Ο Πάσσαρης

Ξέρουμε ότι η κοινωνία δεν σκοτώνει πια τους φονιάδες. Τους φυλακίζει καμιά εικοσαριά χρόνια – τους κλέβει δηλαδή τη ζωή – για να τους ξαναδεχτεί στους κόλπους της μετανοημένους και σωφρονισμένους. Όταν εκτελεί, η Δικαιοσύνη παραδέχεται αμέσως και εμμέσως ότι κι αυτή είναι φονιάς και μάλιστα εν ψυχρώ. Φαύλος κύκλος δηλαδή, που ξορκίστηκε με την κατάργηση της θανατικής ποινής. Τι μπορεί να κάνει με την περίπτωση Πάσσαρη; Η εμφάνισή του στην τηλεόραση αποτέλεσε σκάνδαλο όχι διότι έδωσαν μικρόφωνο στον φονιά, αλλά επειδή το κοινό αφουγκράστηκε μια φωνή που σπανίως έχει την ευκαιρία να ακούσει. Ό,τι είπε συνόψισε τα κοινωνικά κάτεργα στα οποία ζουν κάποιες ζώνες της κοινωνίας μας. Διαλυμένη οικογένεια, διαλυμένη ζωή, διαλυμένη κοινωνία. Ο ισοβίτης πρόσφυγας μίλησε – από τηλεφώνου – ακόμα και με τον αδελφό ενός από τα θύματά του και μάλιστα  -χωρίς να ικετεύσει- έλαβε την υπόσχεση συγχώρεσης. Σκληρό το καψόνι για την τρέχουσα συνείδηση, που δεν μπορεί να συμβιβάσει τον αποτροπιασμό για τις δολοφονίες με τη φάτσα ενός νέου ανθρώπου που ζει στην κόλαση, αλλά έχει το κουράγιο να μειδιά και να προσφέρει τον εαυτό του σε δίκη.