζευγάρια μπορεί μεν να μην έχουν την οικονομική δυνατότητα, θα κάνουν όμως υπερλαμπρες και δαπανηρες δεξιώσεις σε ακριβά ξενοδοχεία και κυρίως κτήματα που είναι πολύ της μόδας, καλώντας τους πάντες, ώστε να διατυμπανισουν αυτήν τους την επιτυχία. Τα πάντα για τους άλλους, δηλαδή και για το θεαθηναι, ενώ οι ίδιοι οι νεονυμφοι μπορεί να μην νιώθουν πραγματικά πλήρεις από την επιλογή συντρόφου. Την πίεση, πάντως, αυτή για γάμο ποτέ δεν μπόρεσα να την καταλάβω. Λες και είναι στο χέρι μας να βρούμε τον κατάλληλο σύντροφο. Λάθος: το να βρεις τον κατάλληλο σύντροφο και δη σύντροφο ΖΩΗΣ που είναι μια πολύ σοβαρή απόφαση (δεν αγοράζεις πατάτες! ) είναι καθαρά θέμα τύχης! Όσο εμφανισιμος και να είναι κανείς, ή να προσεχει την εμφάνιση του, οσο και να επιδιώκει να συναναστρεφεται το αντίθετο φύλο και να γνωρίζει νέο κόσμο, αυτό του προσφέρει νέες γνωριμίες/κατακτήσεις/φλερτ ή σχέση, σε καμία περίπτωση όμως, δεν εξασφαλίζει ότι θα βρεις και άνθρωπο να ταιριαξεις! Έχω την αίσθηση ότι πιο εύκολο είναι να βρεις δουλειά με καλά χρήματα, γιατί αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις δυνάμεις και τα προσόντα σου πάρα σύντροφο να ταιριαξεις, γιατί το ποιους ανθρώπους θα συναντήσεις στο διάβα σου, είναι τυχαίο. Μη σκας, λοιπόν, και να σκεφτεσαι πάντα ότι καλύτερα ελεύθερη, παρά συμβιβασμενη σε ένα γάμο με έναν άνθρωπο που δεν ταιριάζεις μόνο και μόνο για να κάνεις το χατήρι του περιγύρου σου.
Συμφωνώ πάρα πολύ και σε συζητήσεις με το σόι τους λέω ότι είναι θέμα τύχη και ότι είμαι ρεαλιστικός άνθρωπος και δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια τύχη (γι'αυτούς που είναι καλοπαντρεμένοι, γιατί υπάρχουν).Στο γλέντι, πιστεύω ότι αξίζει το θεαθήναι όταν σου περισσεύουν. Διότι στην Ελλάδα επικρατεί το έθιμο να το πληρώνουν οι γονείς. Για μένα προσωπικά τέτοιες παραδόσεις δεν έχουν πλέον νόημα. Παλιότερα δεν γλεντούσαν και περίμεναν έναν γάμο να φάνε, να πιουν και να χορέψουν. Τώρα, όλοι τα χορτάσαμε και το μόνο που κάνουν οι περισσότεροι είναι να κουτσομπολεύουν, αντί να εκτιμήσουν την πρόσκληση. Δεν είναι είναι πιο λογικό να κάνεις πάρτι μετά από μια δεκαετία; που κατάφερε να μείνει μαζί, αγαπημένο. Το δεύτερο και μεγαλύτερο πάρτι μετά από μια 25ετία. Για 50ετία δεν τολμώ να γράψω, γιατί εκεί θα έπρεπε να το κάψει κανείς, αλλά θα λείπει το σθένος ή υγεία δεν ξέρω. Αλλά και πάλι θα μπορούσε να γίνει με πράσινο, πεντάφυλλο, τσάι.
