Τώρα που το λες, θυμάμαι ότι έχω συναντήσει δύο τέτοιες περιπτώσεις. Η πρώτη, ηλικιωμένος με μασέλα, τα έσπρωχνε κάπως ατσουμπαλα μέσα στο στόμα και ακουγόταν το ρούφηγμα, έφταιγε η μασέλα -λέει-, και η δεύτερη, νεαρός, που μόλις πλησίαζε το φαγητό με το πηρούνι στο στόμα, φρουπ! το ρουφούσε γιατί -λέει- ήταν καυτό και έτσι το κρύωνε κάπως πριν του κάψει γλώσσα, ουρανίσκο, σύμπαν. Οκ.