Όσο πιστός και καλοπροαίρετος κι αν είναι κάποιος, όσο κι αν μεγάλωσε με τις εικόνες της Μητέρας Τερέζας γενναιόδωρα μοιρασμένες από τα ντοκιμαντέρ της Κρατικής, σήμερα, παραμονές της αγιοποίησης της από το Βατικανό, μια κάπως βέβηλη σκέψη του θα τρέχει πίσω από τον Κρίστοφερ Χίτσενς.
Αν ο δημοσιογράφος πίστευε στον Θεό, κι αν ζούσε σήμερα για να δει έναν από τους βασικούς στόχους της κριτικής και των ερευνών του να περιβάλλεται και επισήμως από το Βατικανό με τον πέπλο της αγιοσύνης, τι θα σκεφτόταν; Αλλά δεν πίστευε. Και δεν θα μάθουμε ποτέ, όσο κι αν είναι γοητευτικό το να τον φανταστείς μέσα στα πλήθη των επευφημούντων χριστιανών – σε Ρώμη και Καλκούτα – να μορφάζει απογοητευμένος για την εξέλιξη.
Τι πρέπει να κάνει, όμως, κάποιος για να αγιοποιηθεί; Αρκεί η φαινομενικά ανιδιοτελής, πολύχρονη προσφορά και ένα μάρκετινγκ καλοσύνης, αγάπης και άκρας ταπείνωσης, για να εξασφαλίσει μια θέση, όχι μόνο στον Παράδεισο, αλλά κάπου πιο βολικά, στις συνειδήσεις δισεκατομμυρίων ανθρώπων, που έχουν ανάγκη να πιστέψουν στο σύγχρονο θαύμα;
Τι έλαβε υπ’ όψιν του το Βατικανό, της άπλετης πρόσβασης σε γνώση, τεχνολογία και ακαδημαϊκή πληροφόρηση και σχεδόν 20 χρόνια μετά τον θάνατο της Agnesë Gonxhe Bojaxhiu αποφασίζει ότι η αγιοσύνη της ανήκει; Οι διαδικασίες είχαν ξεκινήσει ήδη από το 2003 και τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β’. Χρειαζόταν ένα διαπιστωμένο θαύμα και αυτό ήταν η αβέβαιη μαρτυρία μίας νεαρής γυναίκας από τη Βεγγάλη. Η Μόνικα Μπεσρά ισχυριζόταν ότι δέσμες φωτός πλαισίωσαν μια φωτογραφία της Μητέρας Τερέζας που είχε στο σπίτι της και ενώ διένυε μία επίπονη περίοδο προβλημάτων υγείας.
Ο επόμενος ισχυρισμός της Μπεσρά, ήταν ότι έπασχε από καρκίνο και από την εμπειρία που βίωσε, εξαφανίστηκαν οι καρκινικοί όγκοι. Τότε το Βατικανό είχε προτιμήσει αυτή την εκδοχή και όχι εκείνη του γιατρού της, Ραντζάν Μουσταφί, που υποστήριξε ότι η 35χρονη υπέφερε από μία σειρά από κύστες (και όχι καρκινώματα), που υποχώρησαν μετά από 9μηνη θεραπεία με συμβατικά φάρμακα… Οι διαδικασίες πάγωσαν, η Μητέρα Τερέζα ανακηρύχθηκε τότε Οσία, μέχρι φέτος, που πιστοποιήθηκε από ομάδα εμπειρογνωμόνων του Βατικανού και το δεύτερο απαιτούμενο θαύμα: ένας άντρας από τη Βραζιλία, με πολλαπλούς καρκινικούς όγκους, θεραπεύθηκε από τη Χάρη της.
Όπως αναφέρει, στο μνημειώδες πλέον άρθρο του “Mommie Dearest”, o Κρίστοφερ Χίτσενς, αποκαλώντας την Μητέρα Τερέζα «θρησκόληπτη» και «απατεώνισσα», εδώ το πραγματικά παράξενο είναι η βιασύνη και η επιμονή του Βατικανού να προχωρήσει στην αγιοποίηση αυτής της γυναίκας.
