{Είμαι δουλεύτρα. Ποιόνε έχω ανάγκη;}
Ρήνη/
Η τιμή και το χρήμα,Κ.Θεοτόκης
Παλιά ήθελα πολύ να σωθώ. Συνήθως διάλεγα γήινες αποχρώσεις με βεβαρημένο (ερωτικό) ιστορικό και αλλεργία στα πλήθη. Να 'χουνε ναυαγήσει σε καναδυό ξέρες, να μην τους κολακεύει ο φακός, να 'χουν πιεί το νοίκι τους, να μην κουβαλούν τα σόγια στις εξέδρες. Παιδιά της λιμπερτέ και της εγκαλιτέ -Γαβριάδες που γλύτωσαν τη σφαίρα κι είπαν ν' αξιοποιήσουν την εμπειρία στα οδοφράγματα.
(Σιγά να μην τους βρήκα, σιγά να μην σώθηκα.)
'Ολο σε λαλίστατους έπεφτα, πολυοικογενειάρχες, γνώστες των αναγκών μου, με τη κορδέλλα της σταρ ελλάς στον πάτο της σαμσονάιτ. Καλοσιδερωμένοι και πανέτοιμοι για τη στέψη. Μαμαδομεγαλωμένοι για πρωθυπουργοί ή αρχηγοί σέχτας. Κανένας τους αναπληρωματική μις ελλάς, κανένας μ' έναν τίτλο λίγο πιο δευτεράντζα, μ'ένα χάλκινο μετάλλιο, μια τέταρτη θέση , μ' ένα βηματάκι πιο πίσω στη φωτογράφιση μόδας.
(Δεν ήταν προφίλ σωτήρα αυτό, τηλεμεταφορά στα ταλέντα του Οικονομίδη ήταν.)
Tώρα θέλω να μ' αφήσουν ήσυχη. Να μη μ' αγαπάνε τόσο πολύ. Να μην ξέρουν ποιός είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής, ο ωροσκόπος μου, το αφιμί κι ο αιματοκρίτης μου. Να μη με τραβήξουν απ' το γκρεμό, να μην ξοδευτούν να μου αγοράσουν τραμπολίνο με δίχτυ ασφαλείας και κονσέρβες αλληλεγγύης.
-Είμαι δουλεύτρα. Ποιόνε έχω ανάγκη;
σχόλια