Το βδέλυγμα. Ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη για τη LIFO

Το βδέλυγμα. Ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη για τη LIFO Facebook Twitter
Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί γι' αυτό που είναι και για όσα διαπράττει. Η τιμωρία του πρέπει να είναι ισοδύναμη με τη βδελυρότητά του: συντριπτική... Πορτρέτο: Στάθης Μαμαλάκης
18

Ανήκω σε έναν λαό τον οποίο βδελύσσομαι. Το βδέλυγμα είναι αυτός ο λαός. Ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός είναι ένα βδέλυγμα. Ο λαός αυτός είναι πλέον ικανός και πανέτοιμος για το χειρότερο. Για το χείριστο. Δεν είναι ικανός και πανέτοιμος παρά μόνο γι' αυτό. Επειδή ο ίδιος ανήκει στο χειρότερο. Στο χείριστο. Ο ελληνικός λαός ανήκει οριστικά στο μη περαιτέρω τού χείριστου.


Βρίσκεται σε πλήρη διαθεσιμότητα για να γεννάει μόνο τέρατα. Η γονιμότητά του, η μοναδική την οποία διαθέτει, είναι πλέον προγραμματισμένη γενετικώς και καθηλωμένη αποκλειστικώς στην τερατογένεση. Ο ελληνικός λαός είναι ένα τέρας προορισμένο να γεννάει μόνο τέρατα.

Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός εσωτερικώς κατεστραμμένος, που όλη του η άλλοτε, χαμένη σ' ένα χαμένο παρελθόν δημιουργικότητα επιδίδεται πλέον αποκλειστικά και μόνο σε καταστροφές. Είναι ένας λαός καταστροφικός, ένας λαός καταστροφέας που, ως τέτοιος, αντιστρέφει διαστροφικά τον λόγο υπάρξεως κάθε λαού: την κατοχύρωση τής συνέχειάς του.


Πρόκειται για γενίκευση η οποία, όπως κάθε γενίκευση, θα αδικήσει κατάφωρα κάποιους που πάντα εξαιρούνται ως ελάχιστη μειονότητα, την οποία όμως επιβάλλει η ιστορική στιγμή, η ιστορική κατάσταση, η ιστορική συγκυρία: και οι τρεις αυτές συνισταμένες έχουν υποδειγματικό και καταληκτικό χαρακτήρα. Η αποδεικτική τους δύναμη είναι πανίσχυρη, διαθέτει όλα τα αδιάσειστα πειστήρια μιας απόφανσης όπως η παραπάνω, η οποία δεν παραχωρεί κανένα ελαφρυντικό ώστε να μη θεωρηθεί αυταπόδεικτη.


Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός εσωτερικώς κατεστραμμένος, που όλη του η άλλοτε, χαμένη σ' ένα χαμένο παρελθόν δημιουργικότητα επιδίδεται πλέον αποκλειστικά και μόνο σε καταστροφές. Είναι ένας λαός καταστροφικός, ένας λαός καταστροφέας που, ως τέτοιος, αντιστρέφει διαστροφικά τον λόγο υπάρξεως κάθε λαού: την κατοχύρωση τής συνέχειάς του. Αυτός ο λαός όχι μόνο δεν κατοχυρώνει τη συνέχειά του αλλά προκαλεί ο ίδιος, με την αδίστακτη βαρβαρότητά του και την αυτάρεσκη ανεπάρκειά του, τη μη συνέχειά του, την οριστική διακοπή τής συνέχειάς του, την ιστορική παύση του, τον ολοκληρωτικό τερματισμό του μέσα σε ένα τοπίο από ανθρώπινα ερείπια.

Έχει βγάλει ο ίδιος με τα ίδια του τα χέρια τα μάτια του. Ένας λαός αόμματος που αναπαράγει αόμματους. Λαός τυφλών όπου η τύφλωση δεν έχει αφήσει απρόσβλητη καμία γενιά, κανένα φύλο, καμία τάξη, καμιά ηλικία – διεφθαρμένη ελληνική νεολαία, απερίσκεπτη, κούφια, επιπόλαιη, το χείριστο τού χείριστου, ανακυκλώνει μόνο τα ζοφερά κουσούρια των σπορέων του, αναδεικνύει μόνο την εφιαλτική ψυχική στενότητα εκείνων, ανανεώνει με τον πιο πρωτόγονο, τον πιο κτηνώδη τρόπο –τον τρόπο μη-ανθρώπων των σπηλαίων– τα ενδημικά τους χάλια, την επιδεικτική χυδαιότητα και την πρώιμη διαφθορά τους: με το ένα χέρι κάνουν τον σταυρό τους και με το άλλο, την ίδια στιγμή, σε κλέβουν ή σε δέρνουν.


