Εκτιμώ την παρουσία σου εδώ, έχεις σχολιάσει και δική μου εξομολόγηση και με έκανες να νιώσω ότι κάποιος με πρόσεξε. Διαβάζω τα σχόλια των υπολοίπων, μια πλευρά μου λέει μακάρι να πήγαινα κι εγώ, η άλλη όμως λέει ότι δεν θα' θελα να γνωρίσω κανέναν από εδώ γιατί αν το έκανα δεν θα ξαναέγραφα ποτέ. Για μένα είναι η ανωνυμία που μου δίνει το θάρρος να εξομολογούμαι.Δεν θα σου πω προσπάθησε και τέτοια. Θα σου πω το άλλο κλισέ: δεν είσαι μόνος. Το ξέρεις πια, μας διαβάζεις. Μπορεί να μην κάνουμε την δική σου δουλειά, να μην μένουμε καν στην ίδια πόλη, περνάμε όμως το ίδιο λούκι. Ξέρεις τώρα πια όλοι κράζουνε το κίνημα των αγανακτισμένων και καταλαβαίνω την λογική. Όταν είχε όμως πρωτογίνει, δεν θα ξεχάσω το απόγευμα που είχα κατεβεί στο Σύνταγμα και είχα δει κάτι φάτσες, κάτι ανθρώπους, σαν αυτούς που γράφουν εδώ, σαν εμάς. Δεν βλέπεις ανθρώπους σαν εμάς έξω, συνήθως βλέπεις αυτούς που χαμογελάνε σε μεγάλες παρέες ή τους υπεράνω που τρέχουν να κάνουν την δουλειά τους. Δεν βλέπεις τους θλιμμένους, τους μοναχικούς, τους άνεργους, τους φοβισμένους. Είναι λες και κρυβόμαστε γιατί ντρεπόμαστε. Τότε για λίγο τους είχα δει να ξεμυτίζουν, τότε υπήρχαν ψήγματα ελπίδας. Και μην νομίζεις ότι το πάω πολιτικά, κάθε άλλο. Απλά θέλω να πω ότι βγαίνω κάθε μέρα, έστω και με το ζόρι, και γύρω μου δεν βλέπω ούτε έναν σαν εμένα. Γι' αυτό μ'αρέσει να πηγαίνω σινεμά, όπως κι εσένα. Εκεί όλοι έχουν πάει για τον ίδιο λόγο και όταν συγκινούμαστε μαζί ή γελάμε μαζί νιώθω ότι ανήκω. Εκεί θα πάω και σήμερα μόνη μου γιατί κανείς δεν ήθελε να έρθει μαζί μου. Θα βρω όμως εκεί κόσμο που θα έχει πάει.Με λίγα λόγια, μακάρι ν' αλλάξει κάτι για σένα. Μπορεί. Ξέρω μία που έχει κάνει την αλλαγή αλλά και άλλους που δεν έχουν μπορέσει. Αν δεν αλλάξει όμως, δεν είσαι μόνος. Είμαστε κι άλλοι αλλά δεν φωνάζουμε την παρουσία μας, περπατάμε με τα μάτια στο πεζοδρόμιο γιατί έχουμε γλιστρήσει πολλές φορές και ξέρουμε από κακοτοπιές.