«Σύμφωνα με μία αδιάψευστη μαρτυρία στην ιταλική εφημερίδα L'EcodiBergamo, ο Γραμματέας του Κράτους του Βατικανού είχε αποστείλει επιστολή σε μια σειρά από γεμάτους επιρροή καρδιναλίους, προκειμένου να επισπεύσουν τις διαδικασίες για την αγιοποίηση της Μητέρας Τερέζας. Η ξεκάθαρη πρόθεση του Πάπα ήταν να ολοκληρωθούν άμεσα οι απαιτούμενες διαδικασίες, προκειμένου να ηγηθεί της τελετής αγιοποίησης όσο ήταν ακόμη ο ζωντανός», έγραφε τότε ο Χίτσενς.
Ωστόσο, δεν ήταν μόνο ο Χίτσενς με τα ντοκιμαντέρ, τις έρευνες, τα βιβλία του και την ενοχλητική για πολλούς ρητορική της αθεΐας του. Τον δικό του δρόμο είχαν βαδίσει κι άλλοι, δημοσιογράφοι και αρχικά καλόπιστοι εθελοντές, ακολουθώντας κατά πόδας την πολυσυζητημένη φιλάνθρωπη διαδρομή της «Αγίας των Φτωχών», τις συναντήσεις και τους στενούς – κάποτε εξαρτημένους – δεσμούς της με δικτάτορες και αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες, με ηγέτες του καπιταλιστικού συστήματος και της διαχείρισης των νημάτων της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας.
Στις 22 Αυγούστου του 2005, ο δημοσιογράφος του “Channel 5”, Donal MacIntyre δημοσιεύει στο ηλεκτρονικό περιοδικό Νewstatesman.com μία έρευνα με τίτλο «Η άθλια αλήθεια πίσω από την κληρονομιά της Μητέρας Τερέζας» και δεν είναι τίποτε άλλο από το οδοιπορικό του στα ορφανοτροφεία της λατρεμένης του Βατικανού και συγκεκριμένα στο ορφανοτροφείο “Daya Dan”. O ίδιος είχε εξασφαλίσει πρόσβαση σε αυτό, αφού πρώτα δηλώθηκε ως εθελοντής, μαζί με άλλους, ανθρώπους της προσφοράς και πεπεισμένους για το ανιδιοτελές έργο της Μητέρας Τερέζας, απ’ όλο τον κόσμο: Ιταλοί, Σουηδοί, Αμερικανοί, Βρετανοί έτοιμοι να λιώσουν στα πόδια τους, προκειμένου να κρατήσουν καθαρά και υγιή τα ορφανά εκείνης της τρώγλης στην καρδιά της Καλκούτας.
O MacIntyre θα μείνει για μία εβδομάδα στο ορφανοτροφείο για να καταγράψει τη βρωμιά, το στοίβαγμα δεκάδων παιδιών σε έναν θάλαμο και σε λιγοστά κρεβάτια, την ανυπαρξία νερού και φαγητού, την παρασκευή φαρμάκων με γυμνά χέρια, ανάμεσα σε ακαθαρσίες και τρελαμένους από την εξάντληση εθελοντές. Τα παιδιά και ειδικά αυτά που έπασχαν από διανοητική καθυστέρηση δένονταν στα κρεβάτια τους με λουριά και οι τοίχοι για χρόνια άβαφτοι και βρώμικοι κοσμούνταν μόνο από τις φωτογραφίες της «Μητέρας Όλων», μιας γυναίκας που, όπως ανέφερε στα ρεπορτάζ και τα ντοκιμαντέρ του είχε τολμήσει να τοποθετήσει τον εαυτό της σχεδόν σε θέση ισοϋψή με την Παναγία…
Ο δημοσιογράφος Ian O’ Doherty από την εφημερίδα “Irish Independent” η εθελόντρια Mary Loudon και ομάδα γιατρών, μεταξύ των οποίων και ο Robin Fox, επίσης είχαν πολλά να αποκαλύψουν για τις κλινικές της Μητέρας Τερέζας στην Καλκούτα, εκεί που μία βελόνα ένεσης αντιστοιχούσε σε δεκάδες ασθενείς, εκεί που οι ιατρικές πρακτικές μύριζαν μεσαίωνα και πόνο και εκεί που αυτές οι συνθήκες, αντιμετωπίζονταν με μότο χριστιανικού ασκητισμού: «Υποφέρετε. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς σας φιλά και η Χάρη του ακουμπά το σώμα σας»…
Η Loudon, όμως, που ως εθελόντρια είχε διαβεί ανάμεσα στον πόνο που αποθηκευόταν στις κλινικές της Μητέρας Τερέζας είχε απολύτως διαφορετική άποψη. Σοκαρισμένη, μετά την επιστροφή της, έγραφε: «Εκεί, όλοι οι πάσχοντες είναι με ξυρισμένα κεφάλια. Παλιά ή άχρηστα νοσοκομειακά φορεία χρησιμοποιούνται ως κρεβάτια. Δεν υπάρχουν καρέκλες. Δεν υπάρχουν παυσίπονα. Η ιατρική περίθαλψη προσφέρεται με πρωτόγονους τρόπους. Αν και υπάρχουν τεράστια χρηματικά ποσά, οι δαπάνες ακόμη και για τα στοιχειώδη, σχεδόν απαγορεύονται. Αντίθετα, η επίκληση της φτώχιας και της εξαθλίωσης λαμβάνει χώρα για να προκληθεί οίκτος και ακόμη μεγαλύτερη κινητοποίηση για δωρεές. Δεν υπάρχει θέρμανση στους θαλάμους ούτε τον χειμώνα. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί ασθενείς, καθώς και μοναχές να υποφέρουν από φυματίωση».