Είναι καιρός, προ πολλού είναι καιρός, να εξοβελιστούν όλες οι εύφημες διακρίσεις που ανέκαθεν τού αποδίδονται: αυτός ο λαός –μόνον λαϊκιστές, λαοπλάνοι, δημαγωγοί, κολπαδόροι και πολιτικά ψώνια - τον εκτιμούν γλείφοντάς τον στα δημόσια ουρητήρια– είναι ένας λαός αγενής –απρεπής και από κακό σόι–, επιδεκτικός μόνο για την ανάδειξη και την επιβράβευση τού κάκιστου, τού αίσχιστου, τού αποκρουστικού: πώς τα καταφέρνει και καταθέτει ο ίδιος τα αδιάψευστα πειστήρια τής αγένειάς του αναδεικνύοντας και επιβραβεύοντας το αποδεδειγμένα, εξόφθαλμα, κραυγαλέα κάκιστο, το ευτελέστερο δείγμα του ανθρώπινου είδους, όταν καλείται να εκλέξει τους ηγέτες του; Πρόκειται για πρωτοφανές επίτευγμα: να επικροτεί, να υποστηρίζει, ένας λαός το τερατώδες, να χαρίζει τον στέφανο της νίκης με τα λάφυρα τής εξουσίας σ' εκείνους που, με τον δικό τους φενακιστικό αγοραίο τρόπο, τού απέδειξαν ότι, εκλέγοντάς τους, είναι όντως αγενής, όντως χυδαίος, «ένα ντουβάρι». Εδώ, επιβεβαιώνεται η τερατογένεση: οι αναδεικνυόμενοι και επιβραβευμένοι είναι τέρατα εκ τεράτων, βδελυροί ηγέτες βγαλμένοι μέσα από τα βδελυρά έγκατα των βδελυρών οπαδών τους. Η απόλυτη σύμπνοια των βδελυγμάτων, τα αλληλοκαθρεφτιζόμενα εμέσματα.


Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί γι' αυτό που είναι και για όσα διαπράττει. Η τιμωρία του πρέπει να είναι ισοδύναμη με τη βδελυρότητά του: συντριπτική. Δεν αξίζει κανέναν οίκτο, κανένα έλεος, καμία επιείκεια, καμία κατανόηση, ένας τέτοιος λαός· τού αξίζει το ακριβές αντίτιμο των επιπτώσεων που έχουν οι συνεχώς κλιμακούμενες προς την απόλυτη αηδία επιλογές τής εκτροχιασμένης και συσκοτισμένης νοοτροπίας του, και που η πιο εύγλωττη εικόνα της είναι το παρόν εφιαλτικό σύμπλεγμα ηγεσίας και λαού, σε συμπαγή ταύτιση, δύο πρόσωπα σε ένα, ο Λαοκόων σε σφικτό και φρικτό εναγκαλισμό με το Φίδι.

Πρέπει να επιβληθεί αναφανδόν αυτή η τιμωρία. Θα είναι πράξη αισχύλειας δικαιοσύνης γιατί ο λαός αυτός δεν μαθαίνει, δεν μπορεί να μάθει, από τα λάθη του και από τα λάθη των άλλων. Είναι ήδη γενεσιουργός αιτία μόνο συμφορών, διαφθοράς και ύβρεως, επείγει συνεπώς η αδήριτη ανάγκη να το πληρώσει αυτό, όχι ως χρέος σε δάνεια αλλά ως οφειλή στην ανθρωπότητα.
Η σημερινή τραγωδία διαφέρει από την αρχαία ως προς το ότι τα τραγικά πρόσωπα σ' αυτήν, αντίθετα απ' ό,τι σ' εκείνην, δεν είναι οι πρωταγωνιστές αλλά ο χορός, δηλαδή ο δήμος: αυτός είναι σήμερα το υποκείμενο και συγχρόνως το αντικείμενο τού ολέθρου – από δήμος έγινε δήμιος τού εαυτού του και άλλων. Οι ηγέτες του έχουν δευτερεύουσα σημασία, πρώτον διότι προέρχονται από αυτόν και δεν υφίστανται χωρίς αυτόν, δεύτερον διότι αυτός ο ίδιος, κυρίως όταν τον εξαπατούν και τον εμπαίζουν με τα σκουπίδια των υποσχέσεών τους, εκχωρεί σ' αυτούς την εξουσία με την οποία εν συνεχεία τον χειραγωγούν, δείχνοντάς του αυτό που αισθάνονται γι' αυτόν: περιφρόνηση, προκειμένου να τον κρατούν παντοιοτρόπως αιχμάλωτο τής δικής τους αρχομανίας.


