Στο σημερινό ‘Α, μπα’: και όταν χαθεί η κατάλληλη στιγμή;

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: και όταν χαθεί η κατάλληλη στιγμή; Facebook Twitter
57


________________
1.


Πώς αντιμετωπίζω μια μέτρια φοβία προς τα αεροπλάνα και διάφορες μακάβριες σκέψεις; Δεν με εμποδίζει από το να ταξιδέψω, αλλά δεν είμαι και απόλυτα χαλαρή κατά τη διάρκεια, γεγονός που με ενοχλεί γιατί λατρεύω τα ταξίδια. Υποθέτω πως δεν αντιμετωπίζεται κάπως συγκεκριμένα, αλλά εφόσον υπάρχουν σκέψεις που με χαλαρώνουν, είπα να συλλέξω και κάποιες ακόμα, μπας και πληθύνουν και κουκουλώσουν την ανησυχία μου. :P ΥΓ. Επίσης δεν μ'αρέσει να πετάω χωρίς παρέα.- Fly away

Δε νομίζω ότι είναι πολλοί αυτοί που είναι εντελώς χαλαροί μέσα στο αεροπλάνο. Και το λέω αυτό γιατί με τις πρώτες αναταράξεις βλέπω όλες τις κλειδώσεις χεριών να ασπρίζουν από το σφίξιμο. Είναι πολύ δύσκολο να δεχτείς ότι δεν έχεις την παραμικρή δύναμη να κάνεις το οτιδήποτε, μέσα στο αυτοκίνητο έχεις την ελπίδα ότι αν γίνει κάτι αναπάντεχο θα κάνεις κάτι και θα την γλιτώσεις. Η σκέψη που βοηθάει εμένα, αφού κάνεις συλλογή, είναι η εξής; «ο αέρας δεν είναι κενό», γιατί η αίσθηση ότι το αεροπλάνο ίπταται μέσα στο τίποτα είναι λάθος. Επειδή και το δικό μου μυαλό πάει πολύ εύκολα σε δυσάρεστα μονοπάτια σχετικά με την αβέβαιη θέση ενός σιδερένιου σωλήνα με φτερά στον αέρα, δεν προσπαθώ να αλλάξω το μονοπάτι της σκέψης. Βλέπω ταινίες, διαβάζω ελαφριά περιοδικά, πίνω τζιν τόνικ, προσπαθώ να κοιμηθώ.

Εσείς τι κάνετε;

________________
2.


Πόσο κοντά είναι το μίσος και η αγάπη τελικά?? Επιστημονικά μιλώντας, αυτά τα δύο συναισθήματα (?) ενεργοποιούν παρόμοια ή/και κοντινά κέντρα στον εγκέφαλο. Η αγάπη γίνεται μίσος, το μίσος, όμως, μπορεί να γίνει αγάπη? (Δεν έχω κάποιο ερέθισμα για αυτόν τον συλλογισμό απλά είναι κάτι που κατά διαστήματα έχει ξεφυτρώσει μέσα στο κεφάλι μου σαν απορία)- λευκός σίφουνας

Όταν λένε ότι το μίσος είναι κοντά στην αγάπη, δε νομίζω ότι εννοούν ότι είναι εύκολο να πας από το ένα απόλυτο συναίσθημα στο άλλο απόλυτο συναίσθημα και να παραμείνεις σταθερός στο ένα ή στο άλλο, αλλά ότι μπορεί να νιώθεις και τα δύο συναισθήματα για το ίδιο πρόσωπο. Όχι ακριβώς ταυτόχρονα, αλλά διαφορετικά συναισθήματα για τις διαφορετικές του πτυχές. Ας πούμε, μπορεί να αγαπάς πολύ τον άντρα σου, αλλά όταν σε μειώνει μπροστά στους άλλους να νιώθεις ότι τον μισείς. Ακόμα καλύτερα το λέει το τραγούδι:

________________
3.


Α,μπα ξέρεις τι έχω παρατηρήσει; Ότι πολύς κόσμος με θεωρεί σνομπ πριν με γνωρίσει, και συνήθως οι περισσότεροι μου αναφέρουν ότι τους εκπλήσσω ευχάριστα (αφότου αναπτυχθεί οικειότητα μεταξύ μας). Εντάξει, δεν είναι κάτι τραγικό, αλλά αναρωτιέμαι τι κάνω και το πιστεύουν αυτό... Ας πούμε ότι βρίσκομαι σε μια καινούρια παρέα, πολυ σπάνια θα με προσεγγίσουν άτομα για να μιλήσουμε, παρά μόνο αν ξεκινήσω εγώ τη συζήτηση (πράγμα που πάντα κάνω τα τελευταία χρόνια, γιατί από τους άλλους δεν βλέπω χαΐρι). Τι κάνω λάθος όμως; Θεωρώ ότι είμαι ανοικτή στην επικοινωνία και το έχω αναπτύξει αρκετά τελευταία μέσω της δουλειάς μου, ωστόσο γιατί ποτέ κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα; Τόσο λανθασμένη ιδέα έχω για τον εαυτό μου ή απλώς οι άλλοι αρχικά διαμορφώνουν λανθασμένη άποψη; Και πώς διορθώνεται;

