Γιατί δεν θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι

Γιατί δεν θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι Facebook Twitter
27

 

35 χρονών. Ανειδίκευτη, καθώς ανήκω σε αυτούς που τότε δεν είχαν μυαλό και σήκωναν παντιέρα στους γονείς με το να μη θέλουν να σπουδάσουν επειδή βαριόντουσαν  το διάβασμα. Τώρα, με 14 χρόνια προϋπηρεσίας σε μόλις δύο ιδιωτικούς φορείς και χωρίς ίχνος τεμπελιάς αλλά με αξιολογήσεις αντάξιες των σπουδαγμένων, άνεργη.

 

Δεν μπορώ να φύγω εξωτερικό. Γιατί «εκεί» θέλει πτυχίο και χρήματα. Δεν έχω τίποτα από τα δύο.  Έχω όμως εδώ και 6 μήνες δανεικά από τη μαμά, ένα καφέ κερασμένο από τη φίλη, αν και όποτε χρειαστώ βενζίνη για το αυτοκίνητο «κερασμένη» από τον αδελφό…

 

Ποιο το αποτέλεσμα; Κατάθλιψη. Δεν θέλει και πολύ, πιστέψτε με.  Κι όσο πάει γίνεται κι αδιέξοδο…

Θέλω να αυτοκτονήσω γιατί με έκαναν να νιώθω άχρηστη στην κοινωνία. Γιατί μου πήραν το γέλιο από την καθημερινότητά μου και χώρισα με τον αγαπημένο μου, γιατί με άγχωσαν και τσακώθηκα με τη μαμά μου, γιατί απλά δε βρίσκω δουλειά και πως θα ζήσω;

 

Οι σκέψεις μου ανησύχησαν τον αδελφό μου και επισκεφθήκαμε μαζί Δημόσιο Νευρολογικό Νοσοκομείο. Έκριναν νοσηλεία αλλά δεν είχαν κρεβάτια και μ’ έστειλαν αλλού. Πήγα. Γιατί δεν θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι. Η αντιμετώπιση από το δεύτερο νοσοκομείο ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Φύγαμε, είχαν περάσει ώρες πια και είχα ηρεμήσει από το κλάμα.

 

«Αδερφέ μου, θα περάσει, γιατί δεν θέλω να πεθάνω απλά το σκέφτομαι…».  «Δεν πειράζει, έχεις κατάθλιψη, γι’ αυτό το σκέφτεσαι. Αλλά κι εμείς δεν μπορούμε να σ’ αφήσουμε μόνη σου, θα το ψάξουμε πάλι αύριο…»

Ήρθε το αύριο και μαζί του τηλέφωνα από Ιδιωτικά Κέντρα Ψυχικής Υγείας. «Πρέπει το ραντεβού να κλειστεί από τον ενδιαφερόμενο» του είπαν. Πήρα. Γιατί δεν θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι.

 

Αδιέξοδο. «Χρίζει νοσηλείας για να πάψει να το σκέφτεται και μετά να ξεκινήσει ψυχιατρική βοήθεια, για την πληρωμή της οποίας θα πρέπει να είναι υπεύθυνη η ίδια».

 

Πώς θα βρω δουλειά για να πληρώνω τη βοήθεια που ζήτησα γιατί δεν θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι, αφού θα νοσηλεύομαι;

 

Που θα βρω δουλειά αφού οι αποτυχημένες προσπάθειές μου για εύρεση εργασίας με οδηγούν στη νοσηλεία;

Πώς θα βρω δουλειά αφού έχω κατάθλιψη; Και η κατάθλιψη δεν είναι ένα τσιρότο που το ξεκολλάς και το πετάς. Δεν είναι εύκολο, πιστέψτε με.

 

Το ραντεβού «αξιολόγησης» σε Δημόσιο Κέντρο Ψυχικής Υγείας είναι σε 3 μήνες. Θα περιμένω… γιατί δε θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι. 