Συμφωνώ με όλα διαφωνώ με την κριτική στο γλέντι. Αν δεν το κάψει κάποιος στο γάμο του, πού θα το κάψει; Είναι , αν εχεις βρει τον κατάλληλο σύντροφο, κάτι σαν 'το πάρτυ της ζωής σου' . Κάτι σαν τα sweet 16 που κάνουν κάτι πλούσια παιδιά στην Αμερική και τα βλέπω στο MTV και ζηλεύω :PΓενικά μ αρέσουν οι γάμοι και ανυπομονώ να παντρευτεί κανάς φίλο/η μου να πάμε να το κάψουμε :P
Ναι πεστα ρε Ζαιρα! Φυσικά κ μπορεί να είσαι άτυχος κ να μην γνωρίζεις άτομα που ταιριαζετε ή θελεστε. Αν όπως λέτε οι υπόλοιπες είναι θέμα δουλειάς κ επιλογών τότε συντασεστε ουσιαστικά με τη ελληνίδα μάνα. Γιατί δεν βρίσκεις κάποιον; Επειδή φταις κ δεν διαλέγεις ή δεν προσπαθείς αρκετα. Είναι λάθος βάση.
Βρε Santinity, άσχετο, αλλά είπες τσάι και θυμήθηκα την κομματάρα του Πλιάτσικα, το "Τσάι που πίκρισε":Σιώπη που πέφτει σα βαριά σταγόνα Ιστούς υφαίνει ο ήλιος του χειμώνα Στον καθρέφτη ξεθωριάζουν τα φιλιά που αντίκρυσε Τώρα η ματιά σου τσάι που πίκρισεΤσάι, Τσάι, Τσάι που πίκρισε Φιλί, φιλί, φιλί που αντίκρυσεεεεεεεεεε Δικό σας...
Αν και συμφωνώ με τη γενικότερη θεώρησή σου, επίτρεψέ μου να διαφωνήσω σε ένα πολύ κομβικό -για μένα- σημείο: Η εύρεση κατάλληλου συντρόφου δεν επαφίεται σε καθαρή τύχη. Το ποιοι άνθρωποι μας ελκύουν (και αντίστοιχα, ποιοι ελκύονται από μας) σχετίζεται απόλυτα με εμάς, με το ποιοι είμαστε, με τα μπλοκαρισμένα και τα ελεύθερα κομμάτια μας και με το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι επιδιώκουν την προσωπική εξέλιξη. Υπό αυτό το πρίσμα, η τύχη δεν παίζει πρωταρχικό ρόλο (κατά την ταπεινή μου άποψη, πάντα).
Κορίτσια διαφωνώ κάθετα, τι θέμα τύχης το θέμα είναι πώς θα διαλέξεις αυτόν που θα σχετιστείς, ανάμεσα στους τυχαίους που γνώρισες. Κ αυτό είναι τέ νη κ θέλει μαεστρία και εμπειρία και αυτογνωσία και πολλά.
ακόμα κι αν έχεις αυτήν την εμπειρία και τη δεξιοτεχνία, όπως λες να διαλεξεις αυτον, με τον οποίο θες να κάνεις σχέση, μπορεί να συντρέχουν άλλοι παράγοντες ατυχίας, όπως λ.χ. το κακό timing ή πολύ απλά να μην τον ελκυεις εσύ εμφανισιακά. Το να κανουμε σχεση δεν εξαρταται μόνο απο το τι θελουμε εμεις, αλλα κι απο το αν μας "διαλεγει" και ο αλλος. Δεν ειμαστε προιοντα σε ραφια να παρουμε αυτο που θελουμε! Επίσης, όσο εμπειρος και να εισαι, επειδη σε αυτες τις περιπτωσεις βρισκόμαστε υπό την επήρεια της γοητειας του αλλου/ ερωτα, η κριση μας για το ποιον του αλλου πάλι ενδεχεται να ειναι λανθασμενη!Οπότε το αν θα βρεις σύντροφο να ταιριαξεις -έστω σε μεγάλο βαθμό, γιατί απόλυτο ταίριασμα δεν υπάρχει- εξακολουθεί να είναι θέμα τύχης και η εμπειρία σε βοηθά απλώς να απομακρυνεσαι έγκαιρα από άτομα ακατάλληλα!
Ακριβώς αυτό, λίγο τό 'χεις να μπορείς να απομακρύνεσαι έγκαιρα από ακατάλληλα άτομα; Αυτό είναι όλο κι όλο που χρειάζεται να κάνεις, να μπορείς να πεις NΕΞΤ!
