:) Δεν τα λεγα εγώ ότι οι καλοί δε χάνονται; :ΡΕμένα πάντως αυτό που με βοήθησε σε εντελώς διαφορετικές φύσεως δυσκολιων που είχα και τώρα έχω σε μικρότερο βαθμό, να πάρω τα πάνω και να νιώσω πιο δυνατή ήταν η επαφή μου με τα παιδιά. Όταν ειδικά είμαι με πολλά παιδιά ξεχνουσα όλες μου τις έγνοιες και ήμουν εκεί, ήταν φοβερό, κατάλαβα που πρέπει να είμαι, που νιώθω πλήρης και αυτό με βοηθησε να ορθωσω ψυχικό ανάστημα. Θέλω να πω, ότι αν δεν το δεις ενοχικά το πράγμα ετοιμάσου για πολλή κούραση, σπαζοκεφαλιες και εκτός ωρών εργασίας αλλά και χαράς. Κάθε φορά που πάω να ξεχαστω, μου υπενθυμίζουν την ενδεδειγμένη στάση για τη ζωή και είναι τόσο πρόθυμα να σε βάλουν στον κόσμο τους. :)Καλή αρχή κι από μένα χωρίς να ξεχνάς να προσέχεις και τον εαυτό σου. Να μας είσαι καλά αγαπημένη δασκάλα. :)