 

27

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Γράψε από ποια περιοχή της Ελλάδας είσαι να σου στείλω πού να απευθυνθείς... Όσο για τα υπόλοιπα σχόλια (πλην εξαιρέσεων) αποφεύγω να τα σχολιάσω... Καμιά φορά το δημόσιο βήμα δημιουργεί ποικίλα πρόβλήματα αλλά δεν είναι της παρούσης. Σημασία έχει η δική σου κραυγή για βοήθεια να βρει λύση.
Δεν μπόρεσα να διαβάσω τα σχόλια....δεν ήθελα,δεν μπορούσα....Το όνομα μου τα αρχικα δηλαδή ειναι Μ.Μ ....και εγώ δε 2 ιδιώτες 13 χρόνια...και εγώ καφέ κέρασμα από φίλους..και βενζίνη από τους γονείς καθόλα ίδια η ιστορία...και νιώθω σαν να έχω φάει μπουνιά στο στομάχι...και δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ η να κλάψω δίπλα που βλέπω κάποια που περνάει τα ίδια και σίγουρα θα υπάρχουμε πολλοί...Αλλά έχω μια ενσταση .Ναι πέρασε και σε μένα η σκέψη του τέλους...αλλά όχι.Ένα μεγάλο ΟΧΙ.....ΕΔΩ ΕΊΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΟΡΘΟΙ...ΚΙΑΝ ΛΥΓΗΣΟΥΜΕ ΘΑ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΠΑΛΙ.ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΝΑ ΠΕΘΆΝΩ.Κάποια στιγμή όλα θα πάνε καλά.Το πιστεύω ....
Πόσο στεναχωρέθηκα όταν διάβασα το μήνυμα σου, έχουν περάσει κατάθλιψη κοντινοί μου άνθρωποι λόγω οικονομικής κρίσης και ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Και κάποια φορά ούτε εγώ ήθελα να πεθάνω και αφού δεν μπορεσά και άρα δεν ήθελα είπα θα ζήσω και θα είμαι εδώ. Και τώρα όταν σκέφτομαι 1, 2 πραγματάκια που έζησα από τότε λέω κοίτα τι θα έχανες χαζή.Προσπάθησε να βρεις όση πιο πολύ βοήθεια μπορείς και σου εύχομαι ειλικρινά στο επόμενο άρθρο-γράμμα που θα δω από εσένα να λές «τι θα έχανα η χαζή». Υπομονή και κουράγιο και να ξέρεις ότι όλα, όλα όμως, για καλό γίνονται απλά είναι μακροπρόθεσμα και δεν το βλέπουμε εκείνη την ώρα αλλά αν περιμένουμε λιγάκι....
Έφτιαξα λογαριασμό για να σου απαντήσω και εγώ χωρίς να ξέρω τι ακριβώς.Δηλώσεις του στυλ "ξεκόλλα" ή χαμογέλασε δε βοηθάνε και πολύ.Να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό.Καλώς ή κακώς σου έτυχε όπως έχει τύχει σε άπειρο κόσμο.Τι φταίει? Πολλά. Όχι όμως μόνο εσύ. Εσύ δε φταίς.Ο κόσμος, η κατάσταση της ελλάδας, 2-3 απογοητεύσεις ερωτικές,μια Α τάση για κατάθλιψη, μια Α ιστορική κληρονομικότητα, η τύχη, όλα αυτά και πολλά ακόμα..Βρες τρόπο μέχρι να περάσουν οι 3 μήνες για να απασχολήσαι..Οτιδήποτε, γυμναστική, τρέξιμο, μπάνιο, βόλτες..Σιγουρα μοιάζει δύσκολο αλλά μπορείς.Γενικά τα πάντα μπορείς..Να έχεις υπομονή και να ξέρεις πως μια μέρα θα περάσει..Όχι, δε θα μείνει για πάντα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Το αύριο δε ξέρεις τι ξημερώνει. Αξίζει να μάθεις.