Στους χώρους αυτούς που ο McIntyre είχε χαρακτηρίσει κάτι «λίγο καλύτερο από έναν υπόνομο», οι εικόνες που κοσμούν τους τοίχους είναι πολύ πιο φλύαρες απ’ οποιοδήποτε δημοσιογράφο ή εθελοντή: στα ορφανοτροφεία, τα γηροκομεία, τις κλινικές και τα ιδρύματα της οι τοίχοι είναι ντυμένοι με τη μορφή της. Όχι με χαρούμενες ζωγραφιές παιδιών, όπως θα περίμενε κανείς σε ιδρύματα για ανήλικα, όχι με απεικονίσεις που αρμόζουν σε ιδρύματα χριστιανικής προσφοράς και αλληλεγγύης, αλλά με γιγαντιαίες δικές της εικόνες, από ταξίδια και συναντήσεις της με ισχυρούς του κόσμου, ένα ξεκάθαρο σημειολογικό κρεσέντο της εικόνας που η ίδια είχε για τον εαυτό της και είχε περάσει και στους μισθοφόρους της, αλλά και στα εκατομμύρια κόσμου που είχαν πειστεί για την ανιδιοτέλεια, την ταπεινότητα και την προσφορά της.
Όλα αυτά και ενώ οι έρευνες είχαν ακολουθήσει και τη διαδρομή των διασυνδέσεων της με το βρώμικο χρήμα και ανθρώπους του πλούτου, με κατηγορίες υπεξαιρέσεων και ξεπλύματος να σκάνε στην ποδιά της με τον ίδιο παφλασμό δωρεών από δικτάτορες της Αφρικής και της Βόρειας Αμερικής και αμερικανούς μεγαλο-απατεώνες. Η σχέση με τον δικτάτορα της Αϊτής Jean – Claude Duvalier, τον αυτοαποκαλούμενο ημίθεο και μάγο του βουντού (!), όσο κι αν περιβλήθηκε με την παραβολή του Ιησού που συναναστρεφόταν πόρνες, παραβατικούς και δολοφόνους, ποτέ δεν αιτιολογήθηκε επαρκώς, κυρίως για ποσά των υπεξαιρέσεων από τα ταμεία της χώρας του, που τέθηκαν στη διάθεση της.
Η στωικότητα της και το πνεύμα συγχώρεσης δεν ήταν επίσης αρκετά για να δικαιολογήσουν τη στάση της απέναντι στον τραπεζίτη Τσαρλς Κίτινγκ, που τελικά βρέθηκε ενώπιον της αμερικανικής δικαιοσύνης και ενώ από την ακροαματική διαδικασία προέκυψε πλέον ότι μεταξύ άλλων ξεπλυμάτων είχε παραχωρήσει στη Μητέρα Τερέζα ποσό μεγαλύτερο του 1 εκ. δολαρίων. Το ποσό αυτό δεν επιστράφηκε ποτέ, ακόμη κι όταν η «Αγία των Φτωχών» κλήθηκε από την εισαγγελία να πράξει τα δέοντα και ηθικά.
«Οι πλούσιοι έχουν έλλειμμα συνείδησης και αγαπούν να αντισταθμίζουν αυτή την έλλειψη στέλνοντας της χρήματα», είχε γράψει εν πλήρη συνειδήσει ο Χίτσενς. Και φυσικά είχε δίκιο.