Αν όντως είναι πολλοί και δεν επικεντρώνεσαι σε αυτούς που το λένε, ξεχνώντας αυτούς που δεν το λένε ή που λένε το αντίθετο, μπορεί να είναι η εξωλεκτική επικοινωνία. Η στάση του σώματος, το ύφος, το ντύσιμο... όλα αυτά δημιουργούν μια εντύπωση. Νομίζω όμως ότι έτσι κι αλλιώς η μειοψηφία των ανθρώπων έχει το θάρρος (ή και το λίγο θράσος) για να κάνει την πρώτη κίνηση σε μια κουβέντα. Οι λίγοι που δεν φοβούνται, συνήθως βαριούνται.

________________
4.


Διαβάζεις αστυνομικά βιβλία; Αγαπημένοι συγγραφείς;- Σοφία


Διαβάζω απ' όλα. Τα τελευταία ωραία αστυνομικά ήταν η τριλογία του Στιγκ Λάρσον και η Tana French, γενικώς. Το The Silent Wife της ASA Harrison είναι πολύ ωραίο. Από τα κλασικά, η Πατρίσια Χάισμιθ και Αγκάθα Κρίστι για πάντα, πάντοτε. Για ατμόσφαιρα βικτωριανής εποχής, Γουίλκι Κόλινς. Η τριλογία της Νέας Υόρκης του Πολ Όστερ, οπωσδήποτε!

________________
5.


Πάντα είχα την τάση να ανοίγομαι επιλεκτικά σε ένα άτομο ποτέ σε πολλά, συγκεκριμένα κατά περιόδους είχα κάποια πολύ καλή φίλη με την οποία μοιραζόμουν τα πάντα και περνάγαμε πολύ χρόνο μαζί, αυτό γίνεται από το δημοτικό. Δεν ήμουν ποτέ των μεγάλων παρέων. Με αυτά και με τ'άλλα κάτι γινόταν κι όλο αυτό χανόταν μετά από κάποια χρόνια, χωρίς να ξέρω το γιατί, αλλά και χωρίς να κυνηγάω να το μάθω. Αυτό έγινε τουλάχιστον με 6 ''φίλες''. Με πείραζε κατά βάθος και σκεφτόμουν πάντα τι είχα κάνει λάθος, μερικές φορές ρώτησα, απάντηση δεν πήρα. Σημειωτέον η φιλία για εμένα είναι ή μάλλον ήταν πολύ ψηλά, πρώτα οι φίλες και μετά η σχέση. Στη φιλία δε χωράει ανταγωνισμός για εμένα γιατί ποιος ο λόγος σκεφτόμουν. Μια νέα φίλη που την ξέρω από παλιά, αλλά δεν κάναμε παρέα και στην οποία είπα την παραπάνω ιστορία, μου είπε κάτι που μου φάνηκε πολύ σκληρό: μου είπε ότι αυτό συμβαίνει επειδή είμαι πολύ καλοπροαίρετη. Για πες μου πως να σταματήσω να είμαι καλοπροαίρετη όταν θέλω να έχω αληθινές φίλες;

Γιατί σου φάνηκε πολύ σκληρό το ότι είσαι πολύ καλοπροαίρετη; Δεν είναι δα και το χειρότερο πράγμα που μπορείς να ακούσεις. Αν αυτό το σχόλιο το θεωρείς «πολύ σκληρό», σου εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη στη συνέχεια.


Δεν ξέρω αν είσαι πολύ καλοπροαίρετη ή όχι (το οποίο δεν το θεωρώ καν κακό, αν μπορείς να προστατέψεις παράλληλα τον εαυτό σου), από αυτά που λες βγάζω άλλου είδους συμπέρασμα.


Βάζεις μεγάλο στοίχημα σε πολύ λίγους ανθρώπους. Αυτό είναι πιεστικό για τη σχέση και μη ρεαλιστικό για τη ζωή.