...νωρίς το πρωι με ταχυπαλμιες. Τα αντικαταθληπτικα είναι αναστολεις σεροτονινης δηλαδη το μόνο που κάνουν είναι να μην την αφήνουν να μειώνεται περισσότερο. Αυτο μόνο, τίποτε άλλο. Σιγα σιγα κάθε καλη στιγμη, κάθε καλη μέρα θα σου δημιουργεί ικανά αποθέματα ώστε μια μέρα θα ξυπνησεις και θα αισθάνεσαι φυσιολογικά. Αυτη η δράση παίρνει καιρο και μπορει να χρειαστείς 30-60 μέρες για να νιώσεις ήρεμη. Αφου τα φάρμακα θα σε έχουν φέρει σε ένα σχετικα καλο επίπεδο τότε μπορείς πραγματικα να ασχοληθείς με όλα αυτα που σε έφεραν σε αυτο το σημείο και η βοήθεια ενός επαγγελματία θα σε βοηθήσει. Παίρνοντας ρίσκο σου λέω ότι η επιθυμία θανάτου είναι πολυ συχνο φαινόμενο αφου τόσο άγχος δεν μπορει να αντέξει ο άνθρωπος για μεγάλα διαστήματα. Το έχουμε νιώσει σχεδόν όλοι με αυτη την πάθηση. Αν ακολουθήσεις την φαρμακευτική αγωγή η οποία μάλιστα δεν χρειάζεται καν συνταγή γιατρού πιστεύω ότι αυτές οι τάσεις θα φύγουν σε 10-15 μέρες, τουλάχιστον αυτο συνεβει σε εμένα. Τα φάρμακα θα σου στοιχίζουν περίπου 15 ευρω τον μήνα. Με λίγα λόγια προτείνω να ακολουθήσεις τα εξής βήματα: 1. Επίσκεψη σε ψυχίατρο για να του περιγράψεις την κατάσταση σου2. Να κανείς ότι σου πει αυτός το οποίο κατα πάσα πιθανότητα θα είναι φαρμακευτική αγωγή για 6-12 μήνες3. Αφου νιώσεις καλύτερα αν αντεχεις οικονομικά ξεκινά και ψυχοθεραπείες για να βρεις τι έφταιξε και να ξεχωρίσεις την αλήθεια απο το ψέμα που τώρα αδυνατεις
Χώρις να θέλω να το παίξω ειδικός μου κάνει τρομερή εντύπωση πως δίνουν συμβουλές άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν ιδέα τι παει να πει κατάθλιψη. Ατάκες του τύπου "θα περάσει", "βγες βρες γκομενο, κτλ" έχουν οδηγήσει κατα καιρούς πολλούς ανθρώπους στην αυτοκτονία. Αυτο που έχεις ξεκίνησε 100% απο ψυχολογικους λόγους (παρατεταμένη δυστυχία η απότομη απώλεια ενός σημαντικο πράγματος) αλλα τώρα για εσένα είναι 100% σωματική πάθηση η οποία διορθώνεται με έναν μόνο τροπο: φάρμακα. Τα αντικαταθληπτικα μην τα φοβάσαι, ένας ψυχολόγος η ψυχίατρος θα σου τα γράψει αμέσως εφόσον πασχεις απο κατάθλιψη. Ο εγκέφαλος σου αυτη την στιγμη έχει μειωμένα επίπεδα σεροτονινης (νεύροδιαβιβαστης σαν την αδρεναλίνη) η οποία ελέγχει την διάθεση σου και τους κύκλους του ύπνου. Κατα πάσα πιθανότητα δεν κοιμάσαι καλα και ξυπνας
Όλοι οι ειδικοί λένε πως δεν λύνεται το πρόβλημα μόνο με φάρμακα αλλά και με ψυχοθεραπεία. Μάλιστα, εάν κάποιος παίρνει φάρμακα χωρίς ψυχοθεραπεία και μετά τα σταματήσει είναι πολύ πιο εύκολο να υποτροπιάσει γιατί πολύ απλά δεν έμαθε ο ίδιος να χειρίζεται τον τρόπο σκέψης του. Επίσης, υπάρχουν κι άλλοι νευροδιαβιβαστές οι οποίοι διαταράσσονται στην κατάθλιψη εκτός της σεροτονίνης. Γι' αυτό και πριν κάποιος πάρει ένα φάρμακο που δρα στους μηχανισμούς ενός νευροδιαβιβαστή πρέπει να έχει γίνει πρώτα ενδελεχής ανάλυση της περίπτωσής του.
