Πες τα ρε Γιώργο, αν κι επειδή ο κόσμος δεν χαρίζεται πρέπει οι ευάλωτοι να προστατεύουν τον εαυτό τους και να είναι ανεξάρτητοι. Δεν εκφράζεται κομψά, πολλές φορές γίνεται και χαιρέκακα, αλλά για λόγους επιβίωσης τα δικά μας όρια και την ακεραιότητά μας πρέπει να την προασπιζόμαστε εμείς ενεργά όταν χρειαστεί γιατϊ το κρίμα, σε μας θα μείνει και εμείς θα υποφέρουμε. Οπότε δεν κάνει να είμαστε στο έλεος κανενός. Απλά μπερδεύουμε το χρέος που έχουμε στον εαυτό μας με την ευθύνη της συμπεριφοράς του άλλου καμιά φορά κι εκεί είναι που τα άτομα που δέχονται κακομεταχείριση παθητικά, επιβεβαιώνονται ότι τους αξϊζει, γιατί αν κάπου μέσα σου δεν πιστεύεις ότι αξίζεις ποδοπάτημα, δεν το ανέχεσαι κιόλας μετά από κάποια φάση.