Έζησα ακριβώς το ίδιο με τη δική μου μητέρα και έχω να πω τα εξής:Παρότι στην αρχή μπορεί να νευριάσεις/θυμώσεις/πληγωθείς θυμήσου πως η μητέρα σου είναι ένας άνθρωπος ανεξάρτητος από σένα. Έχει αδυναμίες, επιθυμίες, ανάγκες κλπ όπως όλοι μας. Βγάλε την για λίγο από τον βάθρο της "μάνας" και δες την ως έναν άνθρωπο που σε έφερε στη ζωή και σε μεγάλωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι δική της η ζωή και έχει το δικαίωμα να τη ζήσει όπως θέλει. Η σχέση της με τον πατέρα σου αφορά τους ίδιους και όχι εσένα και φρόνιμο θα ήταν να μην ανακατευτείς στα της σχέσης τους. Επίσης, δεν ξέρεις ποτέ πως έχουν οι συγκυρίες και ποιους ανθρώπους φέρνουν στη ζωή μας (συνεργάτες, φίλοι, έρωτες...). Τέλος, καλό θα ήταν να μην την πιέσεις να παραδεχτεί κάτι. Όταν και αν θελήσει μπορεί να ανοιχτεί μόνη της.Είναι καλό που κρατάς τις δικές σου αξίες, αλλά προσπάθησε να μην κατακρίνεις ποτέ τις επιλογές των άλλων - πόσο μάλλον των γονιών σου. Μήπως εσύ υπέγραψες συμβόλαιο άραγε πως δεν θα συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου στα 55 σου και θα τα βροντήξεις όλα για να το ζήσεις όπως εσύ θέλεις!!?