Αυτό το «αληθινές» στο «φίλες»... Τι εννοείς με το «αληθινές»; Νομίζω ότι αυτό που εννοείς είναι «σίγουρη». Αυτό δεν υπάρχει. Κανείς δε θα είναι σίγουρος φίλος, σύντροφος, συνεργάτης, σύζυγος. Δε θα είσαι σίγουρη ποτέ, για κανέναν, και αυτό δεν είναι κακό. Δε συντηρείς φιλίες, σχέσεις, με πρώτο κριτήριο το κατά πόσο υπάρχει περίπτωση να χαλάσουν, ή με το πόσο αποκλειστικές είναι. Ένας φίλος είναι «αληθινός» για όσο είναι φίλος σου. Όταν σταματάει να είναι φίλος σου, δεν ακυρώνεται όλο το παρελθόν μαζί του, απλώς (εντάξει όχι τόσο απλά, με κόπο) περνάτε σε άλλη φάση, που δεν ονομάζεται φιλία. Οι άνθρωποι χάνονται, αλλάζουν – δεν είναι κάτι που χρειάζεται πάντα εξηγήσεις. Δεν έκανες απαραίτητα κάτι λάθος, γι' αυτό δεν υπήρξε απάντηση. Η λέξη "αληθινός" είναι τρομερά συνηθισμένη, αλλά είναι από τις κενές ατάκες του Facebook, των ριάλιτι σόου, της φτηνής παρηγοριάς, της έχουν αποδοθεί μυθικές ιδιότητες. Δεν είμαστε πλάσματα με μια μοναδική ιδιότητα, άρα οι σχέσεις που κάνουμε είναι πολλών αποχρώσεων ταυτόχρονα. Αν θέλεις κάτι σίγουρα αληθινό, βάλε ένα χρυσό δόντι. 


Προετοιμάσου για ένα ακόμη πολύ σκληρό σχόλιο: ίσως, ίσως είσαι κάπως μονοκόμματη. Τα δίνεις όλα σε ελάχιστους ανθρώπους και δεν περισσεύει χώρος για ελιγμούς και για προσαρμογές. Κακώς βάζεις τις φιλίες πάνω από τις σχέσεις, μην το λες ως προσόν. Μην τις βάζεις ούτε πιο πάνω, ούτε πιο κάτω. Δεν μπαίνουν σε ιεραρχία οι σχέσεις, χρειάζεσαι από όλα τα είδη, είναι όλες πολύ απαραίτητες για μια ισορροπημένη ζωή. Ακόμη και οι αποτυχημένες.

________________
6.


Αγαπητή Α μπα,

Πρωτα απ'ολα να σου πω ποσο απολαμβάνω την στήλη σου!

Η ερωτηση μου είναι. Με προβληματίζει το οτι παρ'ολο που ειναι γεγονός πως υπάρχει απίστευτη δυστυχία στον κόσμο, και άνθρωποι που πεινάνε κτλ εγω συνεχίζω με την καθημερινότητα μου σαν να μην γίνεται τίποτα. Δηλαδή θεωρητικά δεν θα έπρεπε να τα παρατήσω όλα και να πάω να δώσω τα λεφτά μου σε φτωχούς; Θέλω να ρωτήσω εσυ αν το έχεις σκεφτεί αυτο και πως το 'δικαιολογείς' στον εαυτό σου. Απλά την γνώμη σου σε αυτο το θέμα δηλαδή.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σου γενικά, με κάνουν να σκέφτομαι και να εξετάζω τον εαυτό μου!!

Φιλιά, καλή συνέχεια-Κάιζερ Σόζε

Είναι από τα πράγματα που δεν έχω καταφέρει να φιλοσοφήσω και να χωρέσω στο νου μου. Μια σκέψη που μου έχει έρθει τελευταία είναι ότι αυτός ο προβληματισμός εκφράζει την ενοχή του ανθρώπου με προνόμια, και περιορίζεται εκεί. Τελικά, ίσως είναι κάπως γελοίος.


Δε φταις για το γεγονός ότι ανήκεις στην ομάδα που ανήκεις (με την έννοια ότι ήταν και είναι πολύ πέρα από τις δυνάμεις σου) και οι τύψεις για το γεγονός είναι κάτι που τελικά οδηγεί στη συντήρηση. Οι τύψεις είναι, αν όχι παθητικός τρόπος αντιμετώπισης, μέρος του προβλήματος.


Η υπόθεση σηκώνει διάβασμα. Δεν ξέρω καν από πού να αρχίσει κανείς. Τελευταία διάβασα αυτό κι αυτό.


 

________________
7.


Α, μπα θαυμάζω το λόγο σου! οι απαντησεις σου έχουν συνηθως υψηλή αξιολογικη κρίση και απαντας πάντα με αιχμηρο, χιουμοριστικο τροπο ...επειδή δε, είσαι και πολύ τυχερή :-) ... βρίσκεις στόχο!to the point! Θέλω να ρωτήσω την άποψη σου και αν θέα τη λες. Δεν θα το ριξω στο πολύ μιλά μπλα, είμαι αγόρι..sorry girls Λοιπόν, ιν μπριφ, τσακωνω συχνότατα τον εαυτό μου να αδυνατεί να αντιδράσει, σε πραγματικό χρονο και συνθήκες, όπως επιτάσσει μια συγκεκριμένη στιγμη, όπως δλδ θα ήθελα να αντιδρασω. Πχ για να γινει σαφές: Μου έχει τύχει συχνά να βλέπω μια κοπέλα που θέλω να της τη πεσω (με τη καλή έννοια, μαρεσει ρε φιλε) και παίρνω για αρχη σήμα ευνοϊκό οχι ανταλλαγη βλεμματων, πιο χαλαρά, ακριβώς αυτο εννοώ ότι σε καλεί η στιγμή, οκ; Θελεισ και μοιαζει να θελει και αυτή. Όμως η φάση είναι ότι ή δρας στο ΤΩΡΑ... ή το' χασες. όταν συμβαίνει αυτό που περιγράφω νιώθω ότι, όχι απλά δεν αδεαχνω ευκαιρίες, αλλά ότι κάθομαι και παρατηρώ εμένα να... λέει γεια... σε εμπειρίες, ζωη. Να πω ότι αυτό συμβαίνει και σε αλλά θέματα, όχι μόνο στο φλερτ. Θέλω τη γνώμη σου!- Mic

