ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΘΕΛΩ να ζητήσω συγγνώμη για το "touring artist" στον τίτλο. Δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω αγγλική φράση, εκτός των άλλων επειδή με κάνει να φαίνομαι πιο δήθεν απ' ό,τι είμαι. Όμως η σκέψη μου γεννήθηκε διαβάζοντας στο Billboard για τους "top touring artists", που σε αντίθεση μ' αυτό που θα περίμενε κανείς δεν μόνο οι έφηβοι ποπσταρς της εποχής, αλλά ονόματα κλασικά.
Καλλιτέχνες που κάποιος τωρινός τους δίσκος μπορεί να μην κάνει μεγάλο σουξέ, θεωρούνται "touring aritsts" δηλαδή καλλιτέχνες των περιοδειών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Madonna που όποτε κάνει περιοδεία σπάει τα ταμεία και είναι Νο1 της εκάστοτε χρονιάς, ή οι U2.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, με την καριέρα δεκαετιών, δεν έχει σταματήσει ούτε για μια χρονιά (νομίζω) τις εμφανίσεις - λόγω της τεράστιας ζήτησης. Κάθε λίγο και λιγάκι κάνει συναυλία στη Θεσσαλονίκη όπου ζω, άρα προφανώς στην Αθήνα κάνει ακόμα συχνότερα.
Μουσική και ποίηση υψηλής ποιότητας που συγκινεί τους μεγαλύτερους. Ταυτόχρονα εξωφρενικά πιεστικές και εύπεπτες μελωδίες που ξετρελαίνουν τα πιτσιρίκια που ξεβιδώνονταν στο χορό. Γι' αυτό, κατά τη γνώμη μου ο Σαββόπουλος είναι ο πιο πετυχημένος καλλιτέχνης περιοδειών στη χώρα.
Οι συναυλίες του, σε αντίθεση πχ. με της Madonna που κάθε περιοδεία της είναι τελείως διαφορετική απ' την προηγούμενη, είναι πάνω κάτω οι ίδιες εδώ και δεκαετίες. Προβλέψιμες, με τις ίδιες ενορχηστρώσεις με το ακαπέλα Μη Μιλάς Άλλο για Αγάπη και την Συννεφούλα στο καπάκι με το επιταχυνόμενο τέλος της, τα ίδια αστεία (όταν ο Θεός μοίραζε τη Γη οι Έλληνες καθυστέρησαν κλπ κλπ), την ίδια πρόζα με τον Σταύρο τον τσουτσουλομύτη. Κι όμως.
Μπορεί να έχει κάνει εκατοντάδες συναυλίες, αλλά οι θεατές του όχι μόνο δεν έχουν κορεστεί, αλλά πηγαίνουν ξανά και ξανά, με φίλους, με τα παιδιά τους, αργότερα και με τα εγγόνια τους.
Τον είδα, ίσως και για εικοστή φορά απ' τα παιδικά μου χρόνια, πριν λίγο καιρό στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Πίσω του υπήρχαν γιγαντοοθόνες (προφανώς για τον Ρουβά και τους άλλους που τραγουδούσαν τις υπόλοιπες ημέρες) με οπτικές ίνες, που άλλοτε πρόβαλαν περίεργους φωτισμούς, άλλοτε κάτι τρισδιάστατα διαστημικά σχήματα. Έβλεπες τον Σαββόπουλο και πίσω του όλα σου θύμιζαν κάτι μεταξύ του φιλμ Άβαταρ, και των video-wall του Fame Story γύρω στο 2002.
Στην επιτυχία των συναυλιών του όμως δεν παίζουν ρόλο τα εφέ, αλλά ο ίδιος. Βοηθά και το γεγονός οτι παραμένει ίδιος κι απαράλλαχτος (και αεικίνητος) εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια. Δεν έχει γεράσει ούτε εμφανισιακά ούτε απ' ό,τι φαίνεται ψυχικά.
Μη μιλήσω για τη φωνή που είναι ίδια, και ίσως και καλύτερη με το πέρασμα του χρόνου. Στα 70 του ο Σαββόπουλος δεν μοιάζει με άλλα ιερά τέρατα της ελληνικής μουσικής που, χωρίς να τους βγαίνει η φωνή, συνεχίζουν να δίνουν συναυλίες.
Ο Μικρός Μονομάχος Διονυσάκης
Τον έχω δει σε λόφους, στα κάστρα της πόλης, στον Μύλο, στο πανεπιστήμιο, στο Παλέ ντε Σπορ, σε ένα φράγμα, σε ένα κάμπινγκ, στο Μέγαρο Μουσικής. Οι συμβολισμοί όμως της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ήταν ισχυροί. Κλείνοντας τα 70 χρόνια ζωής (και τα 50 χρόνια μουσικής παρουσίας του), έκανε ένα συγκινητικό αφιέρωμα στην πόλη, τραγουδώντας όσα τραγούδια έγραψε για αυτήν, με κορυφαίο το ποίημα -ναι ποίημα- Γεννήθηκα στην Σαλονίκη.