Κουράγιο!Θα σου πω κάτι που εμένα με βοήθησε και με βοηθά ακόμα να συνέλθω.Σκέψου εκείνη την ημέρα, που θα ξυπνήσεις το πρωί και θα είναι όλα καλύτερα. Και εκείνη την ημέρα θα μπορείς να θυμάσαι "το πριν", τότε που ήταν όλα μαύρα, θολά και δύσκολα και θα πεις: "τα κατάφερα! σε πάλεψα χαζό και ύπουλο θηρίο!" Και θα νιώσεις πολύ περήφανη με τον εαυτό σου γιατί ήταν κάτι δύσκολο. Η μέρα αυτή μπορεί να αργήσει, αλλά μπορεί και όχι. Όμως θα έρθει!Υπομονή μέχρι την συνάντηση με τον ειδικό. Και μην το αφήσεις να σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι μονη σου. Οι δικοί σου άνθρωποι είναι δίπλα σου.Καλή συνέχεια!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα..και πίστεψε με δεν είσαι μόνη σου..να το συζητάς..να λες αυτό που νιώθεις ..και προς θεού, μην κάνεις καμία ανοησία..θα το ξεπεράσεις και μετά θα είσαι πολύ πιο δυνατή..ξέρω πως τώρα δεν το πιστεύεις..πως φοβάσαι πως δε θα γυρίσεις ποτέ πίσω σε αυτό που ήσουν..αλλά πίστεψε με..θα γυρίσεις!! και θα τα κάνεις όλα!! Μην ακούς αυτούς που σου λένε πως αν δεν πατήσεις στα πόδια σου εσύ, δε θα τα καταφέρεις..Αν δεν έχει περάσει κάποιος κατάθλιψη δεν καταλαβαίνει ότι νιώθεις πως δεν έχεις πόδια προσωρινά.. Όλα θα πάνε καλά! Πίστεψε με. Μην το βάλεις κάτω..Θα τα καταφέρεις.
Πέρασα και γω κατάθλιψη. Ίσως και ακόμα να περνάω. Σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ. Νιώθεις πως τίποτα δεν έχει νόημα, καμμιά ελπίδα κανένας λόγος να χαμογελάς...Πιστεψέ με θα περάσει αλλά ΠΡΕΠΕΙ να παλέψεις. Να παλέψεις με όλα τα τέρατα της ψυχής σου. Με όλη σου την δύναμη. (ΝΑΙ! εχεις πολύ δυναμη μέσα σου). Αν θέλεις κάποιον να μιλήσεις, μην διστάσεις να με βρείς. Είναι πολύ πιο εύκολο να βγάλεις τα εσώψυχά σου σε έναν άγνωστο. Κουράγιο κοριτσάκι μου. ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.
θα υπερθεματίσω στην προσπάθεια του να κρατάς το μυαλό και το κορμί σε κίνηση.Κάποιος έχει πει οτι η ζωή μας έχει γίνει χάλια,άλλα δεν έχουμε εναλλακτική.Δεν έχω υπάρξει-δόξα τους Ουρανούς-άνεργος,αλλά έχω περάσει δύσκολα.Περπατούσα,πήγαινα γυμναστήριο,μιλούσα σε ανθρώπους,ασχολιόμουν,σκοπός,το βράδυ να θέλω μόνο να κοιμηθώ..Φυσικά και δεν μπορεί κανείς να μπεί στα παπούτσια σου,αλλα διαβάζοντας τους παραπάνω,όλοι λένε τα ίδια:Η ζωή είναι περιπέτεια,και δεν αξίζει να την βλέπεις ανάποδα,είσαι άνεργη,αλλος είναι ανάπηρος,άλλος άστεγος,άλλος έχει λιγότερα,αλλος τίποτα,όλοι όμως αναπνέουμε τον ίδιο αέρα,και να σου πώ και κάτι; αξίζει,ο αέρας αυτός και το τελευταίο μικρογραμμάριο του,και την ελάχιστη ανάσα. Μήν τους κάνεις την χάρη.Καλή δύναμη,και μόνο που το κοινοποιείς είσαι αρκετά ικανή και δυνατή να το παλέψεις..
