Συμφωνώ με τα παραπάνω σχόλια των παιδιών.Έχω και εγώ μια πολύ καλή μου φίλη που περνούσε τα ίδια με την μητέρα της. Κάθε μέρα μαυρισμένη ψυχή είχε ώσπου εκείνη πέθανε και η φίλη μου "ησύχασε". Ζητώ συγγνώμη που το λέω έτσι αλλά δν παλευόταν η κατάσταση της.τωρα για σένα έχω να πω ότι είναι δύσκολο να την αφήσεις και να φύγεις γιατί νιώθεις υποχρέωση απέναντι τους και ενοχές εάν τους εγκαταλείψει ς. Πρέπει όμως να φύγεις σιγά σιγά από εκεί βρίσκοντας μια δουλειά αρχικά. Επειδή λες ότι δεν έχεις και ανθρώπους γύρω σου να σε στηρίξουν, δες μήπως μπορείς να πάρεις ψυχολογική βοήθεια ακόμα και από δημόσιο φορέα ή από κάποιο τηλέφωνο υποστήριξης, γιατί αυτό που ζεις είναι κακοποίηση κοπέλα μου. Να μην νιώθεις ενοχές και να κοιτάξεις να απομακρυνθείς, γιατί στο τέλος θα πάθεις και εσύ τίποτα. Στο κάτω κάτω επιλογή τους ήταν να σε υιοθετήσουν. Δεν υιοθετουμε ένα παιδί για να το έχουμε υπηρέτη και. Σκλάβο μας μετά. Καλή δύναμη ?