Η ίδια με το ίδιο καλοσυνάτο και πράο ύφος διακήρυττε τη συγχώρεση, την αγάπη και την αλήθεια του πόνου που φτάνει στους ανθρώπους ως δώρο Θεού. Στον «Άγγελο της Κόλασης», το άλλο ντοκιμαντέρ του Χίτσενς για το πραγματικό πρόσωπο και έργο της Μητέρας Τερέζας, αναφέρεται η εμμονική, οπισθοδρομική προσήλωση της, στη μαθητεία του πόνου και της εγκράτειας, με τις καλόγριες του τάγματος της κατάφτωχες να ζητιανεύουν φαγητό και τις σχεδόν κομπογιαννίτικες απόψεις της για την επιστήμη, τις ασθένειες, την άμβλωση και τις ανθρώπινες σχέσεις να ακούγονται πλατιά σε ευρύτατο κοινό και να μην ανοίγει ρουθούνι.
Όσοι δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν το 1979 με την προσγείωση του Νόμπελ Ειρήνης στα χέρια της, βίωναν πραγματικό ψυχικό πόνο, κάθε φορά που η Μητέρα Τερέζα άρθρωνε απαντήσεις σε σοβαρές ερωτήσεις, κατά τη διάρκεια όλων των χρόνων που ακολούθησαν. Με την υπερέκθεση του «φιλάνθρωπου έργου» της στα φώτα της δημοσιότητας και την περιβολή της σεπτής εικόνας της στα media, σταδιακά η κρούστα σύγχρονης απτής αγιοσύνης είχε αρχίσει να ραγίζει.
Επικριτές της όπως ο Michael Hakeem πριν από χρόνια είχε επισημάνει τη σκληροπυρηνική φονταμενταλιστική βιοθεωρία που διέτρεχε κάθε κύτταρο της Μητέρας Τερέζας, ένα είδος αυθυποβολής με τρομακτική επιρροή στα πλήθη «που αντιμετώπιζε τον πόνο, την ταλαιπωρία και την απόγνωση ως την ωραιότερη εκδήλωση ταύτισης με το μαρτύριο του Ιησού στον Σταυρό».
Ακόμη και έτσι, όμως, το πλέγμα ισχυρού marketing διατηρήθηκε γύρω από τη μορφή της μέχρι το βαθύ γήρας, όπου τη βρήκε ο θάνατος: τα άρθρα του Χίτσενς είχαν προκαλέσει θόρυβο, είχαν κινήσει το ενδιαφέρον, είχαν βάλει συναδέλφους του και εθελοντές στη διαδικασία της αναζήτησης, είχαν βγάλει σκελετούς από τη ντουλάπα δεν επηρέασαν όμως το τάμα του Βατικανού προς το πρόσωπο της.
Σήμερα, που αγιοποιείται, εκείνος δεν υπάρχει πια, νικημένος από τον τιμωρό καρκίνο –κατά την σεπτή άποψη της, πάντα – ήδη από το 2011.
«Αν ακολουθηθεί το παράδειγμα της, ακόμη πιο πολλοί οι φτωχοί και οι ασθενείς του κόσμου. Ήταν μία φανατισμένη, μία φονταμενταλίστρια και απατεώνισσα και μια εκκλησία που επισήμως προστατεύει αυτούς που κακοποιούν τους αθώους, μας δίνει ακόμη ένα ξεκάθαρο σημάδι της πραγματικής της θέσης απέναντι σε ηθικά και δεοντολογικά ζητήματα», κατέληγε το ιστορικό άρθρο του.
Πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του, το ίδιο αυτό άρθρο δεν σηκώνει την παραμικρή επικαιροποίηση. Όμως, - για να μιλήσουμε – βιβλικά, ο διάβολος είναι με το μέρος του ελαττώματος. Δεν καταλαβαίνει ούτε από επιστήμη, ούτε από έρευνα – όπως αυτή που εκπόνησε πριν από 3 χρόνια ομάδα ιστορικών του Πανεπιστημίου της Οττάβα, για το πραγματικό ποιόν της σημερινής αγίας.