Ok. Η γνώμη μου. Η γνώμη μου είναι ότι δεν υπάρχει αυτή η σούπερ κατάλληλη στιγμή, και ως εκ τούτου δε μπορείς να τη χάσεις. Την «ιδανική» στιγμή την έχεις δημιουργήσει εσύ μέσα στο μυαλό σου. Ο άλλος δεν έχει ιδέα τι σκέφτεσαι να κάνεις, κι εσύ οπωσδήποτε δεν ξέρεις τι μπορεί να σκέφτεται ο άλλος, οπότε μην μεγαλοπιάνεσαι ότι κατάλαβες πότε η κοπέλα που δεν έχεις καν κοιτάξει καλά καλά βρίσκεται στην ακριβώς ίδια φάση με σένα. Η ζωή είναι μια τεράστια αλυσίδα από στιγμές, και ποτέ δεν ξέρεις ποια είναι η καλύτερη για να κάνεις το οτιδήποτε. Το κάνεις όποτε μπορείς, όποτε τολμήσεις και όποτε σε ευνοήσουν οι συνθήκες.

57

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

19 σχόλια
#6οσα και να ειναι τα λεφτα σου, δεν φανταζομαι να λυνουν τα προβληματα πολλων πεινασμενων.η λυση ειναι να δραστηριοποιεισαι με καθε τροπο κατα των ανισοτητων στην τροφη, την παιδεια, την εργασια, σε ολο τον κοσμο και να το διαφημιζεις οπως μπορεις.αν γινεις κι εσυ ενας απο τους λιμοκτονουντες, πιθανοτατα θα εχεις χρονο και ενεργεια να ασχολεισαι μονο με το ψωμι της σημερινης ημερας.
1/ Παρακολουθείς τους ιπτ. φροντιστές/ συνοδούς. Αν είναι χαλαροί, πάμε καλά! Επίσης όσο δεν ακούς 'Attention, crew at station', λογικά θα φτάσεις στον προορισμό. Αν πάλι το ακούσεις, ήρθε η ώρα σου!
#1 Σκέφτομαι ότι είμαι στην καλύτερη κατάσταση που θα μπορούσα, σε έναν δρόμο χωρίς εμπόδια και πιθανότητες τρακαρίσματος, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε πάνω ούτε κάτω, με τους καλούς μας τους μηχανικούς να έχουν ελέγξει άψογα το αεροπλάνο πριν φύγουμε, είμαι μέσα σε μια ανάλογη ιπτάμενη φεράρι με τα σέρβις της και τα όλα της, με σοφέρ έναν ένα άριστο επαγγελματία που ξέρει τι κάνει σε κάθε περίπτωση, που δεν χρειάζεται να κάνει επικίνδυνες προσπεράσεις, που δεν θα πάρει ρίσκα για να μας δείξει πόσο μάγκας είναι και ότι αν πέσουμε σε κενό είναι μια μικρή λακκούβα αέρα. Επίσης διαβάζω trashy περιοδικά και χαλαρώνω με τις λάθος στυλιστικές & συναισθηματικές επιλογές των διασήμων. Όταν πετώ με ΑΕΡΟΦΛΟΤ απλά σκέφτομαι ο Θεός είναι μεγάλος
''..με σοφέρ έναν ένα άριστο επαγγελματία που ξέρει τι κάνει σε κάθε περίπτωση,..'' εχμ, και που να έβλεπες αυτόν τον επαγγελματία να μπαίνει σε ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο Θεσ/κης 6 παρά το ξημέρωμα (η πτήση τύπου 7:30), μετά από ξεφάντωμα σε παρακείμενη μπουζουκλερί, τινάζοντας από πάνω του τα γαρύφαλλα (τρου στόρυ)! Σίγουρα πρόκειται για εξαίρεση και θέλω να πιστεύω οτι η συντριπτική πλειοψηφία το παίρνει λίγο πιο σοβαρά το θέμα αλλά ήθελα να το μοιραστώ, μιας και το θυμήθηκα.Υ.Γ. Η πτήση πήγε μια χαρά φυσικά!
ακριβως αυτο. εγω σκεφτομαι παντα τις στατιστικες κι ειμαι απολυτα χαλαρη. ειναι το αγαπημενο μου μεσο μεταφορας.δεν μου εχουν τυχει ποτε σοβαρες καταιγιδες η βλαβες, αν τυχει θα φοβηθω πολυ.προκαταβολικα παντως, δεν ψηνομαι να φοβηθω.