Και μόνο που λες συνέχεια ότι δεν θες να πεθάνεις και ζητάς βοήθεια είσαι σε καλό δρόμο.Οι άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη σε προχωρημένο στάδιο, δεν θέλουν βοήθεια και δεν τη ζητούν.Εσύ θέλεις και αυτό είναι καλό.Αν μένεις μόνη σου,μετακόμισε στη μητέρα σου για να μην έχεις τα έξοδα διαβίωσης και εκμεταλλεύσου τον ελεύθερό σου χρόνου.Μπορείς να γραφτείς σε κάποια δημόσια σχολή,να παρακολουθήσεις σεμινάρια,να διαβάσεις βιβλία.Ψάξε και τα προγράμματα του ΟΑΕΔ(http://www.oaed.gr/index.php?lang=el).Έχει διάφορα τώρα για ανέργους(επιχορηγήσεις σε εταιρίες για πρόσληψη ανέργων) και πρέπει να έχει και προγράμματα κατάρτισης.Υπάρχουν λύσεις και εσύ είσαι από τους τυχερούς που έχουν πολλά χρόνια προϋπηρεσίας..Οι νέοι πτυχιούχοι με μηδενική προϋπηρεσία έχουν λιγότερες ελπίδες από τους ανειδίκευτους με προϋπηρεσία(όχι και τόσο ανειδίκευτοι,αν δούλευαν σε εταιρίες όπως και εσύ)..Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον..
Έχει δίκιο ο αδερφός σου, σκέφτεσαι ότι θέλεις να πεθάνεις γιατί έχεις κατάθλιψη. Δεν είσαι εσύ που το σκέφτεσαι, είναι η κατάθλιψη και πρέπει να αποφασίσεις εσύ ποιος από τους 2 θα νικήσει.Υπάρχουν μία σειρά βιβλίων που μπορούν να σε βοηθήσουν για να αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, με εύκολες ασκήσεις που βοηθάνε. Μέχρι να επισκεφθείς έναν ειδικό, πάρε ένα τέτοιο βιβλίο και προσπάθησε να κάνεις τις ασκήσεις. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να έχουν βοηθηθεί. Όσο για τα υπόλοιπα, πρέπει πρώτα να ηρεμήσεις και να μπορείς να σκεφτείς ψύχραιμα και τις λύσεις θα τις βρεις.Να είσαι δυνατή και να μην το βάλεις κάτω.Φιλικά,Νατάσα
Είναι πολλοί που παλεύουν σαν κι εσένα καθημερινά.Μη φοβάσαι!Δεν είσαι τεμπέλα,έχεις δουλέψει,έχεις δίπλα σου ανθρώπους.Υπερτερείς πολλών!Ασχολήσου με κάτι που αγαπάς,ψάχνε συνέχεια!
Καλησπερα, να πω και εγω με την σειρα μου την γνωμη μου.Πρωτον, το οτι μπαινεις στην διαδικασια να γραψεις ολα αυτα δω δειχνει την δυναμη και την ορεξη που εχεις να αντιμετωπησεις αυτο που σου συμβαινει αυητ την χρονικη περιοδο.Τωρα σχετικα με τα κεντρα ψυχικης υγειας. Υπρχουν παρα μα παρα πολλοι ψυχιατροι/ψυχολογοι αξιοπρεπεστατοι και πολυ καλοι στην δουλεια τους οπου βοηθουν και χωρις χρηματα. Καποιοι βρησκονται και στους Δημους. Πχ στην Θερμη Θεσσαλονικης υπαρχει τετοια υπηρεσια.Εγω θα σου πω πως δεν εισαι μονη σου, εχεις την οικογενεια σου διπλα σου και αυτο το ξερεις!