Ο ένοχος, πλέον πασιφανέστατα, δεν είναι άλλος από τον λαό, αυτόν τον πολυκέφαλο δράστη τού οποίου τα ολέθρια λάθη –έτσι θριάμβευσε ο Χίτλερ– είναι ιστορική επιταγή να κριθούν και να καταδικαστούν, χωρίς καμία επιείκεια, με μοναδικό κριτήριο την ωμή αλήθεια – αφού ο ίδιος ο λαός μόνος του βρίσκεται σε παντελή ανικανότητα να το κάνει, τα καταφέρνει τέλεια μόνο στις κομπίνες και στη λαμογιά. Μία δημόσια Νυρεμβέργη με τις αλαλάζουσες μάζες των πλατειών στριμωγμένες τώρα στα εδώλια των σεσημασμένων.


Θα καούν, βέβαια, μαζί με τα ξερά, που είναι τα περισσότερα, και τα χλωρά, που είναι ασυγκρίτως λιγότερα, θα πάρουν τα σκάγια αδιακρίτως όλους, θα συμβεί το «μετά δικαίων και αδίκων», αλλά αυτό είναι το αναπόδραστο τίμημα που θα εξαναγκαστούν να πληρώσουν και όποιοι, εκόντες άκοντες, ανήκουν σ' αυτόν τον τόσο αφειδώς αλλά και τόσο λανθασμένα, τόσο παραπλανητικά, παινεμένο λαό.


Τώρα, αυτός ο λαός, απογυμνωμένος συλλήβδην από όλα τα χιλιόχρονα μαλάματα και τάματα με τα οποία τον έχουν φορτώσει και συγκαλύψει, ακάλυπτος από όλα τα ειδυλλιακά τερτίπια και τις ιδεοληπτικές μπαρούφες, από τα παραδοσιακά ψεύδη που υπήρξαν μέχρι τώρα η δήθεν αλήθεια του, αποκαλύπτει στα μάτια και εκείνων που τον γνώριζαν απ' την καλή και εκείνων που τώρα τον ανακαλύπτουν απ' την ανάποδη, το γνήσιον της ανορθόγραφης υπογραφής του.


Απεταξάμην!

Guest Editors
18

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακροδεξιά και γάμοι ομοφύλων: στο όνομα του Θεού, της Φύσης και του Συντάγματος

Guest Editors / Ακροδεξιά και γάμοι ομοφύλων: Στο όνομα του Θεού, της Φύσης και του Συντάγματος

Στο δεύτερο σημείωμα του Παρατηρητηρίου της Ακροδεξιάς καταγράφουμε τη δυναμική που ανέπτυξε η ελληνική Ακροδεξιά εντός και εκτός ΝΔ στην πολυήμερη αντιπαράθεση για το νομοσχέδιο περί ισότητας στο γάμο. Ποιοι ήταν οι βασικοί «παίκτες» μέσα και έξω από τη Βουλή και ποιες οι κύριες πτυχές της επιχειρηματολογίας τους;
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ευρωεκλογές 2024: Η Ακροδεξιά στην Ευρώπη και την Ελλάδα

Guest Editors / Ευρωεκλογές 2024: Η Ακροδεξιά στην Ευρώπη και την Ελλάδα

Τι δείχνουν οι έρευνες του τελευταίου εξαμήνου ανά χώρα για την παρουσία των ακροδεξιών κομμάτων εντός και εκτός Βουλής; Ένα κείμενο του Παρατηρητήριου της Ακροδεξιάς από το Σημείο, μιας ανεξάρτητης πρωτοβουλίας πολιτών που εργάζεται για την αντιμετώπιση του δεξιού εξτρεμισμού.
THE LIFO TEAM
Στέλλα Μπελιά