#1 Αχ κ εγώ το ίδιο πρόβλημα είχα.. Μέχρι πέρσυ που λόγω δουλειάς άρχισα να ταξιδεύω με το αεροπλάνο σχεδόν κάθε εβδομάδα. Στα πρώτα ταξίδια θυμάμαι στην απογείωση για κάποιο λόγο συγκινιόμουν (θα πω από τον φόβο μου) και δεν μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου από το παράθυρο καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης όσο κ αν ήθελα. Αλλά with practice comes perfection και πλέον δεν έχω καλύτερο από την απογείωση! Δεν νομίζω ότι υπάρχει συνταγή για να ξεπεράσεις αυτό το άγχος, όλοι σκεφτόμαστε τι μπορεί να πάει στραβά και είναι απολύτως λογικό. Μπορείς να δοκιμάσεις να διαβάσεις βιβλίο και γενικά να προσπαθήσεις να κάνεις πράγματα που σου αποσπούν την προσοχή, σίγουρα βοηθάνε!Καλές εναέριες βόλτες!! :)
1. Με χτύπησες σε ευαίσθητο σημείο καθώς έχω το ίδιο πρόβλημα σε πολύ χειρότερο βαθμό. Λόγω κάποιων κακών πτήσεων απέκτησα μεγάλη φοβία η οποία με οδήγησε μέχρι και σε ειδικό χωρίς αποτέλεσμα δυστυχώς. Οι φοβίες για να ξεπεραστούν, απομυθοποιούνται πρώτα αλλά αυτό τις περισσότερες φορές γίνεται σταδιακά. Πχ, φοβάμαι τα σκυλιά, παρατηρώ έναν σκυλό από απόσταση, την δεύτερη μέρα τον πλησιάζω, την τρίτη τον χαιδεύω. Με την πτήση που ένα μήνα πριν πρέπει να κλείσεις εκτός των άλλων τα εισητήρια σου ( αν δεν θες να ναι πανάκριβα) νιώθεις και τον εγκλωβισμό στην κατάσταση αυτή. Η φοβία γενικότερα του θανάτου είναι τέτοιου είδους ( αναπόφευκτο αλλά μη προσεγγίσιμο σταδιακά γεγονός). Προσωπικά έχω καταφέρει μόνο με παρέα να ταξιδεύω πλέον και για πολύωρα ταξίδια όταν έρθει η ώρα μάλλον θα αναζητήσω κάτι το οποίο θα με κάνει να κοιμηθώ κατα τη διάρκεια. Αν κάποιος είχε τέτοιο πρόβλημα και το έλυσε κάπως πραγματικά ας το μοιραστεί γιατί και εγώ ανήκω στους λάτρεις των ταξιδιών και έχω χάσει πολλές ευκαιρίες τα τελευταία χρόνια.
Πόσο σε καταλαβαίνω ρε Ισοβίτη....να ήξερες πόσο. Δεν ξέρω πόσο θα σε απογοητεύσω αλλά όπως έγραψα και σε ανεξάρτητο σχόλιο εγώ βρήκα τη λύση μόνο σε ηρεμιστικό - υπνωτικό χάπι. Ξενυχτάω την προηγούμενη μέρα και στην πτήση το παίρνω πέφτω ξερή και δεν ανησυχώ πια για τίποτα.....φροντίζω να το πάρω μισή ώρα πριν την πτήση (για να προλάβει να με πιάσει) και με το που μπαίνω μέσα ξεραίνομαι. Ούτε απογείωση δεν καταλαβαίνω. Στην αρχή αντιστάθηκα στο χάπι αλλά ήταν τέτοια η ταλαιπωρία και ο τρόμος που περνούσα, που αποφάσισα ότι δεν αξίζει τον κόπο να χάνω ευκαιρίες για το τίποτα. Βέβαια ξαναπροσθέτω....όλα αυτά υπό την αυστηρή καθοδήγηση και έγκριση γιατρού και επ ουδενί συνδυαστικά με αλκοόλ.
Επίσης κάτι σε ακίνδυνο και ήπιο ηρεμιστικό, βαλεριανα! Δεν το χρειάστηκα ποτε,αλλα σε πολυωρα ταξίδια, το έχω μαζι μου για παν ενδεχόμενο.. Πάντως, πραγματικά, δεν φανταζόμουν οτι ειναι πολλοί όσοι έχουν μια φοβία με το αεροπλάνο.. Παντα στο ταξίδι όλοι κουλ και άνετοι μοιάζουν..
#6..Ω,οι πτωχοί..''κυρά μου'',ενικούς, και τα τοιαύτα..τι αχάριστον είδος..εμείς να χαλαλίζομεν τα ωραία μας παντεσπάνια για να έχουν κάτι να μασουλήσουν, και αυτοί οι αγύρται να ονειρεύονται βρόγχους εις τα τρυφερά μας λαιμουδάκια.
#7Πρώτη φορά μου έτυχε να αντιπαθήσω άνθρωπο από τον τρόπο που γράφει, αλλά μετά το ξαναδιάβασα και είδα ότι είσαι και σεξιστής (Ναι, στο "Δεν θα το ριξω στο πολύ μιλά μπλα, είμαι αγόρι" αναφέρομαι), οπότε οκ!