Σίγουρα είναι πολύ σημαντικό να έχεις εμπειρία, δεν την υποτιμώ, καθόλου, Mia idea. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως και εμπειρία να έχεις, αυτό δεν σου εξασφαλίζει ότι ΘΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ έναν άνθρωπο με τον οποίο θα ταιριάζεις και θα είναι διαθέσιμος τη στιγμή που τον θες. Και όσα next και να πεις, αυτοί οι next μπορεί να είναι πάντα ακατάλληλοι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι απλώς άτυχοι σε αυτόν τον τομέα, μην το μπερδεύετε με το ότι οι περισσότεροι είναι παντρεμένοι. Απλώς, λίγοι είναι οι πραγματικά τυχεροί. Οι περισσότεροι ξέρουν ότι δεν ταιριάζουν με το σύντροφο τους και απλώς συμβιβαζονται για να κάνουν παιδιά, για τη συντροφικότητα, λόγω της πίεσης του περιγύρου κ.ο.κ.
#6 Διαβάζοντας την ερώτηση με έλουσε κρύος ιδρώτας, ένιωσα και πάλι για λίγο ότι είμαι έκτο έτος και χρωστάω τη μισή σχολή. Τελείωσα στα οχτώ χρόνια και συνέχισα, τώρα εργάζομαι πια εδω και αρκετά χρόνια, αλλά νιώθω ότι αυτά τα χρόνια του προπτυχιακού δε θα τα ξεχάσω ποτέ. Γράφω τι έκανα μήπως και κάποιος βοηθηθει1. Το σημαντικότερο όλων όπως επισημαίνει και η Λένα, έψαξα να βρω την αιτία δυστυχως πολύ αργα, είχα φτάσει σε απελπιστικό σημείο. Επισκέφτηκα ειδικό και διαγνώστηκα με κατάθλιψη. Όταν στάθηκα πάλι στα πόδια μου όλα ήταν ευκολότερα. 2. Σταμάτησα να προσπαθώ να δώσω πεντακόσια μαθήματα ανα εξεταστική.Κάθε φορά που το προσπαθούσα, κατέληγα να μη δίνω σχεδον τίποτα τελικά. Αντ΄αυτόυ, επελεγα λίγα και καλα ανάλογα με το τι χρωστούσα και το εκάστοτε πρόγραμμα. Στις μέρες που χρειαζόταν να διαβάσω ένα μάθημα, πρόσθετα τις διπλάσιες έτσι ώστε αν τεμπέλιαζα μια μέρα, να μη με πιάσει πανικός λόγω χρόνου.3. Σταμάτησα να διαβάζω στο σπίτι. Έβαλα πρόγραμμα (όσο μπορούσα) και πήγαινα στη βιβλιοθήκη το πρωι και διαβαζα μέχρι αργα το απόγευμα. Ετσι μου έμενε ελεύθερος χρόνος το βράδυ για να μη νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου. Επίσης4. Βρήκα συμφοιτήτες που ήταν σε παρόμοια φάση και διαβαζαμε κάποιες φορές μαζι. Μεγάλη παρηγοριά και έκανα και καποιους πολύ καλούς φίλους!5. Όταν χρωστουσα πια πολύ λίγα μαθήματα, έφυγα για έξι μήνες στο εξωτερικό για εξάμηνη πρακτική. Ένιωσα πολύ όμορφα όταν είδα ότι η δουλειά μου αναγωρίζεται (πράγμα που είχε να συμβει πολλά χρόνια). Εντέλει αυτή η εμπειρία με βοήθησε πάρα πολύ και ψυχολογικά και πρακτικα. Στις δύο τελευταίες εξεταστικες πήγα απλώς να δώσω τα μαθήματα και εντέλει Ελλάδα δε γυρισα ποτέ, (τουλαχιστον μέχρι στιγμής). Εσύ έχεις και το Erasmus, το οποίο στη θέση σου δε θα υποτιμούσα, φυσικά και είναι εμπειρια που μετράει παντόυ.Με συγχωρείτε πολύ για το μακρυνάρι, ειλικρινά δεν ήξερα ότι ήμασταν τοσοι πολλοί στην ίδια κατάσταση. Μακάρι να το ήξερα τότε!