Για την ιστορία, η μελέτη του Serge Larivée, της Genevieve Chenard και της Carole Sénéchal εστίαζε με ντοκουμέντα στο επιδραστικό μάνατζμεντ και στις εξαιρετικές δημόσιες σχέσεις που το Βατικανό ενορχήστρωσε και έθεσε την υπηρεσία αυτής της μικροσκοπικής, πρακτικά αγράμματης γυναίκας, δημιουργώντας ένα κοσμο-είδωλο ικανό να προσηλυτίζει και να παρακινεί κόσμο προς τον δρόμο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ακόμη και μετά το τέλος της ζωής της. Επί ματαίω, βεβαίως, και απ’ ότι αποδεικνύεται με τη σημερινή ανακήρυξη της σε Αγία.
Κόντρα στην αγαπημένη ρήση του Λίνκολν, μπορείς να κοροϊδέψεις πολύ κόσμο, για πολύ καιρό, αρκεί να έχεις τους υπηρέτες του δόγματος με το μέρος σου.
Ο Παίσιος είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Ήταν ένας μοναχός που ποτέ δεν ενόχλησε κανέναν, ούτε αναμίχθηκε σε περίεργες οικονομικές υποθέσεις.
Για αυτούς που τον έζησαν άξιζε την αγιοποίηση, και δεν νομίζω ότι είναι κακό που έγινε.
Η Τερέζα ήταν το ιδανικό 'πλυντήριο'. Μπορεί να μην ξεκίνησε με αυτό το όνειρο, όμως στην πορεία την βόλεψε.
Απαράδεκτη η αγιοποίηση της αλλά ποιός μπορεί να την σταματήσει;
Εκείνα τα χρόνια η τραγουδίστρια Sinnead O'Connor είχε σκίσει δημόσια μία φωτογραφία του Πάπα φωνάζοντας: 'Fight the real enemy'!
Εχουμε στειλει συσκευες περα απο το ηλιακο συστημα,εχουμε δει μεχρι σχεδον την ακρη του συμπαντος με τα ραδιοτηλεσκοπια,και ακομη οι ανθρωποι πιστευουν σε θαυματα και φανταστικους θεους.Δε θα το καταλαβω ποτε αυτο.
Τοση ανασφαλεια?
Τοση απελπισια?
Φοβος να διαφοροποιηθουν απο το κοπαδι?
Χρειαζονται κατι,ωστε να δικαιολογησουν την υπαρξη του θεου.Εστω αυτα τα παραμυθια που τα αποκαλουν θαυματα.
Γιατι δεν υπαρχει τιποτα αλλο.
Ολα ειναι γραπτα και λογια ανθρωπων.
Ολα ειναι στο μυαλο τους.
Ολα ειναι μια συνηθεια.
Χρειαζονται περισσοτεροι σαν τον Χιτσενς και τον Ντοκινς για να γινει η διαφορα.
Αν θέλεις να πιάσουμε το σύμπαν (το οποίο αναφέρεις) υπάρχουν 2 αντικρουόμενα παράδοξα. Το πρώτο λέει "μα πως είναι δυνατόν να λέμε πως βρισκόμαστε ψηλά στην δημιουργία όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί κόσμοι για τους οποίους δεν ξέρουμε τίποτα" το δεύτερο λέει "μα πως είναι δυνατόν να αψηφούμε το σύνολο συμπτώσεων που χρειάστηκαν για να γίνει η Γη ο πλανήτης που ξέρουμε". Και τα δύο έχουν δυνατά επιχειρήματα στην μεριά τους. Σε ποια μεριά θα βάλει ο καθένας μας την ζυγαριά τελικά, η τελική κρίση, είναι περισσότερο συναισθηματικό αποτέλεσμα παρά λογικό.
Ίσως η πιο έντιμη στάση είναι ο αγνωστικισμός. Προστατεύει και από τον θρησκευτικό φανατισμό και απο την αθειστική αλλαζονία. Το πρόβλημα είναι πως με τον αγνωστικισμό δεν απαντάς στην ερώτηση, και είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό να θέλεις να απαντήσεις.
Οπότε, η προσωπική μου γνώμη είναι "πίστευε ότι θες, αλλά έχοντας πάντα στον νου σου πως μπορεί να είσαι τελείως λάθος."
Αγνωστικιστής είναι ο δειλός άθεος στην ουσία. Μη θίξουμε "την παράδοσιν".
Παίζει πολύ στην καθυστερημένη "προχωρημένη" Ελλαδίτσα.