#1 Εγώ πάντως δεν κάνω τίποτα. Ούτε σκεφτομαι τίποτα. Στο αεροπλάνο δεν ζαλίζομαι και συνηθως διαβαζω ή βλέπω τηλεόραση. Μεχρι το 2010 το μεγαλυτερο αεροπορικό ταξίδι μου ηταν 3 ωρες. Το 2010 πηγα Ζυρίχη - Λος Άντζελες=13 ωρες σερί. Ειδα 4 ταινιες, εφαγα δυο γευματα και 6-7 σνακ, ηπια ενα βαρελι πορτοκαλαδες, κοιμηθηκα κλπ. Κάποια στιγμη κοιταξα κάτω και ειδα οτι περναγαμε από τον αρκτικό κύκλο. Η πρωτη μου σκεψη ηταν "Πω πω αμα πεσουμε εδω περα ουτε κοκκαλακι μας δεν θα βρουνε" η επόμενη ήταν "μμμμ ας κοιμηθω ενα μισάωρο ακόμα".
Ασε που μετα απο πτήσεις με ανταπόκριση παθαινεις ήδη μια ανοσία, οι πολλές ώρες, τα πολλα φαγητά, τα διάφορα αεροδρόμια... Όπως και να χει όμως, όσες φορές και αν πετάξω με το αεροπλάνο, για μένα εξακολουθεί να ειναι κάτι το συναρπαστικό..
#4 Εμένα δε με ρώτησε κανείς, αλλά είπα να πεταχτώ σαν την *λογοκρισία* και να εκφράσω στην αγάπη μου και για την αντίστοιχη γαλλική σχολή, κυρίως για τον Επιθεωρητή Μαιγκρέ του Σιμενόν και τον Αρσέν Λουπέν του Μωρίς Λεμπλάν (λατρεμένη "Η Κούφια βελόνα"). Μιλάμε φυσικά για βίντατζ καταστάσεις.
Α όοοχι καλέ μου Έλικα. Βασικά το με Αρσέν προφέρεται ακριβώς όπως το διαβάζουμε στα ελληνικά - όπως και ο Αρσέν Βενγκέρ, ας πούμε. Ε, όσο για το επίθετο, πράγματι δεν είναι το ίδιο με το μικρό. Είναι η κλασικός γαλλικός ένρινος φθόγγος που η προφορά του είνια κάτι ανάμεσα σε "εν", "ιν" και... κάτι που δε μπορεί να αποδοθεί από το αλφάβητό μας. Πιστεύω ότι το "εν" το αποδίδει καλύτερα ωστόσο, και χρησιμοποιώ το "ιν" μόνο σε ονόματα όπου προφέρεται όπως το διαβάζουμε στα ελληνικά, πχ. Πολίν ή Κατρίν.Η πλήρης προφορά του ονόματος βρίσκεται εδώ, στο 0.46, από την αισθησιακή φωνή της Έβα Γκριν. :)http://www.youtube.com/watch?v=peRvKm_0KQw#t=46
Πολύ σωστή η παρατήρηση για τα θηλυκά ονόματα σε -ine (πράγματι προφέρονται ιν), τα αρσενικά σε -in (προφέρονται -αν παρά -εν). Έτσι θα λέγαμε Αρσεν Λουπαν χωρίς να τονίζουμε έντονα το ν, το εκφωνούμε ένρινα στο τελείωμα της λέξης).. Ενα παραδειγματάκι ας πούμε είναι το κρασί= le vin (το προφέρουμε λε βαν και όχι λε βεν)..
Ναι βασικά είναι μέγα μπέρδεμα όλο αυτό με την απόδοση ξένων λέξεων με το αλφάβητό μας. Ας πούμε έχεις δίκιο, το -αν ίσως είναι πιο κοντά σε αυτό που ακούνε τα ελληνικά αυτιά. Από την άλλη το αποφεύγω, γιατί το φυλάω για τις λέξεις που γράφονται με an, (πχ. l'écran, η οθόνη), που απέχει αρκετά από την προφορά του en και πολύ από την προφρά in. Αχ αυτοί οι Γάλλοι! (Σόρι κιόλας καλέ μου Γαλάτη). Με ζάλισαν. Αρχικά πήγα να το γράψω γαλλικά, να ξεμπερδεύω, αλλά φοβήθηκα μήπως φανώ πολύ ψωνάρα. Αλλά νομίζω άλλη φορά θα το κάνω, και ο καθένας θα το προφέρει όπως του ακούγεται καλύτερα. :)