πολύ καλές οι συμβουλές σου!Να προσθέσω ότι θα σε βοηθήσει να παρακολουθήσεις ξανά τα μαθήματα που χρωστάς, ακόμα κι αν το είχες ήδη κάνει παλαιότερα. Ήταν πολύ καλή λύση για μένα, γιατί μπήκα ξανά σε πρόγραμμα και στη λογική των μαθημάτων αυτών.
#7 εξαιρετική η απάντηση, Λένα! Τι πίεση είναι αυτή προς τις γυναίκες να παντρευτούν; και το χειρότερο: να παντρευτούν, όποιον βρουν μπροστά τους μόνο και μόνο για να πουν ότι παντρεύτηκαν και άρα να φαίνονται επιτυχημένες στους έξω; γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο γάμο δείχνουμε ότι πετυχαμε και σε προσωπικό επίπεδο, όχι μόνο επαγγελματικο.
Είναι όντως απαράδεκτο! Εντούτοις -όσο κι αν το θεωρώ κατάπτυστο και χειριστικό και επικίνδυνο- οι γονείς έχουν μια ακριβή θεώρηση της πραγματικότητας. Κάποτε είχε βγεί μια στατιστική που έλεγε ότι είναι πιο πιθανό να πέσει θύμα τρομοκρατίας μια γυναίκα άνω των 40 παρά να παντρευτεί (αυτό είχε βγεί πριν την έξαρση της τρομοκρατίας). Επιπλέον όπως οι γυναίκες όταν δούν κάποιον δεσμευμένο θεωρούν ότι για να είναι δεσμευμένος κάτι αξίζει που θεωρείται τσεκαρισμένο κι από άλλη γυναίκα και αμέσως αυτός ο κάποιος γίνεται πιο επιθυμητός από ότι θα ήταν αλλιώς στην κλίμακα αξιολόγησης (μην με κράζετε παρακαλώ -δεν υποννοώ να μπει η άλλη τρίτο πρόσωπο και όλα αυτά τα κατινίστικα) το αντίστοιχο για τις γυναίκες είναι να έχει βρεθεί κάποιος να τους κάνει πρόταση γάμου. Κάπως σαν να είναι ελαττωματικά προϊόντα αλλιώς. (Εξ ου και το "παντρέψου και μετά χώρισε αν θες").Τελευταίο και αξιοσημείωτο οι άνθρωποι που παντρεύονται σε προχωρημένες ηλικίες είναι συνήθως οι άνθρωποι που ήδη είχαν παντρευτεί σε νεότερες. Δλδ. κάποια παντρεύεται στα 55 αλλά είχε κάνει κι έναν γάμο που κατέληξε σε διαζύγιο μεταξύ 33-35. Παράδειγμα φέρνω. Δεν ξέρω πώς εξηγείται κοινωνιολογικά αλλά δείχνει να συμβαίνει. Δεν λέω ότι έχει λογική όλο αυτό. Δεν έχει. Κι ούτε έχω σκοπό να σας αγχώσω. Λέω απλά ότι ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι σκέφτονται όντως έτσι. Μέχρι να αλλάξει αυτή η αντίληψη οι γονείς θα θέλουν να μην θεωρηθεί το παιδί τους ότι "υστερεί" για να καλύτερέψουν τις πιθανότητές του κάποια στιγμή να βρεί αυτό που του ταιριάζει. Κάντε κάτι για να τους αλλάξετε αυτήν την αντίληψη όσο μπορείτε λοιπόν και κυρίως υπεράσπιση των γυναικών από τις άλλες γυναίκες κι όχι θάψιμο με κάθε ευκαιρία.