Guest Editors / Αριστερά με ακροδεξιά επιχειρήματα;

Δεν είναι οπισθοδρομικό να μας λέει σήμερα το ΚΚΕ ότι μέχρι να νικήσουμε τον καπιταλισμό με συνολική επανάσταση κάποιοι άνθρωποι (γυναίκες και εν γένει θηλυκότητες) θα πρέπει να ζουν χωρίς να αντιδρούν στην καταπίεση της πατριαρχίας γιατί «έχουμε σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούμε τώρα»;
ΣΤΕΛΛΑ ΜΠΕΛΙΑ
Sex panics ή δράκοι χωρίς δόντια

Lgbtqi+ / Sex panics ή δράκοι χωρίς δόντια

Επικαλούμενοι τις ηθικές αξίες, κάποιοι επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι κινδυνεύουμε κυρίως από την αναγνώριση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και από τη Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στο σχολείο.
ΕΛΕΝΑ ΣΚΑΡΠΙΔΟΥ
Cultterra: οι νέοι της Ελευσίνας έχουν πλέον φωνή

LiFO X 2023 ΕΛΕVΣΙΣ / Cultterra: Οι νέοι της Ελευσίνας έχουν πλέον φωνή

Μια ομάδα νέων με όραμα για την Ελευσίνα δημιούργησε έναν νέο χώρο με την υποστήριξη, κατάρτιση και δικτύωση της 2023 Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, δίνοντας την ευκαιρία να αναδειχτεί η διαφορετικότητα και στο ταλέντο.
M. HULOT