Όσο για τη δεύτερη παράγραφο, αντικρουόμενα παράδοξα μπορεί να υπάρχουν για εσάς, για τους επιστήμονες πάντως δεν υπάρχουν. Η θεωρία της Σπάνιας Γης έχει σχεδόν πλήρως εγκαταλειφθεί στις μέρες μας. Ανήκε σε μια εποχή που η επιστήμη δεν μπορούσε να δώσει ούτε κατά προσέγγιση μια τιμή στο μέρος της εξίσωσης του Ντρέικ που αφορά τον αριθμό των αστεριών που έχουν πλανήτες. Τα τελευταία 20 χρόνια, με την επένδυση κάποιων πόρων σε όργανα που ερευνούν (μεταξύ άλλων) ακριβώς αυτό, τα δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά, και τα επόμενα 20 χρόνια θα αλλάξουν ακόμη περισσότερο.
Όσο για τον αγνωστικισμό και τη γνώμη σας επ'αυτού, μάλλον συγχέετε λίγο τον αθεισμό με τον αγνωστικισμό. Ο αγνωστικιστής ουσιαστικά αρνείται να πάρει θέση. Ο άθεος όμως δεν είναι αυτός που θα σας πει πως "είναι αποδεδειγμένο γεγονός ότι δεν υπάρχει Θεός", ακριβώς γιατί, όπως λένε και στα νομικά, δεν έχει αυτός το βάρος της απόδειξης. Ο άθεος είναι αυτός που θα σας πει ότι δεν έχει κανένα λόγο να θεωρήσει πως υπάρχει Θεός, θα σας καλέσει με ανοιχτό μυαλό και κάθε καλή διάθεση να του εξηγήσετε για ποιό λόγο ΕΣΕΙΣ το θεωρείτε, αλλά δυστυχώς το "Έτσι γουστάρω" δεν τον ικανοποιεί ως απάντηση, όσο ενοχλητικό και αν είναι αυτό...
Δεύτερον, δεν λέω πως "δεν έχουν αποδειχτεί τα πάντα, ακόμα", λέω κάτι πολύ ισχυρότερο, πως "δεν ΜΠΟΡΟΥΝ να αποδειχτούν τα πάντα, ΠΟΤΕ". Αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει η ίδια η επιστήμη, πως δηλαδή είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε αιώνια ατελείς. Όσα χρόνια κι αν περάσουν και όση πρόοδο και να κάνουμε, οι κοινωνίες μας θα είναι ατελείς, η επιστήμη μας θα είναι ατελής, η τέχνη μας θα είναι ατελής κλπ., και βεβαίως, και οι προσωπικές μας ζωές θα είναι ατελείς. Εκεί λοιπόν, στις αιώνιες ρωγμές των συστημάτων μας είναι που μπορεί να μπει ο θεος, και τώρα και για πάντα. Έχει δικαίωμα ο καθένας να αντιπαραβάλλει στην ατέλεια μας μια "θεωρητικά ορισμένη τελειότητα" που να την ονομάσει θεό, αν νομίζει πως αυτό θα τον βοηθήσει στην ζωή του. Οπότε, όχι, δεν είναι η πίστη στον θεό αντι-επιστημονική, παράλογη, σημάδι οπισθοδρόμησης κλπ. Είναι προσωπική επιλογή του καθενός το πως θα διαχειριστεί την ατέλεια της ύπαρξης του.
Λέγεται πως ο Βίνγκεστάιν ο οποίος ''προέκτεινε'' το θεώρημα της μή πληρότητας του Γκέντελ φιλοσοφικά (''πρέπει να μιλάμε για αυτά που μπορούμε'') βρέθηκε κάποτε σε κάποια παρέα μαθηματικών οι οποίοι τον συνεχάρηκαν γιατί ουσιαστικά ''απέδειξε''πως μόνο εκείνα τα οποία οι αισθήσεις μας και η λογική μας αξίζουν''. Τότε -κατα μία εκδοχή- τους απάντησε: ''όχι κύριοι, το αντίθετο είπα. Τα πράγματα που αξίζουν τελικά είναι εκείνα για τα οποία δεν μπορούμε να μιλάμε (σημ. Να μιλάμε δηλ. με κανόνες Λογικής και μαθηματικές εξισώσεις)...''