#6 Ταυτίστηκα τόσο πολύ μαζί σου με τη διαφορά ότι τελικά κατάφερα και τελείωσα τη σχολή μου στα 5 χρόνια. Πριν φύγω για Erasmus στο 3ο έτος, είχα χάσει την εξεταστική και χρωστούσα μερικά μαθήματα. Φυσικά εκείνη την περίοδο ήμουν σε μια φάση 'και τα μυαλά στα κάγκελα'! Κάθισα μάλιστα 2 εξάμηνα για Erasmus, πέρασα μόλις 2 μαθήματα, επέστρεψα όταν έμπαινα 4ο έτος και έπρεπε να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Αν θυμάμαι καλά, χρωστούσα γύρω στα 20-25 και η σχολή μου έχει 50. Συν ότι είχα να κάνω και πρακτική και πτυχιακή. Στο 4ο έτος έκανα την πρακτική και στο 5ο την πτυχιακή. Πήρα πιο σοβαρά τις εξεταστικές και ξεκινούσα το διάβασμα 20 μέρες πριν, συστηματικά, κάθε μέρα, χωρίς υπερβολές και χωρίς να έχω παράλογες απαιτήσεις. Επειδή όμως δούλευα και σε καφετέρια, όταν είχα εξεταστική, ή δούλευα λιγότερες μέρες, με μια καλή συνεννόηση με το αφεντικό ή σταματούσα τελείως, κάτι το οποίο με ζόριζε οικονομικά. Είχα σαν προτεραιότητα όμως να τελειώνω με τα μαθήματα. Ο καθορισμός των προτεραιοτήτων με βοήθησε πολύ στη συγκεκριμένη φάση.
#7 αχ στην καρδιά μου μίλησε η 7... χθες το βράδυ η μάνα μοου άρχισε πάλι τα είδες η τάδε... έκανε τα παιδάκια της και τώρα είναι μια χαρά. και η δείνα έλεγε σαν εσένα ότι δεν θέλει να κάνει παιδιά και γνώρισε τον τάδε και άλλαξε γνώμη και τώρα περνάει τέλεια με τον αντρούλη της και τα παιδάκια της... λοιπόν στο κομμάτι της αντίδρασής μου δεν σε συμβουλεύω να ακολουθήσεις την ίδια τακτική. εγώ βρίζω. βρίζω θυμώνω τους το ξεκόβω τους λέω ότι είναι αναχρονιστικοί και αγράμματοι και να κοιτάξουν να φτιάξουν την πάρτη τους πρώτα και να σταματήσουν να ασχολούνται μαζί μου... δεν πιάνει. περνάει λίγος καιρός και με την πρώτη ευκαιρία πάλι τα ίδια. και να φανταστείς ότι δεν έκλεισα ακόμα τα 30. δλδ δεν θέλω να φανταστώ τι θα κάνουν σε καμιά πενταετία δεκαετία..αλλά στο κομμάτι του πόσο με επηρεάζουν αυτές οι συζητήσεις νομίζω παίρνω άριστα 10. και νομίζω σε αυτό με έχει βοηθήσει και η αμπαευχαρτιστώ αμπαδεν φοβάμαι ρε παιδί μου... δε με νοιάζει... και για παιδί θα το σκεφτώ αργότερα αν θέλω να πάρω τέτοια ευθύνη πάνω μου. ρε κορίτσια προχωράει ο κόσμος, να ψάξουμε ανθρώπους να δεθούμε, να ταιριάζουμε να περνάμε καλά αλλά όχι να ψάχνουμε για γαμπρούς. αν είναι δυνατόν δλδ. πάντως μην αγχώνεσαι μέχρι να είσαι σε ηλικία τζιζ, αν τελικά δεν έχεις παντρευτεί σίγουρα δεν θα είσαι μόνη σου.. θα είναι πολλές σαν κι εσένα και ίσως το δεχτεί και η οικογένειά σου μέχρι τότε...δλδ εγώ ζω για να ακούσω τη μάνα μου να μου λέειείδες η τάδε δεν παντρεύτηκε και τώρα είδες τί ωραία περνάει; ότι λεφτά βγάζει τα κρατάει για την πάρτη της, έχει ένα πιπινάκι και κάνουν και τα ταξιδάκια τους...γενικά όσο ζω ελπίζω
Δεν χρειάζεται να βρίζεις.Μπορείς να τους λες ότι ψάχνεις και είσαι σε καλό δρόμο. Λέγε : Σε δύο χρόνια θα έχει γίνει. Είμαι σε κάτι σοβαρό. Και άλλαξε θέμα :P
Skordalia δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνεις την οποιαδήποτε συζήτηση γι' αυτό το θέμα με όσους δεν τους αφορά. Πόσο μάλλον με τους γονείς σου, ιδίως όταν οι απόψεις τους είναι 100 χρόνια πίσω! Κι εσύ όπως και η #7 πέφτετε στη λοούμπα ότι πρέπει να ικανοποιήσετε τις επιθυμίες των γονέων σας και δεν το καταλαβαίνετε. Γι' αυτό ζορίζεστε που σας ζορίζουν.
Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι κυρίως ότι δεν το έχουν πάρει απόφαση βαθιά μέσα τους. Οταν δεν είσαι σίγουρη για αυτό που κανεις ή για αυτό που θελεις, τότε μπορεί ο καθένας να σε κλονισει. Με τα χρόνια κατασταλλαζεις πιστεύω κ γίνεται κτήμα σου το τι θέλεις κ το τι αντεχεις
Ρε συ το πρόβλημα γίνεται πιο στενάχωρο όταν ΕΧΕΙΣ κάποιο γκόμενο με τον οποίο όμως η σχέση δεν προχωράει στο επόμενο στάδιο. Κι εσύ τον αγαπάς μεν, σου τελειλωνουν οι δικαιολογίες δε...λες γιατί? Και πως να αντικρούσεις τότε τα επιχειρήματα τον γονιών σου που σου λένε να κοιταξεις τον εαυτό σου? Τα έζησα από 27-37 και ήταν επιεικώς μαρτυρικά χρόνια...και διέλυσαν τη σχέση με τη μητέρα μου που ενέτεινε διαρκώς την κριτική και τον πατέρα μου που η απελπισία για τη γεροντοκόρη τον βούλιαζε στην κατάθλιψη...ευτυχώς ξύπνησα! Συνήλθα! Είδα το φως, εμπέδωσα το "απλά δε σε γουστάρει" και βρήκα έναν άντρα που μου ταίριαζε, με ήθελε και είχαμε κοινό όνειρο! Ο παλιός τυφλωμένος μου εαυτός δε θα τον είχε κοιτάξει αυτό τον άντρα παλιά...χωρίς να σημαίνει πως είναι άσχημος ούτε του λείπει τίποτα! Θέλει χρόνο η ωρίμανση, αυτό κατάλαβα. Κ όσο πιο πολλή έπαρση έχεις, τόσο πιο πολύ αργείς να ωριμάσεις...
Συγγνώμη... Απελπισία για τη γεροντοκόρη που πδηγούσε σε κατάθλιψη; Τι ήσουν άρρωστη; Αυτά ακούω και δεν μπορώ ρε παιδιά.. Δεν είναι κατάρα, είναι επιλογή. Και ο πατέρας μπορεί να βρει άλλα πράγματα που έχεις πετύζχει για να χαρεί.Κατα τ άλλα μπράβο που πήρες μια τόσο γενναια απόφαση και πραγματοποιησες τα ονειρά σου.
Ελα βρε φίλη εντάξει υπερβάλλω, δεν είχε γενικώς κατάθλιψη για τη γεροντοκόρη, αλλλα όταν γίνονταν καυγάδες με τη μαμά στο σπίτι γιατί δεν ακολουθούσα τις συμβουλές της στις σχέσεις μου και μου φώναζε ότι είμαι ξελιγωμένη και κυνηγάω τους άντρες και δεν έχω αξιοπρέπεια κλπ κλπ και εν τέλει ναι είμαι μια γεροντοκόρη...ε εκεί ναι ο πατέρας έπεφτε σε κατλαθλιψη, πανηγυρικά.
"..περνάει τέλεια με τον αντρούλη της και τα παιδάκια της..." Πηγή: www.lifo.grΧα, χα, μα μπροστά είναι; Πιο τέλεια πεθαίνεις! (σόρρυ άμα σας το χαλάω χάππυ μαμαδομπαμπάδες αλλά μετά από 1 βδομάδα σερί ξενύχτι λόγω διαδοχικών ασθενειών μωρών-παιδιών έχω γίνει λίγο ντράμακουήν)