Είναι λες κι έχω κάνει εγώ αυτήν την εξομολόγηση. Αν εξαιρέσουμε βέβαια τη σκέψη της παραίτησης. Και δεν τη σκέφτομαι βέβαια, γιατί ζω από τη δουλειά μου και αμείβομαι αρκετά καλά για τα ελληνικά δεδομένα. Συζητούσα λοιπόν με ένα φίλο μου εργοδότη για το πόσο αγχώνομαι και καταπιέζομαι στη δουλειά μου, για το πως φορτώνομαι κάθε μέρα και περισσότερες αρμοδιότητες, ότι κάνω περισσότερα και οι άλλοι λιγότερα. Μου είπε λοιπόν ότι αυτό είναι μια κακή πρακτική και δε θα την ήθελε για υπάλληλο του. Θα ήθελε να κάνω όσα μπορώ, χωρίς άγχος, γιατί έτσι θα απέδιδα καλύτερα. Τον κοιτούσα με απορία αλλά είχε δίκιο.