Κατι που μπορεις να κανεις με ΕΛΑΧΙΣΤΑ χρηματα ειναι να παρακολουθησεις σεμιναρια πχ φωτογραφια, σκηνοθεσια, κοσμημα, ραψιμο, θεατρο, κατασκευη φυσικων σαπουνιων, κρεμες φυσικα καλλυντικα, πλεξιμο,ψηφιδωτο. Εκει γνωριζεις παρααα πολλους νεους ανθρωπους και βρησκεις την δημιουργικοτητα που εχεις μεσα σου. Σου τα λεω γιατι εχω παρακολουθησει σεμιναρια. Ο κοστος στα περισσοτερα ειναι 60-150 για μεχρι και 10 μα8ηματα , τα οποια τραβανε κανα 2μηνο.Μην δωσεις σε κανεναν το δικαιωμα να σου στερισει το διακιωμα και την απολαυση να μυριζεις τα λουλουδια καθε πρωι ΦιλικαS.
Για την ώρα προσπάθησε να βρεις βοήθεια μέσω κάποιου οργανισμού. πχ. βρήκα αυτό το τηλέφωνο: 1034. Επίσης, έχοντας περάσει κάτι παρόμοιο (καθότι μόνη, πτυχιούχος μεν, άνεργη δε, στο εξωτερικό) θα σου δώσω αυτή τη συμβουλή: βάλε στόχους. Δεν έχεις πτυχίο. Ε και; Προσπάθησε να μπεις στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Διάλεξε κάτι που θα σου αρέσει. Και σπούδασέ το. Είσαι 35 χρονών, πολύ νέα για να μην σπουδάσεις κάτι που αρέσει πραγματικά. Έπειτα, μάθε μια γλώσσα. Δεν χρειάζονται πολλά μέσα. Δες για παράδειγμα το busuu . com. Είναι διασκεδαστικό, μαθαίνεις κάτι καινούριο και σε βοηθάει να αποκτήσει μια δομή η καθημερινότητά σου. Κάνε γυμναστική. Τρέχα στο πάρκο της γειτονιάς σου για να οξυγονωθεί ο εγκέφαλός σου. Θα νιώθεις μετά άλλος άνθρωπος. Κάνε σχέδια. Κάνε όνειρα. Βρες ξανά τον εαυτό σου. Εγώ τα έκανα όλα αυτά (οκ, εκτός από τη γυμναστική :P). Λίγους μήνες μετά βρήκα μια αξιοπρεπή δουλειά. Ένα χρόνο μετά έχω τη δουλειά των ονείρων μου και έχω βρει ξανά τον εαυτό μου.Γιατί δεν άκουγα κανέναν όταν μου έλεγε ότι ίσως δεν είμαι αρκετά καλή ή αρκετά τυχερή. Πάλεψε. Θα σηκωθείς. Είμαι σίγουρη. Και μετά θα δεις πόσο περήφανη θα νιώθεις για τον εαυτό σου.
Αν εσύ δεν αποφασίσεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σε βοηθήσει κανείς. Και αβν εσύ δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σε αγαπήσει κανείς. Η ευτυχία είναι επιλογή. Ο Λουντέμης έχει πει οτι στενοχωριόταν που δεν έιχε παπούτσια μέχρι που συνάντησε κάποιον που δεν έιχε πόδια... Σχετικά είναι όλα λοιπόν. Για ποιό λόγο το δικό μας δράμα να είναι το ΤΡΑΓΙΚΌΤΕΡΟ και το πιο ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΟ από όλα τα άλλα; Eγωίστικό δεν είναι αυτό; ΥΓ Ελεγα κι εγώ κάποτε οτί είχα κατάθλιψη, και μετά αποφάσισα να περνάω μέρος του ελεύθερου χρονου μου σαν εθελόντρια στο τμήμα παιγνιοθεραπείας στο Παίδων. Κρατούσα συντροφιά σε παιδιά δηλαδή όταν οι γονείς τους δεν ήταν εκεί. Παιδιά που τις περισσότερες φορές μάλλον δεν θα προλάβαιναν να μεγαλώσουν. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε νεοπλασματικές ασθένειες, αδυσώπητα γιατί και αμήχανα ψέμματα κατάλαβα οτι ήταν μάλλον ύβρις να περιφέρω την κατάθλιψη μου. Φιλικά λοιπόν σου εύχομαι να σπάσεις τη φούσκα και να κοιτάξεις το κάδρο της ζωής σου απο απόσταση. Περαστικά.