Η δυνατότερη παιδική μου ανάμνηση απ' την Έκθεση, εκτός απ' το ότι είχε ένα λούνα παρκ και πηγαίναμε στο σπιτάκι του τρόμου και στην μπαλαρίνα, ήταν οι φωνές απ' τα μεγάφωνα, όταν χανόταν κάποιο παιδάκι και του έλεγαν να πάει στην είσοδο όπου το περίμεναν οι γονείς του. (Ή το αντίθετο, είχαν το παιδάκι και αναζητούσαν τους γονείς να έρθουν να το πάρουν). Βρήκα υπέροχο ότι έτσι κάπως ξεκίνησε η συναυλία.
Ο Σαββόπουλος βγήκε στη σκηνή, κάθισε για λίγο σιωπηλός μπροστά στο μικρόφωνο, και είπε: "Ο μικρός Διονυσάκης Σαββόπουλος που έχασαν και τον αναζητούν οι γονείς του, βρέθηκε! Βρίσκεται στη σκηνή, παρακαλούνται οι γονείς του να έρθουν να τον παραλάβουν."
Και σε διάφορα σημεία της συναυλίας μιλούσε για την έκθεση, το μέρος που πήγαινε από επτά ετών και που ήταν για αυτόν ένας τόπος μαγικός, μια έκθεση θαυμάτων στην οποία κοιτούσε με μάτια ορθάνοιχτα από έκπληξη τους ακροβάτες, τα βεγγαλικά, τα μαγικά καινούργια προϊόντα.
"Ξέρετε με ποιον ερχόμουνα στην έκθεση όταν ήμασταν επτά χρόνων; Με τον Νίκο τον Παπάζογλου" είπε σε κάποια στιγμή και τραγούδησε το Μπαγλαμαδάκι του Παπάζογλου σε μια σπαρακτική εκτέλεση.
Το Μυστικό της Επιτυχίας
Οι νέοι μπροστά μπροστά που καθόμουν ακόμη και παιδιά ήξεραν πολλά τραγούδια και το καταδιασκέδαζαν. Μπορεί να είναι οι διασκευές από σύγχρονους ροκ και έντεχνους που έχουν κάνει γνωστή τη μουσική του Σαββόπουλου σε αρκετούς από τις νεότερες γενιές. Δίπλα μου παρατηρούσα την έκπληξη μιας παρέας που μόνο καθώς άκουγε τα τραγούδια συνειδητοποιούσε ότι ήταν δικά του. Σαν βγω απ' αυτήν την φυλακή, Άγγελος εξάγγελος, Με αεροπλάνα και Βαπόρια, Ντιρλαντα, Μαύρη θάλασσα: τα ήξεραν όλα από κάπου άλλου.
Για τότε νεότερους που τον είδαν πρώτη φορά, πρέπει να ήταν μια αποκάλυψη. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας συνέδεσαν ένα σωρό αόρατες μπερδεμένες κλωστές αναγνωρίζοντας τον δημιουργό αγαπημένο τους τραγουδιών εκεί μπροστά στη σκηνή. Για τα παιδάκια που τον είδαν για πρώτη φορά, ήταν επίσης ευχάριστη εμπειρία: τα τραγούδια του έχουν πολλά "λαλαλα", και μελωδίες πιασάρικες, σχεδόν σαν από παιδικά τραγούδια. Οι μεγαλύτεροι τα ήξεραν τα τραγούδια έτσι κι αλλιώς από τον Σαββόπουλο - οπότε όλοι ήταν ευχαριστημένοι.
Κάτι για όλους. Μουσική και ποίηση υψηλής ποιότητας (ελληνική, καθημερινή απλή αλλά ουσιαστική) που συγκινεί τους μεγαλύτερους. Ταυτόχρονα εξωφρενικά πιεστικές και εύπεπτες μελωδίες που ξετρελαίνουν τα πιτσιρίκια που ξεβιδώνονταν στο χορό. Γι' αυτό, κατά τη γνώμη μου ο Σαββόπουλος είναι ο πιο πετυχημένος καλλιτέχνης περιοδειών στη χώρα.
Μια ζωντανή ιστορία της ελληνικής, μπροστά στα μάτια σου - και στα αυτιά σου, που δίνει και κάτι κοινό σε όλους, ασχέτως ηλικίας: μια γλυκόπικρη αισιοδοξία που σε γεμίζει σα μπαλόνι.
σχόλια