Η μελέτη των εξωπλανητών πράγματι έχει βάλει την Γη μέσα σε ένα στατιστικό πλαίσιο, αλλά προς το παρόν τουλάχιστον, δεν έχει βγάλει (και ούτε θα μπορούσε κιόλας) συμπεράσματα για το πόσο κοινή είναι η ζωή στο σύμπαν. Αυτό που έκανε είναι να μας προσφέρει απαντήσεις για κάποιες από τις παραμέτρους που παίζουν ρόλο. Έτσι, υπολογίζουμε τον αριθμό από βραχώδεις πλανήτες στον γαλαξία να είναι 100 δισεκατομμύρια, εκ των οποίων 2 δις να είναι σαν την Γη και μέσα στην κατοικημένη ζώνη κάποιου άστρου. Αν συνυπολογίσεις το ότι περίπου το 10% των άστρων βρίσκεται στην κατοικημένη ζώνη του γαλαξία, φτάνεις στα 200 εκατομμύρια.
Αυτή είναι η αφετηρία και όχι το τέλος. Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα πλήθος παραμέτρων που δεν αποκλείουν ή βεβαιώνουν την ύπαρξη σύνθετης ζωής αλλά σίγουρα την επηρρεάζουν. Το ότι είμαστε σε "ήσυχη" περιοχή του γαλαξία παίζει ρόλο, γιατί μια έκρηξη σούπερ-νοβα θα εξαφάνιζε κάθε ζωή εκτός από την μικροβιακή, αν αυτό συμβαίνει συχνά σίγουρα δεν είναι θετικό. Ομοίως, (1) ο Δίας προσελκύει το 99% των αντικειμένων που μπαίνουν στο ηλιακό σύστημα κάνοντας περιστατικά όπως αυτό που εξαφάνισε τους δεινοσαύρους πολύ πιο σπάνια, (2) η Σελήνη σταθεροποιεί τον άξονα περιστροφής της Γης επιτρέποντας να σταθεροποιείται το κλίμα (ο Αρης που δεν έχει μεγάλο δορυφόρο ο άξονας περιστροφής του ταλαντώνεται με αποτέλεσμα το κλίμα του να μεταβάλλεται ραγδαία και απρόβλεπτα, π.χ. σκέψου η Ελλάδα να είχε 3 χρόνια τροπικό κλιμα, μετά 5 χρόνια πολικό, μετά 2 χρόνια μεσογειακό κλπ, προφανώς θα είχε αρνητική επίπτωση στην ζωή) (3) το μαγνητικό πεδίο προστατεύει από την βιαιότητα του ήλιου (4) η ατμόσφαιρα το ίδιο, αλλά επίσης σταθεροποιεί την θερμοκρασία τόσο τοπικά (αν στεκόσουν στον Αρη η διαφορά θερμοκρασίας από τα πόδια σου στο κεφάλι σου θα ήταν 20-30 βαθμοί) όσο και χρονικά, μεταξύ μέρας και νύχτας (στον Αρη η θερμοκρασιακή διακύμανση μέσα σε μια μέρα μπορεί να φτάσει τους 140 βαθμούς) (4) οι τεκτονικές πλάκες ανακυκλώνουν πολύτιμα για την ζωή υλικά, ενώ δεν χρειάζεται να αναφερθεί πόσο σημαντικό είναι τόσο το οξυγόνο όσο και το νερό.
Το καθένα από αυτά (και άλλα που δεν αναφέρω λόγω χώρου) κάνουν την Γη τέλειο υποψήφιο για την ανάπτυξη της ζωής. Κι όμως, στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορία της Γης δεν υπήρχαν σύνθετες μορφές ζωής. Από το διάστημα που υπάρχουν, είναι μικρό το διάστημα που υπάρχει ζωή με κάποιου είδους νοημοσύνη (ζώα, δηλαδή), από το διάστημα που υπάρχουν αυτά ελάχιστο το διάστημα που υπάρχουν ανεπτυγμένα όντα όπως οι άνθρωποι, από το διάστημα που υπάρχουν άνθρωποι είναι ελάχιστο το διάστημα που υπάρχει πολιτισμός, από το διάστημα που υπάρχει πολιτισμός είναι ελάχιστο το διάστημα που υπάρχει επιστημονική γνώση. Τέλος, υπάρχει μια ακόμα παράμετρος που πρέπει να λάβουμε υπόψη, οι πιθανότητες αυτοκαταστροφής.