σχόλια

9 σχόλια
Αν αυτό είναι το μόνο πού έχει να πεί ο κ. Δημητριάδης στην παρούσα κατάσταση...τότε εγώ Βδελυσσομαι τον κ. Δημητριάδη.Και λυπάμαι γιατί ο συγγραφέας του εμβληματικού Πεθαίνω σαν Χώρα γρέφει κάτι που με κάνει να βδελυσσομαι να ακουμπήσω το έντυπο μέσω του οποίου μοιράζεται και διαδίδει την βδελυγμία του.Και γιά μιά απάντηση στην λογοδοιάρροιά του μπορεί κανείς να διαβάσει το Πεθαίνω σαν Βδέλυγμα του Θωμά Τσαλαπάτη στην Εφημερίδα των Συντακτών 3-4 Οκτωβρίου, σελ 16 της ενότητας 'νησίδες'.Ελπίζω επίσης το θεατρόφιλο κοινό να απόσχει από όποιο μελλοντικὀ του πόνημα...εξάλλου γιατί να απευθύνεται ο κ. Δημητριάδης σε ένα κοινό τόσο ανάξιο;
Κάτι μου λέει ότι ο συγγραφέας δε συμπαθεί ιδιαίτερα την Ελλάδα. Χωρίς πλάκα πάντως, πρέπει να αισθάνεται τρομερή δυστυχία, μιας και ανήκει, είναι κομμάτι, σάρκα από τη σάρκα, αυτού που με τόσο μίσος, υποτιμά, αποδομεί, συντρίβει.
Δυστυχώς, έχει απόλυτο δίκιο σε όσα γράφει ο κ. Δημητριάδης. Αν πάλι προτιμάτε να εθελοτυφλείτε και να πιστεύετε ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική, δικαίωμά σας...
O μόνος τρόπος να έχει έννοια το κείμενό του είναι ως μια λογοτεχνική αναπαράσταση του παραληρήματος ενός ανθρώπου που νιώθει μεταφυσικά καταραμένος και κατηγορεί την κοινωνία όπου ζει. Σε μια τέτοια εκδοχή, η έμφαση στο λαό όπου ανήκει θα αποκάλυπτε επικίνδυνη ανεπάρκεια, αφού το μίσος για τον γύρω κόσμο που δεν μας περιλαμβάνει/καταλαβαίνει δεν μπορεί να έχει εθνικό πρόσημο. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία, κυριολεκτική ("έχει δίκιο", πρέπει να πεθάνουμε) ή μεταφορική (δεν το εννοεί έτσι, πρέπει να κάνουμε "αυτοκριτική", έτσι, επειδή το αποφάσισε ο Αγιατολάχ Δημητριάδης), είναι καθαρά φασιστική στη βάση της.
Αν δεν στρέψουμε το βλέμμα πρώτα σε μας τους ίδιους, αναζητώντας ευθύνη για το μεγάλο κατρακύλισμα που μας συμβαίνει, τότε αντιλαμβάνομαι πλήρως το θυμό που βγάζει το κείμενο του κ. Δημητριάδη.
"Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει. Δε μ’ αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο.." Πεθάινω σα χώρα, 1978Δ.ΔημητριάδηςΤο τότε σαν τώρα, το τώρα σαν τότε.
(...)Οποιος δν εχει δει ανθρωπους να πεθαινουν σφυροκοπημενοι απο αορατο χερι στους δρομους,δν μπορει να καταλαβει τι σημαινει κ τι ειναι ο θανατος μιας χωρας,οπως δν μπορει να καταλαβει κι εκεινος που δν εχει νιωσει το ιδιο το κορμι του ανυπαρκτο,ανενεργο,ανυποληπτο,ανεπιθυμητο,ανυποστατο κ ανυπανδρο,με την περιβοητη κινητηρια δυναμη του κομμενη συρριζα κ ξεκομμενη απ'το εσωτατο πυρ της συγκινησης.Μα κ το ν'αντικριζεις εναν τοσο πλατυ θανατο σαν αυτον τον συσσωμο του εθνους,ισοδυναμει με το να εξαντλεις ολοκληρη την ζωη,την ζωη της μερας ομως,γιατι η αλλη ζωη,εκεινη που ξεκιναει ασυλληπτα,ανεννοητα απ'την ασυλληπτη μητρα της νυχτας,ειναι το ανεξαντλητο,ο βαθυς θανατος,αυτο που μπορει να παρομοιαστει με την υπερθετικη στιλβη της ομορφιας ενος ωριμου εφηβου σε διαρκη σύγκορμη,μεσα κ εξω,στυση που δν αφηνει σε ησυχια καμια ανθρωπινη καρδια,οδηγει σε απονενοημενες πραξεις,σε εθνικα μποτιλιαρισματα,διασαλευσεις των κοινωνικων πλαισιων κ σε κραυγες του ειδους :<<Πυργε χρυσοπλοκοτατε, Δωδεκατειχε πολη, Ηλιοσταλαχτε θρονε, Ακατανοητο θαυμα, Ασβηστη λαμπαδα>> ,οπου προσπαθουν να μετριασουν την εκσταση που προκαλει η ζαλιστικη λαμψη,η μανναδοχος σταμνα,η αρσενικη ομορφια με την παγκοσμια εξουσια κ ιστορια.