Αγαπητή Ναυσικά, η κατάθλιψη δεν είναι μια απλή μελαγχολία..Δεν λέει ότι έχει κατάθλιψη, επειδή έχει παραιτηθεί..Περνάει ένα επεισόδιο. 9/10 φορές απαιτείται φαρμακευτική αγωγή για να περάσει το "επεισόδιο" και φυσικά ψυχοθεραπεία.. Το να λες σε κάποιον που έχει κατάθλιψη ότι υπερβάλλει ή ότι πρέπει να πατήσει μόνος του στα πόδια του, είναι σαν να του επιβεβαιώνεις τους φόβους του. Η κινητοποίηση και οι μικρές ασχολίες αρχίζουν και είναι καλό να αρχίζουν μόλις αρχίσει να καταλαγιάζει όλο αυτό το θεριό που έχεις μέσα σου. Φιλικάmilly
Αγαπητή milly... Η μελαγχολία είναι βαριά μορφή κατάθλιψης!!!!! Πριν συμβουλέψεις λοιπόν κάποιον για κάτι τόσο σοβαρό, φρόντισε να γνωρίζεις τουλάχιστον περί τίνος πρόκεται...ΦιλικάΚατερίνα
Προς katgeorg....Σε ευχαριστώ για τον ειρωνικό σου τόνο και προσπερνάω ότι με φέρνεις σε τάξη μιας και σε ξέρω τόσο καιρό και ξέρεις τι έχω περάσει και τι όχι στη ζωή μου.. Εύχομαι μόνο να μην είσαι ψυχολόγος- ή ψυχίατρος και πραγματικά ελπίζω και εύχομαι από καρδιάς να μην περάσεις ποτέ κάτι τέτοιο.. Δε θα κάτσω να σου αναλύσω τι είναι κατάθλιψη και τι όχι.Εγώ άνοιξα λογαριασμό μόνο και μόνο γιατί το θέμα με άγγιξε λόγω και προσωπικής εμπειρίας. Και στην περίπτωση μου, η μεγαλύτερη παγίδα ήταν τα σχόλια τύπου "αν δεν πατήσεις στα πόδια σου εσύ, δε θα τα καταφέρεις ποτέ κτλ" ή "τι θα θες τα φάρμακα κτλ"..Μπουρμπούτσαλα..Λοιπόν, είναι τόσο χαζό και ανούσιο να "τσακωνόμαστε" κάτω από ένα άρθρο τέτοιας σοβαρότητας. Η κοπέλα θα γίνει και πάλι καλά..Με βοήθεια και προσωπική θέληση.Όλα τα υπόλοιπα που καθόμαστε και συζητάμε τώρα είναι περιττά.
Ειπες πολυ σωστες κουβεντες συνοπτικα,ανακεφαλαιωτικα κ επι προσωπικου επιπεδου.!το κοριτσι αυτο πρεπει να κοιταξει μεσα του ,πρεπει να βρει τον εαυτο του, πρεπει να το κανει τωρα.!!το τι εγινε εχθες αφορα το χθες κ το τι θα γινει αυριο αφορα το αυριο...το μονο που εχει αξια αυτη την στιγμη ειναι το τωρα.!ειναι ο χρονος που μας μενει εδω πανω,ειναι απο μονος του ενας θησαυρος...!υπαρχουν αμετρητοι τροποι να τον αξιοποιησεις...ξοδεψε ζωη κ ζησε το καθε τι...!τα φαρμακα δεν λυνουν προβληματα αλλα δημιουργουν παραπανω....!τα βιβλια ειναι ποιο ομορφα φαρμακα,καθε ενα σε αφηνει ενα σκαλοπατι παραπανω,ανοιγει το μυαλο σου κ συνειδητοποιεις ποια ειναι η πραγματικοτητα...η μεταβαση στον κοσμο της πραγματικοτητας , η αφιξη στην Ιθακη δεν μπορει να γινει βιαια...υπαρχει ενα ενδιαμεσο σταδιο κ αυτο περνας η'σε περναει...