Αν τα κάνεις όλα αυτά μια σούμα βλέπεις πως, όπως είπα αρχικά, υπάρχουν μια σειρά συμπτώσεων που μας οδήγησαν εδώ. Πόσο συχνό είναι αυτό δεν ξέρουμε, πάντως σίγουρα δεν είναι τετριμμένο. Αν ήταν το SETI (και όχι μόνο) που ψάχνει για ζωή εδώ και 40 χρόνια θα είχε βρει κάτι, και επίσης, κάποιος θα μας είχε βρει, αφού εδώ και δεκαετίες εκπέμπουμε σήματα καταλάθως (τα FM έχουν την ιδιότητα να διαπερνάνε την ατμόσφαιρα και να φεύγουν σε τυχαία κατεύθυνση στο σύμπαν).
Τέλος, υπάρχει δημοσίευση του 2014 που ασχολούνταν με το ερώτημα "πόσοι τεχνολογικά ανεπτυγμένοι πολιτισμοί υπάρχουν ταυτόχρονα στον γαλαξία" και η εκτίμηση ήταν <1. Οπότε, υπάρχει η πιθανότητα να είμαστε οι πιο ανεπτυγμένη μορφή ζωής στον γαλαξία, και αν όχι, σίγουρα από τις πιο ανεπτυγμένες.
Αυτά από μένα, και συγγνώμη για το εκτός θέματος.
Η μητέρα Τερέζα τα είχε όλα αυτά.
Ο Παίσιος έμεινε στο μάρκετινγκ. Γιατί από προσφορά, άστα να πάνε. Ήταν παντελώς απών.
«…πιστευουν οτι ενα μπαρμπαδακι καθεται και τους ακουει και μοιραζει χαρες,ειναι ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ.Μπορει να τους αποτρεπει να αυτοκτονησουν και να συνεχιζουν να αγωνιζωνται ΑΛΛΑ ειναι ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ…»
Αυτός ο υπερτονισμός με κεφαλαία και η απολυτότητα στην διατύπωση, μου θυμίζει κάτι πλακάτ υπερ-ορθόδοξων ή ακραίων παλαιοημερολογιτών. Δηλαδή, για να στο αντιστρέψω, κάποιοι τέτοιοι θα έγραφαν: «Ο Θεός είναι ΕΝΑΣ και ΑΛΗΘΙΝΟΣ». Δείχνει ανθρώπους μάλλον γαντζωμένους στην αλήθεια τους και φοβικούς ως προς την αμφισβήτηση. Ουδείς σοβαρός πιστός έχει την «ανάγκη» να εκφραστεί έτσι, και ουδείς σοβαρός άθεος έχει την «ανάγκη» να την «πεί» σε οποιονδήποτε «παραμυθιασμένο» πιστό. Ο λόγος είναι απλός: Κανείς δεν καίγεται να πείσει κανέναν, από την στιγμή που έχει πείσει τον εαυτό του, πόσω δε μάλλον, αν βρίσκεται στην προσπάθεια να πιστέψει ή να απορρίψει οριστικά (συνηθέστερο στάδιο προσπάθειας). Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και αναλαμβάνει το κόστος καθώς όπως θα έλεγε και η σοφή ώρες-ώρες (όποτε δεν είναι δυσνόητη :P) Δημουλά: «…Κάθε πίστη/ ακόμα και αναποφάσιστη/ κοστίζει: /Ολόκληροι, να της καταβληθούμε απαιτεί…».
Όπως λοιπόν εσύ αναρωτιέσαι πώς μπορούν κάποιοι να έχουν ανάγκη «μπαρμπαδάκια» (ρηχότατη προσέγγιση anyway), έτσι και εγώ αναρωτιέμαι καμία φορά- αν και δεν καίγομαι κιόλας- τι ζόρι τραβάν μερικοί άθεοι, να εισχωρήσουν σε μία άλλη λογική με την οποία a-priori αρνούνται να ασχοληθούν, και να της δώσουν εξηγήσεις fast food υπεράνω ψυχαναλυτή (πιστεύω για να μην αυτοκτονήσω), εισερχόμενοι στην όλη κουβέντα, με ύφος προοδευτικού διαφωτιστή που καλείται να μελετήσει υπεροπτικώς αδύναμα ανθρωπάρια (κατά προτίμηση γριές αγράμματες-για να του βγαίνει και το σενάριο), με κλισέ πομπώδεις ατάκες του στύλ «εν έτη 2016», «έλεος», (βλ. tktk) κλπκλπ. Θα το έλεγα και κόμπλεξ σε ορισμένες των περιπτώσεων. Μίας και τα κόμπλεξ (όπως και τα απωθημένα), δεν έχουν Θεό.