Ησαν τοσο πολλες οι λιποταξιες απ'τα δυο μετωπα που ειχαν καταρρευσει,τοσο πολλες οι περιπτωσεις ριψασπιδων η απλως <<δειλων>> αλλ'αποφασισμενων να μη θυσιασουν ουτε μια σταγονα απ'το αιμα τους,ουτ'ενα δευτερολεπτο απ'την ζωη τους για την πατριδα,την οποια πουτανα την ανεβαζαν,γαμιολα την κατεβαζαν -το συνθημα που επικρατουσε σ'ολες τις γραμμες ηταν: <<Μονον οι πατριδοκαπηλοι δεν ειναι δειλοι,δωστε στην πατριδα του θανατου το φιλι>>-,ωστε επειτ'απ'την πρωτη απορια,διαμαρτυρια κ αγαναχτηση του αμαχου πληθυσμου που κατα βαθος ενιωθε μιαν ανειπωτη αγαλλιαση μπροστα σ'αυτη την ηθικη ανατροπη,το ριξανε στο καλαμπουρι κ αρχισαν να κυκλοφορουν διαφορα βλαστημα ανεκδοτα που περνουσαν ολη την Ιστορια κ τους δαφνοστεφεις πρωταγωνιστες της γενεες δεκατεσσερις κ προκαλουσαν με τις ευστοχες κ ωμες περιγραφες τους ακατασχετα γελια.Εκεινες τις ωρες πραγματοποιηθηκε ουσιαστικα η μεταβαση απ'τον εναν ιστορικο κυκλο στον αλλο,αμετακλητα.Με το γελιο.Πεθαινω Σαν Χωρα - Δημητρης Δημητριαδης (1978)
Έχετε δίκιο σε πολλές παρατηρήσεις σας αλλά όσον αφορά την πολιτική, γιατί περί αυτής γίνεται ο λόγος, ο Έλληνας είναι ήταν και θα είναι συντηρητικός, ανεξαρτήτως του κόμματος που θα είναι στην εξουσία. Η σύγχρονη δυτική νεοφιλελεύθερη κουλτούρα που προσπαθεί με το ζόρι να ασπαστεί ο Έλληνας του δημιουργεί νευρώσεις και πολλές φορές τον οδηγεί και σε αυτοκαταστροφικές επιλογές η και συνήθειες. Είναι μια κλασική σύγκρουση μεταξύ του είναι και του θέλω, με το είναι να σηματοδοτεί την ανατολίτικη κυρίως νοοτροπία του Έλληνα και του θέλω να ταυτίζεται με την ευρωπαική ταυτότητα που προσπαθούμε να πετύχουμε. Μοιραία η όχι, η χώρα αυτή ήταν πάντα στο σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής και αναγκαστικά επωμίζεται έναν βαρύ ρόλο, να μην μείνει στάσιμη σε μια βιολογική-εθνική ταυτότητα όπως άνετα κάνει ένας Ευρωπαίος η ένας ανατολίτης αλλά να δημιουργήσει από αυτές τις δύο, μια καινούργια. Τα αποτελέσματα όσο αρνείται ο Έλληνας τον ρόλο του είναι αρνητικά, όταν όμως διαισθανθεί την ιδιαιτερότητα του ρόλου του, ο δρόμος θα είναι χωρίς επιστροφή.
Ποιός είναι ο συγγραφέας κύριος Δημητριάδης και γιατί πρέπει να έχει άποψη για όλους τους Έλληνες? Τίποτα σωστό δεν βρίσκει στη χώρα που μένει και μας κάνει και την "τιμή" να προσφέρει το έργο του? Υπερβάλλει με τις εκφράσεις του και για να μένει και να ασχολείται μαζί μας μάλλον παραέξω δεν τολμάει και δεν έχει πάει να δει τι επικρατεί τόσο στις γείτονικές μας χώρες αλλά και στις αποκαλούμενες ανεπτυγμένες...Άμα δεν του έκανε τόσα χρόνια, γιατί μάλλον τώρα πια του βρώμισε γιατί δεν έφευγε να αναγνωριστεί και πουθενά αλλού και να μην είναι τόσο στραβωμένος και αδικημένος τώρα...
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82_(%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AD%CE%B1%CF%82)Γιατί μάλλον είναι δύσκολη η αναζήτηση στο διαδίκτυο.
Τώρα ξαφνικά ,χάλασε ο ελληνικός λαός και οι αξίες του κύριε Δημητριάδη?Τόσα χρόνια ,που προβάλλονταν όλα αυτά τα λάθος πρότυπα από τα ΜΜΕ και κυριαρχούσε η κουλτούρα του ατομικισμού,της καλοπέρασης και του πλουτισμού με κάθε τρόπο,θεμιτό ή αθέμιτο,εσείς που ήσασταν?Πού ήταν οι πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας??Μάλλον βούλιαζαν στην ευζωία τους...Τώρα στα δύσκολα,θα κυριαρχήσει δυστυχώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης-με κάθε τρόπο στους πολίτες..Προσέξτε πάντως αυτά που εύχεστε...Μπορεί κάποια στιγμή να πραγματοποιηθούν και τότε θα δείτε ακόμη χειρότερα να συμβαίνουν...