#1 Για τα αεροπλάνα: Εγώ συνήθως αφήνω το πακετάρισμα για το τελευταίο βράδυ (κάνω μόνο τα πλυντήρια και μια λίστα από πριν), οπότε στο αεροπλάνο είμαι ψιλοξεθεωμένη και ξενυχτισμένη. Μετά την απογείωση, καταφέρνω συνήθως να κοιμηθώ. #3 Θα είχε ενδιαφέρον αν η γράφουσα μας έδινε κάποιες πληροφορίες για την εμφάνισή της. Καμιά φορά τείνουμε να θεωρούμε σνομπ, άτομα που λόγω ωραίας εμφάνισης μας κάνουν να νιώθουμε μειονεκτικά ή ανταγωνιστικά. Τουλάχιστον στον εαυτό μου το έχω παρατηρήσει σε κάποιες περιπτώσεις (όχι προς τιμήν μου) να έχω πέσει έξω στην αρχική μου εκτίμηση. Πολλές φορές προβάλλουμε στους άλλους τις ανασφάλειες μας χωρίς να μας φταίνε σε τίποτα.
#1 Δεν θυμάμαι ποιος είχε πει (στο περίπου): "Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: Οι έξυπνοι άνθρωποι με φαντασία και αυτοί που δε φοβούνται τα αεροπλάνα". :) Βρίσκω ότι είναι απόλυτα λογικό να νιώθει κανείς νευρικότητα στον αέρα. Προσωπικά επιλέγω, όπως η Λένα, να ξεχνιέμαι με διάφορα. Από την άλλη, εγώ έχω να παλέψω με την πιθανότητα (σχεδόν βεβαιότητα) ότι θα ζαλιστώ και θα ξεράσω, πράγμα που τουλάχιστον με αποσπά από σοβαρότερες έννοιες. Και με βοηθά συχνά να κοιμάμαι σε όλο το ταξίδι (είμαι βαρετός συνεπιβάτης, αλλά ποτέ δεν προκαλώ νευρικότητα).Α, επίσης αν παίρνει κανείς σοβαρές αεροπορικές εταιρίες, έχει αντικειμενικά ελάχιστους λόγους να φοβάται. Στην ουσία αυτό με καθησυχάζει περισσότερο απ' όλα.Όπως άλλωστε είπε και κάποιος που σκάμπαζε από... πτήσεις: Statistically speaking, its still the safest way to travel. Και μπορεί ο Σούπερμαν να είναι φανταστικό πρόσωπο, αλλά η ρήση είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένη. ;)
Αγαπητή Iris Prismatica,προς στιγμήν νόμισα πως άλλαξες avatar και μετατράπηκες σε σκέτο IRIS. (το είδα να κυκλοφορεί τελευταίως...)Παρόλα αυτά, επίτρεψέ μου να σου εκφράσω τη συμπάθειά μου στην Υπατία!
Ουπς! Ναι αγαπητέ Μίλτον, από καιρό υπάρχει μια ακόμη σχολιάστρια που ονομάζεται ΙΡΙΣ, σκέτο, κεφαλαία και ελληνικά. Αυτό που δεν θυμόμουν (γιατί είχα καιρό να πετύχω σχόλιό της) ήταν ότι έχει επίσης ανθισμένο άβαταρ. (Ή ίσως κι εκείνη έτυχε να το αλλάξει πρόσφατα, όπως εγώ.)Σ'ευχαριστώ για την επισήμανση, θα το ξαναλλάξω καλού κακού για να μη μας μπερδεύουν. Θα αποφύγω ωστόσο προς το παρόν την πολυαγαπημένη Υπατία. Τη χόρτασε το μάτι μου, μπορεί να την ξαναβάλω με τα πρωτοβρόχια! :) (σ.σ. τα σεπτεμβριανά, το λέω γιατί μπορεί να βρέξει και την άλλη βδομάδα, με τον τρελόκαιρο)
#3. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με εμένα. Βρίσκομαι σε παρέες και μπορεί να περάσουν ώρες πριν κάποιος μου μιλήσει, ενώ συνήθως αν δεν μιλήσω εγώ πρώτος δεν μιλάνε άλλοι (κυρίως γυναίκες). Μην το παίρνεις κατάκαρδα ξαδέλφη δεν είναι ούτε η φάτσα σου ούτε τίποτε άλλο, απλά ο κόσμος φοβάται καμιά φορά να προσεγγίσει άτομα που θεωρεί ότι ενδεχομένως δεν θα του δώσουν σημασία ή ότι δεν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στο επίπεδο της συζήτησης, οπότε προτιμάει να μένει με όσους αισθάνεται οικείους. Σκέψου απλά: δεν αρμενίζεις στραβά εσύ, στραβός είναι ο γιαλός. #4. O Πώλ Ώστερ δεν είναι αστυνομική λογοτεχνία παρακαλώ. Προτιμήστε κάτι σε Ζάν-Κλώντ Ιζζό ή από κλασσικούς Ρέημοντ Τσάντλερ ή Τζέημς Έλλρου. #7. Φίλε μου κατάλληλη στιγμή δεν υπάρχει. Μπορεί να την πετύχεις να κλαίει μόνη της στην βροχή και να κρατάς μια ομπρέλα και πάλι να μην γίνει η φάση. Όρμα στα τυφλά σαν τον καμικάζι και ότι γίνει.