μονο εσυ μπορεις να αποφασισεις κ επισης εισαι κ ο μονος ανθρωπος που μπορεις να σε βοηθησεις...δεν ειναι θεμα υπερβολης αλλα καθαρης σκεψεως κ συνειδητοτητας...η ζωη ειναι δυσκολη...για ολους μας.!αυτη ειναι μια μεγαλη αληθεια που αν την δεχθεις η ζωη γινεται καλυτερη.!η ευτυχια ειναι εσωτερικη υποθεση...!πρεπει να ψαξεις μεσα σου...να αγαπησεις τον εαυτο σου,να συμφιλιωθεις με τον εαυτο σου...να κοιταξεις την ζωη καταματα,να αξιολογησεις της καταστασεις με χαμογελο κ θετικη αντιληψη...δεν ειναι το φορτιο που μας συνθλιβει αλλα ο τροπος που το κουβαλαμε....!οση ομιχλη καλυπτει δυο τετραγωνα ατμοποιημενη σε υγρη μορφη ειναι μισο ποτηρι νερο...η ζωη ειναι ωραια κ τα εχει μαζι μας..αλλα πρεπει να το πιστεψεις πρωτα εσυ...ολα ξεκινανε απο μεσα μας...ο καθε ανθρωπος δημιουργει μεσα του μια κολαση η'εναν παραδεισο...ειναι δικη σου η επιλογη κ ολα καλα θα πανε...
Αγαπητέ Τηλέμαχε,Το να είσαι εναντίον των φαρμάκων δεν είναι παράλογο..δεν είσαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος..Άλλωστε και γω είμαι κατά του να δίνουν εύκολα φάφμακα.Όμως σε ότι αφορά το θέμα της κατάθλιψης-και ειδικά όταν σου περνάει και από το μυαλό να βλάψεις τον εαυτό σου- είναι άλλο θέμα. Και αν θες τη γνώμη μου, εγώ που ήμουν αρνητική με τα φάρμακα(γιατί δεν ήξερα και γιατί δεν είχα περάσει κάτι τέτοιο ποτέ), τα φάρμακα εκείνη την περίοδο του επεισοδίου με έσωσαν από το να τρελαθώ..Τότε δεν έχεις χρόνο για φιλοσοφίες ούτε μπορείς να περιμένεις ένα χρόνο να σου περάσει, διαβάζοντας βιβλία, κανοντας γυμναστική και διάφορες άλλες ασχολίες. Επιπλέον δεν έχεις και δύναμη να τα κάνεις όλα αυτά. Ας είμαστε λιγότερο ρομαντικοί και ονειροπόλοι.Δεν είναι ότι δε θέλει να γευτεί τη ζωή της η κοπέλα! Είναι ότι δε μπορεί προσωρινά και χρειάζεται βοήθεια.. Και δεν είναι κακό να κάνει φαρμακευτική αγωγή γι αυτό. Η οποία φυσικά πρέπει να είναι για συγκεκριμένο διάστημα και να γίνει και ψυχοθεραπεία γιατί το φάρμακο είναι απλά για να σε καταλαγιάσει ώστε να μπορείς μετά να ανοιχτείς και να ψάξεις τον εαυτό σου.. Ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στην προσπάθεια μας να βοηθήσουμε κάποιον.. " Όταν το δόντι πονάει, πρώτα κάνεις ένεση και μετά στο ανοίγει ο γιατρός" Όταν πονάς δε μπορεί να σε αγγίξει. Πρώτα καταλαγιάζει η ένταση και μετά ψάχνεις εις βάθος τον ευατό σου, όντας πιο δυνατός και σιγά σιγά ξαναβρίσκεις τη δύναμη και πατάς στα πόδια σου.. Και κάθε βήμα είναι ακόμα πιο ωραίο.. Και σε κάθε βήμα νιώθεις όλο και πιο δυνατός..
Θα περάσει.Να μιλάς.Μη χάνεις επαφή με τους δικούς σου ανθρώπους.Είναι και άλλοι στη δική σου θέση.Να βγαίνεις και να μιλάς γιατί μπορείς να βοηθήσεις και εσύ άλλους ανθρώπους.Κουράγιο και θα τα καταφέρεις.