Σε σαφέστατη ερώτηση απαντήσατε με απαίτηση, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε δηλαδή.Δεν είμαι πνευματικός καθοδηγητής κανενός, παρά μονάχα του παιδιού μου. Όποιος θέλει να βρει, μπορεί να ψάξει. Το ζήτημα είναι τι ψάχνει και πού. Να έχει αυτιά και μάτια ανοιχτά.Αν ψάχνω στα σκουπίδια να βρω χρυσό μάλλον θα απογοητευτώ.Από την άλλη λέει κάτι και για μένα.Το "εσείς πού ήσασταν" στο αρχικό μήνυμα θυμίζει τόσο το αντίστοιχο "πού είναι το κράτος".Λυπηρό γεγονός ότι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, αναζητούμε από άλλους να μας τα δώσουν όλα στο πιάτο μασημένα, αβασάνιστα κι άκοπα, αναζητούμε ευθύνες παντού εκτός από τον εαυτό μας, "μικρά κακομαθημένα παιδιά" που αρνούμαστε να ενηλικιωθούμε και γίνουμε υπεύθυνοι, να αναλάβουμε δράση, μόνιμα τεντωμένο το δάχτυλο να δείχνει το "φταίχτη", μόνιμα υψωμένη η φωνή γιατί στερείτε επιχειρημάτων ο λόγος μας, μόνιμα ανασηκωμένο το φρύδι ρωτώντας ή δηλώνοντας "για πες μου", "ξέρεις ποιος είμαι εγώ", "θα σου δείξω εγώ" κι άλλα πολλά προεφηβικά.Θα σας παραθέσω το έργο του κ. Δημητριάδη, γιατί αυτό θεωρώ πνευματική παρέμβαση, και πείτε μου αν το έχετε διαβάσει όλο για να αποφανθείτε ότι απουσίαζε τόσα χρόνια βουλιάζοντας στην ευζωία του.1978 πεζογράφημα «Πεθαίνω σαν χώρα» 1980 ποιητική ενότητα Κατάλογοι 1-41986 πεζογράφημα «Η Ανάθεση. Η Ανθρωπωδία. Προοίμιο σε μια Χιλιετία»Συνεχίστηκε το 2002 με δημοσίευση των δύο πρώτων τόμων του δεκάτομου μυθιστορήματος Η Ανθρωπωδία. Μία ατελής Χιλιετία.2005 Το πέρασμα στην άλλη όχθη, μία μεταγραφή ραδιοφωνικών συνομιλιών2007 αφήγημα "Η μεταφορά"2007 συλλογή δοκιμιακών κειμένων "Η Εμπράγματη Φαντασία"2008 πεζογράφημα "Εκπνοή". Η σειρά των Καταλόγων συνεχίστηκε με τις ενότητες : Κατάλογοι 5-8/ Οι σκηνές του μαρτυρίου, Κατάλογοι 9/Οι Ορισμοί, Κατάλογοι 10-12, Κατάλογοι 13-14/ Πένθη.Δημοσιευμένα θεατρικά έργα:Η Νέα Εκκλησία τού Αίματος (1983)Το Ύψωμα (1991)Η Άγνωστη Αρμονία του Άλλου Αιώνα (1993)Η Αρχή της Ζωής (1995)Η Ζάλη των ζώων πριν την σφαγή (2000)Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι (2002)Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών (2003)Οδυσσέας (2003)Ιθάκη (2004)Όμηρος (2006)Insenso (2007)Χρύσιππος (2008)Το άγγιγμα τού βυθού (2008)O Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας (2009)Εκτός κι αν παρεμβάσεις νοούνται αυτές που γίνονται στα ΜΜΕ που αναφέρετε.
Αγαπητέ Harryc για να έχει αξία μια παρέμβαση,θα πρέπει να γίνει γνωστή στον κόσμο!!!Όλα αυτά τα βιβλία που αναφέρετε,είναι ζήτημα αν τα έχουν διαβάσει 5.000-10.000 άνθρωποι...Επομένως τι παρέμβαση και κουραφέξαλα μου λες...Πώς θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη αξία η παρέμβαση του??Ας έβρισκε ο ίδιος τον τρόπο..Ας έγραφε σε εφημερίδες μεγαλης κυκλοφορίας,ας έκανε blog κλπ..Για να μην φλυαρώ,το συντριπτικό ποσοστό των Ελλήνων,έχει την αίσθηση ότι ο λέγόμενος πνευματικός κόσμος της χώρας δεν άρθρωσε λόγο,ή ομφαλοσκοπούσε,γράφοντας βιβλία που διαβάζονταν από 2.000-3.000 άτομα...