1: Εγώ, παρόλο που σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να πω πως φοβάμαι να πετάξω, συνηθίζω να κοιμάμαι στα αεροπλάνα. Είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, έτσι και αλλιώς. Δεν είναι σαν η διαδρομή (πέρα από την απογείωση και την προσγείωση) να είναι ενδιαφέρουσα. Οκτώ στις δέκα φορές δεν βλέπεις ούτε το έδαφος καθώς πετάς πάνω από τα σύννεφα. Όταν η πτήση είναι σε ώρα που δεν νυστάζεις, ένα πολύ καλό βιβλίο για να σε απορροφήσει απόλυτα είναι το πιο καλό εναλλακτικό. Οπότε πάντα φροντίζω να έχω μαζί μου κάποιο ιδιαίτερο βιβλίο, που ξέρω ότι θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου, στις πτήσεις μου.Τέλος δεν πετάω ποτέ χωρίς μαστίχες (για να ξεβουλώνουν τα αυτιά) και ωτοασπίδες (για να βουλώνουν τα αυτιά). Και τα δύο αυτά αντικείμενα μου έχουν κάνει τις πτήσεις πολύ απολαυστικότερες.
#6O Hornby έχει γράψει ένα βιβλίο σχετικά, το "How to be good" το οποίο παίρνει αυτόν σου το προβληματισμό και το πάει στα άκρα και είναι ιδιαιτέρως απολαυστικό και εν μέρει απενοχοποιητικό. Επιπλέον, αν σε προβληματίζει έντονα το θέμα και θέλεις μία γρήγορη απάντηση, το Wikihow,είναι εδώ για σένα:http://www.wikihow.com/Be-Good.Καλή τύχη!
#3Το πάθαινα κ εγώ παλιά και ακόμα το δουλεύω.Το κόλπο είναι να μπορείς να κατανοήσεις εκείνη την στιγμή τι βλέμμα έχεις, τον τόνο και την χροιά της φωνής σου, πώς προσεγγίζεις τον συνομιλητή σου κλπ. Μια καλή εξάσκηση είναι με ζώα, σκύλος, άλογο (!!!). Τα ζώα διαβάζουν την γλώσσα του σώματος κ θα σε κάνουν να αντιληφθείς τι αντιδράσεις προκαλείς γενικότερα με την συμπεριφορά σου.
#1 εγω φοβαμαι σε ολη τη διαρκεια της πτησης, η μονη σκεψη που με χαλαρωνει ειναι το γεγονος πως το αεροπλανο δεν "πεταει" απλα αλλα στην κυριολεξια γλιστραει μεσα στον αερα, με καλο καιρο και σε μικρο αεροπλανο δεν υπαρχει ουσιαστικος κινδυνος#6 το να φτιαξεις μια δικη σου επιχειρηση και να δωσεις δουλεια σε ανθρωπους, το να ψωνιζεις απο σωστους επαγγελματιες που κανουν το ιδιο, το να κανεις εθελοντισμο η να συνεισφερεις οικονομικα σε οργανωσεις, το να υπερασπιζεσαι τα ανθρωπινα δικαιωματα στις συζητησεις στον κυκλο σου σου φαινονται λιγα και εκτος των δυνατοτητων σου; δεν νομιζω... επισης δεν χρειαζεται να ξοδεψεις ολη σου την περιουσια, φροντισε να την πολλαπλασιασεις και να δινεις τα χρηματα σου εκει που θα πιανουν τοπο... δεν μπορουν να γινουν ολοι Μητερα Τερεζα αλλα για πρωτη φορα στην ιστορια μπορει κανεις να μαθαινει ευκολα για την δραση αντιστοιχων φορεων και να βοηθαει στο εργο τους απο τον καναπεομως ακομα και σαν απλος καταναλωτης σκεψου πολυ τι κανεις με τα χρηματα σου, πολλα κοινωνικα προβληματα θα ειχαν λυθει αν ειχαμε αναπτυξει καταναλωτικη παιδεια
Ακριβώς. Επίσης αν θέλεις να βοηθήσεις πιο αποτελεσματικά κάποιον, δεν φτάνει να του δώσεις ένα ψάρι να φάει αλλά να του δώσεις μια πετονιά και τον μαθαίνεις να ψαρεύει για όλη του τη ζωή.